Η ομιλία του Αναπληρωτή Καθηγητή του Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ στην Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Βλατάδων (Παρασκευή 28 Ιουνίου 2019)
Κάθε μέρα του λειτουργικού έτους είναι μια γιορτή ανάμνησης και πνευματικής υπόμνησης. Η λατρευτική αναδιήγηση των κομβικών γεγονότων της ιεράς ιστορίας και του βίου των αγίων δικαιολογεί τον δοξολογικό, πανηγυρικό και κυριολεκτικά, και μεταφορικά ευχαριστιακό χαρακτήρα κάθε εορτής, επίκεντρο και κορύφωση της οποίας αποτελεί η θεία Λειτουργία. Από την άλλη πλευρά, κάθε γιορτή αποτελεί μία πνευματική υπόμνηση εφόσον προσκαλεί τους πιστούς να θαυμάσουν τους τιμωμένους αγίους και να ακολουθήσουν το δικό τους παράδειγμα. Εξάλλου, η πραγματική προσκύνηση, η θεάρεστη και πνευματικά γόνιμη εκδήλωση τιμής προς τους αγίους και τους μάρτυρες είναι η μίμηση των αγώνων και η επιδίωξη των αρετών τους, η αποδοχή των επιλογών τους και η συμπόρευση μαζί τους[1]. Μέσω των εορτών οι άγιοι προβάλλονται ως οι φωτεινοί οδοδείκτες που βοηθούν τον πιστό να διασχίσει με ασφάλεια τον δρόμο της επιστροφής και να φτάσει σώος στον οίκο της πατρικής αγάπης[2].
Όλα αυτά επιβεβαιώνονται στο πρόσωπο του αποστόλου Παύλου, αυτού του μείζονος αγίου, ο οποίος ευλόγησε με την παρουσία του την πόλη της Θεσσαλονίκης, θεμελίωσε την μακρά εκκλησιαστική της διαδρομή και την πλούσια πνευματική της καρποφορία. Εξ ου και η ευγνωμοσύνη και η εύλογη καύχηση με την οποία η τοπική Εκκλησία τιμά τον ιδρυτή της. Πράγματι, ο πελώριος όγκος των κειμένων -υμνολογικών, εγκωμιαστικών, ερμηνευτικών και θεολογιών- που συντάχθηκαν για να τιμήσουν τον απόστολο Παύλο συνδυάζουν τον θαυμασμό για τα κατορθώματά του και την ανάγκη μιας εμπειρικής οικείωσης και πρόσληψης του παραδείγματός του. Αυτή η δοξολογική και παραδειγματική απήχηση της τιμής προς τον σήμερα εορτάζοντα άγιο εντοπίζεται στην λιτή επιγραφή που σκάλισαν οι χριστιανοί του 4ο αιώνα στη μαρμάρινη πλάκα πάνω στον τάφο του στην Ρώμη: «PAULO APOSTOLO MART[YRI]» («Απόστολο μάρτυρα Παύλο»)[3]. Οι δύο λέξεις που συνοδεύουν το όνομα του Παύλου, προσδιορίζουν τα ισάριθμα βασικά συστατικά της αγιολογικής φυσιογνωμίας, που όχι τυχαία εντοπίζουμε και στο απολυτίκιό του[4]:
Πρώτον, ότι ο Παύλος, υπήρξε ένας ακαταπόνητος κήρυκας του Ευαγγελίου που όργωσε κυριολεκτικά την αυτοκρατορία μέχρι τις εσχατιές της, σπέρνοντας το μήνυμα της σωτηρίας και συμβάλλοντας όσο κανείς άλλος στην εμπέδωση της πίστης, στην οργάνωση και πνευματική κατάρτιση των πρώιμων και ευάριθμων χριστιανικών κοινοτήτων και μάλιστα αντιμετωπίζοντας την καχυποψία την εχθρότητα και την σκληρότητα των εθνικών και πολλών συμπατριωτών του.
Και δεύτερον, ότι ο Παύλος αγωνίστηκε, υπέφερε και μαρτύρησε για την πίστη στον Χριστό, επιβεβαιώνοντας με ένα ρεαλιστικά δραματικό τρόπο την πνευματική ταύτιση και συσταύρωσή του με τον Θεάνθρωπο[5], μια συσταύρωση που εκβάλλει στη συνανάσταση και τον συνδοξασμό μαζί Του[6].
Οι πιστοί θαυμάζουν τα κατορθώματα του αποστόλου των εθνών, την αφοσίωση και την αυταπάρνησή του στο έργο του κηρύγματος, τις εκούσιες κακοπάθειες και την σταθερή αντίστασή του απέναντι στις ποικίλες εφόδους του κακού. Και για να ωφεληθούν από το παράδειγμα και να τον τιμήσουν συχνά ακολουθούν τα ιστορικά του βήματα, επισκεπτόμενοι τους σταθμούς των ιεραποστολικών περιοδειών του οι οποίες τελείωσαν βίαια και απότομα μαζί με την επίγεια ζωή του αποστόλου, το 67 μ.Χ., στα περίχωρα της Ρώμης[7].
Για περισσότερα στο: ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου