Κυριακή 28 Απριλίου 2019
Σάββατο 27 Απριλίου 2019
Το μήνυμα του αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου για το Πάσχα
«Η αναστάσιμη ελπίδα δεν αναφέρεται σε κάποια αόριστη ιδέα, αλλά είναι συνδεδεμένη με ένα Πρόσωπο, τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, ο οποίος εκουσίως υπέστη φρικτά βασανιστήρια, σταυρώθηκε νικώντας τον θάνατο. Η αναφώνηση Χριστός Ανέστη δεν δηλώνει ότι ανέστη ο Θεός -η θεότητα δεν πεθαίνει- αλλά ανέστη ο Θεάνθρωπος Χριστός και συνανέστησε την ανθρώπινη φύση, την οποία προσέλαβε "εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου"», ανέφερε μεταξύ άλλων, στο πασχάλιο μήνυμά του ο αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος.
Αναλυτικά, το πασχάλιο μήνυμα του Μακαριωτάτου:
«Τη ελπίδι χαίροντες» αναβοώμεν Χριστός Ανέστη!
Απροσμέτρητη ελπίδα, αδελφοί μου, προσφέρει η Ανάσταση. Ελπίδα βασισμένη στη χαρμόσυνη είδηση ότι νικήθηκε ο αδυσώπητος εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος. Τον καταπάτησε ο Χριστός: «Πού σου, θάνατε, το κέντρον; Πού σου, άδη, το νίκος; Ανέστη Χριστός, και συ καταβέβλησαι» αναφωνεί ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και μαζί του όλη η Ορθόδοξη Εκκλησία «…Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται… Χριστός γαρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο· αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
Το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού καταυγάζει όλη την ανθρώπινη ζωή με ζωογόνο φως. Ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες μάς στηρίζει η αναστάσιμη εμπειρία: «ίνα μη πεποιθότες ώμεν εφ' εαυτοίς, αλλ' επί τω Θεώ τω εγείροντι τους νεκρούς» (B΄ Κορ. 1:9). Ο ανθρώπινος νους δεν χωράει το θαύμα. Η καρδιά, όμως, διαισθάνεται την αλήθεια αυτή και σκιρτά ψάλλοντας το Χριστός Ανέστη. Συγχρόνως η Ανάσταση δυναμώνει την ελπίδα ότι θα εξουδετερωθεί κάθε ενέργεια θανατηφόρα που συνθλίβει τη ζωή μας. Ενισχύει την ελπίδα ότι τελικά θα νικηθούν η αδικία, ο φθόνος, η διαφθορά, τα σκοτεινά συμφέροντα που συμβαδίζουν συνήθως με το δόλιο ψέμα και την αδίστακτη αλαζονεία και θανατώνουν την ειρήνη οδηγώντας την κοινωνία στην εξαθλίωση και στην παρακμή. Ως λυτρωτική φωτοχυσία η ελπίδα διαχέεται ιδιαίτερα κατά την υπέρλαμπρη εορτή του Πάσχα προς όλες τις κατευθύνσεις. Καταυγάζει την ύπαρξη των πιστών, αγγίζει μυστικά και τις καλοπροαίρετες ψυχές που κινούνται στις παρυφές της πίστεως.
Η χριστιανική ελπίδα δεν προέρχεται από ακαθόριστη αισιοδοξία, δεν σχετίζεται με ψευδαίσθηση ουτοπιστική. Στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι υπάρχει Θεός Παντοδύναμος, Δημιουργός του παντός και Προνοητής. Προσωπικός Θεός αγάπης, ο οποίος ούτως ηγάπησεν τον «κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ' έχη ζωήν αιώνιον» (Ιω. 3:16). Η αναστάσιμη ελπίδα δεν αναφέρεται σε κάποια αόριστη ιδέα, αλλά είναι συνδεδεμένη με ένα Πρόσωπο, τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, ο οποίος εκουσίως υπέστη φρικτά βασανιστήρια, σταυρώθηκε νικώντας τον θάνατο. Η αναφώνηση Χριστός Ανέστη δεν δηλώνει ότι ανέστη ο Θεός -η θεότητα δεν πεθαίνει- αλλά ανέστη ο Θεάνθρωπος Χριστός και συνανέστησε την ανθρώπινη φύση, την οποία προσέλαβε «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου».
Ο Απόστολος Παύλος επεξηγεί: «η αλήθεια είναι πως ο Χριστός έχει αναστηθεί, κάνοντας την αρχή για την ανάσταση όλων των νεκρών. Γιατί όπως ο θάνατος ήρθε στον κόσμο από έναν άνθρωπο, έτσι από έναν άνθρωπο ήρθε και η ανάσταση των νεκρών. Όπως πεθαίνουν όλοι εξαιτίας της συγγενείας με τον Αδάμ, έτσι, χάρις στη συγγένεια με τον Χριστό όλοι θα ξαναπάρουν ζωή». («Νυνί δε χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο. επειδή γαρ δι΄ ανθρώπου θάνατος, και δι΄ανθρώπου ανάστασις νεκρών. ώσπερ γαρ εν τω Αδάμ πάντες αποθνήσκουσιν, ούτως και εν τω Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται») (Α΄ Κορ. 15: 20-22).
Με αυτή την χωρίς όρια ελπίδα προχωρεί η Εκκλησία ψάλλοντας τον αναστάσιμο παιάνα: «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος». Με δοξαστική αγαλλίαση επαναλαμβάνει: «Ευλογητός ο θεός και πατήρ του κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο κατά το πολύ αυτού έλεος αναγεννήσας ημάς εις ελπίδα ζώσαν δι' αναστάσεως Ιησού Χριστού εκ νεκρών» (Α΄ Πετρ. 1:3). Αυτή η ελπίδα ενισχύει τα μέλη της -όλους εμάς- στον καθημερινό μας αγώνα, για να αντέχουμε στις πολύμορφες θλίψεις, τις συκοφαντίες, τις αρρώστιες, τις αποτυχίες, την ανέχεια, τον βαθύ πόνο που προκαλεί η εκδημία των αγαπημένων μας προσώπων. Μάς στηρίζει επίσης και μας παρηγορεί η πασχαλινή ελπίδα ότι με τον φωτισμό του σταυρωθέντος και αναστάντος Χριστού θα ευρεθούν λυτρωτικές διαβάσεις στα ποικίλα πολιτικά, εκκλησιαστικά, προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα, που μάς ταλαιπωρούν. Προχωρούμε λοιπόν «τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες (Ρωμ. 12:12)».
Υπάρχουν, βεβαίως, συγκεκριμένες προϋποθέσεις για την ενεργοποίηση αυτής της ελπίδας. Πρώτη είναι η εμπιστοσύνη σε όσα έχει αποκαλύψει ο Χριστός, σε όσα σταθερά ευαγγελίζεται η Εκκλησία, τα οποία έχουν αιώνιο και οικουμενικό κύρος. Η πεποίθηση ότι στον αναστάντα Χριστό εδόθη «πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης» και ότι συνεπώς η ιστορία δεν διαμορφώνεται με τους σχεδιασμούς και τις ενέργειες των κατά καιρούς ισχυρών, αλλά τον τελευταίο λόγο τον έχει ο αιώνιος Θεός της δικαιοσύνης και της αγάπης. Ο Αναστάς Χριστός υποσχέθηκε τη συνεχή παρουσία Του στη ζωή μας: «ιδού εγώ μεθ' υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28:20).
Με την αναστάσιμη ελπίδα συμπορεύονται η ειρήνη και η χαρά. «Η ειρήνη του θεού η υπερέχουσα πάντα νούν» (Φιλιπ. 4:7), όπως την καθόρισε ο Χριστός προ του πάθους Του («ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν εγώ δίδωμι υμίν» (Ιω. 14:27)). Όπως την προσέφερε μετά την Ανάστασή Του ως μόνιμο χαρακτηριστικό των μαθητών και αποστόλων Του: «ειρήνη υμίν, καθώς απέσταλκέν με ο πατήρ, καγώ πέμπω υμάς» (Ιω. 20:21).
Χριστός Ανέστη, αδελφοί μου! Ας συνοψίσουμε τον αναστάσιμο αυτό χαιρετισμό με τα λόγια του Αποστόλου των εθνών: «Ο δε Θεός της ελπίδος πληρώσαι υμάς πάσης χαράς και ειρήνης εν τω πιστεύειν, εις το περισσεύειν υμάς εν τη ελπίδι εν δυνάμει πνεύματος αγίου» (Ρωμ. 15:13). Σε ελεύθερη απόδοση: Είθε ο Θεός της ελπίδας να γεμίζει τις ψυχές όλων μας με απέραντη χαρά και ειρήνη, που προέρχονται από την πίστη. Ώστε να έχουμε άφθονη την ελπίδα με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Όχι απλώς λίγη ελπίδα, αλλά ελπίδα που να ξεχειλίζει και να περισσεύει, ώστε να μπορούμε να την προσφέρουμε και στους άλλους. Και όλα αυτά θα συντελούνται όχι με τις δικές μας ικανότητες, αλλά με την παρουσία και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Αυτή την απέραντη πασχαλινή ελπίδα ας ευχηθούμε εις εαυτούς και αλλήλους να μας χαρίσει ο Σταυρωθείς και Αναστάς Κύριος, η Κεφαλή της Εκκλησίας μας. Χριστός Ανέστη!
Παρασκευή 26 Απριλίου 2019
Το Πασχαλινό μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου
«Η επιστήμη, η κοινωνική και πολιτική δράσις, η οικονομική πρόοδος και η ευημερία δεν δύνανται να προσφέρουν διέξοδον. Ό,τι είναι δημιούργημα του ανθρώπου φέρει το στίγμα του θανάτου, δεν σώζει, αφού και αυτό έχει ανάγκην σωτηρίας. Ο πόθος της αιωνιότητος δεν καλύπτεται με επίγεια αγαθά, δεν ικανοποιείται με την παράτασιν της ζωής μας και με υποσχέσεις ψευδών παραδείσων», τονίζει, μεταξύ άλλων, στο Πασχάλιο μήνυμά του ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος. Εν συνεχεία, επισημαίνει: «Η Ορθοδοξία προσφέρει εις τον σύγχρονον λογοκρατούμενον άνθρωπον την Αλήθειαν του σωτηριώδους Ευαγγελίου της Αναστάσεως».
Αναλυτικά, το μήνυμα του Παναγιωτάτου έχει ως εξής:
«Τιμιώτατοι αδελφοί και προσφιλέστατα τέκνα εν Κυρίω, Διατρέξαντες εν νηστεία και προσευχή τον δόλιχον της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, φθάσαντες δε το σωτήριον πάθος Χριστού του Θεού, καθιστάμεθα σήμερον κοινωνοί της χαράς της λαμπροφόρου Εγέρσεως Αυτού.
Το βίωμα της Αναστάσεως ανήκει εις τον πυρήνα της ταυτότητος των Ορθοδόξων. Εορτάζομεν την Ανάστασιν του Κυρίου όχι μόνον κατά το ‘Αγιον Πάσχα και την πασχάλιον περίοδον, αλλά κάθε Κυριακήν και εις κάθε Θείαν Λειτουργίαν, η οποία είναι πάντοτε ολόφωτος πανήγυρις. Η χριστιανική ζωή εις όλας τας πτυχάς της, εις την θείαν λατρείαν, εις την βιοτήν και μαρτυρίαν μας εν τω κόσμω, έχει αναστάσιμον πνοήν, δονείται από την νίκην του Αναστάντος Χριστού επί του θανάτου και από την προσδοκίαν της αιωνίου Βασιλείας Του.
Ο άνθρωπος δεν δύναται αφ? εαυτού να διαχειρισθή τον φόβον και το αναπόφευκτον του θανάτου, ενώπιον του οποίου ευρίσκεται καθ? όλην την διάρκειαν της ζωής του και όχι μόνον εις το τέλος της. Η αίσθησις ότι η ζωή του είναι «πορεία προς τον θάνατον», άνευ ελπίδος διαφυγής, δεν οδηγεί εις τον εξανθρωπισμόν της αναστροφής του και εις ενίσχυσιν της ευθύνης και της μερίμνης του διά το παρόν και το μέλλον. Μάλλον, ο άνθρωπος συρρικνώνεται, αποκόπτεται από τα ουσιώδη του βίου, καταλήγει εις τον κυνισμόν, τον μηδενισμόν και την απόγνωσιν, εις την φενάκην της ακωλύτου αυτοπραγματώσεως και εις τον αχαρίτωτον ευδαιμονισμόν του «φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν».
Η επιστήμη, η κοινωνική και πολιτική δράσις, η οικονομική πρόοδος και η ευημερία δεν δύνανται να προσφέρουν διέξοδον. Ο,τι είναι δημιούργημα του ανθρώπου φέρει το στίγμα του θανάτου, δεν σώζει, αφού και αυτό έχει ανάγκην σωτηρίας. Ο πόθος της αιωνιότητος δεν καλύπτεται με επίγεια αγαθά, δεν ικανοποιείται με την παράτασιν της ζωής μας και με υποσχέσεις ψευδών παραδείσων.
Η Ορθοδοξία προσφέρει εις τον σύγχρονον λογοκρατούμενον άνθρωπον την Αλήθειαν του σωτηριώδους Ευαγγελίου της Αναστάσεως. Δι? ημάς τους Ορθοδόξους, το Πάσχα δεν είναι απλώς ανάμνησις της Αναστάσεως του Κυρίου, αλλά βίωσις και της ιδικής μας αναγεννήσεως εν Χριστώ Αναστάντι, πρόγευσις και βεβαιότης της εσχατολογικής πληρώσεως της θείας Οικονομίας.
Ο πιστός γνωρίζει ότι η υπαρξιακή πληρότης είναι δώρον της χάριτος του Θεού. Εν Χριστώ, η ζωή μας μεταμορφώνεται, μετατρέπεται εις πορείαν προς την θέωσιν. Οι χριστιανοί διακρίνονται, κατά τον Απόστολον Παύλον, από τους «λοιπούς», τους «μη έχοντας ελπίδα» (πρβλ. Α’ Θεσσ. δ’, 13). Ελπίζουν εις Χριστόν, ο οποίος είναι, «η ζωή και η Ανάστασις ημών», «ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζων» (Αποκ. α’, 17 – 18).
Η σωτήριος παρουσία του Χριστού εις την ζωήν μας και η ελπίς της επουρανίου Βασιλείας είναι αρρήκτως συνδεδεμέναι εις την χριστιανικήν ύπαρξιν, η οποία ενεργεί και πραγματώνεται ως δημιουργική και μεταμορφωτική δύναμις εν τω κόσμω. Δεν είναι καθόλου τυχαίον, ότι πριν ο νεωτερικός πολιτισμός κατανοήση και εγκαθιδρύση τον άνθρωπον ως δημιουργόν της ιστορίας, οι πιστοί εκλήθησαν να καταστούν «Θεού συνεργοί» (πρβλ. Α’ Κορ. γ’, 9). Αποτελεί πλήρη παρανόησιν της Ορθοδόξου αυτοσυνειδησίας και του κοινωνικού και φιλανθρώπου έργου της Εκκλησίας, όταν υποστηρίζηται ότι η Ορθοδοξία είναι εσωστρεφής, ακοσμική και αδιάφορος διά την ιστορίαν και τον πολιτισμόν.
Ιερώτατοι αδελφοί και τέκνα αγαπητά,
Το Πάσχα δεν είναι απλώς η μεγαλυτέρα εορτή και πανήγυρις των Ορθοδόξων. Ανάστασις είναι όλη η πίστις, σύνολος η εκκλησιαστική ζωή, ολόκληρος ο πολιτισμός της Ορθοδοξίας, η ανεξάντλητος πηγή, εκ της οποίας αντλεί και τρέφεται η εσχατολογική ορμή της ορθοδόξου βιοτής και μαρτυρίας. Εν τη Αναστάσει και εκ της Αναστάσεως γνωρίζομεν οι πιστοί τον αιώνιον προορισμόν μας, ανακαλύπτομεν το περιεχόμενον και την κατεύθυνσιν της αποστολής μας εν τω κόσμω, ευρίσκομεν το νόημα και την αλήθειαν της ελευθερίας μας. Ο κατελθών εν τοις κατωτάτοις της γης και συντρίψας τας πύλας του ‘Αδου και το κράτος του θανάτου, αναδύεται εκ του τάφου ως ελευθερωτής του ανθρώπου και απάσης της κτίσεως. Αυτό το δώρον της ελευθερίας καλείται ο άνθρωπος να αποδεχθή ελευθέρως, εντασσόμενος εις την «κοινότητα της θεώσεως», την Εκκλησίαν, εν τη οποία η ελευθερία είναι θεμέλιον, οδός και προορισμός. Η χριστοδώρητος ελευθερία βιούται και εκφράζεται ως «αληθεύειν εν αγάπη» (πρβλ. Εφεσ. δ’, 15), ως γεγονός κοινωνίας και αλληλεγγύης. «Υμείς γαρ επ? ελευθερία εκλήθητε, αδελφοί. μόνον μη την ελευθερίαν εις αφορμήν τη σαρκί, αλλά διά της αγάπης δουλεύετε αλλήλοις» (Γαλ. ε’, 13). Εν τη Εκκλησία «υπάρχομεν με τον τρόπον της Αναστάσεως», αφορώντες εις την «κοινήν ανάστασιν» εν τη ανεσπέρω ημέρα της Βασιλείας.
Με αυτάς τας σκέψεις, δοξάζοντες εν καθαρά καρδία τον Αναστάντα και «ανατείλαντα πάσι την ζωήν» Κύριον, τον Θεόν «μεθ? ημών» και «υπέρ ημών», τον επαγγειλάμενον έσεσθαι μεθ? ημών μέχρι τερμάτων αιώνος, και αναβοώντες τον πασχάλιον πανευφρόσυνον χαιρετισμόν «Χριστός Ανέστη!», δεόμεθα του πανδώρου Ποιητού και Λυτρωτού του κόσμου, όπως καταυγάζη την ζωήν πάντων ημών διά του φωτός της πανσωστικής Αναστάσεως Αυτού και χαρίζηται τοις πάσι χαράν πεπληρωμένην και πάντα τα σωτήρια δωρήματα, ίνα υμνήται και ευλογήται το πανάγιον και υπερουράνιον όνομα Αυτού».
Κυριακή 21 Απριλίου 2019
Το Πασχαλινό μήνυμα του Πατριάρχη Ιεροσολύμων (2019)
Εν όψει του Πάσχα ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ΄ στέλνει το μήνυμα που συνοδεύει τη μεγάλη γιορτή.
«Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος, ὅπου ἔθηκαν αὐτόν» (Μάρκ. 16, 6).
Τόν χαρμόσυνον καί ἐλπιδοφόρον λόγον τοῦτον ἤκουσαν διά στόματος φαεσφόρου ἀγγέλου, καθημένου ἐπί τοῦ τάφου, αἱ μυροφόροι γυναῖκες, αἱ ὁποῖαι ἦλθον τήν πρωΐαν τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων, διά νά ἀλείψωσιν ἀρώμασι τόν Ἰησοῦν.
Οἱ ἀγγελικοί λόγοι ἐπεβεβαιώθησαν ἐκ τῆς θέας τοῦ κενοῦ μνημείου, ἐκ τῆς θέας τῶν «κειμένων ὀθονίων καί τοῦ σουδαρίου, οὐ μετά τῶν ὀθονίων κειμένου ἀλλά χωρίς ἐντετυλιγμένου εἰς ἕνα τόπον» (Ἰω. 20, 7). Πολλῷ πλέον ὅμως ἐπεσφραγίσθησαν ἐκ τῆς θέας αὐτοῦ τοῦ Ἀναστάντος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός διά τοῦ Σταυροῦ ἦλθεν εἰς τόν ᾍδην καί ὁ ᾍδης οὐκ ἴσχυσεν Αὐτοῦ, οὐκ ἐκράτησεν Αὐτόν. Ὁ Κύριος κατελθών εἰς τόν ᾍδην, ἀπέσπασεν ἐξ ἐκείνου τούς ἀπ’ αἰώνων πεπεδημένους. Ἀνέσυρε αὐτούς ἐκ τῆς κολάσεως, «ἐπέστη βοῶν τοῖς ἐν ᾍδῃ, εἰσάγεσθε πάλιν εἰς τόν Παράδεισον». «Σταυρωθείς ὁ Κύριος ἐξ ἀσθενείας, ζῇ ἐκ δυνάμεως Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 13, 4), ἀνέστη τῇ θεανθρωπίνῃ δυνάμει Αὐτοῦ καί ἐφάνη εἰς τάς μυροφόρους γυναῖκας καί εἰς τούς μύστας ἀποστόλους εἰς πλείστας ἐμφανείας. Ὤφθη αὐτοῖς εἰς τό ὑπερῷον τήν πρώτην καί τήν ὀγδόην ἀπό τῆς Ἀναστάσεως ἡμέραν (Ἰω. 20, 19 & 26), εἰς τήν πορείαν πρός Ἐμμαούς (Λουκ. 24, 15), εἰς Ἱερουσαλήμ «εἰς τούς ἕνδεκα ἠθροισμένους καί τούς σύν αὐτοῖς» (Λουκ. 24, 33), «οὐχί ὡς πνεῦμα, ὅπερ σάρκα καί ὀστέα οὐκ ἔχει» (Λουκ. 24, 39), ἀλλά μετά τοῦ σώματος Αὐτοῦ τοῦ λελαμπρυσμένου καί δεδοξασμένου, «ἔχοντος τούς τύπους τῶν ἥλων εἰς τάς χεῖρας καί τούς πόδας» (Λουκ. 24, 40) «ζητῶν παρ’ αὐτῶν βρώσιμον καί λαμβάνων ἰχθύος ὀπτοῦ μέρους καί ἀπό μελισσίου κηρίου καί ἐσθίων ἐνώπιον αὐτῶν» (Λουκ. 24, 41-43).
«Παραστήσας ἑαυτόν ζῶντα ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα» (Πράξ. 1, 3), ἀνελήφθη ἐν δόξῃ ἀπό τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν εἰς τούς οὐρανούς, ἀπέστειλε παρά τοῦ Πατρός εἰς τούς συνηγμένους ἐν τῷ ὑπερῴῳ ἀποστόλους Παράκλητον ἄλλον, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας καί δι’ αὐτῶν ἐσαγήνευσε τήν Οἰκουμένην, ἐγκατέστησε καί ἔπηξεν ἐν τῷ κόσμῳ τήν Ἐκκλησίαν.
Τήν Ἐκκλησίαν ἄφησεν ὁ Κύριος μάρτυρα τῆς ἀληθείας Αὐτοῦ καί συνεχιστήν τοῦ ἔργου Αὐτοῦ. Ἡ Ἐκκλησία ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι διδάσκει καί κηρύττει Αὐτόν Ἐνανθρωπήσαντα, Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα. Διδάσκει διά τοῦ λόγου καί πράττει διά τῶν ἔργων, ἁγιάζει διά τῶν Μυστηρίων. Μεταδίδει τήν Θείαν Χάριν, μεταμορφώνει τά ἤθη, τήν ζωήν καί τό «εἶναι» τῶν ἀνθρώπων. Γίνεται αὕτη παράδεισος καί οὐρανός, ὡς λέγει τό τροπάριον, «ἐν τῷ ναῷ ἑστῶτες τῆς δόξης Σου, ἐν οὐρανῷ ἑστάναι νομίζομεν». Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐπί τῆς γῆς ὄασις πηγῆς ὕδατος ζῶντος, ἀληθείας εἰρήνης, δικαιοσύνης, ἀδελφοσύνης, συνδιαλλαγῆς, ἀγαλλιάσεως καί χαρᾶς πεπληρωμένης. Αὕτη ἀποσοβεῖ πολέμους, διαλύει τήν διχόνοιαν καί ἑνώνει ἔθνη. Ἡ Ἐκκλησία, διατηρεῖ καί προστατεύει τό περιβάλλον καί τήν κτίσιν ὡς δημιουργίαν τοῦ Θεοῦ διά τήν κατοίκησιν τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ὡς Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐπιτελεῖ τό προσκυνηματικόν, ποιμαντικόν καί σωστικόν αὐτῆς ἔργον ἐπί τῶν θείων σκηνωμάτων, ἐπί τῶν τόπων τῶν ἁγιασθέντων διά τῆς χάριτος τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος, Σταυρωθέντος καί ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐξ αὐτῶν καί δή ἐξ αὐτοῦ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ἐν τῇ προσφορᾷ τῆς ἀναιμάκτου θυσίας «κατά τήν σωτήριον καί φωταυγῆ νύκτα τῆς λαμπροφόρου ἡμέρας τῆς Ἀναστάσεως» προσευχόμεθα ὑπέρ εἰρηνεύσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου καί δή τῆς ἀνειρηνεύτου Μέσης Ἀνατολῆς, ὑπέρ παύσεως τῶν σχισμάτων τῶν Ἐκκλησιῶν καί τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης καί χαιρετίζομεν τό εὐσεβές ποίμνιον Ἡμῶν ὅπου γῆς καί τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς καί εὐχόμεθα εἰς πάντας τήν χαράν, τήν δύναμιν, τήν ἐλπίδα καί τό φῶς τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.
Χριστός Ἀνέστη!
Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ΠΑΣΧΑ 2019.
Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν εὐλογιῶν,
Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’
Διονύσιος Ανατολικιώτης: Μεγάλη Εβδομάδα – η Κυριακή των Βαΐων
Ο Διονύσιος Ανατολικιώτης σχολιάζει το περιεχόμενο της εορτής της Κυριακής των Βαΐων με βάση τη λειτουργική παράδοση της Εκκλησίας.
Πηγή: ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ
Πώς η τέχνη επιδρά στον εγκέφαλο και εξασκεί το μυαλό
H τέχνη διευρύνει τους ορίζοντες του νου και εξασκεί το μυαλό. Αυτό υποστηρίζουν οι επιστήμονες, προτρέποντας τους πολίτες να επισκέπτονται εκθέσεις και να συνομιλούν με ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στο χώρο. Αναμφισβήτητα ο πολιτισμός συντελεί στην εξέλιξη της κοινωνίας μας. Όλοι γνωρίζουμε λίγα πράγματα για την ιστορία της Μόνα Λίζα, ενώ πάνω κάτω ξέρουμε τα βασικά γνωρίσματα του Πάμπλο Πικάσο. Μπορεί ωστόσο η επιστήμη να μετρήσει την επίδραση της τέχνης στη ζωή μας;
Η απάντηση είναι «ναι». Νέα μελέτη του πανεπιστημίου του Westminster αποδεικνύει πως το επίπεδο του άγχους των συμμετεχόντων σε μια έκθεση μειώθηκε μετά την επίσκεψη τους στη γκαλερί. Πιο συγκεκριμένα, έπειτα από 35 περίπου λεπτά περιήγησης στο μουσειακό χώρο, η κορτιζόλη στον οργανισμό τους-μια ουσία η οποία ευθύνεται για το στρες- μειώθηκε αισθητά. Πολλές από τις σύγχρονες ασθένειες προέρχονται από το άγχος, το οποίο προκαλεί απώλεια μνήμης, αδυναμία για συγκέντρωση και πολλά άλλα προβλήματα.
Τι επισημαίνουν οι επιστήμονες για την επίδραση της τέχνης στη ζωή μας;
Ο νευροεπιστήμονας Oshin Vartanian από την άλλη, αφού εξέτασε τα συμπεράσματα δεκαπέντε ερευνών, εξήγησε πως συγκεκριμένα τμήματα του εγκεφάλου μας τα οποία σχετίζονται με την ευχαρίστηση και τα θετικά συναισθήματα, ενεργοποιούνται όταν ο άνθρωπος ασχολείται με την τέχνη ακόμα και αν δεν την κατανοεί σε βάθος. Άλλωστε για να απολαύσει κανείς μια έκθεση ζωγραφικής για παράδειγμα δεν χρειάζεται να έχει πτυχίο πολιτισμικών σπουδών.
Η ενασχόληση με την τέχνη δεν σχετίζεται ωστόσο μόνο με τα επίπεδα του άγχους. Με βάση τα πορίσματα έρευνας που πραγματοποιήθηκε το 2014, τα άτομα είναι πιο ανθεκτικά στον πόνο όταν ασχολούνται με τον πολιτισμό. Τα μέλη της μίας ομάδας που συμμετείχαν σε ένα πείραμα παρακολούθησαν μαθήματα από καλλιτέχνες, ενώ στη συνέχεια δημιούργησαν μόνοι τους μικρά σχέδια προκειμένου να εκφράσουν τις σκέψεις τους. Οι συμμετέχοντες στην άλλη ομάδα επικεντρώθηκαν στη συζήτηση εντός της τάξης σχετικά με την τέχνη. Έπειτα από δέκα περίπου εβδομάδες αποδείχθηκε πως τα άτομα που πόνταραν στην αναπαραγωγή της τέχνης επωφελήθηκαν περισσότερο, καθώς πλέον σκέφτονταν διαφορετικά, ενώ βελτίωση σημειώθηκε τόσο στη μνήμη όσο και στην ψυχολογία τους.
Ανάλογα είναι τα πορίσματα και για τη συμβολή της μουσικής στον άνθρωπο. Μελέτες που έγιναν σε μουσικούς με μαγνητική τομογραφία έδειξαν ότι στον κροταφικό λοβό -το μέρος που είναι υπεύθυνο για την προφορική μνήμη- είναι μεγαλύτερο από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Οι ερευνητές τόνισαν ότι δεν έχει σημασία ποιο όργανο μαθαίνουν τα παιδιά όσον αφορά τη βελτίωση της μνήμης. Είναι η διαδικασία της μουσικής εκπαίδευσης που είναι ευεργετική για τη μνήμη. Το φαινόμενο αυτό δηλαδή της ανάπτυξης και άλλων τμημάτων του εγκεφάλου όταν υπάρχει μια μορφή εκπαίδευσης, μπορεί να βοηθήσει και ανθρώπους που έχουν υποστεί βλάβες του εγκέφαλου μετά από κάποιο νόσημα ή τραυματισμό.
Πηγές: ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
Στέλιος Χ. Τσομπανίδης, Ο ανοικτός ορίζοντας των νέων Προγραμμάτων Σπουδών του Μαθήματος των Θρησκευτικών προς την πολύμορφη Οικουμένη
Η εισήγηση του καθηγητή του Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ στη συνάντηση με θέμα «Ο Χριστιανισμός στο σύγχρονο κόσμο» που διοργανώθηκε στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ στις 5 Απριλίου 2019 από τον Πανελλήνιο Θεολογικό Σύνδεσμο «ΚΑΙΡΟΣ» και το Τμήμα Θεολογίας ΑΠΘ
στον Γιώργο Α. Τσανανά
Η δυναμική του εκπαιδευτικού συστήματος συναρτάται χωρίς αμφιβολία από τις δυνατότητες συνεχούς προσαρμογής του, η οποία προσδιορίζεται από την αμφίδρομη σχέση της εκπαίδευσης και της κοινωνικής πραγματικότητας. Οι κοινωνικές ανάγκες προσδιορίζουν κατά βάση (μαζί με ψυχοπαιδαγωγικά κριτήρια) το περιεχόμενο της παρεχόμενης σχολικής εκπαίδευσης και το εκπαιδευτικό σύστημα συμβάλλει στην ανάπτυξη της κοινωνίας, καλλιεργώντας βασικές αξίες για τη ζωή, την κοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να επιδράσει θετικά στην κοινωνία.
Με βάση τις σύγχρονες θεωρίες μάθησης και διδακτικής αλλά και τις συνθήκες της κοινωνίας του 21ου αιώνα πήγασε η ανάγκη για έναν νέο σχεδιασμό του μαθήματος των Θρησκευτικών. Οι αλλαγές που έχουν επέλθει στην κοινωνία, στον πολιτισμό, και η εμφάνιση νέων προκλήσεων[1] οδήγησαν στη διαμόρφωση νέων κατευθύνσεων και κριτήριων για τον τρόπο διδασκαλίας και την επιλογή της θεματικής του[2]. Οι σκοποί του μαθήματος επαναδιατυπώθηκαν με τέτοιο τρόπο που να ανταποκρίνονται στη νέα πραγματικότητα.
Στο πλαίσιο λοιπόν μιας δυναμικής προσαρμογής συντάχθηκε το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών (ΠΣ) στα Θρησκευτικά πρώτα Δημοτικού και Γυμνασίου (2011-2014) και το 2015 στα Θρησκευτικά Λυκείου, διαδικασία που είχε ξεκινήσει με το Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Προγράμματος Σπουδών και τα Αναλυτικά Προγράμματα (ΑΠ) του 2003 για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο και, ακολούθως, στα σχολικά βιβλία του Δημοτικού και του Γυμνασίου (2006). Στα ΠΣ και στους Οδηγούς Εκπαιδευτικών εξηγούνται ακροθιγώς οι νέες συνθήκες και απαιτήσεις για τη θρησκευτική εκπαίδευση στο Ευρωπαϊκό Περιβάλλον.
Λαμβάνοντας υπόψη τις απαιτήσεις της εποχής[3] η πρόταση του νέου ΠΣ διευρύνει τον ορίζοντα και παρουσιάζει ένα μάθημα ανοικτό, πλουραλιστικό, οικουμενικό. Η πορεία που ακολουθεί έχει ως αφετηρία την ορθόδοξη θρησκευτική παράδοση του τόπου και κατόπιν ανοίγεται στον θρησκευτικό ορίζοντα ολόκληρου του κόσμου. Το περιεχόμενό του δίνει έμφαση στην ορθόδοξη θεολογική παράδοση, η οποία μπολιάζει καίρια και ουσιαστικά όλη τη δομή του και παράλληλα εμπλουτίζεται με περισσότερα στοιχεία για τις άλλες χριστιανικές παραδόσεις και τις άλλες μεγάλες θρησκείες. Όπως επισημαίνεται από τον Στ. Γιαγκάζογλου, αρμόδιο για την υλοποίηση του νέου ΠΣ, σχολιάζοντας τις συντεταγμένες του[4], «το ΜτΘ βεβαίως και έχει ως κέντρο, αφετηρία και πρωταρχικό μέλημα την ορθόδοξη πίστη και ζωή, αλλά οφείλει και πρέπει να έχει ορίζοντα αναφοράς και διαλόγου και με τις άλλες χριστιανικές κατανοήσεις, τις άλλες θρησκευτικές παραδόσεις και τις σύγχρονες φιλοσοφικές ή άλλες μορφές πνευματικότητας. Ένας ουσιαστικός διάλογος, ανάμεσα στο κέντρο και τον ορίζοντα… συνιστά κυρίως και κατεξοχήν την πεμπτουσία της χριστιανικής μαρτυρίας στο σύγχρονο και ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο μας»[5].
Για περισσότερα: ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ
Σάββατο 20 Απριλίου 2019
Περιοδικό Σύνθεσις (Τόμ. 6, Αρ. 2)
Fotios Apostolos, Οι συνέπειες της Άλωσης του 1204 στη λειτουργική ζωή και πράξη της Κωνσταντινουπόλεως, 1-16.
Spyridoula Athanasopoulou-Kypriou, Looking at George Rorris’ naked women: Towards an Orthodox Christian theory of gaze, 17-24.
Dionysios Valais, Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας και το ζήτημα της ενότητας με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία: Η στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος επί Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Β΄(1962-1967) στις πατριαρχικές πρωτοβουλίες, 25-50.
Vasileios Kalliakmanis, Ὀρθόδοξη χριστιανική λατρεία καί ψηφιακή τεχνολογία, 51-58.
Antonios Konstantinidis, Ο δάσκαλος της Ψαλτικής Τέχνης, Άρχοντας Πρωτοψάλτης Χαρίλαος Ταλιαδώρος. Λόγος αινέσιμος, 59-76.
Maria Sidiropoulou, Η Θέση των Ελληνίδων Εβραίων στο Δημόσιο Χώρο: Ηθικές και Κοινωνικές Διαστάσεις, 77-100.
Panagiotis Skaltsis, H Αρχή της Ινδίκτου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, 101-116.
Charalampos Stergioulis, Οι άγιοι της Θεσσαλίας Αγιολογικά και Λειτουργικά Χειρόγραφα και Κείμενα, 117-160.
Georgios Tsikalakis, Ηθική, Οικολογία και διδασκαλία της Τροφής, 161-180.
Panagiotis Yfantis, Το εκκλησιαστικό πολίτευμα H διαχρονική επικαιρότητα της αποστολικής εμπειρίας (Πραξ 2, 42-47), 181-197.
Περιοδικό Σύνθεσις (τόμ. 6, αρ. 1)
Dionysios Valais, Ενέργειες της Επισκοπικής Συνόδου της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης επί προεδρίας Γενναδίου για τη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης του κλήρου των «Νέων Χωρών», 1-54.
Timoleon Galanis, Θεός και Φαραώ στον Μονοθεϊσμό της Αμάρνα, 55-72.
Emmanouil Giannopoulos, Ἀντώνιος ἱερεὺς καὶ Μέγας Οἰκονόμος, 73-110.
Giulia Sfameni Gasparro, Κατασκευή της θεοσοφίας και αντιχριστιανική πολεμική στο Περί της εκ λογίων φιλοσοφίας: Ανιχνεύοντας το προγραμματικό σχέδιο του Πορφυρίου, 111-140.
Φώτιος Ἰωακεὶμ, Δύο ἄγνωστοι νεομάρτυρες τοῦ Χριστοῦ: Ἰωάννης ὁ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ καὶ Ἰωνᾶς ὁ ἐν Κύπρῳ, 141-150.
Anna Koltsiou-Nikita, Η Μητέρα του Χριστού «παρὰ τῷ Σταυρῷ» (Ιω 19,25): βιβλική περιγραφή και ποιητικός μετασχηματισμός στην υμνογραφία της Μ. Εβδομάδος, 151-164.
Georgios Martzelos, Pneumatology, Spirituality and Ecclesiology in the Orthodox Tradition, 165-176.
Emmanouil Chalkiadakis, Reconsidering the Past: Ecumenical Patriarch Gregory V and the Greek Revolution of 1821, 177-204.
Επιμόρφωση Συντονιστών Εκπαιδευτικού Έργου 1ου ΠΕ.Κ.Ε.Σ Κεντρικής Μακεδονίας (08/04/2019 - 12/04/2019)
Οι Συντονιστές Εκπαιδευτικού Έργου του 1ου ΠΕ.Κ.Ε.Σ Κεντρικής Μακεδονίας παρακολούθησαν στο διάστημα από 08/04/2019 μέχρι 12/04/2019 στις εγκαταστάσεις του Π.ΙΝ.ΕΠ.Θ. το επιμορφωτικό πρόγραμμα του Ινστιτούτο Επιμόρφωσης με τίτλο: "Ανάπτυξη διοικητικών ικανοτήτων: επίλυση προβλήματος (Problem solving) και τεχνικές λήψης απόφασης".
Επιστημονική Ημερίδα με θέμα: "Θρησκευτική Εκπαίδευση και Σύνταγμα - Συγκλίσεις και Πολώσεις
Δελτίο Τύπου
Συνάντηση με θέμα «Θρησκευτική Εκπαίδευση και Σύνταγμα - Συγκλίσεις και Πολώσεις» διοργάνωσε ο Πανελλήνιος Θεολογικός Σύνδεσμος ‘Καιρός’ σε συνεργασία με το Τμήμα Θεολογίας, το Κέντρο Αριστείας ‘Jean Monnet’ της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ και την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Η εκδήλωση φιλοξενήθηκε στο Α’ Αμφιθέατρο της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το απόγευμα της Τρίτης 9 Απριλίου 2019. Την Επιστημονική ημερίδα χαιρέτισαν ο Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής καθηγητής Εκκλησιαστικού Δικαίου Θεόδωρος Γιάγκου, ο Πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας καθηγητής Λειτουργικής Παναγιώτης Σκαλτσής και η Αντιπρόεδρος του ‘Καιρού’, θεολόγος-εκπαιδευτικός Αικατερίνη Πενιρτζή-Ζαχαράκη.
Η εκδήλωση άρχισε με τις τοποθετήσεις ειδικών, επί του θέματος, προσκεκλημένων.
Πρώτη μίλησε η αν. καθηγήτρια Θρησκειολογίας του Τμήματος Θεολογίας (ΑΠΘ) Αγγελική Ζιάκα, με θέμα: «Η κατανόηση της πολλαπλότητας του θρησκευτικού φαινομένου στα Νέα Προγράμματα του Μαθήματος των Θρησκευτικών», κατά την οποία υποστήριξε την πολλαπλή ωφελιμότητα του μαθήματος για το ελληνικό σχολείο και την ελληνική κοινωνία, ενός μαθήματος συμπεριληπτικού χωρίς διακρίσεις θρησκευτικού και ομολογιακού χαρακτήρα, και με διάθεση συμφιλιωτική μεταξύ των μαθητών και των διαφορετικών πολιτισμικών και λοιπών ‘ταυτοτικών’ τους αναφορών.
Ακολούθησε η τοποθέτηση της αν. καθηγήτριας Συγκριτικής Εκπαίδευσης (ΕΚΠΑ) Εύης Ζαμπέτα, με θέμα «Ο χαρακτήρας του Μαθήματος των Θρησκευτικών μετά τις πρόσφατες αλλαγές: κοσμικός ή ομολογιακός;», κατά την οποία ισχυρίσθηκε ότι ο χαρακτήρας του μαθήματος των Θρησκευτικών παραμένει κατά κύριο λόγο ομολογιακός και με τα Νέα Προγράμματα Σπουδών.
Η αν. καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου (ΑΠΘ) Λίνα Παπαδοπούλου, στην εισήγησή της με θέμα «Η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης σύμφωνα με το άρθρο 16 του Συντάγματος», υποστήριξε τον σεβασμό της θρησκευτικής συνείδησης καθώς και τις επιφυλάξεις της κατά πόσο στο μάθημα των Θρησκευτικών οι εκπαιδευτικοί θεολόγοι σέβονται την προσωπικότητα και τη διαφορετικότητα του κάθε μαθητή, χωρίς ιδεολογικές εξουσιαστικές τάσεις και συμπεριφορές. Υποστήριξε δε το δικαίωμα των απαλλαγών και του μη κρατικού παρεμβατισμού.
Ο Δρ. Νομικής και Πρωτοδίκης Διοικητικών Δικαστηρίων Στέργιος Κοφίνης, με θέμα «Το μάθημα των θρησκευτικών ενώπιον του δικαστή», αποτύπωσε την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το μάθημα των θρησκευτικών ενώπιον του δικαστή με τις πρόσφατες αποφάσεις του ΣτΕ, αλλά και τις προσφυγές εναντίον του από δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ιδεολογικά ομάδες, τον μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) και γονείς από τη μια και την Ένωση Αθέων και γονείς από την άλλη.
