"ΕΣΤΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΑΓΩΓΗ ΤΙΣ ΩΦΕΛΙΜΟΣ ΤΗ ΨΥΧΗ ΕΠΙΠΟΝΩΣ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟ ΚΑΚΙΑΣ ΚΗΛΙΔΩΝ ΑΥΤΗΝ ΕΚΚΑΘΑΙΡΟΥΣΑ ..." (ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ)

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Μήνυμα Χριστουγέννων Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου



Υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου
“Θεός εφανερώθη εν σαρκί” (Α΄Τιμ. 3:16)
H υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου είναι βασικό μήνυμα της σημερινής μεγάλης εορτής του χριστιανικού κόσμου. Ακόμη και ο πιο τολμηρός νους δεν είχε ποτέ υποπτευθεί ότι ο Ίδιος ο απρόσιτος και ακατάληπτος Θεός θα προσελάμβανε την ανθρώπινη φύση και θα εφανερώνετο “εν σαρκί”. Για την κλασική λογική, κάτι τέτοιο ανήκει στη σφαίρα του αδυνάτου.





Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Πάσης Ελλάδος,Ιερώνυμου



Τα φετινά Χριστούγεννα τα γιορτάζουμε σε μέρες δύσκολες και σκοτεινές. Μα το άστρο της Βηθλεέμ έρχεται να φωτίσει και πάλι τη ζωή μας. Να μας θυμίσει ότι γεννήθηκε ο Χριστός. Ότι ο Θεός «λύτρωσιν απέστειλεν τω λαώ αυτού». Και ο λαός ο πορευόμενος εν σκότει στρέφει τα μάτια του στον φτωχότερο και ενδοξότερο θρόνο του σύμπαντος, στην ταπεινή φάτνη. Και βλέπει εκεί φως μέγα.
Δεν διαφεύγει της προσοχής μας, ότι ο σύγχρονος βίος απειλείται όλο και περισσότερο από θλίψεις και δοκιμασίες. Ο κόσμος μας ζει το τέλος μιας εποχής και βιώνει την αγωνία ενός απειλητικού και αβέβαιου αύριο.
Μέ τα μάτια στραμμένα στο φως των Χριστουγέννων, θέλω να σας διαβεβαιώσω όλους και τον καθένα προσωπικά, με όση δύναμη διαθέτω, ότι ο Θεός μας αγαπά όλους και κανείς δεν στερείται το δικαίωμα στην ελπίδα.

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

ΜΗΝΥΜΑ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ


+ Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β’
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, ΠΑΣΗΣ ΓΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ
ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ
ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αδελφοί μου αγαπητοί και ευλογημένοι,

Δύο χιλιάδες χρόνια πριν, μία βραδιά σαν την σημερινή, η Θεοτόκος σπαργάνωνε το νεογέννητο Ιησού για να ζεσταθεί. Λίγες ημέρες αργότερα και πάλι μέσα στο σκοτάδι, ο Ιησούς θα αναζητούσε τη ζεστασιά, αυτή τη φορά στην αγκαλιά της μητέρας Του, καθώς έπαιρναν το δρόμο της προσφυγιάς προς την Αίγυπτο για να αποφύγουν την οργή και την μανία του Ηρώδη.

Αλλά και σε όλη Του την ζωή, που τόσο ταπεινά ξεκίνησε στη Βηθλεέμ, η θαλπωρή της μητρικής παρουσίας δεν έλειψε από το πλευρό του Κυρίου μας. Η Θεοτόκος ακολούθησε πιστά και υπομονετικά τον Ιησού σε όλες τις ευαγγελικές Του οδοιπορίες, σε όλες τις δοκιμασίες της επίγειας ζωής Του. Σιωπηλά συμπορεύτηκε μαζί Του, σιωπηλά Του συμπαραστάθηκε, σιωπηλά συμμετείχε στον πόνο του Γιου και Θεού της.

Η στάση της Θεοτόκου ανέδειξε την μητρική αγάπη σε αναντικατάστατο πυλώνα της ανθρώπινης ζωής. Η στάση της Θεοτόκου ανέδειξε τις αρχές της πραότητας, της μετριοφροσύνης και της αλληλεγγύης. Και η εικόνα της μητρικής σκέπης και προστασίας, όπως αυτή αποτυπώθηκε στην μικρή φάτνη των αλόγων, έμελλε να γίνει αιώνιο σημείο αναφοράς για όλες τις γυναίκες του κόσμου. Καταφύγιο ελπίδας, κάθε φορά που χανόταν και η τελευταία αχτίδα φωτός. Καταφυγή θάρρους, κάθε φορά που στέρευαν και τα τελευταία αποθέματα αντοχής.

Σήμερα ωστόσο που ο άνθρωπος κατακτά το ένα μετά το άλλο τα κάστρα της γνώσης, σήμερα που ο άνθρωπος τελειοποιεί τα διαθέσιμα τεχνολογικά μέσα, σήμερα που ο άνθρωπος έχει συχνά την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να υποκαταστήσει και τον ίδιο τον Θεό, η γυναίκα, ως ο φυσικός φορέας της αλλαγής και της αναγέννησης του κόσμου, ακόμα δεν χαίρει του σεβασμού που θα της ταίριαζε στην κοινωνία.

Μπορεί η θέση της γυναίκας να αναβαθμίστηκε θεσμικά. Όμως την ίδια στιγμή τα δικαιώματα της δεν έπαψαν να αποτελούν αντικείμενο παραβιάσεων. Μπορεί πολλές γυναίκες να περνούν ανέμελα τη σημερινή βραδιά ανάμεσα σε πρόσωπα αγαπημένα και με τα απαραίτητα στο γιορτινό τραπέζι. Όμως την ίδια στιγμή πλήθος άλλων γυναικών αδυνατεί να βιώσει τη γιορτινή ατμόσφαιρα των ημερών.

Είναι οι γυναίκες θύματα της παράνομης διακίνησης με σκοπό την εκμετάλλευση και την εμπορία. Είναι οι κακοποιημένες από τον σύζυγο γυναίκες, τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας. Είναι οι γυναίκες φορείς του ιού του ΗΙV/AIDS που εισπράττουν το τίμημα του κοινωνικού στιγματισμού. Είναι οι μακροχρόνια άνεργες γυναίκες και οι αποκλεισμένες από την αγορά εργασίας. Είναι όλες οι γυναίκες που παλεύουν για να άρουν τον όποιο αποκλεισμό τους από την κοινωνία.

Είναι οι γυναίκες που στην εποχή της οικονομικής δυσπραγίας καλούνται να ανταποκριθούν σε ρόλους πολλαπλούς, σε αυτό της συζύγου, της μητέρας, της εργαζόμενης, της οικοδέσποινας. Στην προσπάθεια τους να ανταποκριθούν σε όλες αυτές τις κοινωνικές απαιτήσεις και να κρατήσουν λεπτές ισορροπίες, οι γυναίκες πιέζονται, αγχώνονται, εξαντλούνται, λυγίζουν.

Είναι οι γυναίκες της υποσαχάριας Αφρικής που αντικρίζουν με φόβο και αγωνία το θείο δώρο του ερχομού της νέας ζωής. Κι αυτό διότι σε αυτήν την υποβαθμισμένη γωνιά του πλανήτη μας μια γυναίκα έχει μια πιθανότητα στις δεκαέξι να πεθάνει εξαιτίας επιπλοκών κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή του τοκετού. Τα ορφανά τους παιδιά είναι δέκα φορές πιο πιθανό να πεθάνουν μέσα σε δύο χρόνια από το θάνατο της μητέρας τους.

Αδελφοί μου πολυτίμητοι,

Ένας κόσμος χωρίς μητέρες είναι ένας κόσμος χωρίς αγάπη και ένας κόσμος χωρίς σεβασμό στην γυναίκα ως πηγή της ζωής είναι ένας κόσμος χωρίς ανθρωπιά. Ας μην αφήσουμε λοιπόν την κρίση των καιρών μας να παραβιάσει το σεβασμό στα δικαιωμάτων της γυναίκας. Κι αυτό γιατί τα δικαιώματα δεν γνωρίζουν φύλο, δεν γνωρίζουν σύνορα. Ας δείξουμε λοιπόν τον απαιτούμενο σεβασμό στην προσωπικότητα, στην εργασία, στον κόπο, στις ανάγκες και στις επιθυμίες της μητέρας, της συζύγου, της αδελφής, της κόρης.

Αυτόν ακριβώς τον σεβασμό, ανάλογο του Δίκαιου Ιωσήφ προς την Θεοτόκο, κάνουν πράξη οι σύγχρονοι ιεραπόστολοι της Αφρικής αναπτύσσοντας δίκτυα ανθρωπιστικής βοήθειας με κέντρο τη γυναίκα που καθημερινά μοχθεί, αγωνίζεται, υπομένει. Είναι αλήθεια ότι τα μέσα υπολείπονται την ώρα που όλοι βιώνουμε τη μέγγενη της οικονομικής στενότητας. Ωστόσο καμία έκπτωση δεν μπορεί να γίνει στην παραδοχή ότι ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς σεβασμό της γυναίκας, του φορέα του θείου δώρου της ζωής. Ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κάλυψη και προστασία του δικαιώματος της ασφαλούς μητρότητας.

Της μητρότητας που καθαγίασε μια βραδιά σαν την σημερινή η Θεοτόκος σε μια ταπεινή φάτνη!

†Ὁ Πάπας καί Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής
Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄

Πηγή: http://arismentizis.blogspot.com/2011/12/blog-post_2297.html

Χριστουγεννιάτικο μήνυμα Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλου


«Δεύτε ίδωμεν πιστοί,
πού εγεννήθη ο Χριστός,
ακολουθήσωμεν λοιπόν,
ένθα οδεύει ο αστήρ».

(Κάθ. Όρθρ. Χριστουγέννων).

Η ανά τα πέρατα της Οικουμένης Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξος του Χριστού Εκκλησία εορτάζει σήμερον γεγονός υπερφυές και εξαίσιον, θαυμαστόν και σωτήριον. Εορτάζει και πανηγυρίζει το γεγονός της άκρας φιλανθρωπίας του Θεού, της αμετρήτου και ανεικάστου αγάπης Αυτού προς τον άνθρωπον.

Ποίον το γεγονός τούτο, δια το οποίον χαίρει και αγάλλεται η Εκκλησία; Είναι το γεγονός ότι ο Θεός επ’ εσχάτων των χρόνων, επί της βασιλείας του Ρωμαίου αυτοκράτορος Καίσαρος Οκταβιανού Αυγούστου, επεσκέφθη το πλάσμα του, τον άνθρωπον, με τρόπον πρωτοφανή, ανήκουστον και ανεπανάληπτον. «Ιδών είδε την κάκωσιν» του ανθρώπου υπό του διαβόλου και της αμαρτίας και ευσπλαγχνισθείς ελάλησεν αυτώ ουχί ως πάλαι εν τοις προφήταις αλλ΄ εν Υιώ (Εβρ. 1, 1 -2), εν τω Υιώ Αυτού τω μονογενεί, τω προαιωνίως «όντι εν τοις κόλποις Αυτού», (Ιω.1, 18). Τούτον, «όντα ίσον τω Θεώ», (Φιλιππ. 2, 6), «εξαπέστειλε ο Θεός εις τον κόσμον, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν», (Γαλ. 4, 5).

Ούτος άναρχος, άχρονος και ασώματος ων, έλαβεν αρχήν χρονικήν και εσωματώθη εκ Πνεύματος Αγίου και εκ των αγνών αιμάτων της Υπεραγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, ότε αύτη απεδέχθη τον ουράνιον ευαγγελισμόν δια στόματος του αρχαγγέλου Γαβριήλ εις την Ναζαρέτ, (Λουκ. 1, 38). Ο Θεός «ούτως οίδεν, ούτως ηθέλησεν, ούτως ηυδόκησε», να σώση τον άνθρωπον δι’ ενανθρωπήσεως του Υιού αυτού. Τούτο είναι η δυναμική, ουχί δυναστική επέμβασις του Θεού εις την ζωήν και την ιστορίαν του ανθρώπου. Είναι το λεγόμενον υπό του θεοφόρου πατρός της Εκκλησίας Κυρίλλου Αλεξανδρείας, ότι «Θεός νοούμενος ο Χριστός, ε ι σ β έ β η κ ε ν εις την οικουμένην, μέρος κόσμου πεφηνώς ως άνθρωπος», ( Περί ορθής πίστεως, PG 76, 1177) και ότι ο «Θεός κ α τ α- κ ι ρ ν ά τ α ι τη ανθρωπίνη φύσει, ίνα τω ύψει του Θεού συναπαρτισθή το ανθρώπινον», (Κατά Ανθρωπομορφιστών, κεφ. ΚΑ΄, PG 76, 1152).

Το ευαγγελισθέν μυστικώς τη αειπαρθένω εις την Ναζαρέτ, εφανερώθη εκδηλώτερον τοις ανθρώποις εις την Βηθλεέμ. Εις την πόλιν ταύτην και εις το θεοδέγμον Σπήλαιον τούτο η Παρθένος, «ότε επλήσθησαν αι ημέραι του τεκείν αυτήν έτεκεν τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον και εσπαργάνωσεν αυτόν και ανέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη» (Λουκ. 2, 7). Εις τον «άφθορον τόκον τούτον, εις την σαρκοφόρον εμφάνισιν του Θεού επί της γης και την συναστροφήν αυτού μετά των ανθρώπων», ο Θεός εκάλεσε μάρτυρας, «μάγους σοφούς εξ ανατολ?ν», (Ματθ. 2, 1-2), τοις άστροις το πριν λατρεύοντας, και υπό αστέρος διδασκομένους νυν προσκυνείν τον Ήλιον της δικαιοσύνης. Ωσαύτως εκάλεσε ανθρώπους απλοϊκούς, «ποιμένας αγραυλούντας επί την ποίμνην αυτών», (Λουκ. 2, 8). Τούτους εκάλεσε δι’ αγγέλων, πληρωσάντων τον ουρανόν με τον ηδύμολπον ύμνον: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία», (Λουκ. 2, 14).

Με τον ουράνιον αγγελικόν ύμνον τούτον ανηγγέλθη η μετά σαρκός επίσκεψις του μονογενούς Υιού του Θεού εις τον κόσμον ως «άρχοντος της ειρήνης», ως «καταλλαγής Θεού και ανθρώπων» (Β’Κορ. 5, 18). Επί του θεμελίου λίθου τούτου, του προσώπου του Εναθρωπήσαντος και του μετά ταύτα έργου Αυτού, της ειρηνοποιού διδασκαλίας, των ευεργετικών δια τους ανθρώπους σημείων, του θυσιαστικού και λυτρωτικού σταυρού, της ζωοποιού Αναστάσεως και της ενδόξου Αναλήψεως Αυτού, εστηρίχθη το σώμα Αυτού, η Εκκλησία. Λαβούσα αύτη δύναμιν εξ ύψους παρά του Αγίου Πνεύματος του Χριστού, εκήρυξεν εκ του υπερώου άφεσιν αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, ειρήνην τοις εγγύς και τοις μακράν. Μετήγαγε τους ανθρώπους εκ του σκότους της αγνωσίας και της ειδωλολατρείας εις το φως της αληθούς γνώσεως και της εν Πνεύματι λατρείας. Η Εκκλησία τα των ανθρώπων ήθη κατεκόσμησε.

Την διακονίαν ταύτην του ανθρώπου συνεχίζει ανά τα πέρατα της οικουμένης η Εκκλησία, πιστή εις την παραδοθείσαν αυτήν αλήθειαν άχρι της σήμερον. Ενεργώς και αθορύβως μετέχει η Εκκλησία ως ο Ιδρυτής αυτής εις την ανθρωπίνην ζωήν. Ακροάται μετά πλείστης ποιμαντικής φροντίδος και μερίμνης την ανθρωπίνην κραυγήν της αγωνίας και αβεβαιότητος, της ανεργίας και απελπισίας. Συμπάσχει με τον πάσχοντα άνθρωπον και συμπαραστέκεται ως φιλόστοργος μήτηρ, επιτελούσα έργον αγιαστικόν δια των μυστηρίων εις τα μέλη αυτής, έργον συμφιλιωτικόν και συνδιαλλακτικόν αναμέσον των διαφιλονεικούντων εθνών, έργον φιλανθρωπικόν και κοινωνικόν εις τους ενδεείς, θύματα της απληστίας και της οικονομικής διαφθοράς. Υψώνει φωνήν διαμαρτυρίας δια το ότι και σήμερον ακόμη εις τον εικοστόν πρώτον αιώνα, υπάρχουν άνθρωποι, θύματα της πολεμικής και τρομοκρατικής βίας, άνθρωποι διακινούμενοι ως εμπορεύματα και ποικίλην εκμετάλλευσιν υφιστάμενοι, στερούμενοι θείων αγαθών της ζωής, ύδατος, άρτου, του δικαιώματος της θρησκευτικής και εθνικής ελευθερίας και της προσβάσεως εις τας πατρογονικάς αυτών εστίας.

Το αγιαστικόν, φιλάνθρωπον, ειρηνευτικόν και πολιτιστικόν έργον τούτο σεμνύνεται να επιτελή η των Ιεροσολύμων Εκκλησία, εις τους τόπους της μετά σαρκός θείας εμφανείας, την εκκλησιαστικήν αυτής δικαιοδοσίαν, εις τα Πανάγια αυτής Προσκυνήματα, τους ιερούς ναούς και τα ευαγή αυτής καθιδρύματα, εστίας πνευματικού ανεφοδιασμού και οάσεις πνευματικής αναψυχής. Οι Πατριάρχαι αυτής, κατ’ εξοχήν δε εκ τούτων ο άγιος Σωφρόνιος, απεδείχθησαν πρωτεργάται ειρήνης, κλάδον ελαίας κρατούντες και τείνοντες. Αψευδής μάρτυς όλων τούτων, η ιερά αύτη Κωνσταντίνειος Βασιλική, η υπερβαίνουσα τη θεία δυνάμει τας διακυμάνσεις της ιστορίας, η συνάγουσα εις αυτήν λαούς και φυλάς της γης αδιακρίτως θρησκείας και χρώματος και αποτελούσα σήμερον την καρδίαν της Παλαιστινείου γης.

Εκ ταύτης της Βασιλικής και εκ του θεοδέγμονος τούτου Σπηλαίου απευθύνομεν χαιρετισμόν ειρήνης και Πατριαρχικής και Πατρικής ευχής και ευλογίας εν Χριστώ υπερφυώς εκ Παρθένου Τεχθέντι εις πάντα τα πνευματικά Ημών τέκνα εν τοις ορίοις της Αγίας Γης και οπουδήποτε γης, ως και εις πάντας τους αγαπώντας τας πύλας Σιών της Αγίας.

Εν τη Αγία Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2011

Διάπυρος προς Κύριον ευχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ιεροσολύμων.

Πηγή: http://www.greeknewsonline.com/?p=18656

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ


+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Χριστός και πάλιν γεννάται και οι Άγγελοι και πάλιν ψάλλουν:
“Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία”.
(Λουκ. β , 14-15).

Αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
Άγγελοι ψάλλουν τας τρεις μεγαλειώδεις ταύτας διακηρύξεις και η μεγίστη πλειονότης των ανθρώπων, αν και εορτάζει Χριστούγεννα, δεν δύναται να αντιληφθή το νόημα του αγγελικού αυτού ύμνου και διερωτάται εάν όντως σήμερον δοξάζεται υπό των ανθρώπων ο Θεός και διατί πρέπει να δοξάζεται, που δύναταί τις να εύρη επί γης την εξαγγελθείσαν ειρήνην και δια ποίον λόγον η σημερινή ανθρωπότης πρέπει να ζη εν ευδοκία.
Διότι, όντως, η πλειονότης των ανθρώπων δεν δοξάζει τον Θεόν, ούτε δια των έργων της, ούτε δια των χειλέων της, αρκετοί δε εξ αυτών αμφισβητούν και αυτήν ταύτην την ύπαρξιν του Θεού και την παρουσίαν Του εις την ζωήν των. Είναι μάλιστα πολλοί εκείνοι, οι οποίοι αποδίδουν εις τον Θεόν ευθύνας, δι’ όσα δυσάρεστα συμβαίνουν εις την ζωήν των.
Αλλ’ όμως οι τοιουτοτρόπως αγανακτούντες εναντίον του Θεού σφάλλουν βαρέως, καθ' όσον το κακόν δεν προέρχεται από Αυτόν. Αντιθέτως, η εξ αγάπης προς τον άνθρωπον σάρκωσις του Υιού και Λόγου του Θεού και τα επακολουθήσαντα αυτήν γεγονότα της Σταυρώσεως και Αναστάσεώς Του, αναμορφώνουν τον πιστόν εις το αρχαίον κάλλος και χαρίζουν εις αυτόν την αιώνιον ζωήν και την πάντα νουν υπερέχουσαν ειρήνην και καθιστούν αυτόν συγκληρονόμον της αιωνίου βασιλείας του Θεού.
Η πράξις αύτη της του Θεού Συγκαταβάσεως, αν και περικλείει την εσχάτην ταπείνωσιν, είναι αφ’ εαυτής ικανή να υπερδοξάση Αυτόν.
Ούτως, αν και πολλών ανθρώπων αι καρδίαι δεν δοξάζουν τον Θεόν, αποδίδοται δόξα εις Αυτόν, τον εν υψίστοις οικούντα, υπό πάσης τε της κτίσεως και υπό των αντιλαμβανομένων τα γενόμενα ανθρώπων. Διο και ημείς ευγνωμόνως αναφωνούμεν μετά των Αγγέλων το “Δόξα εν υψίστοις Θεώ” δια την μεγαλωσύνην των έργων Του και το ασύλληπτον της αγάπης Του προς ημάς.
Η απορία όμως αφορά και εις την δευτέραν εξαγγελίαν των αγγέλων "και επί γης ειρήνη". Κατά ποίον τρόπον ευρίσκεται επί γης ειρήνη, όταν το ήμισυ σχεδόν του πλανήτου είναι είτε εν δράσει είτε εν προετοιμασία πολεμική; Η γλυκύφθογγος εξαγγελία των Αγγέλων “επί γης ειρήνη” είναι βεβαίως πρωτίστως μία υπόσχεσις του Θεού, ότι εάν οι άνθρωποι ακολουθήσουν τον δρόμον τον οποίον το τεχθέν Παιδίον υποδεικνύει εις αυτούς, θα φθάσουν εις την εσωτερικήν ειρήνην και την ειρηνικήν συμβίωσιν. Αλλά, φευ, μέγα μέρος των ανθρώπων συγκινείται και έλκεται από τα τύμπανα του πολέμου και βαρυθυμεί εις το άκουσμα της υποσχέσεως της ειρηνικής ζωής.
Δεν ομιλούμεν βεβαίως μόνον περί των ζηλωτών των δι’ όπλων πολεμικών συρράξεων, αλλά κυρίως περί όλων εκείνων, οι οποίοι μετατρέπουν την ευγενή άμιλλαν εις σύγκρουσιν και έφοδον κατά των συνανθρώπων και επιδιώκουν την εξόντωσιν του αντιπάλου. Υπ’ αυτήν την έννοιαν, ο πόλεμος βιώνεται ως πραγματικότης μεταξύ των μελών αντιτιθεμένων κοινωνικών ομάδων και παρατάξεων, παντός είδους, εθνικών, κομματικών, συνδικαλιστικών, οικονομικών, ιδεολογικών, θρησκευτικών, αθλητικών και ει τινος άλλης, και ο ψυχισμός των μελών των διαμορφώνεται εις φιλοπόλεμον, αντί του, ως θα έπρεπε, φιλειρηνικού.
Αυτό όμως δεν αναιρεί την αλήθειαν της εξαγγελίας των Αγγέλων, ότι δια της Γεννήσεως του Χριστού και της αποδοχής των διδαγμάτων Αυτού, θα επικρατήση όντως επί γης η ειρήνη.
Ο Χριστός ήλθε κομίζων την ειρήνην και εάν αυτή δεν κυριαρχή εις τον κόσμον, ευθύνονται οι μη αποδεχόμενοι και μη βιούντες αυτήν άνθρωποι, και όχι ο προσφέρων αυτήν Θεός.
Δεδομένης της τοιαύτης στάσεως του συγχρόνου ανθρώπου έναντι του Θεού και της προσφερομένης υπ’ Αυτού ειρήνης, δεν είναι παράδοξον το γεγονός ότι σπανίζει μεταξύ των ανθρώπων η ευδοκία.
Η καλή διάθεσις του Θεού προς τους ανθρώπους είναι δεδομένη, και τα ευμενή επακόλουθα αυτής ενεργά μεν δι’ όλους κατ’ αρχήν τους ανθρώπους, ιδιαιτέρως δε αισθητά δια τους εμπράκτως αποδεχομένους τας ανωτέρω αγγελικάς εξαγγελίας.
Αντιθέτως, δια τους αρνουμένους αυτάς και επιδιδομένους εις την αλληλοεκμετάλλευσιν και τον αλληλοσπαραγμόν, αι συνέπειαι βιούνται ως κρίσις αγωνίας και άγχους, ως κρίσις οικονομική και ως κρίσις σκοπού της υπάρξεώς μας και αβεβαιότης υπαρξιακή.

Αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
Πάντα λοιπόν τα υπό των Αγγέλων εξαγγελθέντα κατά την Γέννησιν του Κυρίου αγαθά υπάρχουν και σήμερον και βιούνται εν πληρότητι υπό των πιστευόντων εις τον Ιησούν Χριστόν ως Θεάνθρωπον και Σωτήρα του κόσμου.
Ας αρχίσωμεν από εφέτος να βιώνωμεν τα Χριστούγεννα ως αρέσει εις τον αγαθοδότην Θεόν, δια να βιώσωμεν την επί γης και εντός των καρδιών μας ανυπέρβλητον Ειρήνην και την πλήρη αγάπης ευδοκίαν του Θεού προς ημάς.
Ας καταστήσωμεν εαυτούς πρόσωπα κοινωνούντα αγαπητικώς μετά του Θεού και του συνανθρώπου, μετατρεπόμενοι από άτομα εις πρόσωπα.
Ας αποβάλωμεν τα προσωπεία του διεσπασμένου και αποκεκομμένου από τον Θεόν και την εικόνα Αυτού, τον συνάνθρωπον, τον πλησίον, εγωϊστικού ατόμου, και ας εκπληρώσωμεν τον προορισμόν μας, ο οποίος είναι η ομοίωσις προς τον Θεόν δια της εμπράκτου προς Αυτόν πίστεώς μας.
Ας γίνωμεν και ημείς αναμεταδόται των αγγελικών εξαγγελιών προς την ανθρωπότητα, η οποία δεινώς πάσχει και δεν δύναται να εύρη, δια των μέσων τα οποία συνήθως χρησιμοποιεί, την Ειρήνην και την Ευδοκίαν.
Η μόνη οδός απαλλαγής εκ των πολεμικών και των οικονομικών και των πάσης φύσεως κρίσεων είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Οποίος μας διεβεβαίωσεν ότι Αυτός είναι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή.
Δοξάζομεν, λοιπόν, ολοκαρδίως τον εν Υψίστοις και μεταξύ ημών αναστρεφόμενον Συγκαταβάντα Ιησούν Χριστόν και συνδιακηρύσσομεν μετά των Αγγέλων ότι είναι εφικτή και υπάρχει όντως επί της γης και εντός των καρδιών μας η Ειρήνη, διότι κατηλλάγημεν τω Θεώ, ως Αυτός ηυδόκησε σαρκωθείς δια της Γεννήσεως Αυτού εν Φάτνη.
Ας ζήσωμεν, λοιπόν, αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά, την χαράν της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού, και την πρόγευσιν των όσων αγαθών δια τον άνθρωπον διακηρύσσει η τριπλή αγγελική εξαγγελία.

Γένοιτο.

Φανάριον, Χριστούγεννα ,βια’
+ Ο Κωνσταντινουπόλεως
Διάπυρος προς Θεόν ευχέτης πάντων υμών

Πηγή: http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=1426&tla=gr

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Τα καινοτομικά στοιχεία του Νέου Προγράμματος Σπουδών στα Θρησκευτικά




Πηγή: http://digitalschool.minedu.gov.gr/info/newps/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/%CE%A0%CE%A3%20%CE%98%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC.pdf

Το νέο πιλοτικό Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά Γυμνασίου


Για το νέο πιλοτικό Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά Γυμνασίου πάτεσε εδώ.

Για τον Οδηγό Εκπαιδευτικού στα Θρησκευτικά Δημοτικού - Γυμνασίου πάτησε εδώ.

Ωρολόγιο Πρόγραμμα των μαθημάτων των Α΄, Β΄, Γ΄ τάξεων των Γυμνασίων για την πιλοτική εφαρμογή του Νέου Προγράμματος Σπουδών»

Υπ. Παιδείας: Oι σχολικές μονάδες Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας που ξεκινούν την Πιλοτική Εφαρμογή των Νέων Προγραμμάτων Σπουδών


Για τα σχολεία που θα εφαρμόσουν πιλοτικά τα νέα προγράμματα σπουδών πατήστε εδώ

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Η γνωσιολογική και εκπαιδευτική υποχρεωτικότητα του μαθήματος των θρησκευτικών.

του Χριστόφορου Ἀρβανίτη
Δρ. Θεολογίας-Κοινωνιολογίας τῆς θρησκείας,
Εκλεγμένος Επίκουρος Καθηγητής στην ΑΕΑΗ Κρήτης
harvanitis@yahoo.gr

Θα προσπαθήσω, όσο πιο σύντομα γίνεται, να καταδείξω την αναγαιότητα του μαθήματος των θρησκευτικών, ως υποχρεωτικού στο πλαίσιο των μαθημάτων Γενικής Παιδείας, αλλά και τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες αυτό μπορεί να συμβεί. Θεωρώ απαραίτητο, εξ αρχής, να υπογραμισθεί ότι αυτή η υποχρεωτικότητα περνά μέσα από την αναγκαιότητα της αλλαγής του γνωστικού περιεχομένου του μαθήματος από ομολογιακό σε διαομολογιακό, διαθρησκευτικό και διαπολιτισμικό. Θα αναλύσω τα κοινωνιολογικά και πολιτισμικά δεδομένα, τα θεσμικά προβλήματα του μαθήματος, τις εκπαιδευτικές υποχρεώσεις του μαθήματος και θα καταλήξω εν συντομία σε συγκεκριμένα παραδείγματα.
Αυτονόητο θεωρώ το γεγονός οτι οποιαδήποτε συζήτηση με τις επιτροπές παιδείας για το Λύκειο και την υποχρεωτικότητα θα πρέπει να αποδεικνύει ότι είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε, επί τη βάση των προηγουμένων χαρακτηριστικών, που ανέφερα. Οποιαδήποτε εμμονή σε ένα μάθημα Θρησκευτικών με απόλυτο ομολογικό χαρακτήρα και ταυτισμένο με αντιλήψεις εκκλησιαστικής αγωγής, θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε ένα μάθημα επιλεγόμενο και κυριολεκτικά ανύπαρκτο σε βάθος χρόνου. Τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά δεν απεμπολούν την ομολογιακότητά του μαθήματος, όπως πολλοί διατείνονται (θα φανεί ἀλλωστε στη συνέχεια στα παραδείγματα που θα αναφέρω), αλλά αναιρούν τη μονοσήμαντη διάσταση που υπάρχει μέχρι σήμερα, καθώς πληροφορούν γνωστικά τους μαθητές για το πολύπλευρο θρησκευτικό φαινόμενο, αυξάνουν την κριτική τους προσέγγιση, επιδοκιμάζουν την κριτική τους αμφισβήτηση και δημιουργούν συνθήκες συνθετικής και θετικής προσέγγισης του θρησκευτικού. Να υπογραμμίσω εδώ οτι το νεωτερικό περιβάλλον αντιδρά αρνητικά στο άκουσμα και μόνο του θρησκευτικού, ενώ απεναντίας το μετανεωτερικό δείχνει στοιχεία θετικής προσέγγισης τα οποία θα πρέπει να εκμεταλευτούμε. Ας τα βάλουμε λοιπόν σε κάποια σειρά.

Α. ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΑ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ

1. Παγκοσμιοποίηση καί παγκόσμια κουλτούρα.
1.1. Στό πλαίσιο τῆς παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας, ἡπροσέγγιση τοῦ θρησκευτικοῦ φαινομένου ὑποβαθμίζεται καί ἀπό γενικό κοινωνικά διαδραστικό φαινόμενο γίνεται μερικό καί τοπικό. Θά ἔλεγα ὅτι ἄν καί αὐτό φαίνεται κατ’ἀρχάς ὡς ἀρνητικό δεδομένο, οὐσιαστικά μπορεῖ νά ἀνατραπεῖ σέ θετικό, καθώς δείνει τή δυνατότητα, μέσα ἀπό τό θρησκευτικό, νά ἀναδείξουμε στοιχεῖα κοινωνικά καί πολιτισμικά τῆς τοπικῆς ταυτότητας καί κουλτούρας.
1.2. Θά παρέκλινε σέ ἀρνητικό στοιχεῖο, ἄν μέσα ἀπό τηνἀναγωγή του σέ σημαντικό συστατικό στοιχεῖο τῆς τοπικῆς πολιτισμικῆς ταυτότητας, ἐπεδίωκε νά δημιουργήσει χρηστικέςἐθνικιστικές διακρίσεις μέ κοινωνικές ἐπιπτώσεις τοῦ τύπου: «Ἕλληνας καί ἄρα Ὀρθόδοξος». Ἡ θετική ἤ ἀρνητική κατεύθυνσηἀφορᾶ κυρίως τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐμεῖς οἱ ἴδιοι κατανοοῦμε τήνἔννοια τῆς παράδοσης.
1.3. Θά πρέπει ἐπίσης νά γίνει κατανοητό ὅτι ἡ δῆθεν ἄνοδος τοῦ θρησκευτικοῦ καί ἡ «αὔξηση» τοῦ ποσοστοῦ τῶν θρησκευόντων εἶναι καθαρῶς ἐργαλειακή καί ἐπιφαινομενική, καθώς ὀφείλεται σέ πολιτικές καθαρῶς ἐπιλογές, κυρίως τῆς φονταμενταλιστικής καί νεοσυντηρητικῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς σχολῆς. Οἱ κατά τόπους φονταμεναλιστές (καί στήν Ελλάδα φυσικά) αὐξάνουν τίς δράσεις τους μονομερῶς μέ συνέδρια τά ὁποῖα ἐλέγχουν ἀπόλυτα, ἀποκλείοντας ὅπου ἔχουν θεσμική καί συστημική ἐξουσία ἤ πρόσβαση, πρόσωπα καί ἀντιλήψεις, τά ὁποῖα δέν τούς εἶναι ἀρεστά.

2. Ἡ θρησκεία ὡς προϊόν τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ.
2.1. Θά πρέπει μέσα ἀπό τήν προοπτική τοῦ νέου μαθήματος νά γίνει σαφές πρός τήν κοινωνία, τήν ἐκπαιδευτική κοινότητα καί τό Ὑποργεῖο ὅτι ἡ θρησκεία ἀποτελεῖ προϊόν τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ καί ὡς ἐκ τούτου καλύπτει ἀνθρώπινες ἀναγκαιότητες.
2.2. Ἡ πίστη στόν Θεό ἀποτελεῖ ἀναγκαία διανοητική και συναισθηματική πράξη, ἡ ὁποία ἔρχεται νά καλύψει τά κενά τῆς λογικῆς μικρότητας τοῦ ἀνθρώπου. Κατανοητό ἐδώ ὅτι ὡς θεολόγοι ἔχουμε τίς ἀντιρρήσεις μας. Ἀποτελεῖ, ὅμως βάση γιά τήν περαιτέρω συζήτηση μέ αὐτούς πού πιθανόν νά ἀντιδράσουν. Ἔτσι ἐνώ
2.3. Ὁ Θεός, αὐτός καθ’ἑαυτός, δέν ὁρίζεται ἐρευνητικά καί ἑπομένως δέν ὁρίζεται καί διανοητικά, (πόσο μᾶλλον δέ ὅταν πρόκειται γιά τόν Θεό τῆς ἀποφατικῆς θεολογίας), ἐν τούτοις ἀποτελεῖ ἀντικείμενο-ἐρώτημα τοῦ φιλοσοφικοῦ προβλήματος. Αὐτό τό σημεῖο δικαιώνει την ἀντίληψη γιά τήν γνωστική φυσιογνωμία τοῦ μαθήματος. (Θεολογία-Αυγουστίνος-Δαμασκηνός-Θωμᾶς Ἀκινάτης).


3. Ἡ «ἀναγκαία» ἀντικατάσταση.
3.1. Ποῦ βρίσκεται λοιπόν τό πρόβλημα, τῆς ἀποδοχῆς ἤ μή, τῆς γνωστικότητας τοῦ μαθήματος.
Ἐξελικτικά, καί κατά την νεωτερικότητα, μετά τήν ἐν γένει ἀπόριψη τῶν μεταφυσικῶν προσεγγίσεων καί ἑρμηνειῶν τοῦ φυσικοῦ, ὁ ἄνθρωπος ἀντικαθιστᾶ ἐν μέρει τόν Θεό μέ ἄλλεςἀπόλυτες ἀξίες ὅπως Λογική, Ἱστορία, Ἐξουσία, Βούληση, Ἐλευθερία.
3.2. Αὐτές οἱ ἔννοιες, παρ’ὅτι ἐγγυῶνται θεωρητικά καί κατ’οὐσίαν κοινωνική σταθερότητα καί προτείνουν λύσεις στούς φόβους καί τίς ὑπαρξιακές ἀγωνίες τοῦ ἀνθρώπου, ἐν τούτοις, ὡς συμβεβηκότα, ἐμπλέκονται σέ πρακτικό ἐπίπεδο μέ τά ἀνθρώπινα συμφέροντα καί ἐμπράκτως αὐτοαναιροῦνται.

Β.ΘΕΣΜΙΚΑ
Τό θεσμικό εἶναι κατά τήν γνώμη μου τό σημαντικότερο ζήτημα καί παρουσιάζει τά χαρακτηριστά τῆς σύγχυσης πού ὑπάρχει στήν ἑλληνική κοινωνία, ὅσον ἀφορᾶ στούς διακριτούς ρόλους. Κυρίως δέ, ὅταν τό ἴδιο τό Κράτος, ἐνῶ τούς ἐπικαλείται, τούς χρησιμοποιεῖ κατά τό δοκοῦν. Ας συμφωνήσουμε grosso modo στάἑξῆς:
1. Οἱ θρησκεῖες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο, ὄχι, ὅμως πλέον τόν κύριο καί μοναδικό, στόν ἀνθρώπινο πολιτισμό:
α.στή διαμόρφωση τῶν ταξικῶν κοινωνιῶν (Marx)
β. στή γέννηση τῶν πολιτισμῶν (Durkheim, πρωτόγονοι-σύγχρονοι)
γ.στή συγκρότηση τῶν πολιτικῶν θεσμῶν (Hobbes, μοναρχία-δημοκρατία)
δ.στήν ἐπιλογή οἰκονομικῶν μοντέλων (Weber, προτεσταντισμός-καπιταλισμός).
Αὐτό σημαίνει ὅτι τό θρησκευτικό παραμένει ἕνα σημαντικό κοινωνικό φαινόμενο, τό ὁποῖο, ὅμως, θά πρέπει, καθ’ἑαυτό, νάἀναπροσαρμόζει τήν ὅλη θεσμική του παρουσία. Ἑπομένως,
2. Σέ μιά θεσμικά καί λειτουργικά δημοκρατική κοινωνία, καί ἡθρησκεία θά πρέπει νά ἀναπροσαρμόζει δημοκρατικά τίς θεσμικές λειτουργικές της μορφές, ὥστε νά ἔχει λόγο ἰσχυρό, ἀποδεκτό καίἔγκυρο.
3. Σέ ἐπίπεδο θρησκευτικοῦ φαινομένου στήν Ελλάδα, αὐτή ἡδημοκρατική θεσμική ἀναπροσαρμογή δέν ἔγινε καί, ἑπομένως, στό χῶρο τῆς ἐκπαίδευσης, ἕναν ἀπό τούς κατ’ἔξοχήν χώρους παραγωγῆς κοινωνικῶν καί πολιτισμικῶν δημοκρατικῶν ρόλων, τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν χρεώνεται, κατά παράδοξο τρόπο ὄχι ὅμως καίἀνεξήγητο, αὐτή τή θρησκευτική ἀκύρωση.
4. Τό μάθημα ὡς μάθημα καί τό πρόσωπο τοῦ διδάσκοντος ὡςὑποκείμενο παροχῆς τῆς γνώσης ταυτίστηκε μέ τή θεσμική ἔκφραση της θρησκείας, τήν ὁμολογιακή κατήχηση και τη ἐκλησιαστική ἀγωγή. Αὐτό, ὅμως, εἶναι τελείως ἀντιφατικό καθώς ὅλοι γνωρίζουν ὅτι ἡἘκκλησία θεσμικά καί τεχνοκρατικά δέν ἔχει ρόλο στό ὅλο διαμορφωμένο πλαίσιο τοῦ γνωστικοῦ καί ἐκπαιδευτικοῦ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος. (Θεολογικές Σχολές, Θεολόγοι καθηγητές, Π.Ι., σχολικά βιβλία).
5. Ἑπομένως, θά πεῖ κάποιος, τό μάθημα ἔχει ἀπολύτως κατακτήσει τό διακριτό του ρόλο καί τήν πλήρη ἐκπαιδευτική καί γνωστική του ἀνεξαρτησία. Γιατί λοιπόν τό Ὑπουργεῖο ἀμφισβητεῖτήν σημερινή αὐτοτέλειά του? Ἀκριβῶς γιατί τό μάθημα εἶναιἀπολύτως ὁμολογιακό καί μονοσήμαντο καί ὡς ἐκ τούτου μήἀποδεκτό στήν σημερινή πολυσημαντικότητα τοῦ σχολείου. Ἡεὐθύνη λοιπόν εἶναι δική μας καί κανενός ἄλλου εἴτε καλοπροαίρετου εἴτε κακοπροαίρετου.

3. ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ.

Γενικές διαπιστώσεις:
3.1. Ἡ ὕλη τοῦ μαθήματος δέν ἀνταποκρίνεται στίς ἀπαιτήσεις μιᾶς σύγχρονης πολυπολιτισμικῆς καί πολυθρησκευτικῆς κοινωνίας.
3.2. Ἡ ὕλη τοῦ μαθήματος, μέ μοναδικές ἴσως ἐξαιρέσεις καί αὐτές κατά περίπτωση, τῶν βιβλίων τῆς Β της Γ και Α Γυμνασίου, δέν συνδέεται μέ τά σύγχρονα κοινωνικά καί ἀνθρωπολογικά προβλήματα
3.3. Συνεχίζεται ἡ κατηχητική καί μονοομολογιακή προσέγγιση τοῦ ἀντικειμένου σέ ὅλες σχεδόν τίς τάξεις. Αὐτό σημαίνει ὅτι τό μάθημα βρίσκεται σέ μονοδιάστατη θρησκευτική κατεύθυνση, κάτι τό ὁποῖο δέν συνάδει μέ τήν πολυμορφικότητα τοῦἴδιου τοῦ ἀντικειμένου. Ἡ κατηχητική προσέγγιση δηλώνειἐκπαιδευτικό ὑλικό προσαρμοσμένο σέ μία καί μόνο πίστη καί,ἑπομένως, ὄχι ὑλικό μέ χαρακτήρα καθαρῶς γνωσιοκεντρικό καίἐκπαιδευτικό.
3.4.Ἡ προσέγγιση τοῦ θρησκευτικοῦ φαινομένου στό σχολεῖο θά ἔπρεπε, ἤδη ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 80, νά εἶναι διαομολογική, διαθρησκευτική καί, ὅσο τό δυνατόν, πολιτισμική καί διαπολιτισμική.Ἡ γνώση τοῦ θρησκευτικοῦ μέ πολλαπλές ἰδιαίτερες ἀναφορές στό πολυθρησκευτικό, πολυπολιτισμικό καί πολυδιάστατο κοινωνικό δεδομένο ἀπαιτεῖ καθαρά ἐπιστημονική προσέγγιση καί ἅπτεται κυρίως κοινωνιολογικῶν προσεγγίσεων.
3.4. Γνωσιοκεντρικότητα τοῦ θρησκευτικοῦ ἀπό τή μιά καί κατηχητική ἀγωγή ἀπό τήν ἄλλη, ἀποτελοῦν ἔννοιες ἐπιστημονικά καί ἐρευνητικά ἀσύμβατες.

Ὑπό τό πρίσμα λοιπόν αὐτό τῶν διαπιστώσεων:
Τό κράτος, ὡς κυρίαρχος θεσμός, οἱ φορεῖς καί τά πρόσωπα πού τό ἀπαρτίζουν,ἀποδοκιμάζουν τήν μονοδιάστατη θρησκευτική ὁμολογιακή κατεύθυνση τοῦ μαθήματος καί ζητοῦν τήν ὑποβάθμισή του, καθώς αὐτό πού κυριαρχεῖ εἶναι ἡἀντίληψη ὅτι θρησκευτική ἐλευθερία καί ὁμολογιακός χαρακτήρας δέν συμβαδίζουν.


Ἔτσι,
α. Ὁ θεολόγος καλεῖται νά ἀποδείξει τή χρησιμότητα τοῦμαθήματός του γνωσιολογικά καί ἐπιστημονικά. Οἱ ὁποιεσδήποτεἐμπειρικές καί ὑπαρξιακές ἀναφορές, ὅσο ἐνδιαφέρουσες καί νά εἶναι,ἐάν δέν εἶναι γνωσιοκεντρικές, παραμένουν ἀδιάφορες καί ἀνούσιες.
β. Ὁ θεολόγος καλεῖται νά ἀποδείξει ὅτι στό σύγχρονο δημοκρατικό καί διαδραστικό σχολεῖο ἔχει σύγχρονο λόγο καί δεδομένη γνώση.
γ. Ὁ θεολόγος καλεῖται νά διαμορφώσει καί νά ἀποδείξει ὅτι τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν εἶναι πράγματι δικαίωμα γνωσιοκεντρικό καί ὄχι κατηχητικό-ὁμολογιακό.
ε. Ὁ θεολόγος καλεῖται νά στηρίξει τό γεγονός ὅτι ἡ διαγραφή τοῦ μαθήματος, ἀπό τά μαθήματα γενικῆς ὑποχρεωτικῆς παιδείας,ἰσοδυναμεῖ μέ γνωστικό, ἐκπαιδευτικό καί πνευματικό ἔγκλημα.


Προβλήματα:
α. Τό ΥΠΕΠΘ, θά πρέπει νά ἀποσαφηνίσει ἐάν ἐπιθυμεῖ ἕνα μάθημα θρησκευτικῶν γνωσιοκεντρικό καί γενικῆς παιδείας καί ἄρα ὑποχρεωτικό ἤ ἕνα μάθημα κατηχητικό-ὁμολογιακό, μήὑποχρεωτικό καί ἄρα ὑποβαθμισμένο καί ἐπιλεγόμενο. Φαίνεταιὅτι τό Υπουργεῖο ἀκόμη καί σήμερα ἀμφιταλαντεύεται.Ὀφείλουμε νά τούς πείσουμε γιά τό πρῶτο.
β. Τό Π.Ι κινεῖται καί αὐτό πλέον καί πολύ σωστά πρός τό πρῶτο. Οἱ πρόσφατες ἀναφορές τοῦ κου Γιαγκάζογλου τόἐπιβεβαιώνουν. Προσωπικά θά τίς στηρίξω ὅσο μοῦ εἶναι δυνατόν, παρά τίς ἐν μέρει διαφωνίες μου, γιατί πιστεύω ὅτι εἶναι ὅ,τι καλλίτερο ἔχουμε αὐτή τή δύσκολη γιά τό μάθημα περίοδο
γ. Οἱ Θεολογικές Σχολές ὀφείλουν νά προχωρήσουν σέ πλήρηἀναμόρφωση τοῦ προγράμματος σπουδῶν, κρατώντας ἐν μέρει τόὁμολογιακό καί προκρίνοντας ἐν γένει τό οἰκουμενικό, κοινωνιολογικό, διαθρησκευτικό καί διαπολιτισμικό χαρακτήρα τῶν σπουδῶν. Ἄμεση θά πρέπει νά εἶναι καί ἡ μετονομασία τῶν τμημάτων Θεολογίας σέ τμήματα Θεολογίας καί Ἐπιστήμης τῶν Θρησκειῶν.

Θά ἀναφέρω ἐδώ δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα γνωστικής προσέγγισης μέ τά χαρακτηριστικά πού προανέφερα καί πού θά πρέπει τελικά νά ἔχει τό μάθημα

Πρῶτο Παράδειγμα.

1. Τό ζήτημα τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου ἀπό τόν Θεό.


α. Διαθρησκευτική-Διαομολογική.
Ἀναφορά στόν Χριστιανισμό καί στίς ἐπιμέρους ὁμολογίες, στό Ἰσλάμ, στόν Ἰνδουϊσμό, στό Βουδισμό, στά ἀφρικανικά θρησκεύματα, στίς Ἰνδιάνικες θρησκεῖες, στόν Κομφουκιανισμό κλπ., κυρίως μέσα ἀπό τίς πηγές καί τά ἱερά κείμενα τῶν θρησκειῶν. Συγκριτική διερεύνηση τῶν πηγῶν.


β. Κοινωνιολογική.
Οἱ διάφορες προβολές τῶν θρησκευτικῶν ἀντιλήψεων πού προαναφέρθηκαν στίς ἐπιμέρους κοινωνίες, θεσμούς, οἰκονομικά καί πολιτικά συστήματα.


γ. Πολιτισμική.
Ἀντιστροφή τοῦ β. Κατά πόσο ἡ διαμόρφωση ἑνός πολιτισμοῦἐπηρεάζει τή διαμόρφωση τῆς πίστης σέ μιά α ἤ β θρησκευτική δοξασία. Τά πολιτισμικά δεδομένα μιᾶς περιοχῆς ἤ ἑνός λαοῦ καί κατά πόσο αὐτά ἐπιδροῦν στήν ἐμφάνιση μιᾶς θρησκείας.

Δεύτερο Παράδειγμα


2. Ὁ Γάμος.
α. Διαομολογιακή καί διαθρησκευτική παρουσίαση.
Ὁ Γάμος ὡς μυστήριο ἤ θρησκευτική τελετή στίς διάφορες θρησκεῖες. Τελετουργικό. Συγκριτικές ἀναφορές.
β. Κοινωνιολογική.
Κοινωνιολογικά δεδομένα συναφή μέ τή θεσμικότητα τοῦγεγονότος. π.χ. Ὁ ρόλος τῆς οἰκογένειας, τοῦ πατέρα, τῆς μητέρας κλπ. Σύγχρονοι προβληματισμοί. Γάμος ὁμοφυλοφίλων, σύμφωνο συμβίωσης, πολιτικός γάμος. Ἄγαμες μητέρες. Φυλοτικά προβλήματα.
γ. Πολιτισμική.
Γάμος-οἰκογένεια σέ διαφόρους πολιτισμούς, ἤθη, ἔθιμα. Πατριαρχία, μητραρχία, κινήματα ἰσότητας.
Αὐτοῦ τοῦ εἴδους, οἱ οὔτως ἤ ἄλλως, ἐδῶ πρόχειρες παραδειγματικές διαομολογιακές, διαθρησκευτικές καί διαπολιτισμικές προσεγγίσεις τοῦ ἐπιστητοῦ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν:

α. δέν ἀναιροῦν τήν παρουσία τοῦ ὁμολογιακοῦ
β. ἐπιτρέπουν τήν γνωσιοκεντρική, ἐπιστημονική προσέγγιση, καθώς καί τόν ἔλεγχο τῆς παρεχόμενης γνώσης,
γ. σέβονται, καθώς δέν θέτουν κἄν, τό ζήτημα τῆς πίστης ὡς δικαίωμα καί ὡς στοιχεῖο τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας.
δ.διασφαλίζουν τήν παρουσία τοῦ θρησκευτικοῦ κατά τρόποἐπιστημονικό καί δημοκρατικό στήν παρεχόμενη ἐκπαιδευτική γνώση.
ε. Ἐπιτρέπουν προσαρμογή στό οὐσιαστικό καί ὄχι στό ποσοτικό. Λιγότερη ύλη περισσότερη γνώση. Γιά κάθε τάξη ὄχι πάνωἀπό 15-16 ἑνότητες. Χρήση πολυμέσων, διαδραστικών μεθόδων, διαδικτύου κ.α.
Ὅλα αὐτά χρήζουν ἰδιαίτερης προσοχής γιατί αὐτόματα καταργοῦν τίς ὅποιες προσπάθειες ἀπό κάποιους γιά ἀπαλλαγές ἀπό τό μάθημα.

Βεβαίως το θέμα της κατήχησης και της εκκλησιαστικής αγωγής παραμένει ως ζητούμενο. Ενα ζητούμενο το οποίο η Εκκλησία έχει απόλυτο δικαίωμα ως θεσμός στο πλαίσιο του διακριτού της ρόλου να λύσει όπως αυτή νομίζει καλλίτερα. Αυτό, όμως αποτελεί ένα άλλο μεγάλο θέμα, το οποίο δεν ανήκει στη σφαίρα του μαθήματος των θρησκευτικών, ως μαθήματος Γενικής Παιδείας. Πρόκειται για θέμα με άλλα χαρακτηριστικά και άλλους στόχους. Άλλωστε η μεγάλη πλειονότητα των θεολόγων περιεβάλουν πάντα με πολλή αγάπη τις τοπικές εκκλησίες στις οποίες ανήκουν, ανταποδίδοντας ειλικρινώς την αμέριστη αγάπη της τοπικής εκκλησίας πρός αυτούς. Ειδικά εδώ στην Κρήτη αυτή η αγάπη τής τοπικής εκκλησίας πρός τους θεολόγους είναι τόσο έκδηλη που θα τολμούσα να πώ ότι θα μπορούσε να αποτελεί παράδειγμα πρός μίμηση για όλη την Εκκλησία. Σε αυτό το κλίμα αγάπης πιστεύω ότι όλοι θα ήθελαν να πλαισιώσουν μιά νέα προσπάθεια, από μέρους των τοπικών εκκλησιών, για επανεξέταση του ζητήματος της κατήχησης και της εκκλησιαστικής αγωγής.

Πηγή: http://e-theologia.blogspot.com/2011/09/blog-post_6258.html

Ευχές για την έναρξη του σχολικού έτους 2011-2012 και οδηγίες διδασκαλίας του ΜτΘ

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ «ΚΑΙΡΟΣ»


ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ


Ο Πανελλήνιος Θεολογικός Σύνδεσμος ΚΑΙΡΟΣ καλεί τα μέλη του σε ανοιχτή συνάντηση στη Θεσσαλονίκη την Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011, ώρα 7:30 το απόγευμα στην Αίθουσα Συνεδριάσεων της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ για ενημέρωση και συζήτηση σχετικά με :


            1.Τις εξελίξεις του Μαθήματος των Θρησκευτικών στο Νέο Σχολείο
·        Προγράμματα σπουδών του ΜτΘ Δημοτικού – Γυμνασίου
·        Νέο Λύκειο : ώρες και προγράμματα σπουδών
            2.Την πορεία του ερευνητικού προγράμματος του ΚΑΙΡΟΥ για την
 αναβάθμιση του ΜτΘ (ερωτηματολόγια)
            3.Μορφωτικά προγράμματα του ΚΑΙΡΟΥ
            4.Οργανωτικά θέματα μετά την έγκριση του καταστατικού του Συνδέσμου απο το Πρωτοδικείο
            5.Ενημέρωση και επικοινωνία του Θεολογικού Συνδέσμου με τους      εκπαιδευτικούς θεολόγους
            6.Προτάσεις για τη λειτουργία της ιστοσελίδας του ΚΑΙΡΟΥ



  Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Θεολογική ΑΠΘ: Παρεμβάσεις για άρση αδικιών στα Θρησκευτικά και τις Θεολογικές Σχολές


Να αρθούν οι αδικίες σε βάρος του μαθήματος των Θρησκευτικών και των Θεολογικών Σχολών ζητούν με επιστολή τους προς την υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου ο Κοσμήτορας, καθηγητής κ. Μιχ. Τρίτος και οι Πρόεδροι των δύο Τμημάτων (Θεολογικού, καθ. κ. Δημ. Καϊμάκης, Ποιμαντικού, καθ. κ. Χρ. Οικονόμου) της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ . Στην πολύ σημαντική επιστολή τους κάνουν λόγο, πέραν της υποβάθμισης του μαθήματος των θρησκευτικών και για υποτίμηση των Θεολογικών Σχολών, εξ αφορμής της παράλειψης της αναφοράς των προπτυχιακών τους φοιτητών στο νομοσχέδιο για την πρακτική άσκηση φοιτητών εκπαιδευτικών σχολών στα πρότυπα πειραματικά σχολεία.

Ακολουθεί η επιστολή της ηγεσίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ.

Θέμα: «Υποβάθμιση & μη μοριοδότηση του μαθήματος των Θρησκευτικών»
Κυρία Υπουργέ,
Επειδή τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μία προσπάθεια υποβάθμισης του μαθήματος των θρησκευτικών και υποτιμήσεως των θεολογικών Σχολών, η Κοσμητεία της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.) στη Γενική Συνέλευση αριθμ. 157/13.4.2011, συζήτησε το θέμα και κατέληξε ομόφωνα στα εξής:
Συγκεκριμένα, η υποβάθμιση του μαθήματος συνίσταται στη μείωση των ωρών διδασκαλίας κατά 40%, αφού στη Β Λυκείου το μάθημα έγινε από δίωρο μονόωρο, στη δε Γ Λυκείου από 1 ώρα υποχρεωτική έγινε δίωρο επιλεγόμενο με ο,τι αρνητικό αυτό συνεπάγεται, αφού τοποθετείται ως μάθημα επιλογής, μεταξύ άλλων επιλεγομένων, που εξετάζονται στις πανελλαδικές εξετάσεις.
Η υποτίμηση των Θεολογικών Σχολών αφορά το γεγονός ότι κατά την πρόσφατη κατάθεση δικαιολογητικών για τους υποψηφίους συμβούλους πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης οι έχοντες μεταπτυχιακό και διδακτορικό τίτλο της Σχολής μας δεν έλαβαν τα μόρια, τα οποία προβλέπονται από το Ν. 3848/19.5.2010, Φ.Ε.Κ. 71, τ. Α , άρθρα 12,13 & 14.
Επίσης με το άρθρο 36, παρ. γ τοῦ σχεδίου νόμου για το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των προτύπων πειραματικών σχολείων (ΠΠΣ), ανάμεσα στους σκοπούς των ΠΠΣ περιλαμβάνεται: «γ. η εκπαίδευση με πρακτική άσκηση των προπτυχιακών φοιτητών και σπουαδαστών τμημάτων ΑΕΙ και, ιδίως, Παιδαγωγικών Τμημάτων και Τμημάτων Σχολών Θετικών Επιστημών και Φιλοσοφικών Σχολών, καθώς και μεταπτυχιακών φοιτητών...». Όπως διαφαίνεται από τη σχετική διάταξη παραλείπεται η αναφορά για τους προπτυχιακούς φοιτητές των Θεολογικών Σχολών να συμμετάσχουν στις διαδικασίες πρακτικής άσκησης στα Π.Π.Σ. Αυτό προσβάλει άμεσα τον χαρακτήρα των Θεολογικών Σχολών ως καθηγητικών, που ρητά προβλέπεται από τους Ν. 1894/1990, αρθ.2, παρ. 5 και Ν. 3194/2003, άρθρ.8, παρ. 2, βάσει διατάξεων των οποίων θεσμοθετείται και κατοχυρώνεται για τους πτυχιούχους των Τμημάτων Θεολογίας των Α.Ε.Ι. ο κλάδος ΠΕ 01 για το διορισμό τους στην Β/θμια εκπαίδευση.
Ως εκ τούτου, Κυρία Υπουργέ, παρακαλούμε για την παρέμβασή Σας ώστε να αρθούν η σε βάρος των Σχολών και του μαθήματος των θρησκευτικών αδικίες. Συγκεκριμένα να επανέλθει το δίωρο μάθημα των Θρησκευτικών στη Β Λυκείου, αφού είναι το μοναδικό μάθημα στο Νέο Λύκειο που παραμένει μονόωρο, και να επανέλθει το μονόωρο στη Γ Λυκείου.
Να αναγνωρίζονται ως προς την μοριοδότηση των σχολικών Συμβούλων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης οι έχοντες μεταπτυχιακό και διδακτορικό τίτλο των Θεολογικών Σχολών, αφού οι Σχολές μας είναι Παιδαγωγικές και διδάσκεται το μάθημα των Παιδαγωγικών αρκούντως σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο. Και τέλος για την πρακτική άσκηση των προπτυχιακών φοιτητών να γίνεται συγκεκριμένη αναφορά και στις Θεολογικές Σχολές, όπως γίνεται για τα Τμήματα Παιδαγωγικών, Σχολής Θετικών Επιστημών και Φιλοσοφικών Σχολών.

Με τιμή
Εκ της Κοσμητείας
Ο Κοσμήτωρ
ΜΙΧΑΗΛ Γ.ΤΡΙΤΟΣΚαθηγητής
Ο Πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Β. ΚΑΪΜΑΚΗΣ Καθηγητής

Ο Πρόεδρος του Τμήματος Ποιμαντικής
και Κοινωνικής Θεολογίας

ΧΡΗΣΤΟΣ Κ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Καθηγητής


ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΠΟΔΕΚΤΩΝ
• Αναπληρωτή Υπουργό Παιδείας... κ. Φ. Γεννηματά
• Υφυπουργό Παιδείας... κ. Πανάρετο
• Υφυπουργό Παιδείας... κ. Χριστοφιλοπούλου
• Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος, κ. κ. Ιερώνυμο
• Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. κ. Ειρηναίο
• Αντιπρύτανη Ἀκαδημαϊκῶν ὑποθέσεων & προσωπικοῦ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης κ. Δέσπω Λιάλιου
• Κοσμήτορα Θεολογικής Σχολής Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
• Περιφερειακή Δ/νση Α/θμιας Ἐκπαίδευσης Κενταικῆς Μακεδονίας.
• Μ.Μ.Ε.

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Ο Σύμβουλος του Π.Ι. Στ. Γιαγκάζογλου για το ΜτΘ στο "Νέο Λύκειο"

Συνήθως οι επικριτές της υποχρεωτικής διδασκαλίας των Θρησκευτικών θεωρούν ως δεδομένο το στενά ομολογιακό και κατηχητικό χαρακτήρα τους. Η πραγματικότητα αυτή προκαλεί εντάσεις που αποκαλύπτουν συχνά διαμετρικά αντιτιθέμενες θέσεις για τη θρησκευτική εκπαίδευση στο δημόσιο σχολείο. Θεωρούμε ότι είναι καιρός τα Θρησκευτικά στο «Νέο Λύκειο» να προσλάβουν ένα πιο ανοικτό και πλουραλιστικό περιεχόμενο. Διατηρώντας και επεκτείνοντας τον γνωσιακό και παιδαγωγικό χαρακτήρα του, το μάθημα μπορεί να ανταποκριθεί στις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των μαθητών, υπηρετώντας ένα «θρησκευτικό γραμματισμό», ο οποίος εντάσσεται σε έναν πολιτισμικό εγκλιματισμό στην ευρύτερη κοινωνική πραγματικότητα. Πρόκειται για καίρια διάσταση της θρησκευτικής αγωγής, που συμβάλλει στη δημιουργία θρησκευτικά συνειδητοποιημένων και διαλεγόμενων πολιτών.

Η εναλλακτική θεώρηση των Θρησκευτικών στο Νέο Λύκειο θα έχει επίκεντρο τη θρησκευτική παράδοση του τόπου, που σαρκώθηκε στη ζωή και αποτυπώθηκε στα μνημεία του πολιτισμού της Ορθοδοξίας. Οι μαθητές είναι χρήσιμο και πολύτιμο να γνωρίζουν τη θρησκευτική παράδοση του τόπου και συνάμα να διαλέγονται με τις χριστιανικές παραδόσεις της Ευρώπης και του κόσμου, αλλά και με τα μεγάλα θρησκεύματα, ιδιαίτερα όσα ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία. Η διευρυμένη αυτή θρησκευτική εκπαίδευση εξετάζει ερευνητικά και κριτικά την προσφορά στην ιστορία και στον πολιτισμό κάθε θρησκευτικής παράδοσης, αποβλέποντας στο θρησκευτικό γραμματισμό, αλλά και στην ευαισθητοποίηση και στον αναστοχασμό των μαθητών απέναντι στο δικό τους θρησκευτικό και ηθικό προβληματισμό.
Ένα τέτοιο μάθημα Θρησκευτικών μπορεί να είναι ζήτημα επιλογής για έναν έφηβο στο Λύκειο - προθάλαμο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης; Ποιο μάθημα θα συζητά τα ηθικά και υπαρξιακά ερωτήματά του ως ερμηνευτική αναζήτηση του νοήματος, ως υποδομή για την ίδια τη ζωή; Όταν τα Θρησκευτικά δεν διδάσκονται υποχρεωτικά, πώς θα αντιμετωπιστούν τα ολοένα και αυξανόμενα ζητήματα διαπολιτισμικής αγωγής, θρησκευτικού φονταμενταλισμού, θρησκευτικής ετερότητας, ηθικής ανάπτυξης και συμπεριφοράς κ.ά.; Η Ελληνική Πολιτεία έχει ευθύνη για μια σύγχρονη και υπεύθυνη θρησκευτική αγωγή. Για να διαχειριστεί επιτυχώς το θρησκευτικό φαινόμενο στην πολυείδεια και πολυπλοκότητά του, είναι ανάγκη οι πολίτες να γνωρίζουν έγκυρα τις πραγματικές διαστάσεις του.


Πηγή: http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%83%CF%87%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B1/%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%87%CF%81%CE%B5%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%84%CE%B1-%CE%B8%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BB%CF%8D%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%BF

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Δελτίου Τύπου της Ιεράς Συνόδου

Σύσκεψη με θέμα τις αλλαγές που ανακοινώθηκαν για τη διδασκαλία του Μαθήματος των Θρησκευτικών

Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 30 Απριλίου 2011, στο Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ιερά Μονή Πεντέλης, έπειτα από απόφαση της Ιεράς Συνόδου, ευρεία σύσκεψη με θέμα τις αλλαγές που ανακοινώθηκαν για τη διδασκαλία του Μαθήματος των Θρησκευτικών. Στην συνάντηση προήδρευσε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος και συμμετείχαν Συνοδικοί Μητροπολίτες, Εκπρόσωποι των Θεολογικών Σχολών Αθηνών και Θεσσαλονίκης, της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων, του Θεολογικού Συνδέσμου "Ο ΚΑΙΡΟΣ", του Παγκρητίου Θεολογικού Συνδέσμου, του Συνδέσμου Θεολόγων Μακεδονίας - Θράκης και των τοπικών παραρτημάτων της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων.

Κατά την διάρκεια της συζητήσεως εξέθεσαν τις απόψεις τους όλοι οι εκπρόσωποι των φορέων και η Σύσκεψη κατέληξε ομόφωνα ότι:
α) Ενώ αριθμητικά οι ώρες διδασκαλίας του Μαθήματος των Θρησκευτικών στο Νέο Λύκειο φαίνεται να παραμένουν οι ίδιες ουσιαστικά στην πράξη μειώνονται από πέντε σε τρεις υποχρεωτικές ώρες, καθότι προφανώς ο μαθητής της Γ Λυκείου θα προτιμήσει να επιλέξει κάποιο από τα μαθήματα αυξημένης βαρύτητας που τον ενδιαφέρει, παρά το Μάθημα των Θρησκευτικών.
β) Είναι τουλάχιστον παράδοξο, το Μάθημα των Θρησκευτικών να μετατρέπεται σε μονόωρο στην Β Λυκείου, σε αντίθεση με την επίσημη πρόταση του Υπουργείου Παιδείας δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, στην οποία επισημαίνεται ότι τα μονόωρα μαθήματα παύουν να υφίστανται για παιδαγωγικούς και διδακτικούς λόγους.
γ) Η διδασκαλία του Μαθήματος των Θρησκευτικών σχετίζεται με θεμελιώδεις μορφωτικές, παιδαγωγικές και ανθρωπιστικές ανάγκες του σύγχρονου μαθητή και πολίτη.
δ) Για τους παραπάνω λόγους θεωρείται απαραίτητη:
- η υποχρεωτική διδασκαλία του Μαθήματος των Θρησκευτικών σε όλες τις τάξεις και για όλους τους μαθητές
- η δίωρη διδασκαλία του σε όλες τις τάξεις του Λυκείου, στην Γενική και Τεχνική Εκπαίδευση.
ε) Τέλος εκφράστηκε η εμπιστοσύνη των εκπροσώπων των Θεολογικών Σχολών, Ενώσεων και Συνδέσμων στους μέχρι τώρα χειρισμούς της Ιεράς Συνόδου και ζητήθηκε ομόφωνα τόσον ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος, όσον η Διαρκής Ιερά Σύνοδος να προβούν στις απαραίτητες ενέργειες προς την Πολιτεία, για την προώθηση της ανωτέρω θέσεως.



Εκ της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
 

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Πανελλήνιος Θεολογικός Σύνδεσμος Καιρός:Για τη συνάντηση της Πεντέλης

Χολαργός 30-4-2011


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Έπειτα από πρόσκληση της ΔΙΣ της Εκκλησίας της Ελλάδος, αντιπροσωπεία του Συνδέσμου μας , αποτελούμενη από τα μέλη της ΔΕ κ.κ. Νόνη Σταματέλου, Δημήτριο Μόσχο, Ανδρέα Αργυρόπουλο και Γιώργο Παπαδόπουλο, έλαβε μέρος σε συνάντηση των φορέων του θεολογικού εκπαιδευτικού κόσμου (Θεολογικές ενώσεις, Θεολογικές σχολές) και μελών της Συνοδικής επιτροπής Παιδείας, που έλαβε χώρα στο Διορθόδοξο Κέντρο της Ι. Μ Πεντέλης, υπό την αιγίδα και προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, το πρωΐ της 30ης Απριλίου 2011 .
Κατά την διάρκεια της διαδικασίας και αφού ο Μακαριώτατος έθεσε με σαφήνεια τα όρια και τους όρους της συζητήσεως, η οποία επικεντρώθηκε στο φλέγον θέμα των ημερών, για τον θεολογικό εκπαιδευτικό κόσμο, δηλ. την προτεινόμενη μείωση των ωρών διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών στο νέο Λύκειο, τοποθετήθηκαν σχετικά όλοι οι εκπρόσωποι των συμμετεχόντων φορέων του θεολογικού χώρου. Οι εισηγήσεις των περισσοτέρων διακρίθηκαν για την σαφήνεια, την νηφαλιότητα και την ευστοχία τους. Οι ελάχιστες «παρεκκλίσεις» δεν κατόρθωσαν να αλλοιώσουν το κατά γενική ομολογία διαπιστωθέν κλίμα ενότητας, σύμπνοιας και συναδελφικής αλληλεγγύης· επιβεβαιώθηκε δε με πανηγυρικό τρόπο η διάθεση στήριξης της προσπάθειας που αναλαμβάνει η ποιμαίνουσα Εκκλησία, η οποία κατέθεσε ήδη τις απόψεις της επί του θέματος μέσω λίαν εμπεριστατωμένου κειμένου, το οποίο αναγνώστηκε στην αρχή της συνάντησης από τον πρόεδρο της συνοδικής επιτροπής Παιδείας, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δημητριάδος κ.κ. Ιγνάτιο. Οι διατυπωθείσες δια του κειμένου προτάσεις-επιχειρήματα, θα αποτελέσουν την «αιχμή του δόρατος» στον αγώνα διεκδίκησης των βασικών ζητημάτων , τα οποία ως ετέθησαν από τον Μακαριώτατο είναι : α) η υποχρεωτικότητα του μαθήματος στο Λύκειο και β) η επαναφορά του διώρου στη Β΄τάξη και τουλάχιστον της μιας ώρας στη Γ΄τάξη.
Το κείμενο αυτό έτυχε της αμέσου αποδοχής από τον εκπροσωπήσαντα τον σύνδεσμό μας επί του βήματος Δ. Μόσχο, ο οποίος έθεσε ταυτόχρονα υπόψιν των παρισταμένων και το θέμα του μαθήματος στη τεχνική εκπαίδευση, καθώς και εκεί το μέλλον του είναι άδηλο, δίνοντας και το έναυσμα σε άλλους, όπως την αντιπρύτανη του ΑΠΘ κ. Δ. Λιάλιου, να επιμείνουν στην άσκηση πίεσης ώστε να μην παραθεωρηθεί αυτός ο ειδικός χώρος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπου επίσης παρατηρούνται ανάγκες και προβλήματα. Ο δεύτερος εκ των ομιλητών του συνδέσμου μας Α. Αργυρόπουλος εστίασε, κατά την παρέμβασή του στο θέμα της επαναφοράς των ωρών του μαθήματος προτείνοντας τα λοιπά υφιστάμενα ζητήματα (περιεχόμενο, χαρακτήρας) να αποτελέσουν θεματικές του ιδίου συλλογικού οργάνου, σε τακτές συναντήσεις στο προσεχές διάστημα, διατυπώνοντας με αυτό τον τρόπο παράκληση προς την διοργανώτρια εκκλησιαστική αρχή.
Η όλη διαδικασία χαρακτηρίστηκε από τις συγκροτημένες εν πολλοίς τοποθετήσεις , οι οποίες έγιναν με αίσθημα ευθύνης, είχαν συγκεκριμένη στόχευση στο βασικό θέμα της συνάντησης, συγκλίνοντας σαφώς προς τις θέσεις του κειμένου που παρουσίασε ο Σεβασμιώτατος Δημητριάδος στην αρχή της συνάντησης, η οποία τελικά κατέληξε με την συμφωνία των παρόντων στο διεκδικητικό πλαίσιο, όπως παρουσιάστηκε από τον Μακαριώτατο, επιβεβαιώνοντας τελικά το πολύ θετικό κλίμα διεξαγωγής της, καθώς αναγνωρίστηκε ότι η νηφαλιότητα, ο ρεαλισμός, ο ορθός σχεδιασμός, η καλή γνώση των δεδομένων σε συνδυασμό με συγκροτημένη και λογική επιχειρηματολογία συντελούν στην οικοδόμηση προϋποθέσεων επιτυχούς διαπραγμάτευσης και επωφελούς επίλυσης συνθέτων και προβληματικών καταστάσεων.
ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ: Να διατηρηθεί υποχρεωτικό το μάθημα των Θρησκευτικών

Τη διατήρηση της υποχρεωτικότητας των Θρησκευτικών σε όλες τις τάξεις του Λυκείου και τη διδασκαλία του για όσες ώρες διδάσκεται μέχρι σήμερα,  πρότεινε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος , μιλώντας σήμερα Σάββατο, στην Ημερίδα για τα Θρησκευτικά στο Λύκειο που πραγματοποιήθηκε στο Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος.
"Είναι πάρα πολύ σημαντικό να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που υπάρχουν στο μάθημα των Θρησκευτικών με το θέμα των ωρών της διδασκαλίας,
όλοι ασχολούμαστε με το εν λόγω θέμα τόσο οι Διαρκής Ιερά Σύνοδος όσο και οι Αρχιερείς", είπε ο Αρχιεπίσκοπος και σημείωσε: "πρέπει να είναι υποχρεωτικό το μάθημα των Θρησκευτικών, και να γίνονται δύο ώρες στη Α΄ - Β΄Λυκείου και μια ώρα υποχρεωτικά στην Γ΄ Λυκείου".
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος  είπε στους συμμετέχοντες στην ημερίδα πως όλα τα θέματα που απασχολούν την Εκκλησία θα τεθούν στην συνάντηση που έχει ζητηθεί από τον Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και αναμένεται να πραγματοποιηθεί στο τέλος της ερχόμενης εβδομάδας.
Οι συμμετέχοντες στην ημερίδα  κατέληξαν ομόφωνα ότι::
- Ενώ αριθμητικά οι ώρες διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών στο Νέο Λύκειο φαίνεται να παραμένουν οι ίδιες, στην πράξη μειώνονται από πέντε σε τρεις υποχρεωτικές ώρες, καθότι προφανώς ο μαθητής της Γ’ Λυκείου θα προτιμήσει να επιλέξει κάποιο από τα μαθήματα αυξημένης βαρύτητας που τον ενδιαφέρει παρά το μάθημα των θρησκευτικών.
- Είναι τουλάχιστον παράδοξο το μάθημα των θρησκευτικών να μετατρέπεται σε μονόωρο στη Β΄ Λυκείου σε αντίθεση με την επίσημη πρόταση του Υπουργείου Παιδείας στην οποία επισημαίνεται ότι τα μονόωρα μαθήματα παύουν να υφίστανται για παιδαγωγικούς και διδακτικούς λόγους.
- Η διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών σχετίζεται με θεμελιώδεις μορφωτικές, παιδαγωγικές και ανθρωπιστικές ανάγκες του σύγχρονου μαθητή και πολίτη.
- Για τους παραπάνω λόγους θεωρείται απαραίτητη η υποχρεωτική διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών για όλους τους μαθητές και η δίωρη διδασκαλία του σε όλες τις τάξεις του Λυκείου στην γενική και τεχνική εκπαίδευση
Τέλος, εκφράστηκε η εμπιστοσύνη των εκπροσώπων των Θεολογικών Σχολών, Ενώσεων και Συνδέσμων στους χειρισμούς της Ιεράς Συνόδου και τις ενέργειές της προς την Πολιτεία για την προώθηση της ως άνω ομόφωνης θέσεως.
Οι συμμετέχοντες στην Ημερίδα για τις ώρες των Θρησκευτικών στο Λύκειο που πραγματοποιήθηκε στο Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας εξουσιοδότησαν την Διαρκή Ιερά Σύνοδο προκειμένου να μεταφέρει με επίσημο τρόπο προς την Υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου τις θέσεις που διατυπώθηκαν για τα Θρησκευτικά του Λυκείου. Η ΔΙΣ ακολουθώντας τις αποφάσεις των συνέδρων πρόκειται να ζητήσει τη διατήρηση υποχρεωτικού μαθήματος Θρησκευτικών σε όλες τις τάξεις του Λυκείου και για 2 ώρες σε κάθε τάξη.

Παρέμβαση Βασιλειάδη για το μάθημα των Θρησκευτικών

Υπέρ της αναγκαιότητας να ξεπερασθεί η διαλεκτική αντίθεση μεταξύ του κατηχητικού και γνωσιολογικού χαρακτήρα του θρησκευτικού μαθήματος τάσσεται ο καθηγητής του τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) κ. Πέτρος Βασιλειάδης, τονίζοντας ότι αυτό που πρωτίστως έχει σημασία είναι η αντίληψη του τρόπου με τον οποίο ένα πιστός ορθόδοξος θεολόγος οφείλει να καταθέτει τη μαρτυρία του στη σύγχρονη πολυπολιτισμική κοινωνία.

Σε κείμενο - υπόμνημα που διεβίβασε στον Αρχιεπίσκοπο εν όψει της σημερινής (30/04/2011) σύσκεψης που συγκάλεσε η ΔΙΣ για το θρησκευτικό μάθημα, ο κ. Βασιλειάδης, τονίζει ότι η θρησκευτική εκπαίδευση δεν μπορεί να ενεργεί ως βραχίονας παρωχημένων θεολογικών αντιλήψεων, ούτε ακόμη να υποκαθιστά ή και να νομιμοποιεί την θεσμική έκφραση της Εκκλησίας, αλλά να αντιμετωπίζει κριτικά τους θεσμούς του κόσμου τούτου και προφητικά να καταγγέλλει τις άδικες δομές του. Αναφορικά με το περιεχόμενο θρησκευτικού μαθήματος, ο κ. Βασιλειάδης, αφού υπογραμμίζει ευθύς εξ αρχής ότι είναι αντίθετος με τις γνωστές - και εν πολλοίς αντιτιθέμενες - απόψεις περί ομολογιακού ή γνωσιολογικού χαρακτήρα, είπε ότι ευρίσκεται πλησιέστερα σε μια τρίτη άποψη, αυτή που υποστηρίζει τον αναπροσανατολισμό του μαθήματος σε μια νέα θεμελίωση με «βιβλικό» χαρακτήρα, έχοντας ως βάση της διδασκαλίας τη Παλαιά και τη Καινή Διαθήκη.

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΕΩΣ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ


Ρεπορτάζ - φωτογραφίες: Νικόλαος Μαγγίνας

Στον Εσπερινό της Αποκαθηλώσεως σήμερα στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι χοροστάτησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, συγχοροστατούντων των Ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου: Θεοδωρουπόλεως Γερμανού, Προικοννήσου Ιωσήφ, Φιλαδελφείας Μελίτωνος, Σεβαστείας Δημητρίου και Προύσης Ελπιδοφόρου. Τον Θείο Λόγο κήρυξε ο Πρωτοσυγκελλεύων Μητροπολίτης Καλλιουπόλεως και Μαδύτου Στέφανος.
Παρέστησαν: ο Γενικός Πρόξενος των Η.Π.Α. στην Πόλη με την σύζυγό του, η υπεύθυνη των Πολιτικών Υποθέσεων του Προξενείου των Η.Π.Α., Άρχοντες της Μεγάλης Εκκλησίας και πλήθος πιστών από την Πόλη, την Ελλάδα και άλλες χώρες.

Πη:γή: http://fanarion.blogspot.com/2011/04/blog-post_2488.html

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Εγκύκλιος Πατριάρχη Αλεξανδρείας για το Άγιον Πάσχα


ΘΕΟΔΩΡΟΣ  Β'
ΕΛΕῼ    ΘΕΟΥ   ΠΑΠΑΣ   ΚΑΙ    ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ    ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ     ΑΦΡΙΚΗΣ    ΠΑΝΤΙ  Τῼ   ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ
ΤΟΥ    ΚΑΘ'   ΗΜΑΣ  ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ    ΚΑΙ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ  ΘΡΟΝΟΥ  ΧΑΡΙΣ   ΚΑΙ  ΕΛΕΟΣ  ΚΑΙ   ΕΙΡΗΝΗ  ΠΑΡΑ   ΤΟΥ   ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ  ΚΥΡΙΟΥ  ΚΑΙ  ΘΕΟΥ  ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ  ΗΜΩΝ   ΙΗΣΟΥ   ΧΡΙΣΤΟΥ

      Αγαπητοί μου αδελφοί,
Χριστός Ανέστη!
 Σας απευθύνω τον πασχάλιο χαιρετισμό μου από την χώρα όπου έκανε τα πρώτα βήματα του ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατέρα∙ από τη χώρα όπου ο Κύριος μας, εκδιωγμένος από τη μανία του Ηρώδη, έζησε ως πλάνητας μετανάστης τα πρώτα χρόνια της ζώης του∙ μιας ζωής πρόσκαιρα μόνο γήινης και θνητής, όπως απέδειξε η Ανάσταση του, με την οποία νίκησε μιά για πάντα τον θάνατο.
            Σας απευθύνω τον πασχάλιο ασπασμό από την Αίγυπτο, που για μια ακόμη φορά βρέθηκε στο προσκήνιο των ιστορικών εξελίξεων. Αυτή τη φορά γιατί ο λαός της ηγέρθη από τα μνήματα της πολιτικής και κοινωνικής αδικίας∙ γιατί ο λαός της απαίτησε ειρηνικά και κέρδισε πανηγυρικά το δικαίωμα στο σεβασμό της ζωής, το δικαίωμα στην ελευθερία λόγων και έργων∙ γιατί ο λαός της ενέπνευσε τον παγκόσμιο θαυμασμό μετατρέποντας την αβεβαιότητα και τον φόβο της ανατροπής σε έκρηξη αξιοπρέπειας και ελπίδας.  
            Κι όμως στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, η ελπίδα λιγοστεύει επικίνδυνα. Αυτήν την Αναστάσιμη νύχτα η σκέψη μου τρέχει σε εκείνους που ψάχνουν για διεξόδους στις αδιέξοδες συνθήκες της ζωής τους. Σε εκείνους που είναι εγκλωβισμένοι σε μια πραγματικότητα που δεν τους παρέχει καμία προοπτική. Σε εκείνους που δεν μπορούν να προσφέρουν στον εαυτό τους ούτε καν τα απαραίτητα.
            Σε εκείνους που προκειμένου να επιβιώσουν θυσιάζουν το δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία. Σε εκείνους που πέφτουν στα χέρια των εμπόρων της ανθρώπινης ελπίδας και δέχονται να διακινηθούν παράνομα και να γίνουν αντικείμενο κάθε είδους εκμετάλλευσης.
            Αυτήν την Αναστάσιμη νύχτα η σκέψη μου βρίσκεται κοντά στα θύματα της εμπορίας καί διακίνησης ανθρώπων, του trafficking∙ της σύγχρονης αυτής μορφής δουλείας∙ αυτού του έγκληματος κατά της ανθρωπότητος που μας ντροπιάζει όλους.

            Σε μια από τις ιεραποστολικές μου περιοδείες στη δυτική Αφρική συνάντησα μια γυναίκα που είχε "αγοραστεί" και "πουληθεί". Τα λόγια της με συγκλόνισαν∙ μου είπε: "Μου έκλεψαν τη ζωή ...δεν θα την πάρω ποτέ πίσω.” Το βλέμμα της με συντάραξε. Στα μάτια της αντίκρυσα την απαξία, τον φόβο, την ντροπή. Στα μάτια της καθρεφτιζόταν μια ολόκληρη ήπειρος που αιμορραγεί από τη διαρροή πολύτιμου ανθρώπινου δυναμικού.
            Προβληματίστηκα. Πως είναι δυνατόν, όταν παγκοσμιοποιούνται οι μεταφορές και οι αγορές εργασίας, οι προηγμένες χώρες να υψώνουν τείχη αδιαπέραστα για τους μη προνομιούχους; Πως είναι δυνατόν η εφαρμογή ολοένα και πιό περιοριστικών μέτρων να μετατρέπει την ελπίδα της αξιοπρεπούς ζωής σε εμπορεύσιμο είδος; Πως είναι δυνατόν η απελπιστική ανάγκη για εργασία να καθιστά ενέχυρο την προσωπική ελευθερία;
            Η ιεραποστολή μας καταβάλλει κάθε προσπάθεια να θωρακίσει τις ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού, τις γυναίκες και τα παιδιά, τα κατ’ εξοχήν θύματα του σύγχρονου δουλεμπορίου. Δίνει  προτεραιότητα στην εξασφάλιση των μέσων επιβίωσης και στην εκπαίδευση. Στέκεται στο πλευρό των ευάλωτων ατόμων ώστε να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση. Δημιουργεί τοπικά δίκτυα υποστήριξης ώστε να μην παρασύρονται τα άτομα από τις σειρήνες των ψεύτικων υποσχέσεων.
            Πολύ φοβούμαι όμως ότι η πλημμυρίδα της δυστυχίας αργά ή γρήγορα θα γίνει ασυγκράτητη. Είναι καιρός να θεραπευθούν σε τοπικό επίπεδο οι συνθήκες από τις οποίες προσπαθούν να ξεφύγουν εκείνοι που εξαναγκάζονται να διακινηθούν παράνομα και να χαθούν στις σκοτεινές ατραπούς της εκμετάλλευσης. Είναι καιρός να δοθούν σε κάθε άνθρωπο, ως προσωπική ύπαρξη, ως πλήρη και τέλεια εικόνα του Θεού, τα μέσα ώστε ελεύθερα να αποφασίζει για τη ζωή του. Και είναι καιρός, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, κάποιοι κατ’ όνομα μόνο χριστιανοί να πάψουν να χρησιμοποιούν βασανισμένους συνανθρώπους μας με κάθε τρόπο!
    
            Ας μην ξεχνούν λοιπόν οι μεγάλοι αυτής της γης τα λόγια του νομπελίστα συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκέζ: “ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά, μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί”. Μόνο όταν η αγάπη προς τον πλησίον πάψει να γνωρίζει συμβατικά όρια∙ μόνο όταν αντιληφθούμε ότι το «εγώ» αποκτά νόημα ύπαρξης από τη στιγμή που συνυπάρχει με το «εσύ»∙ τότε μόνο θα φωλιάσει και πάλι στην καρδιά μας όχι μόνο η χαρά της Ανάστασης του Κυρίου μας, αλλά και η χαρά της αφύπνισης της ανθρωπιάς μας.
† Ὁ Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς
Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ   Β’

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

ΜΗΝΥΜΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ



Χριστός Ἀνέστη !!

Σήμερον σωτηρία τῷ κόσμῳ, ὅτι ἀνέστη Χριστός ὡς παντοδύναμος»!

Ἑορτῶν ἑορτή καί πανήγυρη πανηγύρεων ἑορτάζουμε. Ἡ Ζωή νίκησε τόν θάνατο. Ἡ Ἀλήθεια κατατρόπωσε τό ψεῦδος. Τό φῶς ἐξαφάνισε τό σκοτάδι. Ἡ ἐλπίδα ἀποδείχθηκε δυνατότερη ἀπό τούς φόβους καί τίς ἀγωνίες πού δηλητηριάζουν τόν βίο μας.

Ἡ ἑβδομάδα τῶν Παθῶν προηγεῖται τῆς Ἀναστάσεως. Πρίν ἐπικρατήσει ἡ Ἀλήθεια προηγοῦνται οἱ τραγικές προσπάθειες τῶν κατεστημένων κάθε ἐποχῆς νά τήν στραγγαλίσουν, ὅταν αὐτή ἀπειλεῖ συμφέροντα καί ἐξουσίες τοῦ κόσμου τούτου.
Ἡ Σταύρωση καί ὁ θάνατος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ συνοψίζουν τήν τραγωδία τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Ὅλοι οἱ πόνοι, οἱ θλίψεις, οἱ κατατρεγμοί καί οἱ ἀδικίες, τά ἀδιέξοδα καί ἡ ἀπελπισία πού κυριαρχοῦν στή ζωή μας συνοψίζονται στόν Σταυρό. Ὅμως τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ φανερώνει ὅτι οἱ προσωπικές, ἀλλά καί οἱ κοινές ἀγωνίες, ὅπως αὐτές πού χρωματίζουν τόν παρόντα ἐθνικό μας βίο, δέν εἶναι ἰσχυρότερες ἀπό τήν ἐλπίδα πού ἀνέτειλε ἐκ τοῦ κενοῦ Τάφου τοῦ Ἀναστημένου Δοτῆρος τῆς Ζωῆς.

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Μήνυμα Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεοφίλου για το Πάσχα

«Χριστός εγερθείς εκ νεκρών, ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος Αυτού ουκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6, 9 ).


Ποία αύτη η των Ορθοδόξων ευσεβής και πολυπληθής μεσονύκτιος ομήγυρις; Προς τι αύτη η λειτουργική σύναξις τιμίων μελών της Σιωνίτιδος Εκκλησίας και ευλαβών προσκυνητών, αθρόως προστρεξάντων «εκ δυσμών και βορρά και θαλάσσης και εώας;» Τίνα ζητούμεν; Τίνα αναμένομεν ιδείν; Τι τα μύρα συμπαθώς τοις δάκρυσι κιρνώμεν;

Ως εικός εξήλθομεν και ημείς, όρθρου βαθέος, δίκην μυροφόρων γυναικών, ζητούντες ιδείν «Ιησούν τον Ναζαρηνόν, τον εσταυρωμένον» (Μαρκ. 16, 6), Ούτινος τον τάφον τούτον οι άρχοντες των Ιουδαίων «ησφαλίσαντο σφραγίσαντες τον λίθον μετά της κουστωδίας» (Ματθ.27, 66) Προ τούτου ιστάμενοι έκπληκτοι και έκθαμβοι, ακούομεν νοερώς υπό του εν αυτώ καθίσαντος λαμπροφόρου αγγέλου: «ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν Αυτόν» (Μαρκ. 16, 6), «ούτος προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν, εκεί Αυτόν όψεσθε, καθώς είπεν υμίν» (Μαρκ. 16, 7).

Όντως, αύτη είναι η πάνσοφος οικονομία του Θεού δια την σωτηρίαν ημών. Αύτη η οικονομία Αυτού δια την απαλλαγήν ημών από του διαβόλου και του θανάτου, από της αμαρτίας και της φθοράς αυτής, η Ανάστασις του δι’ ημάς ενανθρωπήσαντος και σταυρωθέντος Μονογενούς Υιού Αυτού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Ούτος την προσληφθείσαν ανθρωπίνην φύσιν ημών έφερε μεθ’ Εαυτού εις τον Σταυρόν και εις τον Άδην και ανέστησε και εις τον ουρανόν ανεβίβασε και εκ δεξιών του Ανάρχου Πατρός Αυτού εις το διηνεκές εκάθισεν.

Ω σοφίας και δυνάμεως, ω ευσπλαχνίας και αγάπης Θεού ! Ο πλάσας ημάς, εν τω Σταυρωθέντι και Αναστάντι Υιώ Αυτού ανέπλασε και ανεμόρφωσε και εζωοποίησε και ανεκάλεσεν, ίνα ζώμεν εν κοινωνία μετ’ Αυτού και μεθ’ ημών εν τω σώματι του Μονογενούς Υιού Αυτού, εν τη αενάω και σωτηριώδει οάσει και τω τερπνώ και μυριπνόω παραδείσω της Εκκλησίας.

Αυτού αναληφθέντος εις τους ουρανούς και του Παρακλήτου επιφοιτήσαντος επί τους αγίους μαθητάς και αποστόλους, η Εκκλησία ανά την Οικουμένην και ανά τους αιώνας αποτελεί φανέρωσιν του έργου της δυνάμεως και της δόξης Αυτού.

Εν τη Εκκλησία τα τέκνα του Θεού, τα πριν διεσκορπισμένα, συνηγμένα νυν εις εν, ευσεβούν, σωφρονούν, ομονοούν, ειρηνεύουν, εργάζονται και συνεργάζονται και δημιουργούν έργον θαυμαστόν, επιτελούν «όσα εύφημα, όσα άγια, όσα δίκαια, ει τις αρετή και ει τις έπαινος πρέπει τοις αγίοις» (Φιλιππ. 4, 8). Τα μέλη της Εκκλησίας αποτελούν την μικράν ζύμην, ήτις αθορύβως μεν και ανεπαισθήτως, δυναμικώς δε, ποιοτικώς και αυξητικώς όλον το φύραμα της κοινωνίας ζυμοί (Α Κορ. 5, 7).

Το έργον τούτο, ποιμαντικόν, φιλανθρωπικόν, κοινωνικόν προσκυνηματικόν και ειρηνευτικόν, επιτελεί ανά τους αιώνας και η Εκκλησία των Αγίων Τόπων, η οποία ανοικταίς αγκάλαις υποδέχεται υμάς, ω ευλαβείς προσκυνηταί, η Εκκλησία, η ζώσα και ποιμαίνουσα μετά της Αγιοταφιτικής Αυτής Αδελφότητος εις τους τόπους τούτους της κατά σάρκα εμφανείας, της σταυρώσεως και της αναστάσεως του ιδρυτού Αυτής.

Αύτη η Εκκλησία δέεται καθ’ εκάστην επί του Παναγίου και Ζωοδόχου τούτου Τάφου και επί πάντων των Παναγίων προσκυνημάτων, υπέρ των εμπεπιστευμένων αυτή πιστών τέκνων αυτής και των ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών, προσκυνητών, Επιτρόπων και συνδρομητών, υπέρ υγιείας, ευσταθείας, ευημερίας, προκοπής, προόδου και σωτηρίας.

Εν τη χαρά, όθεν, και ελπίδι και δυνάμει της Αναστάσεως, αναφωνήσωμεν: «Χριστός Ανέστη», δόξα τη Αυτού τριημέρω εγέρσει.




Εν τή Αγία Πόλει Ιερουσαλήμ ΠΑΣΧΑ 2011.

Μετά Πατρικών ευχών και Πατριαρχικών Ευλογιών,

Διάπυρος προς Κύριον Ευχέτης

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ιεροσολύμων
ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ 2011
+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ


Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Καὶ πάλιν μετὰ χαρᾶς καὶ εἰρήνης ἀπευθύνομεν πρὸς ὑμᾶς τὸν χαρμόσυνον καὶ πλήρη ἐλπίδων χαιρετισμὸν "Χριστός Ἀνέστη"!
Αἱ συγκυρίαι καὶ τὰ γεγονότα τῆς συγχρόνου ἐποχῆς φαίνονται μὴ δικαιολογοῦντα τὸ χαρμόσυνον τοῦ χαιρετισμοῦ μας. Αἱ συντελεσθεῖσαι ἤδη φυσικαὶ καταστροφαὶ ἐκ τῶν σεισμικῶν δονήσεων καὶ τῶν θαλασσίων ὑπερκυμάτων καὶ αἱ ἐπαπειλούμεναι τοιαῦται ἐκ τῆς πιθανολογουμένης ἐκρήξεως τῶν πυρηνικῶν ἐργοστασίων, ἀλλὰ καὶ αἱ ἀνθρωποθυσίαι ἐκ τῶν πολεμικῶν συρράξεων καὶ τῶν τρομοκρατικῶν ἐνεργειῶν, ἐμφανίζουν τὸν κόσμον μας δεινῶς πληγωμένον καὶ σφαδάζοντα ὑπὸ τὴν πίεσιν φυσικῶν καὶ πνευματικῶν κακῶν δυνάμεων.

Ἐν τούτοις, ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι γεγονὸς ἀληθινὸν καὶ παρέχει εἰς τοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς τὴν βεβαιότητα καὶ εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τὴν δυνατότητα τῆς ὑπερβάσεως τῶν δυσμενῶν ἐπακολούθων τῶν φυσικῶν καταστροφῶν καὶ τῶν ψυχικῶν ἐκτροπῶν.

Ἡ φύσις ἐπαναστατεῖ ὅταν ἡ ὑπερφίαλος ἀνθρωπίνη διάνοια ἀποπειρᾶται νὰ τιθασεύσῃ τὰς ἀπειρομεγέθεις δυνάμεις τὰς ὁποίας ἔχει ἐμπερικλείσει ὁ Δημιουργὸς εἰς τὰ φαινομενικῶς ἀσήμαντα εἰς ὄγκον καὶ ἀδρανῆ στοιχεῖα της. Θεωροῦντες πνευματικῶς τὰ δυσμενῆ φυσικὰ φαινόμενα, τὰ ὁποῖα πλήττουν τὸν πλανήτην μας ἐπανειλημμένως καὶ διαδοχικῶς κατὰ τοὺς ἐσχάτους τούτους καιρούς, πλησιάζομεν εἰς τὴν ἀποδοχὴν τῆς ἀπόψεως ὅτι ταῦτα δὲν εἶναι ἀνεξάρτητα τῆς πνευματικῆς ἐκτροπῆς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Τὰ σημεῖα τῆς ἐκτροπῆς, ὅπως ἡ πλεονεξία, ἡ ἀπληστία, ἡ ἀκόρεστος ἐπιθυμία τοῦ πλούτου ἐν συνδυασμῷ πρὸς τὴν ἀδιαφορίαν διὰ τὴν πτωχείαν τῶν πολλῶν τὴν ὁποίαν συνεπιφέρει ὁ ὑπέρμετρος πλουτισμὸς τῶν ὀλίγων, δὲν φαίνονται διὰ τοὺς φυσικοὺς ἐπιστήμονας νὰ ἔχουν σχέσιν πρὸς τὰ φυσικὰ γεγονότα. Ἐν τούτοις, διὰ τὸν πνευματικῶς ἐρευνῶντα τὸ θέμα, ἡ ἁμαρτία διαταράσσει ὄχι μόνον τὴν ἁρμονίαν τῶν πνευματικῶν σχέσεων ἀλλὰ καὶ τῶν φυσικῶν. Ὑπάρχει μυστικὴ σχέσις μεταξὺ τοῦ ἠθικοῦ κακοῦ καὶ τοῦ φυσικοῦ κακοῦ καὶ ἐάν θέλωμεν νὰ ἀπαλλαγῶμεν ἀπὸ τὸ δεύτερον, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ ἀρνηθῶμεν τὸ πρῶτον.

Ὁ Ἀναστὰς Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ νέος ἄνθρωπος καὶ Θεός, ἀποτελεῖ τὸ πρότυπον τῆς εὐεργετικῆς ἐπιρροῆς τοῦ ἁγίου εἰς τὸν φυσικὸν κόσμον. Ἐθεράπευε τὰς φυσικὰς καὶ πνευματικὰς νόσους καὶ διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ ταυτοχρόνως ἐγαλήνευσε καὶ τὴν τεταραγμένην θάλασσαν καὶ ἐπολλαπλασίασε τοὺς πέντε ἄρτους εἰς χορτασμὸν πεντάκις χιλίων ἀνδρῶν, συνδυάζων οὕτω τὴν ἀποκατάστασιν τῆς πνευματικῆς καὶ τῆς φυσικῆς ἁρμονίας.

Ἐὰν θέλωμεν εἰς τὰς παρούσας δυσμενεῖς φυσικῶς καὶ πολιτικῶς καταστάσεις νὰ ἐπιδράσωμεν εὐμενῶς, δὲν ἔχομεν ἄλλην ὁδὸν ἀπὸ τὴν πίστιν εἰς τὸν Ἀναστάντα Χριστὸν καὶ ἀπὸ τὴν τήρησιν τῶν σωτηριωδῶν διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐντολῶν Του.
Ὁ Χριστὸς ἀνέστη καὶ συνανέστησε τὸ τέλειον ἦθος τοῦ ἀμαυρώσαντος αὐτὸ ἀνθρώπου, γενόμενος πρωτότοκος καὶ πρωτοπόρος εἰς τὴν ἀναγέννησιν τοῦ κόσμου, τῶν ἀνθρώπων καὶ τῆς φύσεως.

Τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως δὲν εἶναι κενὸν οὐσιαστικῆς ἐπιρροῆς εἰς τὴν ποιότητα τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς καὶ τῆς εὐρύθμου λειτουργίας τῆς φύσεως. Ὅσον πληρέστερον καὶ βαθύτερον θὰ βιώσωμεν τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ εἰς τὰ βάθη τῶν καρδιῶν μας, τόσον εὐεργετικωτέρα θὰ εἶναι ἡ ἐπιρροὴ τῆς ὑπάρξεώς μας εἰς τὴν ὅλην ἀνθρωπότητα καὶ εἰς τὸν φυσικὸν κόσμον. Αἱ φυσικαὶ ἐπιστῆμαι ἴσως δὲν ἔχουν ἀκόμη ἐπισημάνει τὴν σχέσιν αὐτὴν μεταξὺ ἀναγεννήσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀνακαινίσεως τῆς φύσεως, ἀλλὰ ἡ πεῖρα τῶν ἁγίων, ἡ ὁποία εἴθε νὰ εἶναι καὶ ἰδική μας πεῖρα, διαβεβαιοῖ ὅτι εἶναι ἐμπειρικῶς διαπιστωμένον ὅτι ὄντως ὁ ἀναγεννημένος ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος ἀποκαθιστᾷ τὴν διατεταραγμένην ἐκ τῆς ἁμαρτίας ἁρμονίαν τῶν φυσικῶν φαινομένων.

Ὁ ἅγιος ἐν Χριστῷ μετακινεῖ ὄρη ἐπ’ ἀγαθῷ καὶ ὁ κακὸς καὶ ἀντίθεος ἄνθρωπος μετακινεῖ ἐδάφη καὶ ὑψώνει κύματα ὑπερμεγέθη ἐπὶ κακῷ.
Εἴθε νὰ προσεγγίσωμεν πρὸς τὴν ἁγιότητα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ἵνα διὰ τῆς χάριτος Αὐτοῦ γαληνεύσωμεν τὰ φυσικὰ καὶ ἠθικὰ κύματα τὰ ὁποῖα πλήττουν τὸν σύγχρονον κόσμον μας.
Ἡ χάρις τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά. Γένοιτο.

Ἅγιον Πάσχα 2011
                                                              + Ὁ Κωνσταντινουπόλεως                                                          
διάπυρος πρὸς Χριστὸν Ἀναστάντα
 εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Κυριακή των Βαίων (Πρωτοπρεσβυτέρου Αλεξάνδρου Σμέμαν)

Η Βαϊοφόρος (Μικρογραφία από Αρμενικό χειρόγραφο του 14ου-16ου αι.)
Ωσαννά
Το Σάββατο του Λαζάρου, από λειτουργικής πλευράς, είναι τα προεόρτια της Κυριακής των Βαΐων – της Εισόδου του Κυρίου μας στα Ιεροσόλυμα. Και οι δύο αυτές γιορτές έχουν ένα κοινό θέμα: το θρίαμβο και τη νίκη. Το Σάββατο του Λαζάρου αποκαλύπτει τον Εχθρό, δηλαδή το Θάνατο · η Κυριακή των Βαΐων προαναγγέλλει το νόημα της νίκης ως θρίαμβο της Βασιλείας του Θεού και ως αποδοχή από τον κόσμο του μόνου Βασιλέως , του Ιησού Χριστού.
Σε όλη τη διάρκεια της επί γης ζωής του Ιησού Χριστού, η σεμνή είσοδός Του στην Αγία Πόλη ήταν το μόνο ορατό σημείο θριάμβου. Μέχρι αυτή τη μέρα ο Ιησούς έδειχνε επίμονη άρνηση σε κάθε περίπτωση θριάμβου και δόξας Του. Έξι μέρες όμως πριν το Πάσχα, όχι μόνο δέχτηκε να δοξαστεί, αλλά ο ίδιος προκάλεσε και οργάνωσε αυτή τη δόξα. Κάνοντας αυτό που προανήγγειλε ο προφήτης Ζαχαρίας: «ιδού ο Βασιλεύς σου έρχεται σοι… πραύς και επιβεβηπώς επί υποζύγιον και πώλον νέον» (Ζαχ. 9, 9), φανέρωσε ότι ήθελε να επιδοκιμαστεί και να αναγνωριστεί ως Μεσσίας, Βασιλέας και Λυτρωτής του Ισραήλ.
Οι Ευαγγελικές περικοπές τονίζουν όλα αυτά τα μεσσιανικά στοιχεία, δηλαδή τους κλάδους των βαΐων και τα Ωσαννά, τις επευφημίες για τον Ιησού Χριστό ότι είναι ο Υιός του Δαυίδ και Βασιλέας του Ισραήλ. Η ιστορία του Ισραήλ τώρα ολοκληρώνεται, φτάνει στο τέλος της, αυτό εξ άλλου είναι και το νόημα αυτού του γεγονότος, της αγγελίας της Βασιλείας του Θεού. Για την εκπλήρωση του σκοπού αυτής της ιστορίας έπρεπε να αναγγελθεί και να προετοιμαστεί η Βασιλεία του Θεού, η έλευση του Μεσσία. Και τώρα εκπληρώθηκε, γιατί ο Βασιλέας εισέρχεται στην Αγία Πόλη Του και όλες οι προφητείες και o ι προσδοκίες βρίσκουν την εκπλήρωση τους στο Πρόσωπο Του. Ο Χριστός εγκαθιστά τη Βασιλεία Του επί της γης.
Την Κυριακή των Βαΐων θυμόμαστε και τιμάμε αυτό το μέγιστο γεγονός. Κρατώντας κλάδους βαΐων ταυτιζόμαστε με το λαό της Ιερουσαλήμ . Μαζί τους χαιρετίζουμε τον ταπεινό Κύριο και Βασιλέα ψέλνοντας: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Άραγε ποιο είναι το αληθινό νόημα όλων αυτών σήμερα για μας;
Πρώτα-πρώτα είναι η ομολογία μας ότι ο Χριστός είναι ο Βασιλέας και Κύριος μας. Πολύ συχνά, στην καθημερινή ζωή μας, ξεχνάμε ότι η Βασιλεία του Θεού έχει ήδη εγκατασταθεί στη γη και ότι την ημέρα της βαπτίσεώς μας γίναμε πολίτες αυτής της Βασιλείας και υποσχεθήκαμε η αφοσίωση και η πίστη μας σ’ αυτή να είναι πάνω από κάθε άλλη πίστη μας. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Χριστός για λίγες ώρες ήταν πραγματικά ο Βασιλέας πάνω στη γη, σ’ αυτό τον κόσμο το δικό μας – για λίγες μόνο ώρες και σε μια συγκεκριμένη πόλη. Αλλά, όπως στο πρόσωπο του Λαζάρου αναγνωρίσαμε την εικόνα του καθενός από μας, του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, έτσι και σ’ αυτή την πόλη (την Ιερουσαλήμ) αναγνωρίζουμε το μυστηριακό κέντρο όλου του κόσμου και γενικά ολόκληρης της δημιουργίας. Γιατί ακριβώς αυτό είναι το βιβλικό νόημα της πόλης Ιερουσαλήμ, είναι δηλαδή το εστιακό σημείο όλης της ιστορίας της σωτηρίας και του λυτρωμού, είναι η Αγία Πόλη της έλευσης του θεού στη γη. Έτσι λοιπόν η Βασιλεία που εγκαταστάθηκε στην Ιερουσαλήμ είναι μια παγκόσμια Βασιλεία που αγκαλιάζει καθολικά τον άνθρωπο και όλη τη δημιουργία… Για λίγες ώρες – όμως αυτές οι ώρες ήταν πολύ αποφασιστικός χρόνος – φάνηκε επί της γης η τελική «ώρα του Ιησού», η ώρα της εκπλήρωσης από τον Θεό όλων των υποσχέσεων Του, όλων των αποφάσεων Του. Έφτασε στο τέλος όλη η προπαρασκευαστική πορεία που είχε αποκαλυφθεί στην Αγία Γραφή · ήρθε το τέλος όλων όσων ο Θεός έκανε για τον άνθρωπο. Έτσι αυτή η σύντομη ώρα του επί γης θριάμβου του Χριστού αποκτάει ένα αιώνιο νόημα. Εισάγει την πραγματικότητα της θείας Βασιλείας στο δικό μας χρόνο, στις δικές μας ώρες. Αυτή η Βασιλεία δίνει το νόημα στο χρόνο και γίνεται ο απώτερος, ο αιώνιος σκοπός του. Η Βασιλεία του Θεού αποκαλύφθηκε στον κόσμο τούτο και αυτή την ώρα · η παρουσία της κρίνει και μεταμορφώνει την ανθρώπινη ιστορία.
Όταν, σε κάποια στιγμή της ακολουθίας, την Κυριακή των Βαΐων παίρνουμε από τον ιερέα έναν κλάδο βαΐων, ανανεώνουμε τον όρκο στον Βασιλέα μας, ομολογούμε ότι η Βασιλεία Του δίνει τελικό νόημα και περιεχόμενο στη ζωή μας. Ομολογούμε ότι το καθετί στη ζωή μας και στον κόσμο ανήκει στον Χριστό και τίποτε δεν μπορεί να αφαιρεθεί από τον μοναδικό, αληθινό Κτήτορά του, γιατί δεν υπάρχει περιοχή της ζωής όπου Εκείνος δεν κυβερνά, δεν σώζει, δεν λυτρώνει. Διακηρύττουμε την παγκόσμια, την καθολική ευθύνη της Εκκλησίας για την ανθρώπινη ιστορία και επιβεβαιώνουμε την παγκόσμια αποστολή της.
Ξέρουμε, βέβαια, ότι ο Βασιλέας τον οποίο οι Ιουδαίοι ζητωκραύγαζαν τότε και τον οποίο εμείς σήμερα επιδοκιμάζουμε, βρίσκεται στο δρόμο προς το Γολγοθά, προς το Σταυρό και τον τάφο. Ξέρουμε, επίσης, πως αυτός ο σύντομος θρίαμβος δεν είναι παρά ο πρόλογος της θυσίας Του. Τα κλαδιά στα χέρια μας επιβεβαιώνουν την ετοιμότητα μας και τη διάθεση μας να Τον ακολουθήσουμε σ’ αυτό το δρόμο της θυσίας, και ότι αποδεχόμαστε τη θυσία και την αυταπάρνηση σαν τη μόνη βασιλική οδό προς τη θεία Βασιλεία. Τελικά αυτοί οι κλάδοι και η όλη γιορτή φανερώνουν την πίστη μας στην τελική νίκη του Χριστού.
Η Βασιλεία του Θεού όμως είναι ακόμα κρυμμένη, ο κόσμος την αγνοεί και ζει σήμερα σαν να μην έχουν συμβεί όλα αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα. Σαν να μην έχει πεθάνει ατό Σταυρό και να μην έχει αναστηθεί ο Θεάνθρωπος. Εμείς όμως οι χριστιανοί πιστεύουμε στην ερχόμενη Βασιλεία στην όποια ο Θεός είναι «ο τα πάντα πληρών» και ο Χριστός είναι ο μόνος Βασιλέας.
Στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας θυμόμαστε τα γεγονότα του παρελθόντος. Αλλά όλο το νόημα και η δύναμη της Θείας Λειτουργίας βρίσκεται στο γεγονός ότι μετατρέπει την ανάμνηση σε παρόν, σε παρούσα πραγματικότητα. Την Κυριακή των Βαΐων αυτή η πραγματικότητα είναι η συμμετοχή μας στα γεγονότα, η ανταπόκριση μας σ’ αυτά, η ίδια η Βασιλεία του θεού. Ο Χριστός δεν μπαίνει πια στα Ιεροσόλυμα θριαμβευτής. Το έκανε μια φορά και για πάντα. Και δεν χρειάζεται πια «σύμβολα», γιατί δεν πέθανε στο Σταυρό για να μπορούμε εμείς αιώνια να «συμβολίζουμε» τη ζωή Του. Αλλά ζητάει από μας μια πραγματική, ειλικρινή αποδοχή της Βασιλείας που μας έφερε…
Αν δεν είμαστε έτοιμοι να κρατήσουμε την ιερή υπόσχεση που δώσαμε με το βάπτισμα μας και που ανανεώνουμε κάθε χρόνο την Κυριακή των Βαΐων, αν δεν επιμένουμε να κάνουμε τη Βασιλεία του θεού κανόνα όλης της ζωής μας, μάταια γιορτάζουμε τούτη τη γιορτή και οι κλάδοι των βαΐων που παίρνουμε από την Εκκλησία για το σπίτι μας δεν έχουν κανένα νόημα, είναι άχρηστοι.
Πρωτοπρεσβυτέρου Αλεξάνδρου Σμέμαν, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, Σύντομη λειτουργική εξήγηση των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας. Εκδ. Ακρίτας 1990.

Πηγή: http://fdathanasiou.wordpress.com/2011/04/15/%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B2%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B2%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%B1/