"ΕΣΤΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΑΓΩΓΗ ΤΙΣ ΩΦΕΛΙΜΟΣ ΤΗ ΨΥΧΗ ΕΠΙΠΟΝΩΣ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟ ΚΑΚΙΑΣ ΚΗΛΙΔΩΝ ΑΥΤΗΝ ΕΚΚΑΘΑΙΡΟΥΣΑ ..." (ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ)

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Κοινή δήλωση Πάπα Φραγκίσκου και Οικουμενικού Πατριάρχη για τον διάλογο των Εκκλησιών και την ανάγκη στήριξης των Χριστιανών στη Μ.Ανατολή

Ἡμεῖς, ὁ Πάπας Φραγκίσκος καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἐκφράζομεν τήν βαθεῖαν πρός τόν Θεόν εὐγνωμοσύνην μας διά τήν δωρεάν τῆς νέας ταύτης συναντήσεώς μας, ἡ ὁποία μᾶς παρέχει τήν δυνατότητα, παρουσίᾳ τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τοῦ κλήρου καί τῶν πιστῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, νά ἑορτάσωμεν ἀπό κοινοῦ τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου καί αὐταδέλφου τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου. Ἡ μνήμη τῶν Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι ἐκήρυξαν τήν καλήν ἀγγελίαν τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τόν κόσμον διά τοῦ κηρύγματος καί τῆς μαρτυρίας τοῦ μαρτυρίου των, ἐνισχύει ἐντός ἡμῶν τήν ἐπιθυμίαν νά συνεχίσωμεν τήν κοινήν ἡμῶν πορείαν πρός τήν ὑπέρβασιν, ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ, τῶν ἐμποδίων, τά ὁποῖα μᾶς διαιροῦν.

Κατά τήν εὐκαιρίαν τῆς συναντήσεώς μας εἰς Ἱεροσόλυμα τόν παρελθόντα Μάϊον, κατά τήν ὁποίαν ἐμνήσθημεν τοῦ ἱστορικοῦ ἐναγκαλισμοῦ τῶν ἀοιδίμων προκατόχων ἡμῶν Πάπα Παύλου Ϛ’ καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὑπεγράψαμεν κοινήν δήλωσιν. Σήμερον, κατά τήν εὐτυχῆ νέαν ταύτην ἀδελφικήν ἡμῶν συνάντησιν, ἐπιθυμοῦμεν νά ἐπαναβεβαιώσωμεν τάς κοινάς ἡμῶν προθέσεις καί ἀνησυχίας.

Ἐκφράζομεν τήν εἰλικρινῆ καί σταθεράν ἀποφασιστικότητά μας, ὑπακούοντες εἰς τό θέλημα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά ἐντείνωμεν τάς προσπαθείας μας διά τήν προώθησιν τῆς πλήρους ἑνότητος ὅλων τῶν Χριστιανῶν καί, ὑπεράνω ὅλων, μεταξύ τῶν Καθολικῶν καί τῶν Ὀρθοδόξων. Ὡσαύτως, προτιθέμεθα νά στηρίξωμεν τόν θεολογικόν διάλογον, ὁ ὁποῖος ἤρχισεν ἀκριβῶς πρό τριάκοντα πέντε ἐτῶν ὑπό τοῦ Οἰκουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου καί τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β’ ἐδῶ εἰς τό Φανάριον, καί ὁ ὁποῖος ἀσχολεῖται κατ’ αὐτάς μέ τά πλέον δύσκολα ζητήματα, τά ὁποῖα ἐσημάδευσαν τήν ἱστορίαν τῶν διαιρέσεών μας καί ἀπαιτοῦν προσεκτικήν καί λεπτομερῆ μελέτην. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν παρέχομεν τήν διαβεβαίωσιν τῆς διαπύρου προσευχῆς μας ὡς Ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας, ζητοῦντες ἀπό τούς πιστούς μας νά ἑνώσουν τάς προσευχάς των μέ τάς ἰδικάς μας «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ» (Ἰω. ιζ΄, 21).

Ἐκφράζομεν τήν κοινήν ἡμῶν ἀνησυχίαν διά τήν τρέχουσαν κατάστασιν εἰς τό Ἰράκ, τήν Συρίαν καί ὅλην τήν Μέσην Ἀνατολήν. Εἴμεθα ἡνωμένοι ἐν τῇ ἐπιθυμίᾳ μας διά εἰρήνην καί σταθερότητα καί εἰς τήν θέλησιν νά προωθήσωμεν τήν ὑπέρβασιν τῶν συγκρούσεων διά τοῦ διαλόγου καί τῆς καταλλαγῆς. Ἐνῷ ἀναγνωρίζομεν τάς προσπαθείας, αἱ ὁποῖαι ἤδη καταβάλλονται πρός προσφοράν βοηθείας εἰς τήν περιοχήν, συγχρόνως καλοῦμεν ὅλους ὅσοι ἔχουν εὐθύνην διά τάς τύχας τῶν λαῶν νά ἐπιτείνουν τήν δέσμευσίν των ἔναντι τῶν κοινοτήτων αἱ ὁποῖαι ὑποφέρουν, περιλαμβανομένων καί τῶν χριστιανικῶν, καί νά τάς ἐνισχύσουν νά παραμείνουν εἰς τήν χώραν τῆς καταγωγῆς των. Δέν δυνάμεθα νά ἀποδεχθῶμεν μίαν Μέσην Ἀνατολήν χωρίς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ὁμολογοῦν τό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ ἐκεῖ ἐπί δύο χιλιάδες χρόνια. Πολλοί ἀπό τούς άδελφούς καί τάς ἀδελφάς μας διώκονται καί ὑπεχρεώθησαν βιαίως νά ἐγκαταλείψουν τάς ἑστίας των. Φαίνεται ὅτι ἀκόμη καί ἡ ἀξία τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς ἔχει χαθῆ· τό ἀνθρώπινον πρόσωπον δέν ὑπολογίζεται πλέον καί δύναται νά θυσιασθῇ δι᾿ ἄλλους σκοπούς. Καί, τό τραγικώτερον, πάντα ταῦτα συναντοῦν τήν ἀδιαφορίαν τῶν πολλῶν. Ὅπως μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ Ἅγιος Παῦλος, «εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη, εἴτε δοξάζεται ἕν μέλος, συγχαίρει πάντα τά μέλη» (Α’ Κορ. ιβ΄, 26). Τοῦτο ἀποτελεῖ τόν νόμον τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς, καί μέ τήν ἔννοιαν αὐτήν δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι ὑπάρχει ἐπίσης καί ἕνας οἰκουμενισμός τῆς ὀδύνης. Ὅπως ἀκριβῶς τό αἷμα τῶν μαρτύρων ὑπῆρξε τό σπέρμα τῆς δυνάμεως καί ἀναπτύξεως τῆς Ἐκκλησίας, κατά τόν ἴδιον τρόπον ἡ συμμετοχή εἰς τάς καθημερινάς θλίψεις ἠμπορεῖ νά ἀποβῇ ἀποτελεσματικόν ὄργανον ἑνότητος. Ἡ τρομερά κατάστασις τῶν χριστιανῶν καί ὅλων ὅσοι ὑποφέρουν εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν καλεῖ ὄχι μόνον εἰς συνεχῆ προσευχήν, ἀλλά καί εἰς τήν κατάλληλον ἀνταπόκρισιν ἐκ μέρους τῆς διεθνοῦς κοινότητος.

Αἱ σοβαραί προκλήσεις, τάς ὁποίας ἀντιμετωπίζει ὁ κόσμος εἰς τήν παροῦσαν κατάστασιν, ἀπαιτοῦν τήν ἀλληλεγγύην ὅλων τῶν ἀνθρώπων καλῆς θελήσεως, καί διά τοῦτο ἀναγνωρίζομεν ὡσαύτως τήν σπουδαιότητα τῆς προωθήσεως ἐποικοδομητικοῦ διαλόγου μετά τοῦ Ἰσλάμ ἐπί τῇ βάσει ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καί φιλίας. Ἐμπνεόμενοι ἀπό κοινάς ἀξίας καί ἐνισχυόμενοι ἀπό γνήσια ἀδελφικά αἰσθήματα, Μουσουλμάνοι καί Χριστιανοί καλοῦνται νά ἐργασθοῦν ἀπό κοινοῦ χάριν τῆς δικαιοσύνης, τῆς εἰρήνης καί τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀξιοπρεπείας καί τῶν δικαιωμάτων κάθε προσώπου, ἰδιαιτέρως εἰς τάς περιοχάς ἐκείνας, ὅπου ἄλλοτε ζοῦσαν ἐπί αἰῶνας μέ εἰρηνικήν συνύπαρξιν, καί ἤδη ὑφίστανται ἀπό κοινοῦ τήν τραγικότητα τῆς φρίκης τοῦ πολέμου. Ἐπί πλέον, ὡς Χριστιανοί Ἡγέται, καλοῦμεν ὅλους τούς θρησκευτικούς ἡγέτας νά ἐπιδιώξουν καί ἐνισχύσουν τόν διαθρησκειακόν διάλογον καί νά καταβάλουν κάθε προσπάθειαν διά τήν οἰκοδόμησιν ἑνός πολιτισμοῦ εἰρήνης καί ἀλληλεγγύης μεταξύ ἀνθρώπων καί λαῶν. Ἐνθυμούμεθα, ἐπίσης, ὅλους τούς λαούς, οἱ ὁποῖοι δοκιμάζονται ἀπό τά δεινά τοῦ πολέμου. Ἰδιαιτέρως προσευχόμεθα διά τήν εἰρήνην εἰς τήν Οὐκρανίαν, χώραν μέ ἀρχαίαν Χριστιανικήν παράδοσιν, καί ἀπευθύνομεν ἔκκλησιν πρός ὅλα τά ἐμπλεκόμενα μέρη νά ἀκολουθήσουν τήν ὁδόν τοῦ διαλόγου καί τοῦ σεβασμοῦ τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου πρός τόν σκοπόν τοῦ τερματισμοῦ τῶν συγκρούσεων, ὁ ὁποῖος θά ἐπιτρέψῃ εἰς ὅλους τούς Οὐκρανούς νά ζήσουν μέ ἁρμονίαν.

Ἡ σκέψις μας στρέφεται πρός ὅλους τούς πιστούς τῶν Ἐκκλησιῶν μας ἀνά τόν κόσμον, τούς ὁποίους χαιρετοῦμεν παραθέτοντες αὐτούς εἰς τόν Σωτῆρα μας Χριστόν, ὥστε νά εἶναι ἀκάματοι μάρτυρες τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὑψώνομεν τήν διάπυρον προσευχήν μας πρός τόν Κύριον ὅπως χαρίσῃ τήν δωρεάν τῆς εἰρήνης ἐν ἀγάπῃ καί ἑνότητι εἰς ὅλην τήν ἀνθρωπίνην οἰκογένειαν.

«Αὐτός δέ ὁ Κύριος τῆς εἰρήνης δῴη ὑμῖν τήν εἰρήνην διά παντός ἐν παντί τρόπῳ. Ὁ Κύριος μετά πάντων ὑμῶν» (Β’ Θεσσ. γ΄, 16).

Ἐκ Φαναρίου, 30 Νοεμβρίου 2014.   


Πηγή: ΑΜΕΝ

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30-11-2014 (ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ)


Το Ευαγγέλιο Κατά Ιωάννην (α΄ 35 - 52)
Τῷ καιρῷ εκείνω, εἱστήκει ὁ Ἰωάννης καὶ ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ δύο, καὶ ἐμβλέψας τῷ Ἰησοῦ περιπατοῦντι λέγει· ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἤκουσαν αὐτοῦ οἱ δύο μαθηταὶ λαλοῦντος, καὶ ἠκολούθησαν τῷ Ἰησοῦ. Σστραφεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς καὶ θεασάμενος αὐτοὺς ἀκολουθοῦντας λέγει αὐτοῖς· τί ζητεῖτε; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· ῥαββί· ὃ λέγεται ἑρμηνευόμενον διδάσκαλε· ποῦ μένεις; λέγει αὐτοῖς· ἔρχεσθε καὶ ἴδετε. ἦλθον οὖν καὶ εἶδον ποῦ μένει καὶ παρ᾿ αὐτῷ ἔμειναν τὴν ἡμέραν ἐκείνην· ὥρα ἦν ὡς δεκάτη.
Ήν Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς Σίμωνος Πέτρου εἷς ἐκ τῶν δύο τῶν ἀκουσάντων παρὰ Ἰωάννου καὶ ἀκολουθησάντων αὐτῷ. εὑρίσκει οὗτος πρῶτος τὸν ἀδελφὸν τὸν ἴδιον Σίμωνα καὶ λέγει αὐτῷ· εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν· ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον Χριστός· καὶ ἤγαγεν αὐτὸν πρὸς τὸν Ἰησοῦν. ἐμβλέψας αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς εἶπε· σὺ εἶ Σίμων ὁ υἱὸς Ἰωνᾶ, σὺ κληθήσῃ Κηφᾶς, ὃ ἑρμηνεύεται Πέτρος.
Τῇ ἐπαύριον ἠθέλησεν ὁ Ἰησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν· καὶ εὑρίσκει Φίλιππον καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι. Ήν δὲ ὁ Φίλιππος ἀπὸ Βηθσαϊδά, ἐκ τῆς πόλεως Ἀνδρέου καὶ Πέτρου. Εὑρίσκει Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ. Καὶ εἶπεν αὐτῷ Ναθαναήλ· ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι; λέγει αὐτῷ Φίλιππος· ἔρχου καὶ ἴδε.
Εἶδεν ὁ Ἰησοῦς τὸν Ναθαναὴλ ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ· ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι. Λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ· πόθεν με γινώσκεις; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι, ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν σε. Απεκρίθη Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ῥαββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. Απεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὅτι εἶπόν σοι, εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συκῆς, πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψει.Καὶ λέγει αὐτῷ· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀπ᾿ ἄρτι ὄψεσθε τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγότα, καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ καταβαίνοντας ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀπόδοση στη νεοελληνική:
Τον καιρό εκείνο, έστεκε ο Ιωάννης στον τόπον αυτόν και δύο από τους μαθητάς του.
Και καθώς με απέραντον σεβασμόν εκύτταξε τον Ιησούν, που περιπατούσε κάπου εκεί, λέγει· “ιδού ο αμνός του Θεού”. Και οι δύο μαθηταί του ήκουσαν τα λόγια του αυτά και ηκολούθησαν τον Ιησούν. Εγύρισε δε ο Ιησούς και όταν τους είδε να τον ακολουθούν, λέγει εις αυτούς. “Τι ζητείτε;” Εκείνοι δε του είπαν· “ραββί-που σημαίνει εις τα ελληνικά διδάσκαλε-που μένεις;” Είπεν εις αυτούς· “ελάτε και ιδέτε που μένω”. Ηλθαν, λοιπόν, και είδαν που μένει και έμειναν κοντά του την ημέραν εκείνην. Η ώρα δε ήτο τέσσαρες το απόγευμα.
Ενας δε από τους δύο, που ήκουσαν τα όσα ο Ιωάννης είπε περί του Ιησού και ηκολούθησαν αυτόν, ήτο ο Ανδρέας, ο αδελφός του Σιμωνος Πετρου. Αυτός, λοιπόν, πρώτος ευρίσκει τον αδελφόν του τον Σιμωνα και του λέγει· “ευρήκαμεν τον Μεσσίαν, όνομα που ερμηνεύεται εις την ελληνικήν Χριστός”. Και ωδήγησεν αυτόν προς τον Ιησούν. Και ο Ιησούς αφού τον εκύτταξε με βλέμμα βαθύ και στοργικόν είπε· “συ είσαι Σιμων, ο υιός του Ιωνά· συ θα ονομασθής Κηφάς, όνομα που ερμηνεύεται εις την ελληνικήν Πετρος”.
Την άλλην ημέραν απεφάσισεν ο Χριστός να αναχωρήση από την Ιουδαίαν δια την Γαλιλαίαν. Ευρίσκει τον Φιλιππον (μαθητήν και αυτός του Βαπτιστού, από τον οποίον πολλά είχε ακούσει περί του Μεσσίου) και του λέγει· “έλα κοντά μου”. Ο δε Φιλιππος κατήγετο από την Βηθσαϊδά, από την πατρίδα του Ανδρέου και του Πετρου. Ευρίσκει ο Φιλιππος τον Ναθαναήλ και του λέγει· “αυτόν που έγραψε ο Μωϋσής στον Νομον και προανήγγειλαν οι προφήται εις τα προφητικά των βιβλία τον ευρήκαμεν· είναι ο Ιησούς, ο υιός του Ιωσήφ, από την Ναζαρέτ”. Ο Ναθαναήλ όμως είπεν εις αυτόν· “από την Ναζαρέτ είναι δυνατόν να βγη κάτι καλόν;” Λεγει εις αυτόν ο Φιλιππος· “έλα και ιδέ μόνος σου, δια να πεισθής”.
Είδεν ο Ιησούς τον Ναθαναήλ να έρχεται προς αυτόν και λέγει περί αυτού· “ιδού ένας γνήσιος Ισραηλίτης, στον οποίον δεν υπάρχει πονηρία”. Λεγει εις αυτόν ο Ναθαναήλ· “από που με γνωρίζεις;” Απήντησεν ο Ιησούς και του είπε· “προτού σε φωνάξη ο Φιλιππος, όταν ήσουνα κάτω από την συκήν, μακρυά από κάθε ανθρώπινον μάτι, εγώ σε είδα”. Απεκρίθη τότε ο Ναθαναήλ και του είπε· “Διδάσκαλε, συ είσαι ο Υιός του Θεού, συ είσαι ο Βασιλεύς του Ισραήλ, τον οποίον, σύμφωνα με τις προφητείες, επεριμέναμεν”. Του απήντησεν δε ο Ιησούς· “Διότι σου είπα ότι σε είδα κάτω από την συκήν, πιστεύεις; Θα ίδης ακόμη μεγαλύτερα από αυτά”.
Και εν συνεχεία λέγει προς αυτόν, ώστε να ακούσουν και οι άλλοι μαθηταί· “σας διαβεβαιώνω, ότι από τώρα θα ίδετε ανοικτόν τον ουρανόν και τους αγγέλους του Θεού ν' ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν, να συνοδεύουν και να υπηρετούν τον υιόν του ανθρώπου (ο οποίος ως Θεός είναι κύριος και των αγγέλων)”.

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Η προσλαλιά του Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς τον Πάπα Φραγκίσκο κατά τη Δοξολογία στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου

Ἁγιώτατε,

Ἐν δοξολογίᾳ πρός τόν Πανάγαθον ἐν Τριάδι Θεόν ὑποδεχόμεθα Ὑμᾶς καί τήν τιμίαν Ὑμῶν Συνοδείαν εἰς τόν ἱερόν τοῦτον χῶρον, ἔνθα ἡ Καθέδρα τῶν ἐπισκόπων τῆς ἱστορικῆς καί μαρτυρικῆς ταύτης Ἐκκλησίας, τῆς ἐπιφορτισθείσης ὑπό τῆς Θείας Προνοίας μετά τοῦ πολυευθύνου λειτουργήματος τῆς Πρωτοθρόνου τῶν κατά τόπους ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.
Ὑποδεχόμεθα Ὑμᾶς ἐν χαρᾷ, τιμῇ καί εὐγνωμοσύνη, διότι ἠγαθύνθητε νά φέρητε τά βήματα Ὑμῶν ἀπό τῆς Παλαιᾶς εἰς τήν Νέαν Ρώμην, γεφυροῦντες διά τῆς κινήσεως Ὑμῶν ταύτης συμβολικῶς τήν Δύσιν καί τήν Ἀνατολήν, κομιστής τῆς ἀγάπης τοῦ Πρωτοκορυφαίου πρός τόν Πρωτόκλητον αὐτάδελφον αὐτοῦ.
Ἡ ἐνταῦθα ἔλευσις Ὑμῶν, τό πρῶτον ἀπό τῆς προσφάτου ἀναρρήσεως τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος εἰς τόν θρόνον τῆς «προκαθημένης τῆς ἀγάπης», ἀποτελεῖ συνέχειαν ἀναλόγων ἐπισκέψεων τῶν τετιμημένων προκατόχων Ὑμῶν Παύλου του Ϛ΄, Ἰωάννου Παύλου τοῦ Β΄ καί Βενεδίκτου τοῦ ΙϚ΄, μαρτυροῦσα τήν βούλησιν Ὑμῶν καί τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, ὅπως συνεχισθῇ ἡ ἀδελφική μετά τῆς ἡμετέρας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σταθερά πορεία, πρός ἀποκατάστασιν τῆς πλήρους κοινωνίας μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν. Χαιρετίζομεν, ὅθεν, μεθ᾿ ἱκανοποιήσεως καί ἐκτιμήσεως μεγάλης τήν ἐνταῦθα ἔλευσιν τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος, ὡς γεγονός ἱστορικόν καί πλῆρες οἰωνῶν ἀγαθῶν διά τό μέλλον.


Ὁ ἱερός οὗτος χῶρος, ἐν τῷ ὁποίῳ ἐπί αἰῶνας, ἐν μέσῳ ποικίλων ἱστορικῶν κλυδωνισμῶν, οἱ ἑκάστοτε Οἰκουμενικοί Πατριάρχαι ἐτέλεσαν καί τελοῦν τό ἱερόν Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀποτελεῖ διάδοχον ἄλλων ἐπιφανῶν λατρευτικῶν χώρων ἐν τῇ Πόλει ταύτῃ, τούς ὁποίους ἐλάμπρυναν διαπρεπεῖς ἐκκλησιαστικαί μορφαί, ἀνήκουσαι ἤδη εἰς τήν χορείαν τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς κατά τήν οἰκουμένην Ἐκκλησίας. Τοιοῦτοι ὑπῆρξαν καί οἱ προκάτοχοι τῆς ἡμετέρας Μετριότητος ἅγιοι Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τῶν ὁποίων τά ἱερά λείψανα ἀναπαύονται ἤδη ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ ναῷ, ὁμοῦ μετ᾿ ἐκείνων τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τῆς κυρωσάσης τόν Τόμον τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας καί ἄλλων ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας – τοῦτο δέ χάρις εἰς τήν ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης εὐγενῆ ἀπόδοσιν αὐτῶν εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον. Ἄγοντες ἐφέτος τήν ἐπέτειον τῆς συμπληρώσεως δέκα ἐτῶν ἀπό τοῦ εὐλογημένου τούτου γεγονότος ἐκφράζομεν πρός τήν Ὑμετέραν Ἁγιότητα τάς θερμάς ἡμῶν εὐχαριστίας διά τήν φιλάδελφον χειρονομίαν ταύτην τῆς Ὑμετέρας Ἐκκλησίας πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον. Οἱ ἱεροί οὗτοι Πατέρες, ἐπί τῆς διδασκαλίας τῶν ὁποίων ῲκοδομήθη ἡ κοινή κατά τήν πρώτην χιλιετίαν πίστις ἡμῶν, εἴησαν πρεσβευταί πρός Κύριον, ἵνα ἐπανεύρωμεν τήν πλήρη μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν κοινωνίαν, ἐκπληροῦντες οὕτω τό ἅγιον θέλημα Αὐτοῦ, εἰς καιρούς κρισίμους διά τήν ἀνθρωπότητα καί τόν κόσμον. Διότι, κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον, «τοῦτό ἐστιν ὅ μάλιστα συγκροτεῖ τούς πιστούς, καί τήν ἀγάπην συνέχει˙ διά τοῦτο, ἵνα ὧσιν ἕν φησίν ὁ Χριστός» (Εἰς πρός Φιλιπ. 4,3 P.G. 62, 208).

Ἐκφράζοντες καί αὗθις τήν χαράν καί εὐχαριστίαν τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως καί τῆς ἡμετέρας Μετριότητος ἐπί τῇ ἐπισήμῳ ταύτῃ καί φιλαδέλφῳ ἐπισκέψει τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος, εὐχόμεθα Αὐτῇ καί τῇ τιμίᾳ Αὐτῆς Συνοδείᾳ εὐλογημένην κατά πάντα παρά Κυρίου τήν ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν παραμονήν Σας εἰς περαιτέρω σύσφιγξιν τῶν ἀδελφικῶν ἡμῶν δεσμῶν πρός δόξαν τοῦ ἁγίου Αὐτοῦ ὀνόματος.

«Χάρις δέ τῷ Θεῷ ἐπί τῇ ἀνεκδιηγήτῳ αὐτοῦ δωρεᾷ» (Β΄ Κορ. θ, 15).

Ὡς εὖ παρέστητε, ἠγαπημένε ἐν Κυρίῳ ἀδελφέ!

H προσλαλιά του Πάπα Φραγκίσκου προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο κατά τη Δοξολογία στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου

Παναγιὼτατε, αγαπητέ Aδελφέ,

η βραδιά φέρνει πάντα μαζί της ενα μικτό αίσθημα ευγνωμοσύνης γιά την ημέρα που βιώθηκε καί τρεμάμενη εμπιστοσύνη μποστά στην νύχτα που πέφτει. Απόψε η ψυχή μου είναι γεμάτη ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, που με αξιώνει να βρεθώ εδώ και να προσευχηθώ μαζί με την Παναγιότητα Σας και με αυτήν την αδελφή Εκκλησία, στο πέρας μιάς έντονης ημέρας αποστολικής επίσκεψης, και συγχρόνως η ψυχή μου είναι σε αναμονή της ημέρας που ήδη αρχήσαμε λειτουργικά: της εορτής του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου, Προστάτου αυτής της Εκκλησίας.
Διά μέσου των λόγων του Προφήτου Ζαχαρίου, ο Κύριος μάς εδώρησε ακόμα μια φορά, σε αυτήν την εσπερινή προσευχή, το θεμέλιο που είναι η βάση της προέκτασης μας προς το ενα σήμερον και προς το ενα αύριον, ο στερεός βράχος επι του οποίου μπορούμε να οδηγήσουμε μαζί τα βήματα μας με χαρά και ελπίδα, αυτό το απο βράχο θεμέλιο, είναι η υπόσχεση του Κυρίου: «Ιδού εγώ σώζω τον λαόν μου απο γής ανατολών και απο γής δυσμών...εν αληθεία και δικαιοσύνη» (8, 7.8)

Μάλιστα, σεβάσμιε και αγαπητέ αδελφέ Βαρθολομαίε, ενώ εκφράζω το εγκάρδιο ευχαριστώ για την αδελφική Σας υποδοχή, αίσθανομαι οτι η χαρά μας είναι πιό μεγάλη γιατί η πηγή της βρίσκεται αλλού, οχι σε εμάς, οχι στο καθήκον μας και στις προσπαθείες μας, οι οποίες βεβαίως υπάρχουν, αλλά στην κοινή αφοσίωση στην πιστότητα του Θεού, που θέτει το θεμέλιο για την ανασυγκρότησι του ναού του που εἰναι η Εκκλήσια (βλ Ζαχ. 8,9). «Ιδού ο σπόρος της ειρήνης» (Ζαχ 8.12), ιδού ο σπόρος της χαράς. Αυτή η ειρήνη και αυτή η χαρά που ο κόσμος δεν μπορεί να δώσει, αλλά που ο Κύριος Ιησούς υποσχέθηκε στους μαθητές του, και τους εδώρησε με την Ανάσταση του, δυνάμει του Παναγίου Πνέυματος.

Ο Ανδρέας και ο Πέτρος άκουσαν αυτήν την υπόσχεση, έλαβαν αυτήν την δωρεάν. Ήσαν αδελφοί εξ αίματος, αλλά η συνάντηση με τον Χριστό, τους μετέβαλε σε αδελφούς εν τη πίστη και εν τη αγάπη. Και σ'αυτήν την χαρμόσυνη βραδιά, σε αυτήν την προεόρτιαν προσευχήν θα ήθελα προ πάντων να πώ : αδελφοί στήν ελπίδα.

Οποία χάρις, Παναγιώτατε, να μπορούμε να είμαστε αδελφοί εν τη ελπίδι του Αναστάντος Χριστού! Οποία χάρις, και οποία ευθύνη, να μπορούμε να βαδίζουμε μαζί σ'αυτήν την ελπίδα, ενισχυμένοι με την μεσιτεία των Αγίων αδελφών Αποστόλων Ανδρέα και Πέτρο! Γνωρίζοντας οτι αυτή η κοινή ελπίδα δεν θα μας απογοητεύσει, γιατί είναι θεμελιωμένη οχι επάνω στις πτωχές μας δυνάμεις, αλλἀ στην πιστότητα του Θεού.

Με αυτήν την χαρούμενην ελπίδα, γεμάτη ευγνώμοσυνη και τρεμάμενη αναμονή, εκφράζω προς την Παναγιώτητα Σας, προς όλους τους παρόντες, και προς την Εκκλησίαν της Κωνσταντινουπόλεως την θερμήν μου αδελφικήν ευχήν επι τη εορτή του Αγίου Προστάτου Της.

Πηγή: ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Βαρθολομαίος ο Α΄: “Ο εναγκαλισμός με τον Φραγκίσκο θα ανοίξει μία νέα προοπτική στο διάλογο”

Ενόψη της επικείμενης συνάντησης των δύο προκαθημένων της Ανατολικής και Δυτικής χριστιανοσύνης ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος έδωσε συνέντευξη στην ιταλική εφημερίδα L’AVVENIRE με τίτλο: «Εμπρός ως αδελφοί εν τη πίστει του Ευαγγελίου» και την οποία αναδημοσιεύουμε στα ελληνικά.

Στο Φανάρι όλα είναι έτοιμα για την άφιξη του «αδελφού Επισκόπου της Πρεσβυτέρας Ρώμης». Εδώ στην από αιώνων Έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης οι θόρυβοι των αυτοκινήτων χαμηλώνουν. Μόνο η φωνή του μουεζίνη από το διπλανό Τζαμί σπάει τη σιωπή. Σε αυτά τα αιωνόβια τείχη που προσφάτως παραδόθηκαν αποκατεστημένα με βάση το αρχικό τους σχέδιο, ο αδελφός της Εκκλησίας της Ανατολής Βαρθολομαίος θα υποδεχθεί τον Πάπα Φραγκίσκο. Γιατί θα μιλήσουν; Τα λόγια του Πατριάρχη μας μεταφέρουν απευθείας στις πηγές,
«στα ρείθρα που φωτίζουν την Εκκλησία». Υποδεικνύουν «μια νέα Θεοφανεία στη ζωή της Εκκλησίας», με διαύγεια στέκονται για λίγο «στο εκκοσμικευμένο πνεύμα», στην «αυτοεπιβεβαίωση» ως «ύστατες ρίζες της διαίρεσης» και της αποστερημένης ενότητας, αποκαλύπτοντας το βαθύ εκκλησιαστικό φρόνημα που τον ενώνει με τον Επίσκοπο της Ρώμης. Είναι η παραμονή της εορτής του Αγίου Ανδρέα και είναι ακριβώς επί τη μνήμη του πρωτόκλητου όπου ο Πάπας Φραγκίσκος και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος συναντιούνται για ένα από κοινού όραμα προς ταεμπρός.

Παναγιώτατε, μετά τα Ιεροσόλυμα ποιο είναι το νόημα αυτής της νέας συνάντησης;
Ο ειλικρινής εναγκαλισμός εν φιλήματι ειρήνης μεταξύ των προκαθημένων της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης υποδεικνύει την επιθυμία να διασχίσουμε την οδό που υπέδειξε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός «ίνα ώσι έν». Οι προκάτοχοί μας είχαν εγκαινιάσει τον θεολογικό διάλογο μεταξύ των Εκκλησιών μας και οι επακόλουθες συναντήσεις ασχολήθηκαν με πολλά θέματα που έχρηζαν μιας ιστορικής επαναξιολόγησης. Τώρα ο αγαπητός μας αδελφός Φραγκίσκος συνεχίζει αυτή την χειρονομία που δεν αποτελεί μια εκκλησιαστική αβροφροσύνη, αλλά
είναι κάτι πολύ περισσότερο.

Ανοίγει μια νέα προοπτική στο διάλογο μεταξύ καθολικών και ορθοδόξων;

Η μύχια οικειότητα που αισθανθήκαμε με τον Πάπα Φραγκίσκο, από τη στιγμή της εκλογής του, αποτελεί χωρίς αμφιβολία ένα νέο έναυσμα για την πορεία προς την ενότητα. Οικειότητα που δεν είναι ένα καρπός συναισθηματισμού, αλλά η πλήρης ένταξη στο μήνυμα του Χριστού, επιθυμία της συνάντησης μεταξύ αδελφών για μια από κοινού μαρτυρία. Η νέα προοπτική που ο Πάπας Φραγκίσκος δίνει στο αξίωμα του Επισκόπου της Ρώμης, στη συνοδικότητα για τη διοίκηση της Εκκλησίας, είναι πολύτιμα στοιχεία για την Ανατολή, που παρακολουθεί με
ιδιαίτερη προσοχή αυτές τις αλλαγές. Έτσι λοιπόν και αυτή η συνάντηση διανοίγει μια νέα προοπτική στον διάλογο καθολικών και ορθοδόξων, χωρίς την προσκόλληση σε σχήματα του παρελθόντος, αλλά εξαγνισμένη στο φως του Ευαγγελίου και της Παράδοσης της Εκκλησίας.

Έχουν παρέλθει 960 χρόνια από το Σχίσμα Ανατολής και Δύσης. Ποιες είναι ουσιαστικά οι τελευταίες ρίζες εξαιτίας των οποίων υφίσταται ακόμη η διαίρεση μεταξύ των αδελφών Εκκλησιών;

H Εκκλησία των πρώτων αιώνων στήριζε την υπόστασή της στο άγγελμα του Λόγου που σάρξ εγένετο για την αγάπη προς τον άνθρωπο, καθώς και στη συμμετοχή στην ευχαριστιακή τράπεζα. Οι μάρτυρες μαρτύρησαν με το αίμα τους αυτή την αγνότητα του Αγγέλματος, το Σταυρό και την Ανάσταση. Το Διάταγμα των Μεδιολάνων απέδωσε ελευθερία στην Εκκλησία, η οποία μπόρεσε να μαρτυρήσει το Άγγελμα με περισσότερο σφρίγος και δύναμη, αναλαμβάνοντας μια πλέον μείζονα ευαγγελιοποίηση του κόσμου. Αλλά ο Πλάνος του κόσμου τούτου επεδίωξε και επιζητεί
να καταστήσει μάταιο τον λόγο του Ευαγγελίου. Η ιδέα της χριστιανικής αυτοκρατορίας, της Societas Christiana υπερέβαλε την εν αρχή αρετή για να εισαγάγει το εκκοσμικευμένο πνεύμα. Και αυτό το εκκοσμικευμένο πνεύμα είναι μια διαδικασία που απομακρύνει από την πηγή που φωτίζει την Εκκλησία, τον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Χριστό, για να παράγει μια εκκλησιαστική αυτοσυνείδηση που θα επιθυμούσε να λάμπει από μόνη της. Αυτό το εκκοσμικευμένο πνεύμα, εκείνο που ο Πάπας Φραγκίσκος ονομάζει «πνευματική ασθένεια», αυτή η εκκοσμίκευση, αυτό
το πνευματικό αμάρτημα, διευκόλυναν χωρίς αμφιβολία τη δημιουργία των αιτίων της αντίθεσης, της αυτοεπιβεβαίωσης και άρα της διαίρεσης.

Και πως μπορεί να υπάρξει μια θεραπεία για αυτό;

Εάν η Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού δεν είναι δυνατόν να είναι διαιρεμένη και σε αυτήν το Πνεύμα το Άγιο ενεργεί δια μέσου των μεγάλων μυστηρίων της σωτηρίας, απαιτείται μια θεραπεία από κοινού. Και το φάρμακο δεν είναι η δημιουργία ένας Θεοκρατικού Κράτους, όπως κατά καιρούς έχει ειπωθεί από ορισμένους, αλλά μια εκ βαθέων μετάνοια κάθε ανθρώπου, μια αλλαγή νοοτροπίας που δημιουργεί μια ειλικρινή μεταστροφή προς τον Θεό γενόμενο άνθρωπο, μια νέα θεοφανεία στη ζωή της Εκκλησίας.

Κάνατε αναφορά στην Εκκλησία της πρώτης χιλιετίας. Τι μπορεί αυτή να υποδείξει στην παρούσα πορεία για την ενότητα των τέκνων της;

Όπως είπαμε, η Αρχαία Εκκλησία ζει και είναι εμποτισμένη από τη ζωτική παρουσία του Χριστού. Ο Αμβρόσιος Μεδιολάνων μας ενθυμίζει ότι «η Εκκλησία λάμπει όχι από το φως της, αλλά από εκείνο του Χριστού». Για τον Κύριλλο Ιεροσολύμων «η Εκκλησία περιβάλλεται από το θείο φως του Χριστού, το οποίο είναι το μοναδικό φως στο βασίλειο των ψυχών». Στην πίστη αυτού του φωτός, η Εκκλησία των πρώτων αιώνων έζησε το μεγαλείο των Μεγάλων Οικουμενικών Συνόδων, εισέπνευσε τη συνέργεια των αποστολικών πατέρων όχι ως πραγματικότητα που
αναφέρεται στον εαυτό της , αλλά ως μια πραγματικότητα συνεχώς οικοδομούμενη από τη ζωντανή παρουσία του Χριστού. Οι διαφορές που εμφανίζονταν στο Σώμα του Κυρίου μετατράπηκαν σε αντιπαραθέσεις εξαιτίας και μόνο των ανθρωπίνων στρατηγικών, ξένων προς αυτό. Ακόμη μια φορά η Εκκλησία πρέπει να επανααποκαλυφθεί πέραν των ανθρωπίνων σχημάτων στα οποία συχνά περιορίζεται και να επανοικειοποιηθεί την ζωή εν Χριστώ. Στην υπέρβαση αυτής της ιδίας, επανευρίσκει την κοινή πορεία πέραν των νομικών, θρησκευτικών και ερμηνευτικών
φραγμών. Σε αυτή την προοπτική η πρώτη χιλιετία υποδεικνύει στην Εκκλησία εκείνη την «εν Χριστώ ζωή» προς την ενότητα των τέκνων της. Η πρώτη χιλιετία της Εκκλησίας βίωσε εις βάθος την ενότητα, ενώ ήταν απολύτως άγνωστη η ιδέα της Ένωσης.

Για περισσότερα στο: Together

Frankfurter Allgemeine: Βαρθολομαίος, ο «ανοιχτόμυαλος» πνευματικός ηγέτης

Η εφημερίδα Frankfurter Allgemeine φιλοξενεί πορτρέτο του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου με τίτλο σύντομο, αλλά και περιεκτικό: «Ο ανοιχτόμυαλος». 

Η εφημερίδα εξηγεί ότι σύμφωνα με τη θεώρηση του Πατριαρχείου ο Βαρθολομαίος είναι «πρώτος μεταξύ ίσων», τόσο απέναντι στα παλαιά πατριαρχεία της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας και των Ιεροσολύμων, όσο και στα νέα πατριαρχεία της Μόσχας, της Σερβίας, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας και της Γεωργίας και κατά συνέπεια είναι ο πνευματικός ηγέτης για περισσότερους από 300 εκατομμύρια ορθόδοξους χριστιανούς. Φυσικά η πραγματική εξουσία ανήκει στις εθνικές εκκλησίες, σημειώνει η εφημερίδα, οι ηγεσίες των οποίων συχνά διαφοροποιούνται από τον φιλελεύθερο, ανοιχτόμυαλο Βαρθολομαίο, που αποκαλείται και «πράσινος Πατριάρχης» λόγω της δραστηριοποίησής του για την προστασία της «Δημιουργίας», δηλαδή του περιβάλλοντος.
Για την Τουρκία, η οποία «το ανέχεται, αλλά δεν το αναγνωρίζει πλήρως», το Πατριαρχείο δεν είναι παράγων εξουσίας. Είναι κάποιος που κάθε τόσο ζητεί αρωγή, του οποίου όμως η φωνή βρίσκει ευήκoον ους στο εξωτερικό, γράφει η Frankfurter Allgemeine. Και υπενθυμίζει ότι το 2006 ο Πάπας Βενέδικτος είχε επίσης επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να γιορτάσει μαζί με τον Βαρθολομαίο την εορτή του Αγίου Ανδρέα, με την οποία το Οικουμενικό Πατριαρχείο εορτάζει και το ευτυχές γεγονός ότι «εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα, 561 χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς».

Περισσότερα εδώ.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΥΠΟΔΕΧΘΗΚΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Ο Πάπας Φραγκίσκος, ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, έφτασε σήμερα το πρωί στην Κωνσταντινούπολη, προερχόμενος από την Άγκυρα, όπου χθες ξεκίνησε την τριήμερη επίσκεψή του στην Τουρκία.
Στο αεροδρόμιο Ατατούρκ τον υποδέχθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος μαζί με τον Μητροπολίτη Γέροντα Περγάμου Ιωάννη και τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Δημήτριο.


Σε λίγο ο Πάπας θα τελέσει Θεία Λειτουργία στον Ρωμαιοκαθολικό Ναό του Αγίου Πνεύματος, στην οποία θα παραστεί και ο Οικουμενικός Πατριάρχης.
Λίγες ώρες αργότερα, το απόγευμα, ο Πάπας Φραγκίσκος θα επισκεφθεί το Φανάρι όπου, σύμφωνα με το πρόγραμμα, θα τελεστεί Δοξολογία και ακολούθως θα έχει κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Αύριο το πρωί ο Πάπας θα παραστεί στην Πατριαρχική Θ. Λειτουργία στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, επί τη Θρονική Εορτή της Μητρός Εκκλησίας.


Πηγή: ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Καστοριά:Ο Μητροπολίτης κ.Σεραφείμ στη συνάντηση των θεολόγων

Πραγματοποιήθηκε χθες Τρίτη 26 Νοεμβρίου στην Καστοριά με μεγάλη επιτυχία, η επιμορφωτική συνάντηση των θεολόγων της Περιφερειακής Ενότητας Καστοριάς.Στη συνάντηση στην οποία παραβρέθηκε το σύνολο των συναδέλφων της περιοχής ο Σχολικός Σύμβουλος Ανδρέας Αργυρόπουλος αφού ενημέρωσε για τις εξελίξεις σχετικά με το μάθημα των θρησκευτικών τους παριστάμενους εισηγήθηκε το θέμα:"Η χρήση των Νέων Τεχνολογιών στο μάθημα των Θρησκευτικών".


Στη συνάντηση έδωσε το παρόν ο Μητροπολίτης Καστοριάς κ.Σεραφείμ ο οποίος αναφέρθηκε στην αξία της συνεργασίας της τοπικής Εκκλησίας με τους θεολόγους.Τόνισε ότι βρίσκεται στο πλευρό των εκπαιδευτικών και εκδήλωσε την επιθυμία του για διαρκή συνεργασία κάνοντας συγκεκριμένες προτάσεις.Από κοινού αποφασίστηκαν και προγραμματίστηκαν κοινές δράσεις για το προσεχές μέλλον γεγονός που χαροποίησε όλους μας.


Πηγή: Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΜΕΣΟΠΕΛΑΓΑ

Ο Μητροπολίτης Γρεβενών με τους θεολόγους της Περιφέρειας του.

Πραγματοποιήθηκε σήμερα, 25-11-2014 ,με την παρουσία του νέου μητροπολίτη Γρεβενών κ. Δαβίδ,η επιμορφωτική συνάντηση των θεολόγων της Περιφερειακής Ενότητας Γρεβενών.Ο νέος επίσκοπος δεν περιορίστηκε σε ένα απλό και τυπικό χαιρετισμό αλλά απέδειξε για άλλη μια φορά την ικανότητα του να επικοινωνεί ουσιαστικά με το ποίμνιό του.Μας κέρδισε με την αγάπη του την καλοσύνη,το χιούμορ και την απλότητά του.Στη συζήτηση μαζί του καταλάβαμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ιεράρχη που αφουγκράζεται τα μηνύματα των καιρών και αγωνιά για ότι συμβαίνει στην κοινωνία.

Εισηγητές στη συνάντηση ήταν οι συνάδελφοι Δημήτρης Τσακστάρας και Δημήτρης Παπανικολάου οι οποίοι σύμφωνα με το πρόγραμμα παρουσίασαν,ο μεν πρώτος το θέμα :"Βιοηθική και Διδακτική Πράξη" και δεύτερος την Δ.Ε. 21 της Β'Λυκείου :"Φανατισμός και Ανεξιθρησκία".
Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν και στους δύο συναδέλφους για τις πρωτότυπες και συγκροτημένες εισηγήσεις τους.



Η εκκλησιαστική τέχνη στη σχολική διδακτική πράξη-Ο Θεός κατά την πίστη του Χριστιανισμού.Επιμορφωτική συνάντηση θεολόγων Π.Ε. Φλώρινας

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Σας προσκαλώ στην επιμορφωτική μας συνάντηση την 28η Νοεμβρίου 2014, ημέρα Παρασκευή και ώρα 11:30 

.Η συνάντηση ,με τίτλο: «Σύγχρονες διδακτικές προσεγγίσεις» θα πραγματοποιηθεί στο 1ο ΓΕΛ Φλώρινας, σύμφωνα με το παρακάτω πρόγραμμα:
11:30-11:45 Ενημέρωση από το Σχολικό Σύμβουλο για τρέχοντα ζητήματα.
11:45-12:30 «Η εκκλησιαστική τέχνη στη σχολική διδακτική πράξη».
Φαρσάρη Γεωργία, καθηγήτρια στο 1ο Γυμνάσιο Φλώρινας
12:30-12:45 Συζήτηση
12:45-13:30 «Ποιος είναι ο Θεός κατά την πίστη του Χριστιανισμού». Διδακτική προσέγγιση στη Δ.Ε. 4 της Β’ Τάξης του Γενικού Λυκείου.
Κίτσου Ελευθερία , Υποδιευθύντρια του Μουσικού Σχολείου Αμυνταίου.

13:30-14:00 Συζήτηση
14.00 Λήξη επιμορφωτικής συνάντησης

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς
Ανδρέας Αργυρόπουλος
Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων Δυτικής Μακεδονίας

Βαβούσκος Α.-Λιάντας Γ., Οι θεσμοί του αυτοκεφάλου και του αυτονόμου καθεστώτος στην Ορθόδοξη Εκκλησία, εκδόσεις Μέθεξις, Θεσσαλονίκη 2014

Από τον πρόλογο του βιβλίου


Αφορμή για τη έκδοση του παρόντος πονήματος αποτέλεσε η διαπίστωση ότι ελλείπει από τη βιβλιογραφία του Εκκλησιαστικού Δικαίου η συγκεντρωτική καταγραφή και παρουσίαση των αποφάσεων της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου περί παραχωρήσεως αυτοκεφάλου και αυτονόμου καθεστώτος σε εκκλησιαστικές περιφέρειές του, οι οποίες για συγκεκριμένους κάθε φορά λόγους ζήτησαν από τη Μητέρα Εκκλησία την διοικητική ανεξαρτησία τους από αυτήν. Οι αποφάσεις αυτές – είτε υπό τη μορφή Πατριαρχικού και Συνοδικού Τόμου είτε υπό τη Μορφή Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως – αποτυπώνουν την εξελικτική πορεία της διοικητικής ενότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας και αναδεικνύουν το ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως θεματοφύλακα της ευλαβούς τηρήσεως των ιερών κανόνων και κατʼ επέκτασιν και της κανονικότητας αλλά και της ενότητας εν γένει της καθόλου Ορθοδοξίας. Σε κάθε μία εκ των αποφάσεων αυτών ο αναγνώστης μπορεί να διακρίνει ευχερώς την ακολουθούμενη παγίως δομή του κειμένου, η οποία περιλαμβάνει κατά σειρά: α) την κατηγορηματική διακήρυξη της αναγκαιότητας της διατηρήσεως της πνευματικής ενότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, β) την αποτύπωση του υποβληθέντος αιτήματος της αιτούσης καθεστώς διοικητικής αυτοτέλειας εκκλησιαστικής περιφέρειας, γ) τη διαπίστωση ότι υφίστανται οι περιλαμβανόμενοι στο αίτημα λόγοι, που δικαιολογούν την παραχώρηση αυτοκεφάλου ή αυτονόμου καθεστώτος, δ) τη σύζευξη της πνευματικής και διοικητικής ενότητας, παρά τη διάσπαση της τελευταίας μέσω της παραχωρήσεως αυτοκεφάλου ή αυτονόμου καθεστώτος και ε) την ανακήρυξη του νέου καθεστώτος, αυτοκεφάλου ή αυτονόμου, με την ταυτόχρονη θέση των όρων, υπό τους οποίους αυτό παραχωρείται και των οποίων η τήρηση είναι επιβεβλημένη.


Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Ημερίδα για την παγκόσμια ημέρα των ατόμων με αναπηρία

Οδηγίες για τον τρόπο αξιολόγησης μαθημάτων για το σχ. έτος 2014-2015

Θρησκευτικά 

Η γραπτή προαγωγική εξέταση στα «Θρησκευτικά» της Β΄ τάξης του Ημερησίου και της Γ΄ τάξης του Εσπερινού Γενικού Λυκείου περιλαμβάνει δύο ομάδες θεμάτων:

α) Η πρώτη ομάδα αποτελείται από δύο θέματα με ερωτήσεις διαφόρων τύπων, με τις οποίες ελέγχεται τόσο η κατοχή των αναγκαίων γνωστικών στοιχείων όσο και η κατανόησή τους. Κάθε ένα από τα δύο θέματα περιέχει ερωτήσεις διαβαθμισμένης δυσκολίας.

Το πρώτο θέμα περιλαμβάνει πέντε (5) ερωτήσεις αντικειμενικού τύπου και βαθμολογείται με είκοσι πέντε (25) μονάδες (5×5=25).

Το δεύτερο θέμα περιλαμβάνει δύο (2) ερωτήσεις σύντομης απάντησης και βαθμολογείται με είκοσι πέντε (25) μονάδες. Η πρώτη ερώτηση βαθμολογείται με δέκα (10) μονάδες και η δεύτερη με δεκαπέντε (15) μονάδες.

β) Η δεύτερη ομάδα περιλαμβάνει δύο θέματα με αντίστοιχες ερωτήσεις ευρύτερης ανάπτυξης, με τις οποίες ελέγχεται η ικανότητα συνθετικής και κριτικής ανάλυσης αλλά και διασύνδεσης γνώσεων, γεγονότων και διαδικασιών που απέκτησαν οι μαθητές.

Το πρώτο θέμα περιλαμβάνει μία (1) ερώτηση και βαθμολογείται με είκοσι πέντε (25) μονάδες.

Το δεύτερο θέμα περιλαμβάνει επίσης μία (1) ερώτηση και βαθμολογείται με είκοσι πέντε (25) μονάδες.

Τα θέματα ορίζονται κατά 50% με κλήρωση από τράπεζα θεμάτων διαβαθμισμένης δυσκολίας και κατά 50% από τον διδάσκοντα. Συγκεκριμένα, το πρώτο θέμα από την Α’ Ομάδα και το πρώτο θέμα από τη Β΄ ομάδα ορίζονται από τον εκπαιδευτικό της τάξης. Το δεύτερο θέμα από την Α΄ Ομάδα και το δεύτερο θέμα από τη Β΄ Ομάδα ορίζονται από την Τράπεζα Θεμάτων.

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Σταύρος Ζουμπουλάκης (επιμ.) Η επιστροφή της ηθικής, 2013

Σταύρος Ζουμπουλάκης (επιμ.)
Η επιστροφή της ηθικής
Παλαιά και νέα ερωτήματα
Σειρά: Συναντήσεις 3
2013, σ. 612
ISBN: 978-960-8053-43-4

Το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, ειδικά μετά το 1968, η ηθική σκέψη, στις περισσότερες χώρες της Δύσης, απαξιώθηκε και περιέπεσε σε ανυποληψία. Την απαξίωση αυτή δεν τη συναντάμε μόνο στο διανοητικό πεδίο, τη συναντάμε επίσης και στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, με όλο εκείνο το κίνημα αμφισβήτησης, σεξουαλικής απελευθέρωσης, ηδονισμού και καθημερινού, χαρούμενου μηδενισμού. Η απαξίωση της ηθικής δεν άφησε ανεπηρέαστη και την Ορθόδοξη θεολογία. Η θεολογία των Ρώσων της Διασποράς και η θεολογία του '60 στην Ελλάδα, που εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από την πρώτη, ταυτίζουν την ηθική με τον ηθικισμό και υποτιμούν τη σημασία της.

Τα τελευταία χρόνια ωστόσο η ηθική έχει επιστρέψει δυναμικά στην πνευματική σκηνή, αλλά ο τρόπος με τον οποίο υπάρχει σήμερα είναι διαφορετικός από ό,τι κατά το παρελθόν, είναι ένας τρόπος μάλλον διάχυτος. Δεν αφορά δηλαδή μόνο τη φιλοσοφική σκέψη, δεν αποτελεί έναν κλάδο της, αλλά διαπερνά ποικίλα πεδία της δραστηριότητας του ανθρώπου, την επιστήμη, την έρευνα, την ιατρική, την εργασία, τα μέσα επικοινωνίας.

Στο παρόν βιβλίο η έμφαση πέφτει περισσότερο στη χριστιανική ηθική, εκκινώντας από τη βιβλική πηγή, αυτήν που καθόρισε μια για πάντα την ηθική σε σχέση με τον άλλο και όχι σε σχέση με τον εαυτό. Η χριστιανική ηθική ωστόσο δεν μπορεί να αναπτυχθεί ερήμην των ηθικών ερωτημάτων και των φιλοσοφικών ηθικών αναζητήσεων της εποχής μας, αλλά σε συνεχή αναμέτρηση μαζί τους.
Μια σύντομη παρουσίαση του βιβλίου από τον Μόσχο Γκοτζιούδη, στο blog Θεολογικά Δρώμενα.
Πηγή: http://www.artoszois.gr/index.php/b/item/152-2014-07-26-15-01-04

Jürgen Moltmann,Ο ερχόμενος Θεός, Χριστιανική εσχατολογία, 2013

Jürgen Moltmann
Ο ερχόμενος Θεός
Χριστιανική εσχατολογία
μτφρ.: Πέτρος Γιατζάκης
2013, σ. 472
ISBN: 978-960-8053-44-1

Στην εσχατολογία του ο Γιούργκεν Μόλτμαν δεν πραγματεύεται τη θρησκευτική τελική απάντηση όλων των ερωτημάτων, γιατί θέμα της χριστιανικής εσχατολογίας δεν είναι το τέλος αλλά η νέα δημιουργία όλων των πραγμάτων. Η χριστιανική εσχατολογία ακολουθεί σε όλες τις διαστάσεις της, την προσωπική, την ιστορική και την κοσμική, το χριστολογικό πρότυπο: στο τέλος, η αρχή. Ο Γιούργκεν Μόλτμαν εξετάζει τις ειδικές εφαρμογές της θεολογίας της ελπίδας, δηλαδή τους ορίζοντες προσδοκίας για την προσωπική ζωή, για την πολιτική και την ιστορική ζωή και, τέλος, για τη ζωή του σύμπαντος κόσμου. Ποια είναι και πως εκδηλώνεται η ελπίδα της αιώνιας ζωής, της βασιλείας του Θεού και του καινού ουρανού και της καινής γης; Ποια είναι και πως εκδηλώνεται η ελπίδα της δόξας του Θεού;


Πηγή: http://www.artoszois.gr/index.php/b/item/153-2014-07-26-15-02-45

ΑΡΤΟΣ ΖΩΗΣ, ΣΥΝΕΔΡΙΟ 2014

Το φετινό, πέμπτο κατά σειρά, συνέδριο του Άρτου Ζωής είναι αφιερωμένο στη Δικαιοσύνη. Θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 28 και το Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων.

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Διεθνής – Διαχριστιανική Συνάντηση για την Οικογένεια από τη Μητρόπολη Δημητριάδος

Διεθνής – Διαχριστιανική Συνάντηση για την Οικογένεια από τη Μητρόπολη Δημητριάδος

Διεθνής – Διαχριστιανική Συνάντηση για την οικογένεια στην Ευρώπη πραγματοποιήθηκε σήμερα από την Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος, στο Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλίας, με φορέα υλοποίησης το Ίδρυμα «Λειτουργοί Υγείας της Αγάπης». Κεντρικό θέμα της Συνάντησης ήταν «Χριστιανοί της Ευρώπης και σύγχρονα ηθικά διλήμματα» και σ’ αυτή συμμετείχαν ο Σεβ. Μητροπολίτης Ιλίου, Αχαρνών & Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρας, ο Σεβ. Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Κερκύρας, Ζακύνθου & Κεφαλληνίας κ. Ιωάννης, ο Ποιμένας της Ελληνικής Ευαγγελικής Κοινότητας Βόλου Αιδέσιμος Μελέτιος Μελετιάδης, ειδικοί επιστήμονες και εκπρόσωποι των Ρ/κών και Ευαγγελικών κοινοτήτων από διάφορα μέρη της Ελλάδας.

Την Συνάντηση χαιρέτισε ο Σεβ. Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Κερκύρας κ. Ιωάννης, ο οποίος τόνισε ότι τέτοιου είδους συναντήσεις «μπορούν να γίνουν υπόδειγμα για την πορεία του διαλόγου μεταξύ των Εκκλησιών μας… που σήμερα βρίσκεται σε μια φάση κόπωσης και μερικές φορές μοιάζει να οδηγείται σε τέλμα…». Στη συνέχεια αναφέρθηκε στα «κοινά προβλήματα των οικογενειών μας: διαλυμένα ζευγάρια, διαζύγια express, υποκειμενικούς τρόπους με τους οποίους αυτοπροσδιορίζονται σεξουαλικά και ανθρωπολογικά τα άτομα, παντελής έλλειψη στήριξης της οικογένειας από τα όργανα της Πολιτείας, εσφαλμένη και σκανδαλώδης αντιμετώπιση του οικογενειακού θεσμού από τα Μ.Μ.Ε., σεξουαλική εκμετάλλευση του γυναικείου σώματος κ.άλ… σήμερα οφείλουμε να δώσουμε κοινή και προφητική μαρτυρία για την κατ’ Οίκον Εκκλησία, που είναι η ίδια η οικογένεια…».

Ακολούθησε ο Χαιρετισμός του Ποιμένος της Ελληνικής Ευαγγελικής Κοινότητας Βόλου Αιδεσίμου Μελετίου Μελετιάδη, ο οποίος, μεταξύ άλλων, σημείωσε ότι «ο επαναπροσδιορισμός του γάμου ακολουθείται και με την διά νόμου επιβολή των διαφόρων νέων γαμήλιων προσδιορισμών, απέναντι των οποίων η Εκκλησία δεν μπορεί να μείνει απαθής. Μέσα στο πλαίσιο της ποιμαντορικής και ιεραποστολικής της ευθύνης καλείται να διακονήσει το ποίμνιό Της, αλλά και να κηρύξει την αλήθεια μέσα σε ένα αυξητικώς εχθρικό γι’ Αυτήν περιβάλλον. Μια αλήθεια που, ενδεχομένως, την φέρει σε ρήξη με τον Καίσαρα…». Αναφερόμενος στην Συνάντηση τόνισε ότι «η συνοδοιπορία αυτή, πρωτόγνωρη για τα δικά μας δεδομένα, εύχομαι να αποτελέσει μία νέα ιστορική αφήγηση της σχέσης μας, ώστε όντως να συναντηθούμε σε τόσα πολλά κοινά θέματα, ακόμη και γιατί όχι και εθνικά».

Την έναρξη της Συνάντησης κήρυξε ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, ο οποίος επεσήμανε ότι «Η Οικογένεια είναι το πρώτο και μεγάλο θύμα της κατάστασης πού έχει διαμορφωθεί σήμερα στην Ευρώπη. Έχοντας απολέσει το Χριστιανικό της υπόβαθρο, πολιορκείται, με απίστευτη δυναμική - στο όνομα, μάλιστα του σύγχρονου πολιτισμού και της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! – από νεοφανείς νοοτροπίες, που τείνουν οντολογικά να την αλλοιώσουν και τελικά, να την εξαφανίσουν. Η ασυδοσία στις σεξουαλικές σχέσεις, το «δικαίωμα» υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, οι σύγχρονες βιοηθικές προκλήσεις, η εξάπλωση των συμβιώσεων εκτός γάμου, η συστηματική προβολή από τα Μ.Μ.Ε. προτύπων ξένων προς το ήθος της Χριστιανικής – Ευρωπαϊκής Οικογένειας, είναι λίγα μόνο από τα νέα δεδομένα πού δε μπορούν να αφήνουν ασυγκίνητες και άπρακτες τις Χριστιανικές Ευρωπαϊκές Ομολογίες…».

Πρώτος ομιλητής ήταν Πρωτ. Ιωάννης Σκιαδαρέσης, Αναπληρωτής Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., που ανέπτυξε το θέμα «Βίβλος και Οικογένεια». Ο π. Ιωάννης αναφέρθηκε στον μυστηριακό χαρακτήρα της δημιουργίας του ανθρώπου, στην οικογένεια και στην ζωή της στην Π.Δ., στον Γάμο και στην Οικογένεια στην Κ.Δ., όπου παρατήρησε, εξ αφορμής της Ευαγγελικής περικοπής του Γάμου στην Κανά, ότι «ο γάμος τρέφεται, συντηρείται και αυξάνει όχι με την τήρηση τύπων θρησκευτικών, αλλά με ουσιαστική συμμετοχή στο Σώμα Του Χριστού, διά της Θείας Ευχαριστίας» και κατέληξε επισημαίνοντας ότι «στο ποιμαντικό μας έργο άμεση προτεραιότητα έχει η διαφύλαξη της ακεραιότητας του Γάμου και η αναθέρμανση του οικογενειακού χαρακτήρα της κοινωνίας μας».

Ακολούθησε η εισήγηση του κ. Francesco Belleti, Δ/ντή του CISF, (Διεθνούς Κέντρου για Οικογενειακές Σπουδές) και Προέδρου του Ιταλικού Φόρουμ των Οικογενειακών Ενώσεων, με θέμα: «Οικογενειακές πολιτικές σε Ευρωπαϊκό επίπεδο: μια πρόκληση για την οικογενειακή ανάπτυξη». Ο ομιλητής, δίδοντας έναν ορισμό της Οικογένειας, αναφέρθηκε στα λόγια του Λέβι Στράους, ότι οικογένεια είναι «μία ομάδα που βρίσκει τις δικές της ρίζες της στο γάμο∙ αποτελείται από τον άνδρα σύζυγο, γυναίκα σύζυγο και τέκνα γεννηθέντα εντός γάμου∙ αυτή η κοινωνική ομάδα ενώνεται με ηθικά, νομικά, οικονομικά, θρησκευτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις». Ακολούθως, μίλησε για την διαρκή αλλαγή των νομοθεσιών για την Οικογένεια στα Ευρωπαϊκά κράτη, «που ευθέως προκαλούν την ίδια τη μονιμότητα της φυσικής (ή παραδοσιακής) οικογενείας». Ακολούθησε αναφορά του στην μετάλλαξη της μορφής της οικογένειας στο άμεσο μέλλον και επεσήμανε δύο όρους: α) «Οικογενειακή Ενδυνάμωση: είναι ένας τρόπος εργασίας με οικογένειες, ενεργοποιώντας τα μεμονωμένα άτομα, αναπτύσσοντας τη συνείδησή τους για τις ικανότητές τους και διατηρώντας την δυνατότητά τους να αποκτήσουν έλεγχο επί των επιλογών τους. Η οικογενειακή ενδυνάμωση στοχεύει στο να ενισχύσει την οικογενειακή ευθύνη ως ένα ενεργό υποκείμενο στην οικοδομή της κοινότητος. Έχει, ως εκ τούτου, συνέπειες όχι μόνο στις οικογένειες, αλλά στην κοινωνία ως σύνολο. β) «Οικογενειακή Ενσωμάτωση, που σημαίνει, στη διεθνή προσέγγιση, ότι η οικογένεια γίνεται ακόμη πιο κεντρική ως κριτήριο καλής εργασίας στη πολιτική και διοίκηση, μέσω του προσδιορισμού των επιπτώσεων για τις οικογένειες κάθε σχεδιαζόμενης δράσεως, κάνοντας τις οικογενειακές ανησυχίες μία αναπόσπαστη διάσταση του σχεδιασμού, υλοποίησης, παρακολούθησης και αξιολόγησης των πολιτικών δράσεων». Τέλος, αναφέρθηκε στην πρόσφατη Σύνοδο των Ρ/κών Επισκόπων στη Ρώμη (5-19/10/2014), όπου εντοπίστηκε σαφώς ο κοινωνικός ρόλος της οικογένειας: «Η οικογένεια είναι ο προνομιακός χώρος για να υπάρξουν και να προωθηθούν η αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα ανδρός και γυναικός. Η οικογένεια, θεμελιωμένη στο γάμο, είναι ο χώρος για την ολοκληρωμένη διαμόρφωση των μελλοντικών πολιτών μίας χώρας».

Τρίτος ομιλητής ήταν ο κ. Εμμανουήλ Τουφεξής, Θεολόγος, Δ/ντής Οργανισμού «Αγάπη», μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Οργανισμού «Οικογενειακή ζωή», ο οποίος μίλησε με θέμα: «Η Χριστιανική Προσέγγιση στη Συμβουλευτική Γάμου». Ο κ. Τουφεξής παρατήρησε ότι «Εν μέσω όλων των πληγμάτων που δέχεται σήμερα ο θεσμός του γάμου, η Εκκλησία καλείται να διατηρήσει και να αναπτύξει ακόμη περισσότερο την ποιμαντική συμβολή της στην συμβουλευτική γάμου, εστιάζοντας περισσότερο στα χριστιανικά στοιχεία που ο κόσμος μας έχει τόσο ανάγκη, ώστε να καταφέρει να αποκαταστήσει το γάμο όσο το δυνατό κοντύτερα σε αυτό που ο Θεός τον προόρισε». Μιλώντας πιο ειδικά για το ζήτημα της Χριστιανικής Συμβουλευτικής του Γάμου, επεσήμανε ότι «θα πρέπει να γίνεται από έναν Χριστιανό πνευματικό λειτουργό, να είναι σύμφωνη με τα βασικά χριστιανικά πιστεύω της Εκκλησίας, να έχει τον Σωτήρα Ιησού Χριστό στο κέντρο της, δηλ. να βασίζεται στην προσευχή και στην αποδοχή του Ιησού Χριστού ως ιατρού του ατόμου και αποκαταστάτη των σχέσεων».

Ακολούθησε η εισήγηση του Πρωτ. Βασιλείου Καλλιακμάνη, Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., με θέμα: «Σύγχρονα βιοηθικά προβλήματα στο Γάμο». Ο π. Βασίλειος, μεταξύ άλλων, επεσήμανε ότι «ο θεσμός του γάμου, με τις νέες αντιλήψεις της νεωτερικότητας, απογυμνώθηκε από το μυστηριακό και κοινωνικό του χαρακτήρα και έγινε ιδιωτική υπόθεση». Αναφέρθηκε σε κορυφαία ηθικά διλήμματα που αφορούν στον Γάμο και στην Οικογένεια, όπως η ετερόλογη εξωσωματική γονιμοποίηση, η διεκδίκηση υιοθεσίας τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια, οι μονογονεϊκές οικογένειες, η γονιμοποίηση από το σπέρμα νεκρού δότη, η φέρουσα μητρότητα κ.άλ. Μιλώντας για την ποιμαντική αντιμετώπιση των φαινομένων αυτών, τόνισε ότι «Η Εκκλησία, σε κάθε περίπτωση, πρέπει να αγκαλιάζει στο σύνολό της τη ζωή των παιδιών της. Να φροντίζει ακόμη και για τις αστοχίες και τα λάθη τους και να τα μεταμορφώνει σε ευκαιρίες μετάνοιας, πνευματικής προκοπής και επίγνωσης του θελήματος του Θεού. Γι’ αυτό και η ποιμαντική της δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατη. Είναι, καταρχήν, προληπτική και στη συνέχεια, εάν χρειασθεί, γίνεται θεραπευτική, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τέλος, η ποιμαντική προσλαμβάνει προσωποκεντρικό χαρακτήρα. Εξάλλου, στην παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν ευνοήθηκε τόσο η περιπτωσιολογία και το αυστηρό νομικό πνεύμα. Δόθηκε προτεραιότητα στο ανθρώπινο πρόσωπο που υπερέχει των απρόσωπων κανονικών διατάξεων». Ο π. Βασίλειος κατέληξε με την επισήμανση ότι «Η Εκκλησία δεν εμποδίζει την επιστήμη στο έργο της, αλλά επισημαίνει την ενδεχόμενη αλαζονεία της και την ανθρωποκεντρική της αυτάρκεια. Παράλληλα, έχει χρέος να υπενθυμίζει τούς κινδύνους πού συνεπάγεται η ασύνετη εφαρμογή των νέων επιστημονικών δεδομένων για τον άνθρωπο. Μπορεί να εφαρμόζει διακριτικά το «κατ’ οικονομίαν», αλλά ταυτόχρονα, υπενθυμίζει πάντοτε την ακρίβεια και την αναφορά στο κατ’ ευδοκίαν θέλημα του Θεού. Τέλος, στις περιπτώσεις παράβασης του Θείου θελήματος, υπέρβασης των ορίων της φύσεως και καταστρατήγησης της επιστημονικής δεοντολογίας, η ενδεικνυόμενη οδός είναι η ειλικρινής μετάνοια, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό – κοινωνικό επίπεδο».

Ακολούθησε μακρά και διεξοδική συζήτηση πάνω στην αντιμετώπιση συγκεκριμένων βιοηθικών διλημμάτων και προβληματισμών, ενώ καταγράφηκε η σημασία της καταγραφής και δυναμικής παρουσίασης των Χριστιανικών θέσεων, που εκφράζουν, ούτως ή άλλως, τις Χριστιανικές Ομολογίες της Ευρώπης πάνω σε ζητήματα Γάμου και Οικογένειας. Από όλους δε εκφράστηκε η επιθυμία να επαναληφθεί στο άμεσο μέλλον η Συνάντηση, με πιο εξειδικευμένη, πλέον, θεματολογία.

Πηγή: ΑΜΕΝ

Η ειρήνη του Χριστού

του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, Ομότ.Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

«Αδελφοί, ο Χριστός πραγματικά είναι για μας η ειρήνη. Αυτός έκανε τους δύο αντιμαχόμενους κόσμους ένα λαό και γκρέμισε με το σταυρικό του θάνατο ό,τι σαν τείχος τούς χώριζε και προκαλούσε έχθρα μεταξύ τους. Κατήργησε δηλαδή τον ιουδαϊκό νόμο των εντολών και των διατάξεων, για να δημιουργήσει με το έργο του από τα δύο εχθρικά μέρη, από τους Ιουδαίους και τους εθνικούς, μία νέα ανθρωπότητα, φέρνοντας την ειρήνη. Κι αφού θανάτωσε με τον σταυρό του την έχθρα, ένωσε τους δύο πρώην εχθρούς σε ένα σώμα και τους συμφιλίωσε με τον Θεό. 'Ετσι, ο Χριστός ήρθε κι έφερε το χαρμόσυνο μήνυμα της ειρήνης σ' εσάς τους εθνικούς, που ήσασταν μακριά από τον Θεό, και σ' εσάς τους Ιουδαίους, που ήσασταν κοντά του. Πραγματικά, δια του Χριστού μπορούμε μ' ένα πνεύμα και οι δύο, εθνικοί και Ιουδαίοι, να πλησιάσουμε τον Πατέρα. Δεν είστε, λοιπόν, πια ξένοι και χωρίς δικαιώματα, αλλά ανήκετε στον λαό του Θεού, στην οικογένεια του Θεού. Προστεθήκατε κι εσείς στο οικοδόμημα που έχει θεμέλιο τους αποστόλους και τους προφήτες, κι ακρογωνιαίο λίθο αυτόν τον ίδιο τον Χριστό. Μ' αυτόν ολόκληρο το οικοδόμημα δένεται και μεγαλώνει, ώστε να γίνει ναός άγιος για τον Κύριο. Ο Κύριος οικοδομεί κι εσάς μαζί με τους άλλους, για να γίνετε πνευματική κατοικία του Θεού» (Εφεσ. 2,14-22).
Το μίσος, οι διαιρέσεις, και οι διχοστασίες αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα του υποδουλωμένου στο κακό προχριστιανικού ανθρώπου. Φράκτες δυσπρόσιτους υψώνουν οι άνθρωποι στη θρησκευτική ομάδα που ανήκουν, αγαπούν μόνο τους ομοϊδεάτες τους που βρίσκονται μέσα στον ίδιο χώρο, μισούν και εχθρεύονται κάθε ξένο που είναι έξω από τον φράκτη. Πιστεύουν ότι η σωτηρία είναι προνόμιο δικό τους και εκδήλωση της αποκλειστικής εύνοιας του Θεού γι’αυτούς.
Στους Ιουδαίους και εθνικούς στρέφεται η σκέψη του Απ. Παύλου στην περικοπή από την προς Εφεσίους επιστολή που παραθέσαμε παραπάνω. Ένας τοίχος στον Ναό του Σολομώντα εμπόδιζε με ποινή θανάτου στους εθνικούς να υπερβούν τα όρια και να εισέλθουν πιο μέσα στον Ναό. Ένας μεγαλύτερος ακόμη φραγμός, ο Νόμος του Μωυσή με τις πολλές διατάξεις και τις ραβινικές ερμηνείες διαχώριζε τους Ιουδαίους από τους λοιπούς λαούς. Το έργο όμως του Χριστού μέσα στον κόσμο σήμαινε από τη μια μεριά το γκρέμισμα του τοίχου αυτού, καθώς και κάθε διαχωριστικού τοίχου που διαιρεί τους ανθρώπους, και από την άλλη μεριά τη δημιουργία μιας νέας ανθρωπότητας με χαρακτηριστικό γνώρισμα τις ειρηνικές και αδελφικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Η νέα αυτή ανθρωπότητα είναι η Εκκλησία.
Η ειρήνη, μια λέξη που συχνά χρησιμοποιούμε είναι δηλωτική μιας καταστάσεως που τόσο εγκάρδια και θερμά ευχόμαστε ο ένας στον άλλο, έχει στα κείμενα του Απ. Παύλου ένα βαθύ πνευματικό περιεχόμενο: Είναι η συνδιαλλαγή του ανθρώπου με τον Θεό, με τον συνάνθρωπό του, και με τον εαυτό του. Συνδιαλλαγή που έγινε κατορθωτή με τον Σταυρό του Χριστού και που τη ζούμε στην πληρότητά της μέσα στην Εκκλησία.
Στην παραπάνω περικοπή κυριαρχούν δυο εικόνες που περιγράφουν την Εκκλησία: Η εικόνα της οικογένειας μέσα στην οποία κάθε άνθρωπος αισθάνεται οικείος του Θεού και όχι απομονωμένος, ριγμένος στον κόσμο και αβοήθητος, και η εικόνα της οικοδομής με ακρογωνιαίο λίθο τον Χριστό. Και οι δυο αυτές εικόνες δείχνουν την ειρηνική ενότητα της Εκκλησίας μέσα στην οποία αίρονται οι διαφορές που χωρίζουν τους ανθρώπους.
Θα διερωτηθεί ίσως κανείς: Ὀταν αντί της ειρήνης διαπιστώνει την ύπαρξη θρησκευτικών ομάδων που η καθεμία θεωρεί τα μέλη της ως τους μόνους κατόχους της αλήθειας του Χριστού, οι οποίοι διακρίνουν «τους δικούς μας» από «τους άλλους», όταν διαπιστώνει ταραχές μέσα στην Εκκλησία, όταν αντί της οικογενειακής θαλπωρής επικρατεί το μίσος, μεταξύ των χριστιανών, όταν αντί της Χριστοκεντρικής οικοδομής βλέπει συντρίμμια και καταστροφές, πώς θα θεμελιωθεί η πίστη του στον θείο ιδρυτή της; Η Εκκλησία πράγματι στην πολυτάραχη ιστορία της δια μέσου των αιώνων είναι πιθανό να παρουσιάζει κάποτε συμπτώματα καταλυτικά του έργου της, όταν τα μέλη της σαν άνθρωποι «συσχηματίζονται» προς τις ελκυστικές δυνάμεις του κόσμου. Πέρα όμως από τις πτώσεις των ανθρώπων που την αποτελούν, ή που την διακονούν βρίσκεται ο θεμέλιος λίθος της, ο Χριστός, που χορηγεί την ειρήνη και οδηγεί την Εκκλησία του μέσα από τις κακοτοπιές στον τελικό θρίαμβο. Είναι απαραίτητο το υπόβαθρο του προσωπικού βιώματος και της σταθερής συνδέσεως του κάθε πιστού με τον «άρχοντα της ειρήνης» για να αντιμετωπισθούν οι δυσάρεστες καταστάσεις. Η ειρήνη του Χριστού είναι δώρο της αγάπης του. Εάν κανείς αρνείται να το δεχτεί, δεν μπορεί παρά μόνο τον εαυτό του να κρίνει και να κατηγορεί για την απουσία της ειρήνης. Κάθε άλλη κριτική προς άλλα διοικητικά ή απλά μέλη της Εκκλησίας σημαίνει υπεκφυγή και συγκάλυψη της προσωπικής ευθύνης του.

πηγή: ΑΜΕΝ

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23-11-2014 (Θ' ΛΟΥΚΑ)

Το Ευαγγέλιο Κατά Λουκάν (ιβ΄ 16-21)
Εἶπεν ὁ Κύριος την παραβολὴν ταύτην·
«Ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; Καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου.
Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρων, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;»
Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν.
Ἀπόδοση στη νεοελληνική:
Εἶπεν ὁ Κύριοςτὴν ἑξῆς παραβολή:
«Ἑνὸς ἀνθρώπου πλουσίου τὰ χωράφια ἔφεραν ἐσοδείαν μεγάλην καὶ ἐσκέπτετο μέσα του, «Τί νὰ κάνω, ἐπειδὴ δὲν ἔχω ποὺ νὰ συγκεντρώσω τοὺς καρπούς μου;» καὶ εἶπε, «Αὐτὸ θὰ κάνω: θὰ κατεδαφίσω τὶς ἀποθῆκες μου καὶ θὰ κτίσω μεγαλύτερες καὶ θὰ συγκεντρώσω ἐκεῖ ὅλα τὰ γεννήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ θὰ πῶ εἰς τὴν ψυχήν μου, Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθά, γιὰ πολλὰ χρόνια· ἀναπαύσου, φάγε, πίε, εὐφραίνου».
Ὁ Θεὸς ὅμως τοῦ εἶπε, «Ἀνόητε, αὐτὴν τὴν νύχτα ζητοῦν ἀπὸ σὲ τὴν ψυχήν σου. Ἐκεῖνα δὲ ποὺ ἐτοίμασες, ποιὸς θὰ τὰ πάρῃ;».
Αὐτὰ παθαίνει ἐκεῖνος ποὺ θησαυρίζει διὰ τὸν ἑαυτόν του καὶ δὲν φροντίζει νὰ γίνῃ πλούσιος ὡς πρὸς τὸν Θεόν».

ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΜΠΟΣΙΟ "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΩΡΟΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ"


Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

Πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία το επιμορφωτικό σεμινάριο Διευθυντών και Θεολόγων εκπαιδευτικών των σχολείων του Δήμου Κορδελιού- Ευόσμου με θέμα: "Το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας : η έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη"


Στις 19 Νοεμβρίου 2014 πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στην Κατακόμβη του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Ευόσμου το επιμορφωτικό Σεμινάριο των Διευθυντών και Θεολόγων Εκπαιδευτικών του καλλικρατικού δήμου Κορδελιού - Ευόσμου με θέμα «Το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας: Η έμπρακτη Αλληλεγγύη» που συνδιοργάνωσαν η Προϊσταμένη του Τμήματος Επιστημονικής και Παιδαγωγικής Καθοδήγησης Δ.Ε. Κεντρικής Μακεδονίας κ. Ευαγγελία Ψυχογυιού και ο Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων κ. Πολύβιος Στράντζαλης. 

Το Σεμινάριο ξεκίνησε με τον χαιρετισμό  του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα, ο οποίος και στη συνέχεια παρακολούθησε το σεμινάριο. Ακολούθησε ο χαιρετισμός του Αντιδήμαρχου Παιδείας του Δήμου Κορδελιού-Ευόσμου κ. Ιωάννη Καμαρινού. Τέλος η κ. Ευαγγελία Ψυχογυιού, Προϊσταμένη του Τμήματος Επιστημονικής και Παιδαγωγικής Καθοδήγησης Δ.Ε. Κεντρικής Μακεδονίας απηύθυνε σύντομο χαιρετισμό εκ μέρους του Περιφερειακού Διευθυντή Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας κ. Γεώργιου Καρατάσιου.  Το επιμορφωτικό σεμινάριο παρακολούθησαν 24 Θεολόγοι και 6 Διευθυντές των σχολείων του δήμου Κορδελιού - Ευόσμου.


Στο επιμορφωτικό σεμινάριο εισηγήσεις παρουσίασαν οι:
1) κ. Πέτρος Παναγιωτόπουλος, Δρ. Θεολογίας, με θέμα «Εκκλησία και Κοινωνική Αλληλεγγύη»

2) π. Γεώργιος Μίλκας, Θεολόγος, Προϊστάμενος των Ι. Ν. Αγ. Αθανασίου και Ευαγγελισμού Ευόσμου, με θέμα: «Ιστορία και γεωγραφία της περιοχής και του έργου της Εκκλησίας»

3) κ. Ζαφειρούλα Αμπατζή, Θεολόγος, Μέλος του Συμβουλίου Φιλόπτωχου Ταμείου του Ι. Ν. Αγ. Αθανασίου Ευόσμου, με θέμα: «Διακονία Αγάπης»

4) κ. Νικόλαος Τσιαδήμος, Καθηγητής Αγγλικών και Θεολόγος, με θέμα:  «Διακονία Νεότητας»

5) κ. Ευαγγελία Ψυχογυιού, Προϊσταμένη του Τμήματος Επιστημονικής και Παιδαγωγικής Καθοδήγησης Δ.Ε. Κεντρικής Μακεδονίας με θέμα: «Η παιδαγωγική αξιοποίηση του κοινωνικού έργου της Εκκλησίας»

6) κ. Πολύβιος Στράντζαλης, Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων, με θέμα: «Σχεδιασμός εκπαιδευτικών δράσεων – ενδεικτικές προτάσεις»










Γρεβενά:Φανατισμός και ανεξιθρησκία-Βιοηθική και Διδακτική πράξη.Επιμορφωτική συνάντηση θεολόγων Π.Ε. Γρεβενών


Θέμα: «Επιμορφωτική συνάντηση θεολόγων Π.Ε. Γρεβενών»

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Σας προσκαλώ στην επιμορφωτική μας συνάντηση την την 25η Νοεμβρίου 2014, ημέρα Τρίτη και ώρα 11:30 π. μ. Η συνάντηση με θέμα: «Σύγχρονες Διδακτικές Προσεγγίσεις» θα πραγματοποιηθεί στο 2ο Γυμνάσιο Γρεβενών σύμφωνα με το παρακάτω πρόγραμμα:

11:30 -12:00 Ενημέρωση από το Σχολικό Σύμβουλο(Τράπεζα Θεμάτων, Απαλλαγές από τα Θρησκευτικά κ. λ. π.)

12:00 -12:40 «Φανατισμός και ανεξιθρησκία». Διδακτική προσέγγιση στη Δ.Ε. 21 της Β’ Τάξης του Γενικού Λυκείου. Δημήτρης Παπανικολάου, θεολόγος 1ου ΓΕΛ Γρεβενών

12:40 -13:00 Συζήτηση

13:00-13:40 «Βιοηθική και Διδακτική πράξη», Δημήτρης Τσακστάρας, θεολόγος 2ου ΓΕΛ Γρεβενών

13:40-14:00 Συζήτηση

14:00 Λήξη επιμορφωτικής συνάντησης.

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς
Ανδρέας Αργυρόπουλος

Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων Δυτικής Μακεδονίας

Πηγή : http://e-theologia.blogspot.gr/2014/11/blog-post_42.html?spref=fb

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Καθηγητής Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Ο ισαπόστολος και προφήτης

Η εισήγηση του Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ στο συνέδριο με θέμα: «Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και οι θεολογικές αρχές του έργου του. Μια Επέτειος: 1714-2014»

Σε διάφορες αφηγήσεις για τη ζωή και τη δράση του αγίου Κοσμά του Αιτωλού αναφέρεται πως γκρέμισε στη Χειμάρρα εκκλησίες για να τις μετατρέψει σε σχολεία. Η αξιοπιστία της πληροφορίας ελέγχεται, αλλά δεν αποκλείεται σε κάποιες περιπτώσεις να προέτρεψε χριστιανούς να επισκευάσουν ερειπωμένες εκκλησίες, προκειμένου αυτές να χρησιμοποιηθούν ως σχολεία. Όπως και να έχουν όμως τα πράγματα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι παρόμοιες αφηγήσεις αντικατοπτρίζουν το γνήσιο και αμείωτο ενδιαφέρον του αγίου για την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου του λαού, καθώς πίστευε ακράδαντα πως το σχολείο αποτελούσε απαραίτητη προϋπόθεση για την προώθηση της ορθοδοξίας και πως η εκπαίδευση ήταν ένα εργαλείο κατήχησης στην ορθοδοξία. Όπως είναι γνωστό, το κήρυγμα του αγίου Κοσμά διασώθηκε μέσω της προφορικής παράδοσης και βρίσκεται καταγεγραμμένο στις «Διδαχές» και στις «Προφητείες» του, αλλά η ακρίβεια των λόγων του είναι σχεδόν αδύνατο να βεβαιωθεί[1]. Παρ” όλα αυτά, δεν πρέπει να αφίστανται της πραγματικότητας φράσεις που του αποδίδονται και φαίνεται να απηχούν της περί της αξίας της παιδείας απόψεις του: «Αι πολλαί Εκκλησίαι ούτε διατηρούν, ούτε ενισχύουν την πίστιν μας, όσον και όπως πρέπει, εάν οι εις Θεόν πιστεύοντες δεν είναι φωτισμένοι υπό των παλαιών και νέων Γραφών. Η πίστις μας δεν εστερεώθη από αμαθείς Αγίους, αλλά από σοφούς και πεπαιδευμένους, οίτινες και τας αγίας Γραφάς ακριβώς μας εξήγησαν και δια θεοπνεύστων λόγων αρκούντως μας εφώτισαν…». Και είναι ακριβώς παρόμοιες θέσεις του Πατροκοσμά, που επιβεβαιώνουν περισσότερο και από τις αποδιδόμενες σ” αυτόν προρρήσεις τον προφητικό χαρακτήρα της δράσης του.

Οι παραπάνω θέσεις του αγίου Κοσμά τον κατατάσσουν στην ίδια γραμμή σκέψης με τους μεγάλους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πιο εντυπωσιακό από τα χαρίσματα με τα οποία ο Θεός πλουτίζει την Εκκλησία του είναι αυτό της προφητείας. Αυτός είναι και ο λόγος που στους καταλόγους των χαρισματούχων της πρώτης Εκκλησίας που παρατίθενται τόσο στην Α´ προς Κορινθίους Επιστολή[2] όσο και στην προς Εφεσίους οι προφήτες αναφέρονται πάντοτε στη δεύτερη θέση μετά τους αποστόλους: «Αυτός σε άλλους έδωσε το χάρισμα του αποστόλου, σε άλλους του προφήτη, σε άλλους του ευαγγελιστή και σ’ άλλους του ποιμένα και δασκάλου,για να καταρτίζουν τους πιστούς για το έργο της διακονίας, ώστε να οικοδομείται το σώμα του Χριστού[3]».

Όπως όμως συμβαίνει με όλα τα εντυπωσιακά πράγματα, η προσέγγισή τους πρέπει να γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή, γιατί συμβαίνει συχνά η εντύπωση που αυτά προκαλούν να συσκοτίζει το πραγματικό ή το βαθύτερο νόημά τους. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τις προφητείες, καθώς η αγωνία του ανθρώπου για να γνωρίσει το μέλλον και η ανασφάλεια πολύ συχνά τον καθιστούν εύπιστο και ευάλωτο σε διάφορους επιτήδειους που είναι έτοιμοι να εκμεταλλευτούν αυτήν την ανάγκη του. Η τοποθέτηση όμως των προφητών από τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης δίπλα στους αποστόλους και μάλιστα πάνω από τους ευαγγελιστές και τους ποιμένες της Εκκλησίας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτοί επιτελούσαν ένα ανάλογο με εκείνους και εξίσου σπουδαίο έργο. Αυτό οδηγεί επίσης τη σκέψη ότι ο προφήτης, όπως τον εννοεί η Γραφή, δεν μπορεί να είναι ένα μέντιουμ, ένας μάντης, αλλά φορέας του Πνεύματος του Θεού.

Για περισσότερα στο: ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ

Ημερίδες Ερευνητικών Εργασιών

Οι Σχολικοί Σύμβουλοι της Θεσσαλονίκης διοργανώνουν ημερίδες με θέμα τις «Ερευνητικές Εργασίες»

Ημερίδες Βιωματικών Δράσεων

οι Σχολικοί Σύμβουλοι της Θεσσαλονίκης διοργανώνουν ημερίδες με θέμα τις «Βιωματικές Δράσεις» 

Πρόσκληση σε ενημερωτική συνάντηση – συζήτηση με τους Διευθυντές/ντριες των Σχολείων Γενικής Παιδαγωγικής Ευθύνης

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Παρουσίαση του βιβλίου της Ιούς Τσοκώνα Το Πέρα των Ελλήνων, Στην Κωνσταντινούπολη του χθες και του σήμερα

Θεσσαλονίκη, στον χώρο εκδηλώσεων της Ένωσης Ομογενών εκ Κωνσταντινουπόλεως Βορείου Ελλάδος (Πουλαντζάκη 19, Καλαμαριά), 26/11/2014, στις 6 μ.μ.
Η Ένωση Ομογενών εκ Κωνσταντινουπόλεως Βορείου Ελλάδος
και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ σας προσκαλούν στην παρουσίαση
του νέου βιβλίου της Ιούς Τσοκώνα

ΤΟ ΠΕΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Στην Κωνσταντινούπολη του χθες και του σήμερα


την Τετάρτη, 26 Νοεμβρίου 2014, στις 6 μ.μ.,
στον χώρο εκδηλώσεων της Ένωσης
(Πουλαντζάκη 19, Καλαμαριά).



Ένα σύντομο οδοιπορικό, εκ των έσω, στην ιστορία της πιο φημισμένης αστικής περιοχής της Πόλης, στο πολυπολιτισμικό Πέρα.

Με τη συγγραφέα συνομιλούν
η Παναγιώτα Βλάχου-Στράντζαλη, υποψήφια Διδάκτωρ Λογοτεχνίας-φιλόλογος,
και η Ευανθία Χατζηαλεξιάδου, δασκάλα.
Τη συζήτηση συντονίζει η η Κρύστη Γρηγοριάδου-Ψάλτη,
Πρόεδρος της Ένωσης Ομογενών εκ Κων/πόλεως Βορείου Ελλάδος.

Πηγή: http://www.metaixmio.gr/calendar/43755-parousiasi_to_pera_ton_ellinon_26112014.aspx?showdate=20141126

Η άμεση ανταπόκριση του Ματθαίου στην πρόσκληση του Ιησού

του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, Ομότ.Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Την Κυριακή αυτή η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του Ευαγγελιστή Ματθαίου, του συγγραφέα του πρώτου Ευαγγελίου στη σειρά των βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Ο ίδιος ο Ευαγγελιστής διηγείται την πρόσκλησή του από τον Ιησού να τον ακολουθήσει ως εξής.
«Προχωρώντας πιο πέρα ο Ιησούς, είδε να κάθεται στο τελωνείο ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Ματθαίο, και του λέει: «Ακολούθησέ με». Κι εκείνος σηκώθηκε και τον ακολούθησε. Ενώ έτρωγε στο σπίτι, ήρθαν πολλοί τελώνες κι αμαρτωλοί και κάθισαν μαζί με τον Ιησού και τους μαθητές του στο τραπέζι. 'Οταν το είδαν αυτό οι Φαρισαίοι, είπαν στους μαθητές του: ‘Γιατί ο δάσκαλός σας τρώει με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς;’ Ο Ιησούς, που το άκουσε, τους είπε: ‘Δεν έχουν ανάγκη από γιατρό οι υγιείς αλλά οι άρρωστοι. Και πηγαίνετε να μάθετε τι σημαίνει, αγάπη θέλω και όχι θυσίες. Γιατί δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους δικαίους αλλά τους αμαρτωλούς’» (Ματθ. 9,9-13).
Η παραπάνω περικοπή αφηγείται την εκ μέρους του Ιησού πρόσκληση του Ματθαίου να τον ακολουθήσει και εν συνεχεία τη συνεστίαση του Ματθαίου με τον Ιησού και τους μαθητές του αλλά και με άλλους τελώνες και αμαρτωλούς. Την κλήση αυτή δεν την αφηγείται ο ευαγγελιστής για να δείξει, μετά την κλήση των τεσσάρων πρώτων μαθητών την ώρα που αυτοί ψάρευαν (Ματθ. 4,18-22), πώς συμπληρώθηκε η ομάδα των 12 μαθητών. Άλλωστε πέρα από την κλήση των τεσσάρων πρώτων και του Ματθαίου της διήγησης αυτής δεν γίνεται πουθενά λόγος για την κλήση τών υπολοίπων, αλλά για να δώσει ακόμη ένα τυπικό και υποδειγματικό περιστατικό άμεσης ανταπόκρισης στο προσκλητήριο του Ιησού καί μάλιστα –στην περίπτωση του σημερινού αναγνώσματος - ενός ανθρώπου που προέρχεται από τις τάξεις των αμαρτωλών. Το επάγγελμα του τελώνη, που την εποχή εκείνη συνδεόταν με αδικία και αρπαγή των αγαθών των φορολογουμένων προς ικανοποίηση των Ρωμαϊκών αρχών αλλά και των ιδίων των τελωνών, είχε αποβεί συνώνυμο του αμαρτωλού. Ή διήγηση καταλήγει στο λόγιο του με το οποίο, απαντώντας ο Ίησούς στις μεμψιμοιρίες των Φαρισαίων, αφενός μεν παραθέτει τη φράση του προφήτη Ωσηέ (6,6) «αγάπη θέλω και όχι θυσίες» και αφετέρου εξηγεί τον λόγο και τον σκοπό της δραστηριότητάς του μεταξύ των τελωνών και αμαρτωλών: «δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους δικαίους αλλά τους αμαρτωλούς».
 Ο Ιησούς συναντά τον Ματθαίο να κάθεται στο τελωνείο, προφανώς εργαζόμενο, και του απευθύνει την πρόσκληση με το γνωστό και από τη διήγηση της κλήσης των πρώτων τεσσάρων μαθητών ρήμα «ακολούθησέ με». Είναι πολύ χαρακτηριστική η άμεση ανταπόκριση του τελώνη. Ό ευαγγελιστής δεν ενδιαφέρεται να δικαιολογήσει την εντυπωσιακή αυτή απόφαση με κάποια συμπληρωματική πληροφορία για προηγούμενη γνωριμία του με τον Ιησού ή με τους τέσσερες πρώτους αλιείς που ίσως γνώριζε, αλλ’ αποσκοπεί μάλλον στο να εξάρει την απόφαση του τελώνη ως υπόδειγμα άμεσης ανταπό­κρισης, υπόδειγμα προφανώς προς μίμηση. Πρόκειται για μια συντριπτική αλλαγή τρόπου ζωής – ολοφάνερα προσωπικό βίωμα του Ευαγγελιστή - , την οποία ο νέος μαθητής του Ιησού πανηγυρίζει με ένα μεγάλο συμπόσιο στο σπίτι του, στο οποίο μετέχουν «πολλοί τελώνες και αμαρτωλοί», πράγμα το οποίο προκαλεί το ερώτημα των Φαρισαίων, ερώτημα που περιέχει έντονη κριτική και αποδοκιμασία της στάσης του Ιησού και των μαθητών του : «Γιατί ο δάσκαλός σας τρώει με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς;». Εδώ ακριβώς διαφαίνεται η διαφορά μεταξύ της φαρισαϊκής αντίληψης για τον αναμενόμενο Μεσσία και της χριστιανικής: Κατά τους Φαρισαίους δεν είναι νοητό ένας Μεσσίας που είναι άγιος να συναναστρέφεται αμαρτωλούς και συνε­πώς ο Ιησούς δεν μπορεί να είναι ο πραγματικός Μεσσίας, αφού δεν διαφοροποι­εί τη θέση του από τους καταφρονητές του Νόμου. Ο Χριστός με τη στάση του δείχνει ότι η αγιότητα δεν σημαίνει αποφυγή της κοινωνίας με τους αμαρτωλούς αλλ’ απεναντίας συνάντηση με αυτούς και μεταμόρφωσή τους, προσκλητήριο για μετάνοια και σωτηρία. Αυτό άλ­λωστε υπογραμμίζεται στο τελευταίο λόγιο της διήγησης με κάποια υποκρυπτόμενη ειρωνεία για τους Φαρισαίους που θεωρούν τον εαυτό τους καθαρό και δίκαιο. ΄Ισως η φράση «Δεν έχουν ανάγκη από γιατρό οι υγιείς αλλά οι άρρωστοι» αποτελεί παροιμία της εποχής που τη μετα­φέρει ο Ιησούς στην περιοχή της θρησκευτικής υγείας και ασθένειας, όπως σαφώς φαίνεται στην τελευταία φράση της περικοπής: «δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους δικαίους αλλά τους αμαρτωλούς». Η υποκρυπτόμενη στη φράση αυτή ειρωνεία συνίσταται στο ότι οι Φαρισαίοι που θεωρούν τον εαυτό τους δίκαιο βρίσκονται στην ίδια κατάσταση ανάγκης γιατρού όπως και οι αμαρτωλοί. με τη διαφορά ότι αυτοί οι τελευταίοι το συναισθάνονται και δέχονται τη θεραπευτική προσφορά του Ιησού-ιατρού ενώ οι πρώτοι, ικανοποιημένοι με την αυτάρεσκη βεβαιό­τητα της θρησκευτικής τους επάρκειας, δεν ανταποκρίνονται στην πρόσκληση του Ιησού για μετάνοια.
Εάν διηγούνται οι τρεις πρώτοι ευαγγελιστές το προσκλητήριο που απηύθυνε ο Χριστός στους τέσσερες ψαράδες και τον τελώνη να γίνουν μαθητές του, δεν είναι γιατί ενδιαφέρονται να μας περιγράψουν σαν ιστορικοί το ξεκίνημα του Μεσσία στο επί γης έργο του και τη στρατολόγηση των συνεργατών του, αλλά γιατί στον τρόπο που δέχτηκαν οι τέσσερες ψαράδες και ο τελώνης την πρόσκληση και ανταποκρίθηκαν αμέσως σ’ αυτήν βλέπουν το τυπικό παράδειγμα και πρότυπο για το πώς πρέπει να δέχεται ο άνθρωπος το θείο κάλεσμα. Με αυτό το πρίσμα βλέποντας τη διήγησή μας μπορούμε να σταματήσουμε στα ακόλουθα σημεία.
Πρώτα-πρώτα πρέπει να προσέξουμε ότι το προσκλητήριο απευθύνεται στους τέσσερες ψαράδες και στον τελώνη την ώρα ακριβώς που αυτοί βρίσκονταν στις εργασίες τους. Αυτό μπορεί να μας οδηγήσει στη σκέψη ότι δεν χρειάζεται να απομακρυνθεί ο άνθρωπος από τον κόσμο και τη ζωή για να τον συναντήσει ο Θεός. Τέτοια φυγή διδάσκουν ορισμένα φιλοσοφικά συστήματα που είναι διαποτισμένα με την αντίληψη ότι ο κόσμος και η ύλη είναι εκ φύσεως κακά στοιχεία και ότι ο άνθρωπος για να βρει τη σωτηρία του πρέπει να φύγει μακριά απ’ αυτά. Κατά την Αγία Γραφή, ο κόσμος παρ’ όλη τη φθορά και την πτώση του στο κακό και στην αμαρτία είναι έργο του Θεού. και ο Θεός με δική του πρωτοβουλία συναντά τον άνθρωπο μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, μέσα στην κοινωνία, μέσα στην εργασία για να του προσφέρει τη σωτηρία.
Το προσκλητήριο για άλλους ήδη σήμανε, για άλλους θα σημάνει οπωσδήποτε κάποτε: Θα είναι ένα συναρπαστικό κήρυγμα; Θα είναι ένα συγκλονιστικό βίωμα; Θα είναι μια ξαφνική αφύπνιση από το λήθαργο της αδιαφορίας; Θα είναι η πρόσκληση του ιερέα; Θα είναι κάτι άλλο; Ο Θεός γνωρίζει πολλούς τρόπους για να επικοινωνεί με το πλάσμα του και να το σώζει. Ας μην ξεχνούμε ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι το αποκορύφωμα της προσπάθειας του ανθρώπινου πνεύματος να βρει τον Θεό, αλλά είναι η φανέρωση των ενεργειών που κάνει ο Θεός μέσα στην ιστορία για να συναντήσει και να λυτρώσει τον άνθρωπο και που η σπουδαιότερη των οποίων είναι η σάρκωση, η σταύρωση και η ανάσταση του Χριστού.
 Ένα δεύτερο σημείο πού θέλει να τονίσει η διήγηση είναι η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Χριστού και η προθυμία υπακοής στα λόγια του τόσο των τεσσάρων ψαράδων όσο και του τελώνη Ματθαίου.
Τελικά, ένα μήνυμα αφύπνισης μας απευθύνει η σημερινή διήγηση. Να συνειδητοποιήσουμε την αμαρτωλότητά μας, να δεχτούμε με εμπιστοσύνη το θείο κάλεσμα, να ακολουθήσουμε αμέσως τον Χριστό, οπουδήποτε κι αν βρισκόμαστε, μέσα στη ζωή, μέσα στην εκτέλεση του καθήκοντος και της εργασίας μας. Και το θαύμα θα ακολουθήσει αμέσως. ας μην περιμένουμε να προηγηθεί για να πεισθούμε. 

Πηγή: ΑΜΕΝ

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 16-11-2014 (ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

Το Ευαγγέλιο Κατά Ματθαίον (θ΄ 9 - 13)
Τῷ καιρῷ εκείνω, παράγων ὁ Ἰησοῦς, εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι. Καὶ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ.
Καὶ ἐγένετο αὐτοῦ ἀνακειμένου ἐν τῇ οἰκίᾳ, καὶ ἰδοὺ πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ ἐλθόντες συνανέκειντο τῷ Ἰησοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ. Καὶ ἰδόντες οἱ Φαρισαῖοι εἶπον τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· διατί μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει ὁ διδάσκαλος ὑμῶν;
Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀκούσας εἶπεν αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες.
Πορευθέντες δὲ μάθετε τί ἐστιν ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν. Οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν.

Ἀπόδοση στη νεοελληνική:
Τον καιρό εκείνο, ἐνῷ προχωροῦσε ὁ Ἰησοῦς, εἶδε ἕναν ἄνθρωπον νὰ κάθεται εἰς τὸ τελωνεῖον, ὁ ὁποῖος ὠνομάζετο Ματθαῖος, καὶ τοῦ λέγει, «Ἀκολούθησέ με». Καὶ ἐκεῖνος ἐσηκώθηκε καὶ τὸν ἀκολούθησε.
Καὶ ἐνῷ αὐτὸς ἐκαθότανε εἰς τὸ τραπέζι εἰς τὸ σπίτι, ἦλθαν πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ καὶ ἔτρωγαν μαζὶ μὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ τοὺς μαθητάς του. Καὶ ὅταν εἶδαν αὐτὸ οἱ Φαρισαῖοι, ἔλεγαν εἰς τοὺς μαθητάς του, «Γιατὶ ὁ διδάσκαλός σας τρώγει μαζί μὲ τοὺς τελώνας καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς;».
Ὅταν τὸ ἄκουσε ὁ Ἰησοῦς, εἶπε, «Δὲν ἔχουν ἀνάγκην ἀπὸ ἰατρὸν οἱ ὑγιεῖς ἀλλὰ οἱ ἀσθενεῖς.
Πηγαίνετε νὰ μάθετε τὶ σημαίνει, Ἀγάπην θέλω καὶ ὄχι θυσίαν. Διότι δὲν ἦλθα νὰ καλέσω εἰς μετάνοιαν δικαίους ἀλλὰ ἁμαρτωλούς».

ΔΙΚΤΥΟ ΜΟΥΣΕΙΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΟΜΙΛΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Δίκτυο Μουσείων του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς. Κρατώντας ζωντανή την παραγωγική ιστορία του τόπου 

Επιλογή κειμένων: Ανδρέας Παππάς 
Αθήνα, Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς 2014 
183 σελ. με έγχρωμες εικόνες 
ISBN 978-960-244-163-3
Τα Μουσεία του ΠΙΟΠ, ζωντανά κύτταρα πολιτισμού, λειτουργούν όχι μόνο ως χώροι καθημερινής πολιτιστικής δραστηριότητας, αλλά και ως πόλοι έλξης για τους κατοίκους και τους επισκέπτες των πόλεων και των περιοχών, όπου φιλοξενούνται. Σε συνεργασία και σε συνεχή ώσμωση με την τοπική κοινωνία, δίνεται έμφαση στην ανάδειξη παραγωγικών κλάδων και δραστηριοτήτων (μεταξουργία, ελαιουργία, πλινθοκεραμοποιία, μαρμαροτεχνία, κ.ά.), άρρηκτα δεμένων με την ιστορία των τόπων, όπου λειτουργούν τα μουσεία.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ

Ιστορικό Μουσείο Κρήτης

Οδηγός
Κείμενα: συλλογικό
Ηράκλειο, Εταιρεία Κρητικών Ιστορικών Μελετών 2013
84 σελ. με έγχρωμες εικόνες
ISBN 978-960-9480-17-8

Το Ιστορικό Μουσείο Κρήτης (ΙΜΚ) ιδρύθηκε το 1953 απο την Εταιρία Κρητικών Ιστορικών Μελετών (ΕΚΙΜ), επιστημονικό σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα με σκοπό την υποστήριξη και προαγωγή των κρητολογικών ( αρχαιολογικών, ιστορικών, εθνογραφικών, φιλολογικών) σπουδών από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους και εντεύθεν. Στεγάζεται σε νεοκλασικό οίκημα (Οίκος Α. & Μ. Καλοκαιρινού,1903) ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής αξίας, το οποίο, με βάση τη βούληση του ευεργέτη της πόλης Ανδρέα Λυσ. Καλοκαιρινού (1862-1930), παραχωρήθηκε στην ΕΚΙΜ προκειμένου να στεγάσει το μουσείο. Επεκτάσεις και προσθήκες στο αρχικό κτίριο κατά τις επόμενες δεκαετίες επαύξησαν τους εκθεσιακούς του χώρους και βελτίωσαν τη λειτουργικότητά του.

Κατά τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του το ΙΜΚ έθεσε ως στόχο τη συγκέντρωση, συντήρηση και ανάδειξη πολύτιμου αρχαιολογικού, ιστορικού και εθνογραφικού υλικού από τη μεσαιωνική και τη νεότερη περίοδο της ιστορίας της Κρήτης...»

Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΧΑΝΣΕΝ (1813-1891)

Η αρχιτεκτονική του Θεόφιλου Χάνσεν (1813-1891) ‘Hellenische Renaissance’ The Architecture of Theofhil Hansen (1813-1891)

Κατάλογος έκθεσης
Επιμέλεια: Μαριλένα Ζ. Κασιμάτη, Γεώργιος Α. Πανέτσος
Αθήνα, Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Β. & Μ. Θεοχαράκη 2014
367 σελ. με έγχρωμες και α/μ εικόνες
ISBN 978-618-80324-6-0

Πρόκειται για τον κατάλογο της έκθεσης «Ελληνική Αναγέννηση: H αρχιτεκτονική του Θεόφιλου Χάνσεν», η οποία πραγματοποιείται στο Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη (22 Οκτωβρίου 2014 - 18 Ιανουαρίου 2015), με τη συνεργασία της Ακαδημίας Εικαστικών Τεχνών της Βιέννης και της Εθνικής Βιβλιοθήκης Τέχνης της Δανίας.

Η έκθεση περιλαμβάνει περισσότερα από 180 πρωτότυπα σχέδια (υδατογραφίες, μολύβια κ.ά.), προερχόμενα ως επί το πλείστον από Αυστριακά και Δανέζικα μουσεία και αρχεία, κατά μεγάλο ποσοστό αδημοσίευτα. Περιλαμβάνει, επίσης, αριθμό επίπλων, αντικειμένων από επιχρυσωμένο μπρούντζο, καθώς και αριθμό φωτογραφιών του 19ου αιώνα. Η επιστημονική επιμέλεια της έκθεσης και του καταλόγου ανήκει στον Γεώργιο Α. Πανέτσο, καθηγητή Αρχιτεκτονικής και Αστικού Σχεδιασμού του Πανεπιστημίου Πατρών, και την Μαριλένα Κασιμάτη, δρα ιστορικό της τέχνης, επιμελήτρια της Εθνικής Πινακοθήκης.

ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ. ΕΠΙΤΟΜΗ, ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ. I.1454-1498

Δ. Γ. Αποστολόπουλος, Μάχη Παΐζη – Αποστολοπούλου

Οι πράξεις του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Επιτομή, παράδοση, σχολιασμός.
Ι. 1454-1498

Αθήνα, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών 2013
284 σελ.
ISBN 978-960-981-99-2-3

«Η συγκέντρωση των επίσημων πράξεων του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, με απώτερο σκοπό τη δημοσίευση των κειμένων τους, αποτελούσε ένα αυταπόδεικτης σημασίας αίτημα της επιστημονικής κοινότητας. Το αίτημα στο πρώτο του στάδιο άρχισε να ικανοποιείται τον 19ο αιώνα, όταν ο Σταυράκης Αριστάρχης φιλοδόξησε να συγκεντρώσει, σε χειρόγραφα αντίγραφα, όλα τα κείμενα πατριαρχικών πράξεων από τη βυζαντινή εποχή ως τις μέρες του. Στις αρχές του 20ού αιώνα, το 1904, ο Καλλίνικος Δελικάνης εγκαινιάζοντας τη δημοσίευση όσων μεταβυζαντινών πατριαρχικών κειμένων σώζονταν σε κώδικες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως επαναφέρει το αίτημα και παρουσιάζει με τόνους δραματικούς στα Προλεγόμενα του έργου του "Τα εν τοις Κώδιξι του Πατριαρχικού Αρχειοφυλακείου σωζόμενα επίσημα εκκλησιαστικά έγγραφα" την ανάγκη της συστηματικής συγκέντρωσης και δημοσίευσης των σωζόμενων, απανταχού της γης, πατριαρχικών εγγράφων.

Λίγο αργότερα οι Ακαδημίες του Μονάχου και της Βιέννης αποφασίζουν να συνεργαστούν για να πραγματοποιήσουν ένα σχέδιο ακόμα πιο φιλόδοξο: να συγκεντρώσουν, να καταγράψουν και να εκδώσουν όχι μόνο τις πράξεις της εκκλησιαστικής αρχής αλλά και της κοσμικής αρχής του βυζαντινού κράτους.