Περισσότερες επεξηγήσεις επί του θέματος για την δικαστική περιπέτεια και τη φύση των αγωγών κατά του μαθήματος των Θρησκευτικών έδωσε ο επίκ. καθηγητής Αστικού Δικαίου (ΕΚΠΑ) και Δικηγόρος του ‘Καιρού’ Παναγιώτης Νικολόπουλος, με την παρέμβαση του οποίου έκλεισε ο κύκλος των τοποθετήσεων. Ο κ. Νικολόπουλος υποστήριξε σθεναρά τη θέση ότι αν και φαινομενικά οι δύο ομάδες που κινούνται κατά των νέων Π.Σ. και των Φακέλων του ΜτΘ αλλά και το θέμα των απαλλαγών, εκκινούν από τελείως διαφορετικά ιδεολογικά κριτήρια και πεποιθήσεις, στην ουσία συγκλίνουν ως προς τους στόχους, που είναι η αποδυνάμωση ή η κατάργηση του μαθήματος στο ελληνικό δημόσιο σχολείο.
Ακολούθησε ζωηρή συζήτηση την οποία διηύθυνε, όπως και το σύνολο της εκδήλωσης, ο αν. καθηγητής Κανονικού και Εκκλησιαστικού Δικαίου του Τμήματος Θεολογίας (ΑΠΘ) Νίκος Μαγγιώρος. Κατά τη συζήτηση τοποθετήθηκαν πολλοί συνάδελφοι θεολόγοι της Β΄ βάθμιας και Γ΄ βάθμιας εκπαίδευσης, αλλά και ένα μέρος νομικών που παρευρέθηκαν στην εκδήλωση, η οποία ολοκληρώθηκε γύρω στις 9μμ.
Οι τοποθετήσεις εστίαζαν κυρίως στον τρόπο που ο σύγχρονος κόσμος διαλέγεται με παλαιές θεολογικές ιδέες και πολώσεις γύρω από τον χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών αλλά και της θεολογίας. Η συζήτηση έκλεισε με την τελευταία τοποθέτηση από το ακροατήριο ενός νομικού και θεολόγου, ο οποίος αφού συνεχάρη τον ‘Καιρό’ για το άνοιγμα και την ικανότητα συζήτησης με πολλούς διαφορετικούς χώρους, κάτι το οποίο είναι μάλλον αδύνατον για τον «σκληρό» πυρήνα των εκφραστών της ΠΕΘ, όπως χαρακτηριστικά είπε, υπεραμύνθηκε της διαφύλαξης του ατομικού δικαιώματος απέναντι στο κράτος και του δικαιώματος των απαλλαγών.
«Ο Χριστιανισμός στον σύγχρονο κόσμο»- Συνάντηση θεολόγων στη Θεσσαλονίκη
Αναδημοσίευση από Orthodoxia.info
Φωτορεπορτάζ: Μαρία Σερέτη
«Ο Χριστιανισμός στον σύγχρονο κόσμο» αποτέλεσε το θέμα της συνάντησης που διοργανώθηκε χθες στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από τον Πανελλήνιο Θεολογικό Σύνδεσμο «ΚΑΙΡΟΣ» και το Τμήμα Θεολογίας ΑΠΘ.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με τον χαιρετισμό και το θερμό καλωσόρισμα της αναπληρώτριας καθηγήτριας του Τμ. Θεολογίας κ. Αγγελικής Ζιάκα, η οποία στη συνέχεια έδωσε τη “σκυτάλη” στον κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ κ. Θεόδωρο Γιάγκου.
Ο κ. Γιάγκου, στον χαιρετισμό του, αναφέρθηκε στα προγράμματα σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών λέγοντας ότι «πρόκειται για προγράμματα που εκφράζουν δυναμισμό, αυτό που έχει ήδη η Εκκλησία». Συνεχάρη, ακόμη, τους διοργανωτές της συνάντησης και εξέφρασε τη χαρά του για την όλη προσπάθεια.
Έπειτα, ο πρόεδρος του Τμ. Θεολογίας κ. Παναγιώτης Σκαλτσής επισήμανε ότι το Τμήμα Θεολογίας υποστηρίζει την άποψη πως το μάθημα των Θρησκευτικών, με τον υποχρεωτικό χαρακτήρα που πρέπει να έχει, «αγκαλιάζει ολόκληρη τη ζωή του ανθρώπου, γίνεται γέφυρα γνήσιας επικοινωνίας του μαθητή με τον “άλλον” και μέσο υπέρβασης κάθε είδους μισαλλοδοξίας και φανατισμού, συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτό στην καλλιέργεια ενός ειρηνικού και οικουμενικού πνεύματος».
Στη συνέχεια, τον λόγο έλαβε ο πρόεδρος του «Καιρού», καθηγητής του Τμ. Θεολογίας ΕΚΠΑ κ. Χρήστος Καρακόλης. Βαθιά συγκινημένος δήλωσε πως «πάντα όταν βρίσκομαι εδώ αισθάνομαι ότι επιστρέφω στην αφετηρία μου. Η χαρά μου σήμερα είναι διπλή γιατί έρχομαι και ως πρόεδρος του Καιρού». Επίσης, εξέφρασε την ελπίδα του για την αύξηση αυτών των συναντήσεων και ευχαρίστησε το Τμήμα Θεολογίας για τη θερμή φιλοξενία.
Οι παρεμβάσεις της συνάντησης άρχισαν με τον καθηγητή Παλαιάς Διαθήκης του Τμ. Θεολογίας ΑΠΘ κ. Μιλτιάδη Κωνσταντίνου, με θέμα «η ευθύνη των μελών της Εκκλησίας για Οικουμενική προσέγγιση στην Ελλάδα».
Ο κ. Κωνσταντίνου τόνισε στην ομιλία του πως το αίτημα συμφιλίωσης των ανθρώπων σήμερα προβάλλει ολοένα και πιο επιτακτικό, ενώ έκανε λόγο και για την ευθύνη των χριστιανών προς την επίτευξη του αιτήματος αυτού. Αναφερόμενος στον οικουμενικό διάλογο, επισήμανε ότι οι λόγοι που προχωρεί με αργά βήματα είναι πολλοί και τις περισσότερες φορές μη θεολογικοί.
Αξιοσημείωτη η τοποθέτηση του για τις σχέσεις των χριστιανών μεταξύ τους, λέγοντας συγκεκριμένα ότι «είναι άριστη η συνεργασία ορθοδόξων, ρωμαιοκαθολικών και προτεσταντών σε διεθνές επίπεδο είτε στο πλαίσιο των διμερών διαλόγων είτε στο πλαίσιο του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών ενώ στην Ελλάδα οι σχέσεις τους είναι ψυχρές και εχθρικές».
Ο κ. Κωνσταντίνου, ακόμη, σημείωσε πως η ενότητα δεν είναι μια απλή έννοια και δεν σημαίνει απλώς μια ομοιομορφία. Ολοκλήρωσε τον λόγο του με την αρχή της προσπάθειας προσέγγισης των χριστιανών η οποία είναι η «αρχή της Αγάπης» και της ετοιμότητας για θυσία. «Οι χριστιανοί θα πρέπει να καλλιεργήσουν την πνευματικότητά τους ώστε να αποκτήσουν ταπείνωση και κυρίως διάκριση η οποία, σύμφωνα με τους ορθόδοξους ασκητές, είναι δωρεά του Θεού και ύψιστη αρετή», είπε συγκεκριμένα.
Δεύτερος ομιλητής ήταν ο καθηγητής Οικουμενικής Κίνησης του Τμ. Θεολογίας κ. Στυλιανός Τσομπανίδης με θέμα «ο ανοικτός ορίζοντας των νέων προγραμμάτων σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών προς την πολύμορφη οικουμένη».
Ο κ. Τσομπανίδης τόνισε ότι «αυτό που αποτελεί καινούργιο στοιχείο στα νέα βιβλία των Θρησκευτικών είναι το αυθεντικό χριστιανικό μήνυμα, το οποίο είναι υπερφυλετικό, υπερεθνικό και οικουμενικό, στην κατανόηση της πολυπολιτισμικής, πολυφυλετικής και πολυθρησκευτικής δομής των σύγχρονων κοινωνιών και στη συνειδητοποίηση της ανάγκης για διαχριστιανική και διαθρησκειακή επικοινωνία και αλληλογνωριμία».
Στη συνέχεια της ομιλίας του, πρόσθεσε ότι «η πρόταση του νέου προγράμματος σπουδών διευρύνει τον ορίζοντα και παρουσιάζει ένα μάθημα ανοικτό, πλουραλιστικό και οικουμενικό». Επισήμανε, ακόμη, ότι «το μάθημα των θρησκευτικών είναι ανοικτό στη σύγχρονη κοινωνία, στη ζωή, στον πολιτισμό, στον κόσμο ολόκληρο. Και ναι μεν εμπνέεται από το παρελθόν, ενισχύεται όμως η δυναμική στάση του στο παρόν, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον».
Στο τέλος της εισήγησής του ο κ. Τσομπανίδης εξήγησε ότι η φυσιογνωμία και ο χαρακτήρας του μαθήματος των Θρησκετικών άλλαξε με τα νέα προγράμματα σπουδών. Συγκεκριμένα επισήμανε ότι «το μάθημα έχει αναπλαισιωθεί εντελώς, είναι πιο ζωντανό, ανοίγει ορίζοντα στη σύγχρονη πολύμορφη οικουμένη, διαλέγεται με ζητήματα και προτεραιότητες που θέτει ο ραγδαία μεταβαλλόμενος σύγχρονος κόσμος και πολιτισμός, συμβάλλει στη συνειδητοποίηση της ανάγκης για διαχριστιανική και διαθρησκειακή επικοινωνία και αλληλογνωριμία, τονίζει την κοινή ευθύνη μέσα στο χώρο και τον χρόνο για την υπεράσπιση της ζωής του σύμπαντος κόσμου».
Τελευταίος ομιλητής ήταν ο δάσκαλος, θεολόγος και Συντονιστής Εκπαίδευσης κ. Φώτιος Διαμαντής με θέμα «η συνεισφορά του Μαθήματος των Θρησκευτικών στις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής».
Ο κ. Διαμαντής ξεκίνησε την ομιλία του με μια ιστορική αναδρομή στα αναλυτικά προγράμματα σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών. Έπειτα, αναφέρθηκε στα σύγχρονα διδακτικά εγχειρίδια, παρουσιάζοντας τους κινδύνους και τις αναγκαιότητές τους, στον ρόλο του σχολείου «που συμβάλει στη διαμόρφωση ελεύθερων και δημοκρατικών προσωπικοτήτων».
Επισήμανε ότι «δεν είναι απλά προγράμματα αλλά προγράμματα που εντάσσονται σε ευρωπαϊκα κονδύλια και στοχεύουν στην ανάπτυξη πνεύματος συνεργασίας και συλλογικότητας». Ο κ. Διαμαντής τόνισε, επίσης, ότι το πιο σημαντικό στοιχείο είναι η παιδαγωγική διάσταση του θρησκευτικού λόγου και ότι αυτό έρχεται να υπηρετήσει το νέο πρόγραμμα σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών.
Συντονίστρια της συνάντησης ήταν η Δρ Θεολογίας, πρ. Σχολική Σύμβουλος Θεολόγων, Μαρία Συργιάνη.
Για περισσότερα βλ. Orthodoxia.info
ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ: Μαρία Σερέτη
Τρίτη 2 Απριλίου 2019
Χαιρετισμός νέου Περιφερειακού Διευθυντή Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας
Αγαπητές συναδέλφισσες, αγαπητοί συνάδελφοι
Μετά την ανάληψη των καθηκόντων μου, θα ήθελα να ευχηθώ από καρδιάς σε όλα τα μέλη της εκπαιδευτικής μας κοινότητας καλή και εποικοδομητική συνεργασία.
Είναι ιδιαίτερη τιμή για μένα να έχω επιλεγεί Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας, μιας Περιφερειακής Διεύθυνσης με ισχυρή δυναμική, με αξιολογότατο ανθρώπινο δυναμικό, με προοπτική ανάπτυξης.
Σ΄ αυτή την πρόκληση θα δώσω όλες μου τις δυνάμεις ώστε να ανταποκριθώ στις προσδοκίες όλων, υπηρετώντας τις καθημερινές ανάγκες που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί στο σημαντικό και πολυσύνθετο έργο που επιτελούν.
Με όραμα που θα εμπνέει όλους μας, με προοπτική που θα ενδυναμώνει τις προσπάθειές μας και με κύρια όπλα την αξιοκρατία, τη διαφάνεια, την παροχή ίσων ευκαιριών για όλους, τον αλληλοσεβασμό, την αξιοσύνη, την εργατικότητα θα προσπαθήσουμε να ανοίξουμε ορίζοντες ανάπτυξης της εκπαίδευσης.
Επιδίωξη είναι η δημιουργία μίας οργανωσιακής κουλτούρας με κύρια χαρακτηριστικά το στρατηγικό σχεδιασμό, την πλήρη αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, την επαγγελματική ανάπτυξη των εκπαιδευτικών, τη γνωστική, συναισθηματική και ψυχολογική ανάπτυξη των μαθητών μας, τη μείωση των αντιστάσεων αλλαγής, την καινοτομία, την αναβάθμιση γενικότερα της εκπαίδευσης και της παροχής υπηρεσιών.
Θα δώσουμε ιδιαίτερη βαρύτητα στη δημιουργία ενός σχολείου ανοιχτού στην κοινωνία, που θα δίνει έμφαση παράλληλα με τη γνωστική ανάπτυξη των μαθητών, στην ανάπτυξη κριτικής, δημιουργικής, αναλυτικής, αποκλίνουσας σκέψης, με στόχο τη δημιουργία ελεύθερων, δημοκρατικών πολιτών και κυρίως υγιών προσωπικοτήτων.
Θα δώσουμε έμφαση στη δημιουργία ενός συμπεριληπτικού σχολείου που θα εντάσσει και θα δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους τους μαθητές. Ενός σχολείου δημιουργικού, καινοτόμου, με σύγχρονες διδακτικές παρεμβάσεις, με σεβασμό στην ιδιαιτερότητα.
Σ΄ αυτή την προσπάθεια ζητώ τη συμπαράσταση και τη συνεισφορά όλων σας. Σας καλώ να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για μια εκπαίδευση χωρίς διακρίσεις, χωρίς αποκλεισμούς, με φρέσκιες ιδέες, με προοπτική. Καλώ τον καθένα σας προσωπικά από την πλευρά του να δώσει το δικό του αγώνα για αυτό το κοινό όραμα. Μπορούμε και πρέπει να κάνουμε την υπέρβαση. Το στοίχημα αυτό θα το πετύχουμε όλοι μαζί ενωμένοι.
Με εκτίμηση
Αλέξανδρος Κόπτσης
Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης
Κεντρικής Μακεδονίας