Η δύναμη της Πίστεως

του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, Ομότ.Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Το επεισόδιο που μας αφηγείται το σημερινό ανάγνω­σμα από το ευαγγέλιο του Μάρκου (9, 17-31) τοποθετείται ευθύς μετά την κάθοδο του Ιησού από το όρος όπου μεταμορφώθηκε μπροστά σε τρεις από τους μαθητές του. Μετά τη δόξα της Μεταμορφώσεως συναντά ο Ιησούς την ανθρώπινη αθλιότητα σ’ όλη της την τραγική εκδήλωση: Ένας πονεμένος πατέρας παρακαλεί τον Ιησού να γιατρέψει το άρρωστο παιδί του, που οι μαθητές του προηγουμένως, οι υπόλοιποι δηλ. εννέα, που δεν ήταν μαζί του στο όρος, στάθηκαν ανί­σχυροι να το θεραπεύσουν. Βρίσκει λοιπόν ο Ιησούς μπροστά του από τη μια μεριά την πονεμένη και πάσχουσα ανθρωπότητα, από την άλλη τους μαθητές του (τους εκπροσώπους του θα λέγαμε σήμερα) που δεν μπορούν να την βοηθήσουν. Και σαν να μη φθά­νουν αυτά, βλέπει και τους γραμματείς, τους θεολόγους δηλ. του ιουδαϊσμού να συζητούν με τους μαθητές και να προσπαθούν ίσως να κλονίσουν την πίστη τους στον Χρι­στό. Όλα αυτά θα κάνουν σε λίγο τον Ιησού να εκστο­μίσει τη φράση «'Απιστη γενιά! Ως πότε θα είμαι μαζί σας;»
Δεν μένει όμως σ’ αυτό το ξέσπασμα της οργής, δεν κατακρίνει κανένα· προσφέρει τη θεραπεία στον άρρωστο άνθρωπο που βρίσκεται μπροστά του και ο οποίος «από μικρό παιδί» υφίσταται τις οδυνηρές συνέπειες της τρομερής αρρώστιας του. Πριν όμως κάνει το θαύμα, ρωτά τον πα­τέρα του νέου εάν μπορεί να πιστέψει, γιατί τα πάντα είναι δυνατά γι’ αυτόν που πιστεύει. Και ο δυστυχής πα­τέρας με δάκρυα στα μάτια αφήνει να εκδηλωθεί η πάλη που γίνεται μέσα του λέγοντας: «Πιστεύω, Κύριε! Αλλά βοήθησέ με, γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή».
Ομολογεί την πίστη του στη δύναμη του Μεσσία με τον οποίο συνομιλεί, συγχρόνως όμως αναγνωρίζει και την απιστία που τον συνδέει με όλη την αμαρτωλή γενεά του. Παλεύει μεταξύ πίστεως και απιστίας, μεταξύ της έντονης επιθυμίας του να παρουσιαστεί όσο γίνεται με περισσότερη πίστη και της ειλικρινούς διαπιστώσεως ότι η πίστη του αυτή είναι ελλιπής.

Κι ο Ιησούς προσφέρει τη θεραπεία. Δεν ήλθε στον κόσμο για να καταδικάσει τους ανθρώπους που με τα έργα τους έγιναν υπόδουλοι στο κακό, στη φθορά και στο θάνατο· δεν ήλθε για να κατακρίνει, αλλά για να διακονήσει και να σώσει. Ό Σταυρός, με το προανάκρουσμα του οποίου τε­λειώνει η διήγησή μας, είναι το σύμβολο της διακονίας και της προσφοράς ζωής στην ανθρωπότητα.

Τα πρόσωπα της διηγήσεως υποχωρούν στο τέλος και χάνονται. Εκείνο που θέλει να τονίσει ο ευαγγελιστής τε­λειώνοντας είναι η απάντηση του Ιησού στους μαθητές που ρώτησαν γιατί δεν μπόρεσαν αυτοί να θεραπεύσουν τον ασθενή: γιατί« Αυτό το δαιμονικό γένος δεν μπορεί κανείς να το βγάλει με τίποτε άλλο παρά μόνο με προσευχή και νηστεία».

Πολλές είναι οι δαιμονικές εκδηλώσεις του κόσμου σε κάθε εποχή· κι αν ακόμη σύμφωνα με τις σημερινές ιατρικές γνώσεις μας δεχτεί κανείς —και πολύ σωστά— ότι οι αρρώστιες έχουν άλλη αιτία κι όχι την κατοχή των ανθρώπων από τους δαίμονες, μένουν τόσες άλλες πολυά­ριθμες εκδηλώσεις της ζωής που μαρτυρούν για την υπο­ταγή των άνθρώπων στη δύναμη του κακού, ώστε να προ­βάλλει επιτακτικό το αγωνιώδες ερώτημα: Γιατί η Εκκλη­σία δεν μπορεί να θεραπεύσει το κακό; Λείπει μήπως η πίστη, η προσευχή, η νηστεία;

Είμαστε πολλές φορές τόσο έτοιμοι να κατακρίνουμε, να επισημαίνουμε τους ενόχους, να γενικεύουμε. Ξεχνούμε ότι αυτό που δεν γίνεται στο σύνολο, γίνεται στις επί μέρους περιπτώσεις, στις οποίες συντρίβεται η δύναμη του κακού καιαναδεικνύονται μορφές αγίων αγωνιστών και φωτεινών παραδειγμάτων πίστεως. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι μόνο, εάν έχει η Εκκλησία την πίστη που απαιτείται για να ελευθερώσει τους ανθρώπους από τα δαιμονι­κά δεσμά, αλλ’ εάν αυτοί μπορούν να πιστεύσουν. Ο Ιη­σούς, στη διήγησή μας, λέγει προς τον πατέρα του άρρω­στου νέου:

«Εάν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά γι' αυτόν που πιστεύει».

Η πίστη κάνει κατορθωτά ταακατόρθωτα, αυτά δηλ. πουηανθρώπινη λογική θεωρεί σαν τόσο στα­θερά και καθιερωμένα, ώστε η αλλαγή τους να φαίνεται αδύνατη· «μετακινεί βουνά», κατά τήν παροιμιακή έκφρα­ση που χρησιμοποιεί ο Ιησούς σε άλλη περίπτωση· μετα­μορφώνει την ανθρώπινη αθλιότητα σε δόξα.

Εκτός από την καταπληκτική αυτή δύναμη που ε­κλύεται από την πίστη, και σ’ ένα άλλο χαρακτηριστικό της μπορεί να μας οδηγήσει το σημερινό ανάγνωσμα: Η πίστη του πονεμένου πατέρα γίνεται αιτία θεραπείας του παιδιού του· κι από την άλλη μεριά η έλλειψη δυνατής πίστεως στους μαθητές, πριν από τον φωτισμότου Αγίου Πνεύματος, έχει σαν αποτέλεσμα να παραμένει το κακό και η ασθένεια στον κόσμο και να χαίρουν οι πολέμιοι του Χριστιανισμού για την αδυναμία του. Η πίστη λοιπόν υπερβαίνει τα όρια του πιστεύοντος ατόμου και αποβαίνει εστία σωτηρίας και για τον διπλανό μας, ή από την άλλη μεριά η απιστία έχει τις κοινωνικές προε­κτάσεις της.

Τέλος, μπορεί η πίστη να ισχυροποιηθεί με την προ­σευχή και τη νηστεία. Μ’ αυτά τα δύο διοχετεύεται η δύναμη του Θεού στον πιστεύοντα άνθρωπο, ώστε η πίστη του να γίνεται ολοένα και πιο ζωντανή και ως εκ τούτου πιο θαυματουργική μέσα στην κοινωνία.

 

Πηγή: ΑΜΕΝ