ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄
Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ
καί πάσης Παλαιστίνης
παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, χάριν καί ἔλεος καί εἰρήνην
ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωoδόχου Τάφου
τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.
«Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον.
Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε, ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν», (Μάρκ. 16,6)
Τόν οὐράνιον ἅμα δέ καί σωτήριον τοῦτον λόγον ἤκουσαν διά στόματος ἀγγέλου «λίαν πρωΐ τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων αἱ μυροφόροι γυναῖκες, αἱ ἐλθοῦσαι ἐπί τό μνημεῖον, ἵνα ἀρώμασι ἀλείψωσι τόν Ἰησοῦν» (Μάρκ. 16, 1-2).
Αὗται ἐνωτίσθησαν χαρᾶς εὐαγγέλια, ἐδέχθησαν πληροφορίαν ὅτι ὁ Μονογενῆς Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἐνανθρωπήσας ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, ὁ διά τοῦ Σταυροῦ εἰς τόν ᾍδην κατελθών, ἀνέστη ἐκ νεκρῶν.
Ὁ ᾍδης νομίσας ὅτι προσέλαβεν ἄνθρωπον κοινόν θνητόν, ἠπατήθη. Ἠπατήθη, καθ” ὅτι συνήντησεν οὐχί θνητόν ἀλλά ἄνθρωπον τέλειον, καί Θεόν παντέλειον, ἀθάνατον, συνάναρχον καί συναΐδιον τῷ Πατρί.
Τοῦτο ὄντως εἶναι τό θαῦμα τῆς τοῦ Θεοῦ σοφίας, δυνάμεως καί φιλανθρωπίας εἰς τήν οἰκονομίαν Αὐτοῦ διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν. Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος ἐν τῇ δυνάμει τοῦ Πατρός Αὐτοῦ καί ἐν τῇ δυνάμει τῆς θείας φύσεως Αὐτοῦ, ἀνέστησε τήν ἀνθρωπίνην φύσιν Αὐτοῦ. Συνανέστησε τόν Ἀδάμ, συνανέστησε ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους.
Τό παρά τοῦ Θεοῦ Πατρός ἐνεργούμενον μυστήριον τοῦτο ἐτελεσιουργήθη εἰς τόν τόπον τοῦτον, ἐν ᾧ ἱστάμεθα.
Εἰς τοῦτο τό μνημεῖον ἐτάφη καί ἐξ αὐτοῦ ἀνέστη ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός. Μάρτυς τοῦ μυστηρίου τούτου αὐτό τοῦτο τό μνημεῖον τό κενόν.
Μάρτυρες ἐπίσης αἱ μυροφόροι γυναῖκες καί οἱ ἀπόστολοι μαθηταί, οἱ θεασάμενοι τοῦτο κενόν. Μάρτυς Αὐτός Οὗτος ὁ Κύριος, ὁ ἐμφανισθείς «ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ» τοῦ ἐσταυρωμένου, ἀναστημένου καί δεδοξασμένου σώματος Αὐτοῦ τήν πρώτην ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ «πρῶτον, Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ» (Μάρκ. 16, 9) καί «ὁ ὑπαντήσας ταῖς Μυροφόροις λέγων αὐταῖς χαίρετε» (Ματθ. 28, 9), «ὁ φανερωθείς δυσίν μαθηταῖς πορευομένοις εἰς ἀγρόν» (Μάρκ. 16, 12), «ὁ φανερωθείς ἀνακειμένοις τοῖς ἕνδεκα» (Μάρκ. 16, 14), καί καταδεχθείς ψηλαφηθῆναι ὑπό τοῦ Θωμᾶ τήν ὀγδόην ἀπό τῆς Ἀναστάσεως ἡμέραν (Ἰωάν. 20, 27) καί «παραστήσας ἑαυτόν ζῶντα πολλοῖς τεκμηρίοις δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος τοῖς μαθηταῖς» (Πράξ. 1, 3).
Ὁ σαρκί σταυρωθείς καί τριήμερος ἐκ νεκρῶν ἀναστάς καί ἐν δόξῃ ἀναληφθείς ἀφ’ ἡμῶν εἰς τούς οὐρανούς Κύριος ἔπεμψε παρά τοῦ Πατρός τό Πνεῦμα Αὐτοῦ τό Ἅγιον, τό Πνεῦμα τῆς Πεντηκοστῆς εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ.
Διά τοῦ Πνεύματος τούτου ὁ Κύριος κατηύγασε, ἐστερέωσε καί ἀνέδειξε ἐν τῷ κόσμῳ τήν Ἐκκλησίαν ὡς τό σῶμα Αὐτοῦ τό Ἅγιον, τό ὁποῖον ἐξηγόρασε διά τοῦ τιμίου αἵματος Αὐτοῦ.
Ἐν τῷ φωτί καί τῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ Ἐκκλησία λειτουργεῖ ἀνά τούς αἰῶνας εἰς τόν κόσμον. Αὕτη διδάσκει τόν ἄνθρωπον, κατηχεῖ καί μυεῖ αὐτόν εἰς τά μυστήρια αὐτῆς, βαπτίζει καί καθιστᾷ αὐτόν τίμιον μέλος αὐτῆς.
Ἡ Ἐκκλησία ἐξανθρωπίζει τόν ἄνθρωπον, ἁγιάζει, εἰρηνεύει αὐτόν ἐν ἑαυτῷ καί μετά τοῦ πλησίον, παρέχει αὐτῷ τήν εὐπρεπεστάτην ἀλλοίωσιν, καθιστᾷ αὐτόν θεοειδῆ, ποιητήν ἔργων εὐποιΐας καί εὐεργεσίας διά τήν κοινωνίαν.
Ἡ Ἐκκλησία καθιστᾷ τόν ἄνθρωπον νικητήν ἀκόμη καί τοῦ θανάτου. Καθιστᾷ αὐτόν ἱκανόν νά ἀψηφᾷ ἀφόβως τόν διά βασανιστηρίων θάνατον.
Ἡ Ἐκκλησία ἀνέδειξε ἑκατομύρια μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι ἀπέθανον χάριν τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ καί ἐξέχεον τό αἷμα αὐτῶν, τό ὁποῖον ὁμοῦ μετά τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ στηρίζει τά θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε «πύλαι ᾅδου νά μήν δύνωνται νά κατισχύσωσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16, 18).
Τοῦτο τό ἔργον ἐξασκεῖ ἡ Ἐκκλησία καί σήμερον εἰς καιρούς δεινῆς οἰκονομικῆς καί ἠθικῆς κρίσεως, πείνης, πτωχείας, ἐκμεταλλεύσεως καί ἐμπορεύσεως τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ Ἐκκλησία συμπάσχει καί συγκακουχείται μετά τοῦ ἀνθρώπου. Βοηθεῖ αὐτόν δι’ ὅλων τῶν δυνάμεων αὐτῆς καί διά ποικίλων μέσων οὐχί μόνον πνευματικῶς καί ἠθικῶς ἀλλά καί οἰκονομικῶς. Διδάσκει αὐτόν τήν κατά φύσιν καί κατά λόγον αὐτάρκη ζωήν.
Ἡ τοῦ πάντων Βασιλέως Ἁγία Πόλις, ἡ δεξαμένη πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς ἀναστάσεως, ἐξασκεῖ τό ποιμαντικόν αὐτῆς ἔργον εἰς τό ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ ποίμνιον αὐτῆς, τό κλυδωνιζόμενον καί συνθλιβόμενον ὑπό τῆς ἐκρύθμου πολιτικῆς καταστάσεως.
Ἐπιχέει ἔλεον καί οἶνον εἰς τάς πληγάς τοῦ ποιμνίου Αὐτῆς, ταυτοχρόνως ὅμως ἐξασκεῖ καί τό ἔργον τῆς διαφυλάξεως τῶν Ἁγίων Τόπων, εἰς τούς ὁποίους ἔλαβεν χώραν ἡ ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Μονογενεῖ Υἱῷ καί Λόγῳ Αὐτοῦ.
Αὕτη φιλοξενεῖ φιλοστόργως καί ὑμᾶς τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς, θεωροῦσα ὑμᾶς ὡς πλήρωμα αὐτῆς κατά τάς ἡμέρας ταύτας τῆς προσκυνηματικῆς θεωρίας ὑμῶν.
Ἡ Σιωνῖτις μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀγαλλομένη ἐπί τῇ ἀναστάσει τοῦ Χριστοῦ, ἀπευθύνει ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου εἰς τό εὐσεβές ποίμνιον αὐτῆς ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί πέραν αὐτῆς καί εἰς ὑμᾶς τούς φιλοχρίστους καί εὐσεβεῖς προσκυνητάς τόν πασχάλιον ὕμνον «Χριστός ἀνέστη, ἐκ νεκρῶν θανάτῳ, θάνατον πατήσας, καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ΠΑΣΧΑ 2014.
Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄
Πατριάρχης Ιεροσολύμων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου