Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης
α) Η Ανάσταση του Χριστού ευφραίνει τις καρδιές των εορταζόντων και προσημαίνει την ανάσταση ολόκληρου του ανθρώπινου γένους. Το φως του Αναστάντος λαμπρύνει τα πρόσωπα των πιστών χριστιανών, αποδιώχνοντας τη σκυθρωπότητα, το σκοτάδι της πλάνης και τον πειρασμό της απόγνωσης.
Ο Αναστημένος Χριστός καταλύει το κράτος του θανάτου, αφανίζει τη δύναμη του Άδη και ανοίγει ξανά τις πύλες του παραδείσου. Οπότε έχουμε τη δυνατότητα ως πιστοί μαθητές Του και συνοδοιπόροι στο Σταυρό να γευόμαστε και τη χαρά της Ανάστασης.
β) Όμως, επειδή συχνά περιοριζόμαστε στα επιφαινόμενα, δυσκολευόμαστε να δεχθούμε το μήνυμα της Ανάστασης. Έχουμε ανάγκη από αψευδείς μάρτυρες. Κι αυτοί είναι πολλοί και ανήκουν σε διάφορες εποχές. Οι ιεροί συγγραφείς, προκειμένου να ομιλήσουν για την Ανάσταση, επικαλούνται τις μυροφόρες, τους αποστόλους, τους μάρτυρες, τους οσίους και όλους τους αγίους που έγιναν μέτοχοι του αναστάσιμου θείου φωτός. Κυρίως όμως παραπέμπουν στους λόγους του αναστημένου Χριστού προς τους μαθητές, οι οποίοι τον θεωρούσαν φάντασμα: “Ψηλαφίστε με και δέστε τα χέρια και την πλευρά μου” (βλ. Ιωάν. 20, 20-27).
γ) Ο Απόστολος Παύλος, που κλήθηκε στη χριστιανική πίστη από τον ίδιο τον Αναστάντα Κύριο σχεδόν τρία χρόνια μετά την Ανάσταση, γράφει ότι, αν πιστεύουμε ότι ο Ιησούς απέθανε και αναστήθηκε, έτσι και ο Θεός εκείνους που έχουν κοιμηθεί όντας ενωμένοι μαζί του με την πίστη σε Αυτόν θα τους πάρει κοντά του (Α’ Θεσ. 4,14). Ενώ σε άλλο σημείο τονίζει: “Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών” (Α' Κορ. 15, 14).
δ) Μπορεί ο Απόστολος Παύλος να μην έζησε εκ του σύνεγγυς τα γεγονότα του Σταυρού και της Ανάστασης, αλλά διά της χάριτος του Αγίου Πνεύματος έγινε μέτοχος της Αναστάσιμης εμπειρίας. Υπάρχουν όμως και άλλοι αξιόπιστοι αυτήκοοι και αυτόπτες μάρτυρες της εμπειρίας αυτής.
Πρώτες οι Μυροφόρες γυναίκες έρχονται πρωί, πρωί στον τάφο, για να αλείψουν το νεκρό σώμα του διδασκάλου. Εκεί έκθαμβες πληροφορούνται από λαμπροφορεμένο άγγελο το “ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε” (βλ. Ματθ. 28,6).
ε) Έλεγε σχετικά ο χαρισματικός γέροντας Παΐσιος: “Οι Μυροφόρες είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη στον Χριστό, είχαν πνευματική κατάσταση και γι’ αυτό δεν υπολόγιζαν τίποτε. Αν δεν είχαν πνευματική κατάσταση, θα έκαναν αυτό που έκαναν; Ξεκίνησαν χαράματα, ώρα που απαγορευόταν η κυκλοφορία, με αρώματα στα χέρια για τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού, από αγάπη προς τον Χριστό. Γι’ αυτό αξιώθηκαν να ακούσουν από τον Άγγελο το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως” (Λόγοι ς', Περί προσευχής, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2012, σ. 203).
στ) Μετά τις Μυροφόρες οι μαθητές δίδουν τη δική τους μαρτυρία. Τόσο ο Πέτρος όσο κι ο Ιωάννης έρχονται στο κενό μνημείο, όπου βρίσκουν μόνο τα νεκρικά σάβανα, με τα οποία είχε τυλιχθεί το σώμα του Κυρίου και το “σουδάριο”, με το οποίο είχε καλυφθεί το κεφάλι (βλ. Ιωάν. 20,4 κ.ε.).
Ακόμη οι ένδεκα μαθητές και ορισμένοι από τους εβδομήκοντα δέχονται διάφορες επισκέψεις του Αναστάντος και έτσι ενθαρρύνονται, αποβάλλουν το φόβο και γίνονται διαπρύσιοι κήρυκες του αναστάσιμου γεγονότος. Ξεχωριστή η περίπτωση του Αποστόλου Θωμά, ο οποίος ζητά επίμονα την εμπειρική επιβεβαίωση των όσων μαρτυρούν οι άλλοι μαθητές. Κι ο αναστάς Κύριος συγκαταβαίνει στην αμφιβολία του μαθητή και τον καλεί σε έρευνα και ψηλάφηση...
ζ) Μάρτυρας της Αναστάσεως είναι και ο Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος. Για την αγάπη του αναστημένου Χριστού αρνήθηκε δόξα, τιμές, πλούτη, εξουσία και εγκόσμια αγαθά. Για την αγάπη του Αναστημένου Χριστού υπέμεινε φρικτά βασανιστήρια και αξιώθηκε με την προσευχή του να αναστήσει ακόμη και νεκρό. Για την αγάπη του αναστημένου Χριστού έγινε μάρτυρας της αληθείας της πίστεως και τιμάται δεόντως από το λαό του Θεού.
Ο Αναστημένος Χριστός καταλύει το κράτος του θανάτου, αφανίζει τη δύναμη του Άδη και ανοίγει ξανά τις πύλες του παραδείσου. Οπότε έχουμε τη δυνατότητα ως πιστοί μαθητές Του και συνοδοιπόροι στο Σταυρό να γευόμαστε και τη χαρά της Ανάστασης.
β) Όμως, επειδή συχνά περιοριζόμαστε στα επιφαινόμενα, δυσκολευόμαστε να δεχθούμε το μήνυμα της Ανάστασης. Έχουμε ανάγκη από αψευδείς μάρτυρες. Κι αυτοί είναι πολλοί και ανήκουν σε διάφορες εποχές. Οι ιεροί συγγραφείς, προκειμένου να ομιλήσουν για την Ανάσταση, επικαλούνται τις μυροφόρες, τους αποστόλους, τους μάρτυρες, τους οσίους και όλους τους αγίους που έγιναν μέτοχοι του αναστάσιμου θείου φωτός. Κυρίως όμως παραπέμπουν στους λόγους του αναστημένου Χριστού προς τους μαθητές, οι οποίοι τον θεωρούσαν φάντασμα: “Ψηλαφίστε με και δέστε τα χέρια και την πλευρά μου” (βλ. Ιωάν. 20, 20-27).
γ) Ο Απόστολος Παύλος, που κλήθηκε στη χριστιανική πίστη από τον ίδιο τον Αναστάντα Κύριο σχεδόν τρία χρόνια μετά την Ανάσταση, γράφει ότι, αν πιστεύουμε ότι ο Ιησούς απέθανε και αναστήθηκε, έτσι και ο Θεός εκείνους που έχουν κοιμηθεί όντας ενωμένοι μαζί του με την πίστη σε Αυτόν θα τους πάρει κοντά του (Α’ Θεσ. 4,14). Ενώ σε άλλο σημείο τονίζει: “Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών” (Α' Κορ. 15, 14).
δ) Μπορεί ο Απόστολος Παύλος να μην έζησε εκ του σύνεγγυς τα γεγονότα του Σταυρού και της Ανάστασης, αλλά διά της χάριτος του Αγίου Πνεύματος έγινε μέτοχος της Αναστάσιμης εμπειρίας. Υπάρχουν όμως και άλλοι αξιόπιστοι αυτήκοοι και αυτόπτες μάρτυρες της εμπειρίας αυτής.
Πρώτες οι Μυροφόρες γυναίκες έρχονται πρωί, πρωί στον τάφο, για να αλείψουν το νεκρό σώμα του διδασκάλου. Εκεί έκθαμβες πληροφορούνται από λαμπροφορεμένο άγγελο το “ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε” (βλ. Ματθ. 28,6).
ε) Έλεγε σχετικά ο χαρισματικός γέροντας Παΐσιος: “Οι Μυροφόρες είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη στον Χριστό, είχαν πνευματική κατάσταση και γι’ αυτό δεν υπολόγιζαν τίποτε. Αν δεν είχαν πνευματική κατάσταση, θα έκαναν αυτό που έκαναν; Ξεκίνησαν χαράματα, ώρα που απαγορευόταν η κυκλοφορία, με αρώματα στα χέρια για τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού, από αγάπη προς τον Χριστό. Γι’ αυτό αξιώθηκαν να ακούσουν από τον Άγγελο το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως” (Λόγοι ς', Περί προσευχής, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2012, σ. 203).
στ) Μετά τις Μυροφόρες οι μαθητές δίδουν τη δική τους μαρτυρία. Τόσο ο Πέτρος όσο κι ο Ιωάννης έρχονται στο κενό μνημείο, όπου βρίσκουν μόνο τα νεκρικά σάβανα, με τα οποία είχε τυλιχθεί το σώμα του Κυρίου και το “σουδάριο”, με το οποίο είχε καλυφθεί το κεφάλι (βλ. Ιωάν. 20,4 κ.ε.).
Ακόμη οι ένδεκα μαθητές και ορισμένοι από τους εβδομήκοντα δέχονται διάφορες επισκέψεις του Αναστάντος και έτσι ενθαρρύνονται, αποβάλλουν το φόβο και γίνονται διαπρύσιοι κήρυκες του αναστάσιμου γεγονότος. Ξεχωριστή η περίπτωση του Αποστόλου Θωμά, ο οποίος ζητά επίμονα την εμπειρική επιβεβαίωση των όσων μαρτυρούν οι άλλοι μαθητές. Κι ο αναστάς Κύριος συγκαταβαίνει στην αμφιβολία του μαθητή και τον καλεί σε έρευνα και ψηλάφηση...
ζ) Μάρτυρας της Αναστάσεως είναι και ο Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος. Για την αγάπη του αναστημένου Χριστού αρνήθηκε δόξα, τιμές, πλούτη, εξουσία και εγκόσμια αγαθά. Για την αγάπη του Αναστημένου Χριστού υπέμεινε φρικτά βασανιστήρια και αξιώθηκε με την προσευχή του να αναστήσει ακόμη και νεκρό. Για την αγάπη του αναστημένου Χριστού έγινε μάρτυρας της αληθείας της πίστεως και τιμάται δεόντως από το λαό του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου