Η ειρήνη του Χριστού

του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, Ομότ.Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

«Αδελφοί, ο Χριστός πραγματικά είναι για μας η ειρήνη. Αυτός έκανε τους δύο αντιμαχόμενους κόσμους ένα λαό και γκρέμισε με το σταυρικό του θάνατο ό,τι σαν τείχος τούς χώριζε και προκαλούσε έχθρα μεταξύ τους. Κατήργησε δηλαδή τον ιουδαϊκό νόμο των εντολών και των διατάξεων, για να δημιουργήσει με το έργο του από τα δύο εχθρικά μέρη, από τους Ιουδαίους και τους εθνικούς, μία νέα ανθρωπότητα, φέρνοντας την ειρήνη. Κι αφού θανάτωσε με τον σταυρό του την έχθρα, ένωσε τους δύο πρώην εχθρούς σε ένα σώμα και τους συμφιλίωσε με τον Θεό. 'Ετσι, ο Χριστός ήρθε κι έφερε το χαρμόσυνο μήνυμα της ειρήνης σ' εσάς τους εθνικούς, που ήσασταν μακριά από τον Θεό, και σ' εσάς τους Ιουδαίους, που ήσασταν κοντά του. Πραγματικά, δια του Χριστού μπορούμε μ' ένα πνεύμα και οι δύο, εθνικοί και Ιουδαίοι, να πλησιάσουμε τον Πατέρα. Δεν είστε, λοιπόν, πια ξένοι και χωρίς δικαιώματα, αλλά ανήκετε στον λαό του Θεού, στην οικογένεια του Θεού. Προστεθήκατε κι εσείς στο οικοδόμημα που έχει θεμέλιο τους αποστόλους και τους προφήτες, κι ακρογωνιαίο λίθο αυτόν τον ίδιο τον Χριστό. Μ' αυτόν ολόκληρο το οικοδόμημα δένεται και μεγαλώνει, ώστε να γίνει ναός άγιος για τον Κύριο. Ο Κύριος οικοδομεί κι εσάς μαζί με τους άλλους, για να γίνετε πνευματική κατοικία του Θεού» (Εφεσ. 2,14-22).

Το μίσος, οι διαιρέσεις, και οι διχοστασίες αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα του υποδουλωμένου στο κακό προχριστιανικού ανθρώπου. Φράκτες δυσπρόσιτους υψώνουν οι άνθρωποι στη θρησκευτική ομάδα που ανήκουν, αγαπούν μόνο τους ομοϊδεάτες τους που βρίσκονται μέσα στον ίδιο χώρο, μισούν και εχθρεύονται κάθε ξένο που είναι έξω από τον φράκτη. Πιστεύουν ότι η σωτηρία είναι προνόμιο δικό τους και εκδήλωση της αποκλειστικής εύνοιας του Θεού γι’αυτούς.

Στους Ιουδαίους και εθνικούς στρέφεται η σκέψη του Απ. Παύλου στην περικοπή από την προς Εφεσίους επιστολή που παραθέσαμε παραπάνω. Ένας τοίχος στον Ναό του Σολομώντα εμπόδιζε με ποινή θανάτου στους εθνικούς να υπερβούν τα όρια και να εισέλθουν πιο μέσα στον Ναό. Ένας μεγαλύτερος ακόμη φραγμός, ο Νόμος του Μωυσή με τις πολλές διατάξεις και τις ραβινικές ερμηνείες διαχώριζε τους Ιουδαίους από τους λοιπούς λαούς. Το έργο όμως του Χριστού μέσα στον κόσμο σήμαινε από τη μια μεριά το γκρέμισμα του τοίχου αυτού, καθώς και κάθε διαχωριστικού τοίχου που διαιρεί τους ανθρώπους, και από την άλλη μεριά τη δημιουργία μιας νέας ανθρωπότητας με χαρακτηριστικό γνώρισμα τις ειρηνικές και αδελφικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Η νέα αυτή ανθρωπότητα είναι η Εκκλησία.

Η ειρήνη, μια λέξη που συχνά χρησιμοποιούμε είναι δηλωτική μιας καταστάσεως που τόσο εγκάρδια και θερμά ευχόμαστε ο ένας στον άλλο, έχει στα κείμενα του Απ. Παύλου ένα βαθύ πνευματικό περιεχόμενο: Είναι η συνδιαλλαγή του ανθρώπου με τον Θεό, με τον συνάνθρωπό του, και με τον εαυτό του. Συνδιαλλαγή που έγινε κατορθωτή με τον Σταυρό του Χριστού και που τη ζούμε στην πληρότητά της μέσα στην Εκκλησία.

Στην παραπάνω περικοπή κυριαρχούν δυο εικόνες που περιγράφουν την Εκκλησία: Η εικόνα της οικογένειας μέσα στην οποία κάθε άνθρωπος αισθάνεται οικείος του Θεού και όχι απομονωμένος, ριγμένος στον κόσμο και αβοήθητος, και η εικόνα της οικοδομής με ακρογωνιαίο λίθο τον Χριστό. Και οι δυο αυτές εικόνες δείχνουν την ειρηνική ενότητα της Εκκλησίας μέσα στην οποία αίρονται οι διαφορές που χωρίζουν τους ανθρώπους.

Θα διερωτηθεί ίσως κανείς: Ὀταν αντί της ειρήνης διαπιστώνει την ύπαρξη θρησκευτικών ομάδων που η καθεμία θεωρεί τα μέλη της ως τους μόνους κατόχους της αλήθειας του Χριστού, οι οποίοι διακρίνουν «τους δικούς μας» από «τους άλλους», όταν διαπιστώνει ταραχές μέσα στην Εκκλησία, όταν αντί της οικογενειακής θαλπωρής επικρατεί το μίσος, μεταξύ των χριστιανών, όταν αντί της Χριστοκεντρικής οικοδομής βλέπει συντρίμμια και καταστροφές, πώς θα θεμελιωθεί η πίστη του στον θείο ιδρυτή της; Η Εκκλησία πράγματι στην πολυτάραχη ιστορία της δια μέσου των αιώνων είναι πιθανό να παρουσιάζει κάποτε συμπτώματα καταλυτικά του έργου της, όταν τα μέλη της σαν άνθρωποι «συσχηματίζονται» προς τις ελκυστικές δυνάμεις του κόσμου. Πέρα όμως από τις πτώσεις των ανθρώπων που την αποτελούν, ή που την διακονούν βρίσκεται ο θεμέλιος λίθος της, ο Χριστός, που χορηγεί την ειρήνη και οδηγεί την Εκκλησία του μέσα από τις κακοτοπιές στον τελικό θρίαμβο. Είναι απαραίτητο το υπόβαθρο του προσωπικού βιώματος και της σταθερής συνδέσεως του κάθε πιστού με τον «άρχοντα της ειρήνης» για να αντιμετωπισθούν οι δυσάρεστες καταστάσεις. Η ειρήνη του Χριστού είναι δώρο της αγάπης του. Εάν κανείς αρνείται να το δεχτεί, δεν μπορεί παρά μόνο τον εαυτό του να κρίνει και να κατηγορεί για την απουσία της ειρήνης. Κάθε άλλη κριτική προς άλλα διοικητικά ή απλά μέλη της Εκκλησίας σημαίνει υπεκφυγή και συγκάλυψη της προσωπικής ευθύνης του.

πηγή: ΑΜΕΝ