Γράφει ο π. Βασίλειος Καλλιακμάνης
α) Οι άγιοι αποκαλύπτουν και οδηγούν στην αλήθεια. Ζουν και ομιλούν ως φορείς της αλήθειας και ως υποψήφιοι μάρτυρες. Και γράφονται αυτά με αφορμή την εορτή του Aγίου Ιωάννου Προδρόμου, για τον οποίο είχε πει ο προφήτης Ησαΐας: «Μια φωνή βροντοφωνάζει στην έρημο· ετοιμάστε το δρόμο για τον Κύριο, κάντε ίσια τα μονοπάτια να περάσει» (Ματθ. 3,3).
β) Οι λόγοι επίσης του Κυρίου, που είπε ότι: «Σας διαβεβαιώνω πως μάνα δεν γέννησε ως τώρα άνθρωπο πιο μεγάλο από τον Ιωάννη το Βαπτιστή» (Ματθ. 11,11), φανερώνουν τη μεγαλοσύνη του ανδρός. Και ήταν όντως μέγιστος ο Άγιος Ιωάννης, πρώτον, διότι ήταν μάρτυρας της αληθείας, δεύτερον, μάρτυρας της ασκήσεως και, τρίτον, μάρτυρας του αίματος.
γ) Ο Άγιος Πρόδρομος κήρυττε την αλήθεια, ο οποία δεν μπορεί να περιοριστεί σε κάποια φιλοσοφική ιδέα, ή ηθική και κοινωνική αξία. Η αλήθεια ταυτίζεται με το θεανθρώπινο πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού που είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάν. 14,6). Όταν ο Ιωάννης έλεγε, «Ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιω. 1,29), προφήτευε τη σταυρική θυσία του Λυτρωτή. Ομιλούσε για την αλήθεια του Σταυρού.
δ) Η αλήθεια, που απορρέει από το πρόσωπο του Χριστού, έχει ευρύτερες κοινωνικές διαστάσεις. Εκείνος που απερίσκεπτα αστοχεί και αμαρτάνει, ξεστρατίζει. Αδυνατεί να βρει το σωστό δρόμο προς την Αλήθεια. Ταυτόχρονα γίνεται αρνητικό παράδειγμα για ολόκληρη την κοινωνία. Γι' αυτό ο Άγιος Ιωάννης ελέγχει την υποκρισία και την κοινωνική ανομία. Ονομάζει τους Φαρισαίους και Σαδδουκαίους «οχιάς γεννήματα» και τους συνιστά: «Κάντε έργα μετανοίας. Και μην αυταπατάστε λέγοντας καταγόμαστε από τον Αβραάμ. Ο Θεός ακόμη κι απ’ αυτές τις πέτρες μπορεί να κάνει απογόνους του Αβραάμ» (Ματθ. 3,7-9).
ε) Παράλληλα ο Άγιος Ιωάννης ήταν μάρτυρας της ασκήσεως. «Φορούσε ρούχο από τρίχες καμήλας και ζώνη δερμάτινη στη μέση του. Έτρωγε ακρίδες και μέλι από αγριομέλισσες» (Ματθ. 3, 4). Έτσι έγινε πρότυπο των μοναχών και των μοναζουσών. Η εν Χριστώ άσκηση ενέχει στοιχεία μαρτυρικά. Η εκούσια σταύρωση των παθών και δη της παγκάκιστης φιλαυτίας, η αγρυπνία, η διηνεκής και καρδιακή προσευχή, η εντρύφηση στα ιερά και πατερικά κείμενα, η ταπείνωση, η ακτημοσύνη, η καθαρότητα του βίου και η νηπτική λατρεία προϋποθέτουν όχι μόνο αγώνα, αλλά και αυτοεγκατάλειψη στα χέρια του Θεού. Τότε έρχεται η χάρη και ο θείος γλυκασμός. Και οι κόποι της ασκήσεως θεωρούνται μηδαμινοί μπροστά στην αποκάλυψη του θείου ελέους και της ευσπλαχνίας του πανοικτίρμονος Θεού.
στ) Ακόμη, ο Τίμιος Πρόδρομος αναδείχθηκε μάρτυρας του αίματος. Ελέγχει τον βασιλέα Ηρώδη, που είχε νυμφευτεί παρανόμως ως σύζυγο τη γυναίκα του αδελφού του. Ο Ηρώδης παρά τον έλεγχο φοβόταν τον Ιωάννη, επειδή ήξερε ότι ήταν δίκαιος και άγιος άνθρωπος, τον προστάτευε, τηρούσε πολλά από αυτά που εκείνος δίδασκε και τον άκουγε ευχαρίστως. Ακολούθησε όμως κι αυτός τη νοοτροπία των ανθρώπων της εξουσίας, οι οποίοι διακατέχονται από περίεργη αμφιθυμία. Εύκολα κολακεύονται και γρήγορα αλλάζουν αποφάσεις. Σε αυτό συμβάλλει και η αλαζονεία της εξουσίας.
ζ) Ενώ λοιπόν ο Ηρώδης αναγνώριζε την εντιμότητα και αγιότητα του Προφήτου Προδρόμου, τον φυλάκισε και με την πανουργία της Ηρωδιάδας έδωσε εντολή να τον αποκεφαλίσουν. Και μπορεί να έγινε περίλυπος για το παράδοξο αίτημα της Σαλώμης, να ζητήσει «την κεφαλήν Ιωάννου του Βαπτιστού επί πίνακι», αλλά δεν είχε το σθένος και την ανδρεία να αντισταθεί. Η δικαιοσύνη χάθηκε μπροστά στην αμφιθυμία της εξουσίας, την επίδειξη δύναμης και τη δέσμευση σε επιπόλαιους όρκους. Η μαρτυρία όμως της αλήθειας του Αγίου Ιωάννου έμεινε «εις μνημόσιον αιώνιον».
β) Οι λόγοι επίσης του Κυρίου, που είπε ότι: «Σας διαβεβαιώνω πως μάνα δεν γέννησε ως τώρα άνθρωπο πιο μεγάλο από τον Ιωάννη το Βαπτιστή» (Ματθ. 11,11), φανερώνουν τη μεγαλοσύνη του ανδρός. Και ήταν όντως μέγιστος ο Άγιος Ιωάννης, πρώτον, διότι ήταν μάρτυρας της αληθείας, δεύτερον, μάρτυρας της ασκήσεως και, τρίτον, μάρτυρας του αίματος.
γ) Ο Άγιος Πρόδρομος κήρυττε την αλήθεια, ο οποία δεν μπορεί να περιοριστεί σε κάποια φιλοσοφική ιδέα, ή ηθική και κοινωνική αξία. Η αλήθεια ταυτίζεται με το θεανθρώπινο πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού που είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάν. 14,6). Όταν ο Ιωάννης έλεγε, «Ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιω. 1,29), προφήτευε τη σταυρική θυσία του Λυτρωτή. Ομιλούσε για την αλήθεια του Σταυρού.
δ) Η αλήθεια, που απορρέει από το πρόσωπο του Χριστού, έχει ευρύτερες κοινωνικές διαστάσεις. Εκείνος που απερίσκεπτα αστοχεί και αμαρτάνει, ξεστρατίζει. Αδυνατεί να βρει το σωστό δρόμο προς την Αλήθεια. Ταυτόχρονα γίνεται αρνητικό παράδειγμα για ολόκληρη την κοινωνία. Γι' αυτό ο Άγιος Ιωάννης ελέγχει την υποκρισία και την κοινωνική ανομία. Ονομάζει τους Φαρισαίους και Σαδδουκαίους «οχιάς γεννήματα» και τους συνιστά: «Κάντε έργα μετανοίας. Και μην αυταπατάστε λέγοντας καταγόμαστε από τον Αβραάμ. Ο Θεός ακόμη κι απ’ αυτές τις πέτρες μπορεί να κάνει απογόνους του Αβραάμ» (Ματθ. 3,7-9).
ε) Παράλληλα ο Άγιος Ιωάννης ήταν μάρτυρας της ασκήσεως. «Φορούσε ρούχο από τρίχες καμήλας και ζώνη δερμάτινη στη μέση του. Έτρωγε ακρίδες και μέλι από αγριομέλισσες» (Ματθ. 3, 4). Έτσι έγινε πρότυπο των μοναχών και των μοναζουσών. Η εν Χριστώ άσκηση ενέχει στοιχεία μαρτυρικά. Η εκούσια σταύρωση των παθών και δη της παγκάκιστης φιλαυτίας, η αγρυπνία, η διηνεκής και καρδιακή προσευχή, η εντρύφηση στα ιερά και πατερικά κείμενα, η ταπείνωση, η ακτημοσύνη, η καθαρότητα του βίου και η νηπτική λατρεία προϋποθέτουν όχι μόνο αγώνα, αλλά και αυτοεγκατάλειψη στα χέρια του Θεού. Τότε έρχεται η χάρη και ο θείος γλυκασμός. Και οι κόποι της ασκήσεως θεωρούνται μηδαμινοί μπροστά στην αποκάλυψη του θείου ελέους και της ευσπλαχνίας του πανοικτίρμονος Θεού.
στ) Ακόμη, ο Τίμιος Πρόδρομος αναδείχθηκε μάρτυρας του αίματος. Ελέγχει τον βασιλέα Ηρώδη, που είχε νυμφευτεί παρανόμως ως σύζυγο τη γυναίκα του αδελφού του. Ο Ηρώδης παρά τον έλεγχο φοβόταν τον Ιωάννη, επειδή ήξερε ότι ήταν δίκαιος και άγιος άνθρωπος, τον προστάτευε, τηρούσε πολλά από αυτά που εκείνος δίδασκε και τον άκουγε ευχαρίστως. Ακολούθησε όμως κι αυτός τη νοοτροπία των ανθρώπων της εξουσίας, οι οποίοι διακατέχονται από περίεργη αμφιθυμία. Εύκολα κολακεύονται και γρήγορα αλλάζουν αποφάσεις. Σε αυτό συμβάλλει και η αλαζονεία της εξουσίας.
ζ) Ενώ λοιπόν ο Ηρώδης αναγνώριζε την εντιμότητα και αγιότητα του Προφήτου Προδρόμου, τον φυλάκισε και με την πανουργία της Ηρωδιάδας έδωσε εντολή να τον αποκεφαλίσουν. Και μπορεί να έγινε περίλυπος για το παράδοξο αίτημα της Σαλώμης, να ζητήσει «την κεφαλήν Ιωάννου του Βαπτιστού επί πίνακι», αλλά δεν είχε το σθένος και την ανδρεία να αντισταθεί. Η δικαιοσύνη χάθηκε μπροστά στην αμφιθυμία της εξουσίας, την επίδειξη δύναμης και τη δέσμευση σε επιπόλαιους όρκους. Η μαρτυρία όμως της αλήθειας του Αγίου Ιωάννου έμεινε «εις μνημόσιον αιώνιον».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου