"ΕΣΤΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΑΓΩΓΗ ΤΙΣ ΩΦΕΛΙΜΟΣ ΤΗ ΨΥΧΗ ΕΠΙΠΟΝΩΣ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟ ΚΑΚΙΑΣ ΚΗΛΙΔΩΝ ΑΥΤΗΝ ΕΚΚΑΘΑΙΡΟΥΣΑ ..." (ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ)

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ Δ/ΝΣΗ Α/ΘΜΙΑΣ & Β/ΘΜΙΑΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ: Ημερίδες με θέμα την Ενδοσχολική Βία





 
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ  ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ Δ/ΝΣΗ Α/ΘΜΙΑΣ & Β/ΘΜΙΑΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ
ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Η Περιφερειακή Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας με στόχο την ενίσχυση των δράσεων του Παρατηρητηρίου για την Πρόληψη της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού και την ενημέρωση της εκπαιδευτικής κοινότητας έχει διοργανώσει μία σειρά δράσεων στο Κιλκίς, Σέρρες, Κατερίνη, Βέροια, Γιαννιτσά και Πολύγυρο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα πραγματοποιήσει δύο ημερίδες με θέμα την Ενδοσχολική Βία σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης ,την Ιερά Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως και τις Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας του νομού Θεσσαλονίκης .

Οι ημερίδες θα πραγματοποιηθούν στη Θεσσαλονίκη. Η πρώτη  στις 31 Μαρτίου και ώρα 11:00 π.μ στο Συνεδριακό Κέντρο «Διακονία» του Ιδρύματος Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης όπου απευθύνεται στους εκπαιδευτικούς της Ανατολικής Θεσσαλονίκης και η δεύτερη στη  1 Απριλίου και ώρα 11:30 π.μ  στο Δημοτικό Κινηματοθέατρο Ευόσμου όπου απευθύνεται στους εκπαιδευτικούς της Δυτικής Θεσσαλονίκης.

Οι ημερίδες θα μεταδοθούν διαδικτυακά στην  ιστοσελίδα της Περιφερειακής Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας http://kmaked.pde.sch.gr/site .

Σύναξη, τεύχος 129 (2014) Παρεμβάσεις

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ …3
ΡΟΜΑΝΟ ΠΕΝΝΑ, Χριστιανοὶ καὶ πολιτικὴ ἐξουσία …4
ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, Ὁ πάσχων Θεός, ὁ σύντροφος Θεός …17
Π. Β. ΠΑΣΧΟΣ,  Ὁ ληστής (ποίημα)…28
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ι. ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ, Ὁ τόκος κατὰ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας …29
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ, Εὐαγγελικὸ ἦθος καὶ πολιτικὲς χρέους στὴ μετα-χριστιανικὴ Εὐρώπη …41
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΚΛΗΡΗΣ, «Δῶσε τρόπο στὴν ὀργή»: Οἱ ἀρετὲς τοῦ θυμοῦ κατὰ τὸν ἅγιο Μάξιμο Ὁμολογητή …52
ΑΝΝΑ-ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ, «Αὐτὸς ποὺ ἔπρεπε νὰ πεθάνει» …69
π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΑΥΓΗΣ, Ἡ ἐπιστασία ὡς μέριμνα τῆς Δημιουργίας …78
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΘΗΣ, Συνέδριο Ὀρθόδοξης Πνευματικότητας …83
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΦΙΚΟΣ, Ἁγιογραφία ἢ βυζαντινὴ ζωγραφική; …84
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ, Ἡ ἀπατηλὴ λάμψη τοῦ μαγικοῦ …86
ΙΩΣΗΦ ΡΟΗΛΙΔΗΣ, Ἡ ἐλπὶς ἡμῶν ἐπὶ Κύριον …91
ΤΑΣΟΣ ΜΕΡΚΟΥΡΗΣ, Ἐπὶ ταύτης τῆς Ἁγίας Τραπέζης. Σύμβολα ἢ πραγματικότητες; …93
Διάλογος μὲ τοὺς ἀναγνῶστες …95
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ …97
Οἱ συνεργάτες τοῦ 129ου τεύχους …109

ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ

Από την Πατερική σοφία της «Κλίμακος»

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης
α) Την Δ’ Κυριακή των Νηστειών η Εκκλησία τιμά και προβάλλει τον Όσιο Ιωάννη τον Σιναΐτη συγγραφέα της «Κλίμακος». Φέτος η Κυρια-κή αυτή συμπίπτει με την 30ή Μαρτίου, ημέρα επίσης της μνήμης του. Ο Όσιος Ιωάννης υπήρξε σπουδαίος ασκητής και σοφός μυσταγωγός στον ανηφορικό δρόμο του πνευματικού βίου. Δια-βά-ζο-ντας ο αναγνώστης την επιστολή του ηγουμένου της Ραϊθώ προς τον Όσιο Ιωάννη κατανοεί ότι η «Κλίμαξ» γράφτηκε ως καρπός υπακοής προς «οικοδομήν των αδελφών».

β) Στις σελίδες του βιβλίου αποκαλύπτεται το ταπεινό φρό-νη-μα και η Χριστοκεντρικότητα της διδασκαλίας του συγγραφέα, η κλι-μά-κω-ση της πνευματικής ζωής σε τριάντα βαθμίδες και η άρι-στη γνώση των κινήσεων της αν-θρώ-πινης ψυχής. «Σε παρα-κα-λούμε», γράφει ο ηγού-με-νος στον Όσιο Ιωάννη Σιναΐτη, «μην αρ-νη-θείς να μας ανα-πτύ-ξεις πρόθυμα και με ευκρίνεια, σαν πρα-γμα-τικός μέγας καθηγητής, τα πρέ-πο-ντα στη μονα-χική ζωή προς σω-τη-ρία αυ-τών που διάλεξαν την αγγελική πολιτεία».

γ) Ο Όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης απαντά με ταπείνωση: «Τολμώ να γράψω το βιβλίο αυτό, διότι διαφορετικά υπάρ-χει κίνδυνος να απορ-ρί-ψω από πά-νω μου το ζυγό της ευλογημένης υπα-κοής… όχι για δική σου καθοδή-γηση. Εξάλλου, εσύ μας στερεώνεις στα θεία ήθη και διδάγματα. Το στέλνω για τη συνοδεία των αδελφών… κι αν συ-να-ντήσει κάποιος κάτι ω--φέλιμο, να το λογαριάσει στον καλό μας Ηγού-με-νο». Παρά την υψηλή πνευ-μα--τική γνώση που διέθετε, ο Όσιος Ιωάννης θεωρεί τον εαυτό του μα-θη-τευό--μενο, ατελή και γεμάτο από άγνοια (Γ’, λε’).

δ) Ωστόσο, οι λεπτές επισημάνσεις και η ανατομία των ανθρώ-πι-νων παθών σε συνδυασμό με τις προτάσεις για θεραπεία και μετα-στοι-χείωσή τους σε αρετές αποκαλύπτουν τον εμπειρικό χαρακτήρα της θεο-λο-γίας του. Το θεόσοφο περιεχόμενο της «Κλίμακος» αναφέρεται στις θείες αναβάσεις που αρχίζουν από την «πράξη», δηλαδή την τήρηση των ευαγ--γελικών εντολών, την άσκηση της υπακοής και φθάνουν ώς τη «θεω-ρία».

ε) Στον ΙΕ’ Λόγο τίθεται ένα δύσκολο ερώτημα, για το οποίο ο όσιος εκπλήσσεται και δεν απαντά. Ρώτησε κάποιος «γνω-στικός» τον Σιναΐτη άγιο, ποια αμαρτία είναι βαρύτερη εξαιρέσει του φό-νου και της άρνησης. Εκείνος απάντησε, «το να πέσει κάποιος σε αίρεση». Τότε εκείνος ξαναρώ-τη-σε: Γιατί τότε η Εκκλησία τους αιρετικούς, όταν αποκηρύξουν την αίρε-ση, τους αποδέχεται αμέσως σε μυστηριακή κοινω-νία, ενώ τον πόρνο, όταν εξομολογηθεί και παύσει την αμαρτία, του στε-ρεί επί αρκετά χρόνια την κοινωνία των αχράντων μυστηρίων, σύμφω-να με τους αποστολικούς κανόνες; Και καταλήγει ο όσιος: «Καμού τη απορία καταπλαγέντος, το άπορον μεμένηκεν άπορον» (ΙΕ’, μδ’).

στ) Στην απορία αυτή απαντά έπειτα από πολλά χρόνια ένας νη-πτι-κός, λόγιος και ερμηνευτής της «Κλίμακος», ο Νικηφόρος Κάλλιστος Ξαν-θό-πουλος (1250 - 1330). Γράφει ο Νικηφόρος: Ο αιρετικός α-σε-βεί μόνο με το λόγο, γι’ αυτό δέχεται τη θεραπεία με το λόγο. Ο πόρνος όμως, επειδή α-μαρ--τάνει με την ψυχή και το σώμα, χρειάζεται αρκετό χρόνο και επίπονη ά-σκηση για να καθαρθεί από την ασθένεια της αμαρτίας. Ο αιρετικός θεώ-ρησε ως καλή την αίρεση, γι' αυτό τη διάλεξε. Ενώ ο πόρνος, παρότι γνώ-ριζε ότι η πράξη του είναι κακή, ολίσθησε σ’ αυτή λόγω της φιλη-δο-νίας του.

ζ) Οι θείες α-να-βάσεις που απαντούν στην «Κλίμακα» συνδέονται ή μάλλον έχουν ως κέντρο το πρόσωπο του Χρι-στού. Οι ενέργειες, τα λόγια, οι σκέψεις, οι τάσεις και οι κινήσεις χρειά-ζε-ται να είναι σύμφωνες με το θέλημα του Κυρίου. Διαφορετικά ο α-γω-νι-ζό-μενος «κλέπτεται, και ούπω κατά αρετήν πολιτεύεται» (ΚΖ', λα’). Είναι χαρακτηριστικό ότι συνιστά να μην ελκύουν και συνεπαίρνουν τον αγωνιζόμενο οι διηγήσεις για τους ησυχαστές και τους αναχωρητές, αφού βαδίζει την πορεία του Πρωτο-μάρτυ-ρος Χριστού (Δ’, ξ’). Κι εκείνος που βρίσκεται στην πορεία αυτή δεν κα-ταφρο-νεί τις κατώτερες βαθμίδες, αλλά αναγνωρίζει τη μεγάλη αξία τους έχοντας ως αρχή και τέλος τον Κύριο Ιησού.

Η δύναμη της Πίστεως

του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, Ομότ.Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
Το επεισόδιο που μας αφηγείται το σημερινό ανάγνω­σμα από το ευαγγέλιο του Μάρκου (9, 17-31) τοποθετείται ευθύς μετά την κάθοδο του Ιησού από το όρος όπου μεταμορφώθηκε μπροστά σε τρεις από τους μαθητές του. Μετά τη δόξα της Μεταμορφώσεως συναντά ο Ιησούς την ανθρώπινη αθλιότητα σ’ όλη της την τραγική εκδήλωση: Ένας πονεμένος πατέρας παρακαλεί τον Ιησού να γιατρέψει το άρρωστο παιδί του, που οι μαθητές του προηγουμένως, οι υπόλοιποι δηλ. εννέα, που δεν ήταν μαζί του στο όρος, στάθηκαν ανί­σχυροι να το θεραπεύσουν. Βρίσκει λοιπόν ο Ιησούς μπροστά του από τη μια μεριά την πονεμένη και πάσχουσα ανθρωπότητα, από την άλλη τους μαθητές του (τους εκπροσώπους του θα λέγαμε σήμερα) που δεν μπορούν να την βοηθήσουν. Και σαν να μη φθά­νουν αυτά, βλέπει και τους γραμματείς, τους θεολόγους δηλ. του ιουδαϊσμού να συζητούν με τους μαθητές και να προσπαθούν ίσως να κλονίσουν την πίστη τους στον Χρι­στό. Όλα αυτά θα κάνουν σε λίγο τον Ιησού να εκστο­μίσει τη φράση «'Απιστη γενιά! Ως πότε θα είμαι μαζί σας;»
Δεν μένει όμως σ’ αυτό το ξέσπασμα της οργής, δεν κατακρίνει κανένα· προσφέρει τη θεραπεία στον άρρωστο άνθρωπο που βρίσκεται μπροστά του και ο οποίος «από μικρό παιδί» υφίσταται τις οδυνηρές συνέπειες της τρομερής αρρώστιας του. Πριν όμως κάνει το θαύμα, ρωτά τον πα­τέρα του νέου εάν μπορεί να πιστέψει, γιατί τα πάντα είναι δυνατά γι’ αυτόν που πιστεύει. Και ο δυστυχής πα­τέρας με δάκρυα στα μάτια αφήνει να εκδηλωθεί η πάλη που γίνεται μέσα του λέγοντας: «Πιστεύω, Κύριε! Αλλά βοήθησέ με, γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή».
Ομολογεί την πίστη του στη δύναμη του Μεσσία με τον οποίο συνομιλεί, συγχρόνως όμως αναγνωρίζει και την απιστία που τον συνδέει με όλη την αμαρτωλή γενεά του. Παλεύει μεταξύ πίστεως και απιστίας, μεταξύ της έντονης επιθυμίας του να παρουσιαστεί όσο γίνεται με περισσότερη πίστη και της ειλικρινούς διαπιστώσεως ότι η πίστη του αυτή είναι ελλιπής.

Κι ο Ιησούς προσφέρει τη θεραπεία. Δεν ήλθε στον κόσμο για να καταδικάσει τους ανθρώπους που με τα έργα τους έγιναν υπόδουλοι στο κακό, στη φθορά και στο θάνατο· δεν ήλθε για να κατακρίνει, αλλά για να διακονήσει και να σώσει. Ό Σταυρός, με το προανάκρουσμα του οποίου τε­λειώνει η διήγησή μας, είναι το σύμβολο της διακονίας και της προσφοράς ζωής στην ανθρωπότητα.

Τα πρόσωπα της διηγήσεως υποχωρούν στο τέλος και χάνονται. Εκείνο που θέλει να τονίσει ο ευαγγελιστής τε­λειώνοντας είναι η απάντηση του Ιησού στους μαθητές που ρώτησαν γιατί δεν μπόρεσαν αυτοί να θεραπεύσουν τον ασθενή: γιατί« Αυτό το δαιμονικό γένος δεν μπορεί κανείς να το βγάλει με τίποτε άλλο παρά μόνο με προσευχή και νηστεία».

Πολλές είναι οι δαιμονικές εκδηλώσεις του κόσμου σε κάθε εποχή· κι αν ακόμη σύμφωνα με τις σημερινές ιατρικές γνώσεις μας δεχτεί κανείς —και πολύ σωστά— ότι οι αρρώστιες έχουν άλλη αιτία κι όχι την κατοχή των ανθρώπων από τους δαίμονες, μένουν τόσες άλλες πολυά­ριθμες εκδηλώσεις της ζωής που μαρτυρούν για την υπο­ταγή των άνθρώπων στη δύναμη του κακού, ώστε να προ­βάλλει επιτακτικό το αγωνιώδες ερώτημα: Γιατί η Εκκλη­σία δεν μπορεί να θεραπεύσει το κακό; Λείπει μήπως η πίστη, η προσευχή, η νηστεία;

Είμαστε πολλές φορές τόσο έτοιμοι να κατακρίνουμε, να επισημαίνουμε τους ενόχους, να γενικεύουμε. Ξεχνούμε ότι αυτό που δεν γίνεται στο σύνολο, γίνεται στις επί μέρους περιπτώσεις, στις οποίες συντρίβεται η δύναμη του κακού καιαναδεικνύονται μορφές αγίων αγωνιστών και φωτεινών παραδειγμάτων πίστεως. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι μόνο, εάν έχει η Εκκλησία την πίστη που απαιτείται για να ελευθερώσει τους ανθρώπους από τα δαιμονι­κά δεσμά, αλλ’ εάν αυτοί μπορούν να πιστεύσουν. Ο Ιη­σούς, στη διήγησή μας, λέγει προς τον πατέρα του άρρω­στου νέου:

«Εάν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά γι' αυτόν που πιστεύει».

Η πίστη κάνει κατορθωτά ταακατόρθωτα, αυτά δηλ. πουηανθρώπινη λογική θεωρεί σαν τόσο στα­θερά και καθιερωμένα, ώστε η αλλαγή τους να φαίνεται αδύνατη· «μετακινεί βουνά», κατά τήν παροιμιακή έκφρα­ση που χρησιμοποιεί ο Ιησούς σε άλλη περίπτωση· μετα­μορφώνει την ανθρώπινη αθλιότητα σε δόξα.

Εκτός από την καταπληκτική αυτή δύναμη που ε­κλύεται από την πίστη, και σ’ ένα άλλο χαρακτηριστικό της μπορεί να μας οδηγήσει το σημερινό ανάγνωσμα: Η πίστη του πονεμένου πατέρα γίνεται αιτία θεραπείας του παιδιού του· κι από την άλλη μεριά η έλλειψη δυνατής πίστεως στους μαθητές, πριν από τον φωτισμότου Αγίου Πνεύματος, έχει σαν αποτέλεσμα να παραμένει το κακό και η ασθένεια στον κόσμο και να χαίρουν οι πολέμιοι του Χριστιανισμού για την αδυναμία του. Η πίστη λοιπόν υπερβαίνει τα όρια του πιστεύοντος ατόμου και αποβαίνει εστία σωτηρίας και για τον διπλανό μας, ή από την άλλη μεριά η απιστία έχει τις κοινωνικές προε­κτάσεις της.

Τέλος, μπορεί η πίστη να ισχυροποιηθεί με την προ­σευχή και τη νηστεία. Μ’ αυτά τα δύο διοχετεύεται η δύναμη του Θεού στον πιστεύοντα άνθρωπο, ώστε η πίστη του να γίνεται ολοένα και πιο ζωντανή και ως εκ τούτου πιο θαυματουργική μέσα στην κοινωνία.

 
Πηγή: ΑΜΕΝ

Ευαγγέλιο Κυριακής Δ' Νηστειών 30 Μαρτίου 2014 (Ιωάννου της Κλίμακος)

Ευαγγέλιο κατά Μάρκου Θ’ 17-3117 Καὶ ἀποκριθεὶς εἷς ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπε· διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον.
18 Καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ρήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν.
19 Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν.
20 Καὶ ἰδὼν αὐτὸν εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων.
21 Καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν.
22 Καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ᾿ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς.
23 Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι.
24 Καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ.
25 Ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐπισυντρέχει ὄχλος, ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ λέγων αὐτῷ· τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν.
26 Καὶ κράξαν καὶ πολλὰ σπαράξαν αὐτὸν ἐξῆλθε, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ νεκρός, ὥστε πολλοὺς λέγειν ὅτι ἀπέθανεν.
27 Ὁ δὲ Ἰησοῦς κρατήσας αὐτὸν τῆς χειρὸς ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἀνέστη.
28 Καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτὸν κατ᾿ ἰδίαν, ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό.
29 Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ.
30 Καὶ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες παρεπορεύοντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ·
31 ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.


Μετάφραση

17 Καὶ ἕνας ἀπὸ τὸ πλῆθος ἀπεκρίθη, «Διδάσκαλε σοῦ ἔφερα τὸν υἱόν μου, ποὺ ἔχει πνεῦμα ἄλαλον.
18 Ὅταν τὸν πιάσῃ, τὸν ρίχνει κάτω καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τὰ δόντια καὶ γίνεται ξερός. Καὶ εἶπα εἰς τοὺς μαθητάς σου νὰ τὸ βγάλουν ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν».
19 Αὐτὸς δὲ ἀπεκρίθη, «Ὦ γενεὰ ἄπιστη, ἕως πότε θὰ εἶμαι μαζί σας, ῎εως πότε θὰ σᾶς ἀνέχομαι; Φέρετέ τον σ’ ἐμέ».
20 Καὶ τοῦ τὸν ἔφεραν. Καὶ μόλις τὸ πνεῦμα τὸν εἶδε, ἀμέσως τὸν συνετάραξε καὶ ἔπεσε εἰς τὴν γῆν καὶ ἐκυλιότανε καὶ ἄφριζε.
21 Καὶ ἐρώτησε τὸν πατέρα του, «Πόσος καιρὸς εἶναι ἀπὸ τότε ποὺ συνέβη αὐτό;». Αὐτὸς δὲ εἶπε, «Ἀπὸ παιδικῆς ἡλικίας.
22 Πολλὲς φορὲς καὶ στὴν φωτιὰ τὸν ἔρριξε καὶ στὰ νερά, διὰ νὰ τὸν ἐξολοθρεύσῃ. Ἀλλ’ ἂν μπορῇς νὰ κάνῃς τίποτε βοήθησέ μας, σπλαγχνίσου μας».
23 Ὁ δὲ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε, «Ἐὰν μπορῇς νὰ πιστέψῃς ὅλα εἶναι δυνατὰ εἰς ἐκεῖνον ποὺ πιστεύει».
24 Τότε φώναξε ἀμέσως ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ καὶ μὲ δάκρυα εἶπε, «Πιστεύω, Κύριε, βοήθησε τὴν ἀπιστίαν μου».
25 Ὅταν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶδε ὅτι μαζεύεται κόσμος, ἐπέπληξε τὸ πνεῦμα τὸ ἀκάθαρτον καὶ τοῦ εἶπε, «Τὸ ἄλαλον καὶ κωφὸν πνεῦμα, ἐγὼ σὲ διατάσσω, ἔβγα ἀπὸ αὐτὸν καὶ νὰ μὴ μπῇς ποτὲ πλέον μέσα του».
26 Αὐτὸ, ἀφοῦ ἐφώναξε καὶ τὸν ἐσπάραξε δυνατά, ἐβγῆκε, τὸ δὲ παιδὶ ἔγινε σὰν νεκρός, ὥστε πολλοὶ νὰ λέγουν ὅτι πέθανε.
27 Ἀλλ’ ὁ Ἰησοῦς τὸν ἔπιασε ἀπὸ τὸ χέρι, τὸν ἐσήκωσε καὶ ἐστάθηκε ὄρθιος.
28 Καὶ ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἐμπῆκε εἰς τὸ σπίτι, τὸν ἐρώτησαν οἱ μαθηταί του ἰδιαιτέρως, «Γιατὶ ἐμεῖς δὲν μπορέσαμε νὰ τ[ο βγάλωμε;».
29 Καὶ αὐτὸς τοὺς εἶπε, «Τὸ γένος αὐτὸ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ βγῇ μὲ κανένα ἄλλο μέσον παρὰ μὲ προσευχὴ καὶ νηστείαν».
30 Καὶ ὅταν ἔφυγαν ἀπὸ ἐκεῖ, ἐπερνοῦσαν διὰ τῆς Γαλιλαίας καὶ ὁ Ἰησοῦς δὲν ἤθελε νὰ μάθῃ κανεὶς τίποτε,
31 διότι ἐδίδασκε τοὺς μαθητάς του καὶ τοὺς ἔλεγε ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ παραδοθῇ εἰς τὰ χέρια ἀνθρώπων καὶ θὰ τὸν θανατώσουν καὶ ἀφοῦ θανατωθῇ, τὴν τρίτην ἡμέραν θὰ ἀναστηθῇ.

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

ΚΑΙΡΟΣ: Συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο.


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
 
Χολαργός 26-3-2014
Εκ μέρους του ΔΣ του Πανελληνίου Θεολογικού Συνδέσμου «ΚΑΙΡΟΣ-για την αναβάθμιση της θρησκευτικής εκπαίδευσης» ανακοινώνεται ότι σήμερα Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014 και ώρα 12.00 το μεσημέρικαι στο πλαίσιο προγραμματισμένων συναντήσεων με πολιτικούς, κρατικούς και εκκλησιαστικούς φορείς, πραγματοποιήθηκε συνάντηση  με τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών & πάσης Ελλάδος κ. κ  Ιερώνυμο, ο οποίος ανταποκρινόμενος στο αίτημά μας, δέχθηκε στο μέγαρο της Αρχιεπισκοπής τον πρόεδρο του ΔΣ κ. Ανδρέα Αργυρόπουλο, τον Γ. Γραμματέα κ. Γεώργιο Παπαδόπουλο και τα μέλη Δημήτριο Μόσχο και Βασίλειο Ξυδιά . Στη διάρκεια της συνάντησης συζητήθηκαν όλα τα θέματα που ενδιαφέρουν τόσο το θεολογικό εκπαιδευτικό κόσμο όσο και την Εκκλησία της Ελλάδος και διαπιστώθηκε η βούληση και των δύο πλευρών στη διαμόρφωση ενός σταθερού πλαισίου συνεργασίας αλλά και ενός κλίματος ενότητος για την προώθηση ενός υγιούς και εποικοδομητικού διαλόγου. Στο πλαίσιο αυτό το ΔΣ του συλλόγου μας, προσχωρώντας στην πρόταση του Μακαριωτάτου που διατυπώθηκε από τον ίδιο κατά την πανηγυρική συνεδρία στην Ι. Μ. Πεντέλης,  κατά την  εορτή του ιερού Φωτίου(6-2-2014), αποδέχθηκε την πρόσκλησή του για την συμμετοχή και συμβολή στη διοργάνωση μιας θεολογικής ημερίδας, υπό την αιγίδα της Εκκλησίας της Ελλάδος. Η ημερίδα αυτή οφείλει να θέσει  ως  στόχο,  την διερεύνηση και αξιοποίηση όλων των σοβαρών και εμπεριστατωμένων προτάσεων για τη φύση και το περιεχόμενο του μαθήματος των Θρησκευτικών, στη προοπτική μιας γόνιμης σύνθεσης και με σκοπό την ουσιαστική αναβάθμισή του, ενώ η διεξαγωγή ενός διαλόγου επί προτάσεων και συγκεκριμένων θέσεων θα διευκολύνει τη διάλυση παρεξηγήσεων και την άρση παρερμηνειών. Ο σύλλογος αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει και από τη θέση αυτή, τις ειλικρινείς του ευχαριστίες προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών & πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο για την ανταπόκρισή του στη προσπάθεια του χώρου μας για την ανάδειξη της ουσίας μέσα από ένα διάλογο χωρίς αποκλεισμούς και  άγονες εντάσεις.

                                                                                                             Από το ΔΣ
 

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Σεμινάριο για την αναλυτική φιλοσοφία της θρησκείας από το Ίδρυμα «Άρτος Ζωής»

ΙΔΡΥΜΑ «ΑΡΤΟΣ ΖΩΗΣ»
 
ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ
11/04/2014-20/06/2014
 
Το Ίδρυμα Βιβλικών Σπουδών «Άρτος Ζωής» διοργανώνει σεμινάριο για την αναλυτική φιλοσοφία της θρησκείας. Τα μαθήματα θα γίνονται κάθε Παρασκευή απόγευμα (6-9 μ.μ.) στα γραφεία του «Άρτου Ζωής», Μπουμπουλίνας 28 (πίσω από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο), από τις 11 Απριλίου έως τις 20 Ιουνίου 2014 (βλ. συνημμένο αναλυτικό πρόγραμμα).

Η συμμετοχή στο σεμινάριο είναι δωρεάν, προϋποθέτει όμως την έγκαιρη συμπλήρωση και αποστολή της σχετικής αίτησης συμμετοχής (βλ. συνημμένο έγγραφο).

Υπεύθυνος σεμιναρίου: Στέλιος Βιρβιδάκης, καθηγητής φιλοσοφίας στο Τμήμα Μ.Ι.Θ.Ε. του ΕΚΠΑ.

Οι εισηγήσεις του σεμιναρίου εστιάζονται στην ιστορική και συστηματική παρουσίαση της αγγλόφωνης φιλοσοφίας της θρησκείας που στηρίζεται στις μεθόδους της αναλυτικής φιλοσοφικής παράδοσης. Θα εξεταστούν θέσεις και επιχειρήματα που αφορούν τις σχέσεις πίστης και Λόγου και ένα σύνολο βασικών γνωσιολογικών, μεταφυσικών και ηθικών ζητημάτων η δυνατότητα αποδείξεων για την ύπαρξη του Θεού, η μετά θάνατον ζωή, το πρόβλημα του κακού και η φύση της πνευματικότητας. Θα προταθεί η κριτική μελέτη σύντομων κειμένων ή αποσπασμάτων εκτενέστερων έργων φιλοσόφων και θεολόγων, όπως ο Ludwig Wittgenstein, o D.Z.Phillips, o Fergus Kerr, o Alvin Plantinga, o Robert Adams, o Richard Swinburne, o Peter van Inwagen, η Lynne Rudder Baker και ο John Cottingha.
 
- Οι ενδιαφερόμενοι παρακαλούνται να συμπληρώσουν και να αποστείλουν με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο την αίτησή τους (βλ. συνημμένο έγγραφο) στο artos@otenet.gr έως τις 31 Μαρτίου 2014 το αργότερο.



- Τα στοιχεία των αιτήσεων είναι εμπιστευτικά και θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά και μόνον για την οριστική επιλογή των συμμετεχόντων στο σεμινάριο.

- Μέγιστος αριθμός συμμετεχόντων: 20 άτομα.

- Για οποιαδήποτε επιπλέον πληροφορία μπορείτε να απευθυνθείτε στο 210-8824547.
 
 

Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΧΑΛΚΗ

Επίσημη επίσκεψη εργασίας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, πραγματοποιεί ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος. 
Την Κυριακή, 23 Μαρτίου 2014, ο κ. Αρβανιτόπουλος συμμετείχε στην Πατριαρχική Θεία Λειτουργία, για την μεγάλη εορτή της Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως, και στη συνέχεια συναντήθηκε με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, κ. κ. Βαρθολομαίο, στο Φανάρι, όπου πραγματοποιήθηκε σύσκεψη εργασίας, με τη συμμετοχή του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας, Αθανάσιου Κυριαζή και του Γενικού Γραμματέα Θρησκευμάτων, Γεωργίου Καλαντζή. 
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης ευχαρίστησε τον κ. Αρβανιτόπουλο για την επίσκεψη του, καθώς επίσης και για την ειλικρινή συνεργασία και τη συνεχή προσπάθεια του κ. Υπουργού για την επίλυση των κρίσιμων θεμάτων που αντιμετωπίζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο. 
Ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, προήδρευσε, επίσης, σύσκεψης εργασίας, με το εκπαιδευτικό προσωπικό των Ομογενειακών σχολείων, που πραγματοποιήθηκε στο Σισμανόγλειο Μέγαρο, παρουσία και του συντονιστή εκπαίδευσης. Κατά τη σύσκεψη, συζητήθηκαν όλα τα ζητήματα που απασχολούν τους εκπαιδευτικούς των σχολείων της Ομογένειας, με σκοπό να δοθούν λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. 
Σήμερα Δευτέρα, 24 Μαρτίου, ο κ. Αρβανιτόπουλος πραγματοποίησε επίσκεψη στην Ιερά Θεoλογική Σχολή της Χάλκης, όπου ξεναγήθηκε από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Προύσης, κ. Ελπιδοφόρο.
Για περισσότερα στο: ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ
 

25 διάσημες ζωγραφιές με θέμα τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, περιγράφεται στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον Κεφ.1: 26-38: ως ακολούθως:

"Εν δε τώ μηνί τώ έκτω απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ από τού Θεού εις πόλιν της Γαλιλαίας, ή όνομα Ναζαρέτ προς παρθένον μεμνηστευμένην ανδρί, ώ όνομα Ιωσήφ, εξ οίκου Δαυίδ, και το όνομα της παρθένου Μαριάμ.  Και εισελθών ο άγγελος προς αυτήν είπε Χαίρε, κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σού ευλογημένη σύ εν γυναιξίν. η δε ιδούσα διεταράχθη επί τώ λόγω αυτού, και διελογίζετο ποταπός είη ο ασπασμός ούτος. 
Και είπεν ο άγγελος αυτή Μή φοβού, Μαριάμ εύρες γάρ χάριν παρά τώ Θεώ. και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν. ούτος έσται μέγας και υιός υψίστου κληθήσεται, και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυίδ τού πατρός αυτού, και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος.είπε δε Μαριάμ προς τον άγγελον
Πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω; και αποκριθείς ο άγγελος είπεν αυτή Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού. και ιδού Ελισάβετ η συγγενής σου και αυτή συνεληφυία υιόν εν γήρει αυτής, και ούτος μην έκτος εστίν αυτή τή καλουμένη στείρα ότι ουκ αδυνατήσει παρά τώ Θεώ πάν ρήμα.
Είπεν δε Μαριάμ, Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου. και απήλθεν απ' αυτής ο άγγελος".
 
Δείτε στο σύνδεσμο τις ζωγραφιές με θέμα τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου: http://imverias.blogspot.gr/2013/03/25.html

Επιμορφωτική συνάντηση Θεολόγων της Δ.Δ.Ε Καβάλας

 

Επιμορφωτική συνάντηση Θεολόγων της Δ.Δ.Ε. Δράμας

 

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Η σφραγίδα του Σταυρού και η συντέλεια του κόσμου

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης
α) Τα τελευταία χρόνια το θέμα της συντέλειας του κόσμου γνωρίζει μεγάλη δημοσιότητα Ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα κοσμικού και θρησκευτικού περιεχομένου αφιερώνουν χιλιάδες σελίδες για την “ενημέρωση του κοινού”. Παράλληλα προβλήθηκε σχετική κινηματογραφική ταινία με εντυπωσιακά εφέ και ανάλογο περιεχόμενο, έχοντας ως σταθμό το έτος “2012”. Τόσο ήταν το ενδιαφέρον για το ζήτημα αυτό και τόσες πολλές οι ερωτήσεις προς τους επιστήμονες, ώστε η Εθνική Υπηρεσία Αεροναυτικής και Διαστήματος (NASA) της Αμερικής αναγκάστηκε να ανοίξει σχετική ιστοσελίδα και να δίδει απαντήσεις διαψεύδοντας τις φημολογίες για την καταστροφή του σύμπαντος.
β) Κοινός τόπος σε όλα αυτά τα δημοσιεύματα είναι η ανάπτυξη της καταστροφολογίας, που προκαλεί φόβο και σύγχυση ακόμη και στους εκλεκτούς. Τη σύγχυση επιτείνουν οι αυτονομημένες χριστιανικές αντιλήψεις, η οικονομική κρίση, οι πόλεμοι, η κοινωνική ακαταστασία, οι σεισμοί και το κοινωνικό κακό που δείχνει να θριαμβεύει. Και τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι: Πώς στέκεται και πώς αντιμετωπίζει την κατάσταση αυτή ο άνθρωπος του Θεού; Μένει αδιάφορος; Πανικοβάλλεται; Απλώς ικανοποιεί την περιέργειά του και στη συνέχεια επιστρέφει στη ρηχή και ανούσια καθημερινότητα; Εφησυχάζει;
γ) Όπως κατανοεί ο προσεκτικός αναγνώστης, είναι δύσκολο στο πλαίσιο αυτό να δοθούν ολοκληρωμένες απαντήσεις. Ωστόσο, στη χριστιανική παράδοση και στον λειτουργικό χρόνο διαμορφώνονται πνευματικά κριτήρια, ώστε ο χριστιανός να διακρίνει τα “σημεία των καιρών” και να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση. Εξάλλου, το σκάφος της Εκκλησίας ταξιδεύει πάντοτε μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα και κατευθύνεται προς τα έσχατα. Πορεύεται εν μέσω πολλών παγίδων προς την ημέρα του Κυρίου “την μεγάλη και επιφανή” (Ιωήλ 3,4).
δ) Εικόνα και μικρογραφία της πορείας αυτής αποτελεί η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που διανύουμε. Εδώ η προσδοκώμενη επιφανής ημέρα είναι η λαμπροφόρος Κυριακή της Ανάστασης, η ημέρα της συνάντησης με τον Αναστημένο Χριστό. Έτσι, η αναμονή και η προσδοκία δυναμώνουν την ελπίδα και γεννούν τη χαρά. Όμως η κόπωση από την άσκηση και τη νηστεία, το κοσμικό φρόνημα και η εγκοσμιοκρατική θεώρηση της ζωής επιφέρουν πνευματική ραθυμία και εγείρονται ως ανυπέρβλητα εμπόδια που δυσχεραίνουν τη σωτήρια συνάντηση.
ε) Για αυτόν ακριβώς το λόγο η Εκκλησία την τρίτη Κυριακή των Νηστειών προβάλλει τον ηλιόμορφο Σταυρό του Κυρίου, το ευσκιόφυλλο δένδρο και το ζωηφόρο φυτό. Κάτω από αυτό αναπαύονται οι κουρασμένοι και ξεδιψούν οι διψασμένοι του επώδυνου βίου. Ενθαρρύνονται οι τίμιοι αγωνιστές και εμπνέονται στον πολύμορφο αγώνα κατά των παθών. Και δεν είναι μόνο η εορτή της Σταυροπροσκυνήσεως κατά την οποία προβάλλεται ο τίμιος Σταυρός ως όπλο κατά του διαβόλου και του Αντιχρίστου.
στ) Ο χριστιανός ασφαλίζεται με τη σφραγίδα του Χριστού και του Σταυρού από την ημέρα του αγίου βαπτίσματός του. Ετοιμάζεται με τις θείες δωρεές εναντίον των πονηρών δυνάμεων. Σφραγίζεται με τη “δωρεά του Αγίου Πνεύματος” στο Χρίσμα. Παράλληλα, σφραγίζει σταυροειδώς τον εαυτό του, όταν κάνει το σημείο του σταυρού. Κι όλα αυτά δεν οπλίζουν μόνο τον φιλότιμο αγωνιστή, αλλά του υπενθυμίζουν το στεφάνι της νίκης και το ευφρόσυνο της συνάντησης.
ζ) Οπότε, η προσμονή της συντέλειας του κόσμου και της δεύτερης παρουσίας του Κυρίου για εκείνον που σταύρωσε τον κόσμο μέσα του δεν αποτελεί πηγή φόβου και πανικού, αλλά γίνεται ευχάριστη προσδοκία. Ο άνθρωπος του Θεού δεν ενδιαφέρεται τόσο για τον χρόνο της συντέλειας του κόσμου όσο για την πνευματική του κατάσταση. Δεν εφησυχάζει και δεν αδημονεί, μετανοεί και φροντίζει να βρίσκεται σε διαρκή ετοιμότητα και νηπτική εγρήγορση “μήποτε βαρυνθώσιν ... αι καρδίαι εν κραιπάλη και μέθη και μερίμναις βιωτικαίς, και αιφνίδιος επιστή ... η ημέρα εκείνη” (βλ. Λουκ. 21,34).
 

Χριστιανός και φασίστας-ρατσιστής δε γίνεται!

Γράφει ο Δημήτρης Γάτας
εκπαιδευτικός - θεολόγος
 
Είναι διάχυτη η αντίληψη στην Ελληνική κοινωνία ότι ο χώρος της Εκκλησίας στέκεται ευνοϊκά απέναντι σε ρατσιστικές και ξενοφοβικές αντιλήψεις όπως εκφράζονται από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους. Σε αυτό συμβάλουν ορισμένα άρθρα που γράφονται στον τύπο από Μητροπολίτες που, είτε είχαν σχέση με την χούντα, είτε είναι φορτισμένοι από έντονο «αντι-αριστερισμό».
Πόσο κοντά είναι άραγε αυτοί στο μήνυμα του Ευαγγελίου και στην ουσία του Ορθόδοξου Χριστιανισμού που υποτίθεται ότι πρεσβεύουν;
Ας δούμε παρακάτω κάποια χαρακτηριστικά σημεία μέσα από την Αγία Γραφή και θα βγάλουμε συμπεράσματα.
Αρχικά στην Παλαιά Διαθήκη: ο Ισραήλ οφείλει να μην καταπιέζει τους ξένους γιατί ήταν κάποτε ξένος και αυτός (στη δουλεία στην Αίγυπτο), στο Δευτερονόμιο αναφέρεται:
Εάν θερίσης τον αγρόν σου και λησμονήσης εκεί ένα δεμάτι, δεν θα επιστρέψης να το πάρης. Αυτό θα είναι δια τον ξένον, δια το ορφανόν και την χήραν…( Δευτ. 24,19).
Εάν δε μαζεύης τις ελιές σου, δεν θα επιστρέψης να μαζέψης και εκείνες που έμειναν πίσω. Αυτές θα είναι δια τον ξένον και το ορφανόν και την χήραν• να ενθυμηθής δε ότι και συ υπήρξες δούλος (ξένος) εις την χώραν της Αιγύπτου, δια τούτο και εγώ σε διατάσσω να πράττης αυτά (Δευτ. 24,20).
Εάν δε τρυγήσης το αμπέλι σου, δεν θα γυρίσης να το ξανατρυγήσης, δια να μαζεύσης όσα τυχόν απέμειναν• αυτά θα είναι δια τον ξένον, δια το ορφανόν και την χήραν (Δευτ. 24,21).
Στην Καινή Διαθήκη, στο (κατά Ματθαίον, κεφ 25) Ευαγγέλιο ο ίδιος ο Χριστός είναι ξεκάθαρος στην παραβολή της τελικής κρίσης:
Πείνασα, και δε μου δώσατε να φάω, δίψασα, και δε μου δώσατε να πιω... γυμνός και δεν με ντύσατε... ξένος ήμουν, και δε με περιμαζέψατε… φυλακισμένος και δεν με υπηρετήσατε... άρρωστος, και δεν με επισκεφθήκατε … αν δεν βοηθήσατε τους έχοντες ανάγκη αδερφούς μας, είναι σαν να μη βοηθήσατε εμένα τον ίδιο…
Στον επιτάφιο θρήνο ο Ιωσήφ παρακαλεί τον Πιλάτο να του δώσει το σώμα του Κυρίου για την ταφή:
Δος μοι τούτον τον ξένον
Τον ήλιο που έκρυψε τις ίδιες του τις ακτίνες και το καταπέτασμα του ναού που διερράγη, λόγω του θανάτου του Σωτήρος, ο Ιωσήφ όταν (τα) είδε, προσήλθε στον Πιλάτο και θερμά ικετεύει λέγοντας: Δώσε μου τούτο τον ξένο, που από βρέφος σαν ξένος φιλοξενήθηκε στον κόσμο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που οι ομόφυλοι από μίσος τον θανατώνουν σαν ξένο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που παραξενεύομαι να βλέπω του θανάτου το (παρά)ξενο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που ήξερε να φιλοξενεί τους πτωχούς και τους ξένους. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που οι Εβραίοι από φθόνο τον απεξένωσαν από τον κόσμο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, για να κρύψω σε τάφο, που σαν ξένος δεν είχε που να γείρει το κεφάλι.
Αλλά και αργότερα η Εκκλησία παίρνει θέση:
Ο όρος της Τοπικής Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου (1872) καταδίκης του εθνοφυλετισμού:
Διακηρύσσεται ότι ο φυλετισμός είναι όχι μόνον ξένος προς την Εκκλησία, αλλά και πολέμιος. Δηλαδή ο εθνοφυλετισμός δεν μπορεί να συμβιβασθεί με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν είναι δυνατόν να προτάσσεται η ιδιαίτερη φυλή και το ιδιαίτερο έθνος σε βάρος της Καθολικής Πίστεως, γιατί αυτό διασπά την ενότητα της Εκκλησίας, την οποία στηρίζει η Χάρη του Θεού και οι αγώνες των αγίων Πατέρων.
Μετά από αυτά ακολουθεί η καταδίκη και η αποκήρυξη τόσο του φυλετισμού όσο και αυτών που τον αποδέχονται και δημιουργούν φυλετικές παρασυναγωγές, καθώς επίσης και όλων εκείνων που συμφωνούν με τις αντικανονικές ενέργειες των εθνοφυλετιστών. Όλοι αυτοί χαρακτηρίζονται ξένοι προς την Εκκλησία του Χριστού και επομένως σχισματικοί.

Σήμερα η πράξη της Εκκλησίας:

Εκατοντάδες συσσίτια που γίνονται από την Εκκλησία δε διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε Έλληνες και ξένους, όλοι οι έχοντες ανάγκη λαμβάνουν βοήθεια.
ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: 190 ψυχούλες παιδιών, από όλη τη Γη και από όλα τα θρησκεύματα, χωρίς γονείς ή μόνο με έναν και αυτόν πάμπτωχο, φιλοξενεί η Κιβωτός του Παπαντώνη στις φτωχογειτονιές της Ακαδημίας Πλάτωνος.
Επομένως, χριστιανός και φασίστας- ρατσιστής γίνεται; Έ, όχι δε γίνεται!

Δημοσιεύτηκε στον ΑντίΛογο Πιερίας στις 14/03/2014.
 

Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως: Ο Σταυρός του Χριστού η Ωραιότης της Εκκλησίας!

Την τρίτη Κυριακή των Νηστειών η Εκκλησία μας προβάλλει στους πιστούς της τον Σταυρό του Κυρίου. Κατά το συναξάρι της ημέρας: «Επειδή με τη σαρανταήμερη νηστεία, κατά κάποιο τρόπο σταυρωνόμαστε και εμείς με τη νέκρωση από τα πάθη, κι έχουμε μια αίσθηση πικρίας με το να μας δημιουργείται ακηδία και κατάπτωση, μπαίνει μπροστά μας ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, σαν αναψυχή και στήριγμά μας, και σαν υπόμνηση του Πάθους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και παρηγοριά: αν ο Θεός μας σταυρώθηκε για μας, πόσα πρέπει να κάνουμε εμείς για χάρη Του; Ανακουφιζόμαστε λοιπόν από τους κόπους μας, με την παράθεση των δεσποτικών θλίψεων και με την υπόμνηση και ελπίδα της δόξας που ήρθε μέσα από τον Σταυρό». Κι είναι πράγματι μία επιπλέον ευκαιρία που δίνει η Εκκλησία για να προβληματιστούμε πάνω στο μέγιστο μυστήριο της Σταυρικής Θυσίας του Κυρίου μας.
 
1. Ο Σταυρός του Χριστού: ιστορικό γεγονός.
Στο Σύμβολο της Πίστεως, εκεί που αναφέρεται στον Σταυρό του Κυρίου, λέει: «Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου». Ο Χριστός σταυρώθηκε στην Ιουδαία επί της ηγεμονίας του Ποντίου Πιλάτου. Η σταύρωση δηλαδή έχει ιστορικές συντεταγμένες. Δεν αποτελεί ένα μύθευμα – συνέβη «μια φορά κι έναν καιρό», δηλαδή ποτέ. Ούτε πάλι κατανοείται ως πιθανή ψευδαίσθηση ορισμένων πιστών. Πρόκειται για γεγονός της ιστορίας, που προκαλεί τον οιονδήποτε, πιστό ή αμφισβητία, να ερευνήσει το γεγονός, να το ψηλαφήσει με ανθρώπινα μέσα, να το εντάξει μέσα σε ευρύτερα πλαίσια. Με άλλα λόγια, η αποδοχή της ιστορικότητας του Ιησού Χριστού και των παθών Του είναι αναμφισβήτητη. Μόνον κακοπροαίρετοι και ελλειμματικοί κατά τον νου προκαλούν ερωτηματικά πάνω στα αυτονόητα. Η ίδια η ιστορία όμως τους διαψεύδει. Ο Χριστός έπαθε «επί Ποντίου Πιλάτου».
Για τους πιστούς όμως υπάρχει και η οραματική επιβεβαίωση του γεγονότος της Σταύρωσης και από πολλούς αγίους. Δεν είναι λίγοι οι άγιοι που «είδαν» με τη χάρη του Θεού τα γεγονότα του Πάθους. Θυμόμαστε για παράδειγμα το περιστατικό του Γεροντικού με τον όσιο Ποιμένα. Σε έκσταση ευρισκόμενος αλλοιώθηκε το πρόσωπό του, ενώ δάκρυα το αυλάκωναν πυκνά. Και πιεζόμενος από τους μαθητές του ομολόγησε: «Ήμουν κάτω από τον Σταυρό του Κυρίου με την Παναγία Μητέρα Του και τον άγιο Ιωάννη. Πόσο θα ήθελα διαρκώς να κλαίω έτσι μαζί τους!» Παρόμοιο όραμα – και όχι μία μόνο φορά – έζησε και ο μεγάλος Γέροντας της εποχής μας π. Πορφύριος. Κι εκείνος Μεγάλη Πέμπτη βράδυ, αλλά και άλλη φορά, «είδε» τον Εσταυρωμένο και συγκλονισμένος, τόσο που δεν μπορούσε να συνεχίσει την ακολουθία, έζησε στιγμές από το άγιο Πάθος Του.
 
. Ο Σταυρός: μυστήριον μέγα.
Αν όμως η ιστορικότητα της Σταύρωσης του Κυρίου είναι αναμφισβήτητη, εκείνο που δημιουργεί πρόβλημα αποδοχής είναι το είδος του σταυρικού μαρτυρίου του Χριστού. Το μαρτύριο του Χριστού δεν είναι κάτι το εξωτερικό: βάσανα που φαίνονται. Τέτοια βάσανα σωματικής μορφής πέρασαν άνθρωποι, προ Χριστού και μετά Χριστόν. Το μαρτύριο του Χριστού είναι ποιοτικό, έχει δηλαδή βάθος που δεν μπορεί να προσεγγιστεί παρά μόνον με την πίστη. Διότι επάνω στον Σταυρό δεν πάσχει ένας άνθρωπος, αλλ’ ο ίδιος ο Υιός του Θεού ως άνθρωπος.
Η εν πίστει προσέγγιση – δείγμα της χάρης του Θεού – διανοίγει τους οφθαλμούς της καρδιάς για να δει ο άνθρωπος την πραγματικότητα: την άρση της αμαρτίας του κόσμου από τον Χριστό. Ο Χριστός πάνω στον Σταυρό «αίρει την αμαρτίαν του κόσμου», γεγονός που σημαίνει ότι καταργείται για τον άνθρωπο «το σώμα της αμαρτίας» – δεν αμαρτάνει αναγκαστικά πια ο άνθρωπος – και συμφιλιώνεται με τον Θεό. Με τον Σταυρό του Χριστού έτσι διανοίχτηκε η κλειστή θύρα της Βασιλείας των Ουρανών. Ο Ουρανός έγινε φιλικός και πάλι προς αυτόν. Ό,τι έχασε ο άνθρωπος από την ανυπακοή των πρωτοπλάστων, το κέρδισε πολύ περισσότερο τώρα, με τη μέχρι θανάτου υπακοή του Χριστού, του νέου Αδάμ. «Παρ’ ότι ήμασταν εχθροί με τον Θεό, μας συμφιλίωσε μαζί Του ο σταυρικός θάνατος του Υιού Του…Κι όπως η παρακοή του ενός ανθρώπου έκανε όλη την ανθρωπότητα αμαρτωλή, έτσι και με την υπακοή του ενός θα αναγνωριστούν όλοι δίκαιοι από τον Θεό» (Ρωμ. 5, 10. 19). «Άρα ουκέτι εστέ ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού» (Εφ. 2, 19).
Η άρση της αμαρτίας του κόσμου δεν σχετίζεται με ορισμένες μόνον εποχές. Ο Χριστός «αίρει την αμαρτίαν» σύμπαντος του κόσμου: του προ Αυτού, του κατά την εποχή Του και του μετά από Αυτόν. Έτσι δεν υπάρχει κανείς που να μην είναι ενταγμένος στην κίνηση αγάπης Του, ενώ, ακριβώς γι’ αυτό, δεν υπάρχει αμαρτία ασυγχώρητη. Εκείνος που θα επικαλεστεί μετά τη σταύρωση του Κυρίου τις πολλές και μεγάλες αμαρτίες του για να δικαιολογήσει την απομάκρυνσή του από τον Θεό, ουσιαστικά βλασφημεί τον Σταυρό Εκείνου. Είναι ευνόητο μετά τα παραπάνω ότι οποιαδήποτε λογική προσπάθεια κατανοήσεως του μαρτυρίου του Χριστού διαστρέφει το μαρτύριο και το πάθος Του. Διότι το υποβαθμίζει σε κάτι το φυσικό και ανθρώπινο μόνο. Ο Σταυρός του Χριστού, που αποκορυφώνει το όλος πάθος της ζωής Του, είναι μυστήριο μεγάλο. Αποτελεί θέα των πιστών που κατ’ αναλογία της πίστεώς τους βιώνουν τη χάρη του Θεού μέσα στην καρδιά τους.
 
Για περισσότερα στο: ΑΓΙΑ ΜΕΤΕΩΡΑ

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Ο δρόμος της θυσίας

του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, Ομότ.Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
 
Στο μέσον της περιόδου της Μ. Τεσσαρακο­στής προβάλλει η Εκκλησία μας κατά την Γ΄Κυριακή των νηστειών τον Σταυρό του Χριστού για να τον προσκυνήσουν οι πιστοί και να συνεχίσουν έτσι ενισχυμένοι τον πνευματικό αγώνα, που θα τους φέρει στη Μ. Εβδομάδα και το Πάσχα, διαβάζει δε κατά την ημέρα αυτή την περικο­πή με τα ακόλουθα λόγια που ο Χριστού απηύθυνε προς τους μαθητές του μόλις προανήγγειλε προς αυτούς τον επικείμενο σταυρικό του θάνατο:«'Οποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; 'Οποιος, ζώντας μέσα σ' αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι' αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». Και τους έλεγε ακόμη: «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ' αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού» (Μάρκ. 8,34 - 9,1).Τα λόγια αυτά είναι πολύ σημαντικά και βαριά γι’ αυτούς που θέλουν να είναι μαθητές του Ιησού. Εφόσον ο Ιησούς έχει να αντιμετωπίσει όχι τη δόξα αλλά το σταυρό και το πάθος, δεν μπορεί να είναι διαφορετική και η τύχη των μαθητών του, εάν θέλουν βέβαια να είναι στην ουσία, όχι μόνο στο όνομα, μαθητές του, μαθητές βέβαια με την ευρύτερη έννοια του όρου, δηλ. του χριστιανού που άκολουθεί πιστά και συνειδητά τον Κύριο Ίησού Χριστό.Καταναγκασμός δεν υπάρχει στη διδασκαλία του Χριστού. Μπορεί κανείς ελεύθερα να αποφασίσει το δρόμο του σταυρού αφού αναλογισθεί πρώτα τις δυσκολίες και αναλάβει αποφασιστικά τις ευθύνες του: «'Οποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί». Η απάρνηση του εαυτού μας και η άρση του σταυρού επί των ώμων είναι οι βασικές προϋ­ποθέσεις για να ακολουθήσουμε τον Χριστό. Αρνούμαι τον εαυτόν μου, σημαίνει: εγκαταλείπω τις νόμιμες και δίκαιες απαιτήσεις, τις φυσιολογικές και δικαιολογημένες επιθυμίες που έχει το εγώ μου μέσα στη ζωή, αρνούμαι την ασφάλεια μιας καλοβολεμένης ζωής, για να αποδυθώ στην κατά τα κριτήρια του κόσμου άβεβαιότητα και ανα­σφάλεια που συνεπάγεται το να ακολουθώ τον Χριστό στο δρόμο του πάθους. Ό εμπειρικός άνθρωπος, όπως τόν γνωρίζουμε όλοι μας, ζητεί την τακτοποίηση και την ασφάλεια, την αποφυγή της σκέψης του θανάτου, την παράταση της ζωής του με κάθε τρόπο. Με μια παράξενη όμως επιχειρηματολογία για την ανθρώπινη λογική ο Χρι­στός διδάσκει ότι η ζωή κερδίζεται μόνον όταν χαθεί. Η θυσία της ζωής οδηγεί στην κατ’ εξοχή ζωή. Ό Χριστός χρησιμοποιεί στις φράσεις του αυτές τη λέξη «ψυχή» με την διπλή έννοια της ζωής, της βιολογικής ζωής και της αιώνιας ζωής που είναι δώρο του Θεοΰ. Όποιος θέλει την πραγματική ζωή, πρέπει να θυσιάσει την εύκολη ζωή του κόσμου.Τα λόγια αυτά προϋποθέτουν ή προβλέπουν συνθήκες διωγμού μπροστά στον οποίο είναι δυνατό να φοβηθεί κανείς και να αρνηθεί την πίστη του με αποτέλεσμα να χάσει την πραγματική ζωή. Δεν χάνουν τη βαρύτητά τους όμως τα λόγια αυτά ακόμη κι όταν δεν υπάρχει διωγμός. Είναι βέβαια αυτονόητο ότι, όταν κανείς συμβιβασθεί με τις δυνάμεις της ζωής μέσα στον κόσμο και βολευτεί μέσα στην άσφάλεια της οργανωμένης κοινωνίας, δεν αντιμετωπίζει θέμα διωγμού ή πάθους ή θυσίας της ζωής του.Σε ποιές όμως περιπτώσεις μπορεί κανείς σήμερα να μιλά για σταυρό και για μαρτύριο; Μήπως αυτά είναι ηρωϊκές πραγματικότητες του παρελθόντος της Εκκλη­σίας; Ο συνεπής Χριστιανισμός δεν είναι μόνο ιστο­ρικό παρελθόν, αλλά μπορεί να είναι και ζωντανό παρόν. ΄Οταν μέσα σ’ ένα κόσμο πεσμένων αξιών μπορείς να πιστεύεις στις αξιες της πίστης, όταν μέσα στο συνηθι­σμένο ψέμα εσύ συντάσσεσαι με το μέρος της αλήθειας, όταν όλοι κάνουν τα πάντα για να ικανοποιήσουν τον εαυτό τους και συ τον αρνείσαι, όταν όλοι συμβιβάζονται για να εξασφαλισθούν κι εσύ δεν προδίδεις τις αρχές σου με κίνδυνο να ζημιωθείς και να χάσεις τη θέση σου, όταν οι άλλοι ορθολογιστικά εξηγούν τα πάντα με ενδοκοσμικό πρίσμα, ενώ τη δική σου καρδιά την ζεσταίνει η ελπίδα της αναστάσεως, τότε είσαι πραγματικός μαθητής του Ιη­σού, που τον ακολουθείς στο δύσκολο δρόμο της θυσίας.Όλα αυτά όμως που φαίνονται αδύνατα για τον φυ­σιολογικό άνθρωπο, γίνονται πραγματικότητες μέσα στην περιοχή της χάρης του Θεού που αναγεννά και μεταβάλ­λει τον άνθρωπο σε νέο δημιούργημα, σε «καινή κτίση». Ένα μήνυμα, λοιπόν, εκούσιας αυταπαρνήσεως μάς απευθύνει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, αυταπαρ­νήσεως όχι για οποιοδήποτε άλλο λόγο αλλά για τον Χριστό και το Ευαγγέλιο. Οι ήρωες της πίστης και οι άγιοι της Εκκλησίας μας δεν είναι μόνον μορφές του μακρινού παρελθόντος· μπορούν να γίνουν και ζωντανές πραγματικότητες στην εποχή μας.

Πηγή: ΑΜΕΝ

Ευαγγέλιο της Κυριακής 23 Μαρτίου 2014 - Γ΄ Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως)

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα
Κατά Μάρκον (η΄34– θ΄1)
Εν ταῖς ημέραις ἐκεῖναις, προσκαλεσάμενος ὁ Ιησούς τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν.
Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Ὅς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.
Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.


Απόδοση στη νεοελληνική:
Τις ημέρες ἐκείνες, ἀφοῦ ἐκάλεσε ο Ιησούς τὸ πλῆθος μαζί μὲ τοὺς μαθητάς του τοὺς εἶπε, «Ἐὰν κανεὶς θέλῃ νὰ μὲ ἀκολουθήσῃ, ἂς ἀπαρνηθῇ τὸν ἑαυτόν του καὶ ἂς σηκώσῃ τὸν σταυρόν του καὶ ἂς μὲ ἀκολουθήσῃ. Διότι ὅποιος θέλει νὰ σώσῃ τὴν ζωήν του, αὐτὸς θὰ τὴν χάσῃ, ἐκεῖνος δὲ ποὺ θὰ χάσῃ τὴν ζωήν του ἐξ αἰτίας ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, αὐτὸς θὰ τὴν σώσῃ.
Διότι τὶ θὰ ὠφελήσῃ τὸν ἄνθρωπον νὰ κερδίσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ νὰ ζημιωθῇ τὴν ψυχήν του; Ἢ τί ἀντάλλαγμα εἶναι δυνατὸν νὰ δώσῃ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὴν ψυχήν του; Διότι ὅποιος ἐντρέπεται δι’ ἐμὲ καὶ διὰ τοὺς λόγους μου εἰς τὴν γενεὰν αὐτὴν τὴν μοιχαλίδα καὶ ἁμαρτωλὴν καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ αἰσθανθῇ ντροπὴ γι’ αὐτόν, ὅταν ἔλθῃ μὲ ὅλην τὴν δόξαν τοῦ Πατέρα του μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους».
Καὶ τοὺς ἔλεγε «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι ὑπάρχουν μερικοὺ ἀπὸ αὐτοὺς, ποὺ στέκονται ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ γευθοῦν θάνατον, ἕως ὅτου ἰδοῦν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ νὰ ἔρχεται μὲ δύναμιν».

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως – π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Από τα παμπάλαια χρόνια, το βράδυ του Σαββάτου της τρίτης εβδομάδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ο σταυρός μεταφέρεται στο κέντρο του ναού, και ολόκληρη η ακόλουθη εβδομάδα είναι γνωστή ως εβδομάδα του Σταυρού.Ξέρουμε πως η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αποτελεί μια προετοιμασία για τη Μεγάλη Εβδομάδα, τότε που η Εκκλησία θα ανακαλέσει στη μνήμη της τον πόνο, τη σταύρωση και το θάνατο του Ιησού Χριστού πάνω στο σταυρό. Η προβολή του σταυρού στη μέση της Σαρακοστής, μας υπενθυμίζει το σκοπό της βαθύτερης και εντατικότερης εκκλησιαστικής ζωής κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής. Έτσι είναι ο κατάλληλος τόπος εδώ, για να σκεφτούμε το ρόλο του σταυρού, αυτού του σημαντικότατου και χαρακτηριστικότατου όλων των Χριστιανικών συμβόλων.
Το σύμβολο αυτό έχει δύο στενά αλληλένδετες σημασίες. Αφενός είναι ο σταυρός του Χριστού, αυτό το αποφασιστικό όργανο με το οποίο ολοκληρώθηκε η επίγεια
ζωή και διακονία του Χριστού.
Είναι η ιστορία ενός φοβερού και τρομακτικού μίσους ενάντια σ’ Αυτόν που ολόκληρη η διδασκαλία Του επικεντρώθηκε στην εντολή της αγάπης, και που ολόκληρο το κύρυγμά Του ήταν μια κλήση σε αυτοθυσία στο όνομα της αγάπης. Ο Πιλάτος, ο Ρωμαίος κυβερνήτης στον οποίο μεταφέρθηκε ο Χριστός, αφού Τον συνέλαβαν, Τον εκτύπησαν και Τον έφτυσαν, λέει, «εν αυτώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω» (Ιωάν. 19, 4). Αυτό όμως προκάλεσε ένα ισχυρότερο ξέσπασμα: «Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!» φωνάζει το πλήθος. Έτσι ο σταυρός του Χριστού θέτει ένα αιώνιο πρόβλημα, που σκοπεύει στο βάθος της συνειδήσεως: γιατί η καλωσύνη ξεσήκωσε όχι μόνο αντίθεση, αλλά και μίσος; Γιατί η καλωσύνη σταυρώνεται πάντοτε σ’ αυτόν τον κόσμο;
Συνήθως αποφεύγουμε να δώσουμε απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, επιρρίπτοντας την ευθύνη σε κάποιον άλλο: αν ήμασταν εκεί, αν ήμουν εκεί εκείνη την τρομερή νύχτα, δε θα είχα συμπεριφερθεί όπως οι άλλοι. Αλλοίμονο όμως, κάπου βαθιά στη συνείδησή μας γνωρίζουμε πως αυτό δεν είναι αλήθεια. Ξέρουμε πως οι άνθρωποι που βασάνισαν, σταύρωσαν και μίσησαν τον Χριστό δεν ήταν κάποιου είδους τέρατα, κατεχόμενα από κάποιο ιδιαίτερο και μοναδικό κακό. Όχι, ήταν «όπως όλοι μας». Ο Πιλάτος προσπάθησε ακόμη και να υπερασπιστεί τον Ιησού, να μεταπείσει το πλήθος, προσφέρθηκε ακόμη και να απελευθερώσει το Χριστό ως κίνηση καλής θελήσεως, χάριν της εορτής, όταν κι αυτό απέτυχε, στάθηκε μπροστά στο πλήθος και ένιψε τα χέρια του, δείχνοντας τη διαφωνία του σ’ αυτό το φόνο.
Με λίγες πινελιές το ευαγγέλιο σχεδιάζει την εικόνα αυτού
του παθητικού Πιλάτου, του τρόμου του, της γραφειοκρατικής του συνειδήσεως, της δειλής του αρνήσεως να ακολουθήσει τη συνείδησή του.
Δε συμβαίνει όμως ακριβώς το ίδιο στη δική μας ζωή και στη ζωή γύρω μας; Δεν είναι αυτή η πιο κοινότυπη, η πιο τυπική ιστορία;
Δεν είναι παρών συνεχώς μέσα μας κάποιος Πιλάτος;
Δεν είναι αλήθεια πως όταν έρθει η στιγμή να πούμε ένα αποφασιστικό, αμετάκλητο όχι στο ψεύδος, στην αδικία, στο κακό και στο μίσος, ενδίδουμε στον πειρασμό
να «νίψουμε τας χείρας μας»; Πίσω από τον Πιλάτο ήταν οι Ρωμαίοι στρατιώτες, οι οποίοι όμως υπερασπιζόμενοι τον εαυτό τους θα μπορούσαν να πουν: εκτελέσαμε
απλώς διαταγές, μάς είπαν να «ουδετεροποιήσουμε» κάποιον ταραχοποιό που προκαλούσε αναστάτωση και αταξία, για ποιο πράγμα μιλάτε λοιπόν; Πίσω από τον Πιλάτο, πίσω από τους στρατιώτες ήταν το πλήθος, οι ίδιοι άνθρωποι που έξι μέρες πριν φώναζαν «Ωσαννά», καθώς υποδέχονταν θριαμβευτικά το Χριστό, κατά την είσοδό του στην Ιερουσαλήμ, μόνο που τώρα η κραυγή τους ήταν «Σταύρωσον αυτόν!» Έχουν όμως και γι’ αυτό μια εξήγηση. Δεν είναι οι ηγέτες τους, οι διδάσκαλοί τους και οι κυβερνήτες τους αυτοί που τους έλεγαν πως ο άνθρωπος αυτός ήταν ένας εγκληματίας, που κατέλυσε τους νόμους και τις συνήθειες, και γι’ αυτό, βάσει του νόμου, «πάντοτε βάσει του νόμου, πάντοτε σύμφωνα με το υπάρχον καταστατικό», πρέπει να πεθάνει…; Έτσι κάθε συμπαίκτης σ’ αυτό το τρομακτικό γεγονός είχε δίκαιο «από την πλευρά του», όλοι δικαιώθηκαν. Όλοι μαζί όμως δολοφόνησαν έναν άνθρωπο στον οποίον «ουδέν ευρέθη αίτιον». Η πρώτη σημασία του σταυρού συνεπώς είναι η κρίση του κακού, ή μάλλον της ψευδοκαλωσύνης αυτού του κόσμου, μέσα στον οποίο πανηγυρίζει αιώνια το κακό, και ο οποίος προωθεί τον τρομακτικό θρίαμβο του κακού πάνω στη γη.
Αυτό μας μεταφέρει στη δεύτερη σημασία του σταυρού. Μετά το σταυρό του Χριστού ακολουθεί ο δικός μας σταυρός, για τον οποίο ο Χριστός είπε, «ει τις θέλει
οπίσω μου έρχεσθαι,… αράτω τον σταυρόν αυτού καθ’ ημέραν και ακολουθείτω μοι» (Λουκ. 9, 23).
Αυτό σημαίνει πως η επιλογή που είχε να κάνει ο καθένας εκείνη τη νύχτα –ο Πιλάτος, οι στρατιώτες, οι αρχηγοί, το πλήθος κι ο καθένας μέσα στο πλήθος –
είναι μια επιλογή που τίθεται συνεχώς και σε καθημερινή βάση μπροστά μας.
Εξωτερικά, η επιλογή έχει να κάνει με κάτι φαινομενικά ασήμαντο για μας, ή δευτερεύον. Για τη συνείδηση όμως τίποτε δεν είναι πρώτο ή δεύτερο, αλλά το καθετί μετράται αν είναι αληθινό ή ψεύτικο, καλό ή κακό.
Το να σηκώνεις λοιπόν το σταυρό σου καθημερινά δεν είναι απλώς το να αντέχεις τα φορτία και τις μέριμνες της ζωής, αλλά πάνω απ’ όλα το να ζεις αρμονικά
με τη συνείδησή σου, το να ζεις μέσα στο φως της κρίσεως της συνειδήσεως.
Ακόμη και σήμερα, με όλο τον κόσμο να κοιτάζει, ένας άνθρωπος στον οποίο «ουδέν ευρέθη αίτιον» μπορεί να συλλαμβάνεται, να βασανίζεται, να κτυπιέται, να φυλακίζεται ή να εξορίζεται. Όλα αυτά δε «επί τη βάσει του νόμου», χάριν της υπακοής και πειθαρχίας, όλα στο όνομα της τάξεως, για το καλό όλων. Πόσοι Πιλάτοι δε νίπτουν τα χέρια τους, πόσοι στρατιώτες δε σπεύδουν να εκτελέσουν τις διαταγές της στρατιωτικής ιεραρχίας, πόσοι άνθρωποι υπάκουα, δουλόπρεπα δεν τους
χειροκροτούν, ή τουλάχιστον δεν κοιτάζουν σιωπηλά το κακό που θριαμβεύει;
Καθώς μεταφέρουμε το σταυρό, καθώς τον προσκυνούμε, καθώς τον ασπαζόμαστε, ας σκεφτούμε τη σημασία του. Τί μας λέει, σε τί μάς καλεί; Ας θυμηθούμε το σταυρό
ως επιλογή από την οποία κρέμονται τα πάντα στον κόσμο, και που χωρίς αυτόν όλα στον κόσμο γίνονται θρίαμβος του κακού και του σκότους. Ο Χριστός είπε,
«εις κρίμα εγώ εις τον κόσμον τούτον ήλθον» (Ιωαν. 9, 39). Σ’ αυτή την κρίση, μπροστά στο δικαστήριο της σταυρωμένης αγάπης, της αλήθειας και της καλωσύνης,
δικάζεται ο καθένας μας.
 
Από το βιβλίο
«Εορτολόγιο- Ετήσιος Εκκλησιαστικός Κύκλος»
Του πατρός Αλεξάνδρου Σμέμαν
 
 

ΠΑΤΡΑ: Πετυχημένη και η δεύτερη συνάντηση του ΚΑΙΡΟΥ.

Παράρτημα Πάτρας
                                                                                        Πάτρα,16 Μαρτίου 2014

«Πανελλήνιος Θεολογικός Σύνδεσμος-ΚΑΙΡΟΣ-για την Αναβάθμιση της Θρησκευτικής Εκπαίδευσης-Παράρτημα Πάτρας»

2η Επιμορφωτική Συνάντηση για τους Θεολόγους της Πάτρας-Συμπεράσματα

Ο Πανελλήνιος Θεολογικός Σύνδεσμος-ΚΑΙΡΟΣ-για την Αναβάθμιση της Θρησκευτικής Εκπαίδευσης/Παράρτημα Πάτρας, πραγματοποίησε τη 2η επιμορφωτική του συνάντηση στο 11ο Γυμνάσιο Πάτρας, το απόγευμα του Σαββάτου 15 Μαρτίου 2014, με τις παρακάτω θεματικές ενότητες:
o   Λειτουργία διαδραστικού πίνακα (βασικές λειτουργίες)
o   Χρήσιμα εργαλεία ανοικτού λογισμικού – Εκπαιδευτικά εργαλεία
o   Αναζήτηση υλικού στο διαδίκτυο - Χρήσιμες Ιστοσελίδες
o   Παρουσίαση του Ψηφιακού Σχολείου - Ψηφιακά βιβλία για τα Θρησκευτικά
o   Παρουσίαση του Φωτόδεντρου : Θρησκευτικά – Μαθησιακά αντικείμενα
Η συμμετοχή των εκπαιδευτικών ήταν ιδιαιτέρως ενθαρρυντική καθώς συμμετείχαν συνάδελφοι θεολόγοι όχι μόνο από την Πάτρα αλλά και από πιο απομακρυσμένες περιοχές της Αχαΐας (Αίγιο, Κάτω Αχαΐα), από την Περιφερειακή Ενότητα Ηλείας (Λεχαινά, Νιοχώρι) καθώς επίσης και από την Καλαμάτα και την Κεφαλλονιά
Ο εισηγητής Νίκος Αργυρόπουλος (Φιλόλογος Γυμνασίου Λάππα, συνεργάτης του ΙΤΥΕ «Διόφαντος») ανήκει στην ομάδα που από την αρχή δημιούργησε το Φωτόδεντρο και ως εκ τούτου η παρουσίασή του προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και έλυσε πολλές απορίες.
Αρχικά παρουσίασε τις βασικές λειτουργίες του διαδραστικού πίνακα, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του καθώς επίσης και χρήσιμα εκπαιδευτικά εργαλεία ανοικτού λογισμικού, τα οποία μπορεί κάποιος να αξιοποιήσει στη διδακτική πράξη(τεστ, διαγωνίσματα, φύλλα αξιολόγησης, βίντεο, κόμικς παρουσιάσεις, σχέδια μαθήματος κτλ).
Στη συνέχεια ,αφού αναφέρθηκε λεπτομερώς στη φιλοσοφία του σχεδιασμού του Φωτόδεντρου παρουσίασε τις δυνατότητές του και τα μαθησιακά του αντικείμενα. Πρόκειται για ένα από τα πιο αξιόλογα ,πλούσια και άρτια δομημένα ψηφιακά αποθετήρια για το οποίο πραγματικά οι εκπαιδευτικοί θεολόγοι μπορούν να αισθάνονται περήφανοι.
Σημειώνεται ότι το Φωτόδεντρο φιλοξενεί μαθησιακά αντικείμενα (δηλαδή αυτόνομες και επαναχρησιμοποιήσιμες μονάδες ψηφιακού υλικού που μπορούν να αξιοποιηθούν για τη διδασκαλία και τη μάθηση) όπως πειράματα, διαδραστικές προσομοιώσεις, διερευνήσεις, εικόνες, εκπαιδευτικά παιχνίδια, 3D χάρτες, ασκήσεις και άλλα. Περιλαμβάνει τη συλλογή με τα περίπου 4.000 μαθησιακά αντικείμενα των εμπλουτισμένων διαδραστικών σχολικών βιβλίων καθώς και συλλογές με επιλεγμένα αντικείμενα που έχουν αναπτυχθεί στο πλαίσιο διαφόρων δράσεων του ΥΠΑΙΘ ή άλλων φορέων. Όλα τα μαθησιακά αντικείμενα του Φωτόδεντρου διατίθενται ελεύθερα με την άδεια Creative Commons CC BY-NC-SA. Το Φωτόδεντρο υλοποιεί την εθνική στρατηγική για το ψηφιακό εκπαιδευτικό περιεχόμενο και προωθεί τη χρήση των ανοιχτών εκπαιδευτικών πόρων (OER) για τα σχολεία.
Τέλος έγινε συζήτηση από τους συμμετέχοντες στη συνάντηση στην οποία καταγράφτηκαν προτάσεις για περαιτέρω οργάνωση σεμιναρίων που θα έχουν πιο ειδικό χαρακτήρα και όχι μόνο πληροφοριακό και θα συνδέονται με τη διδακτική πράξη, τις νέες τεχνολογίες, τις μεθοδολογίες και τις τεχνικές που μπορούν να αξιοποιηθούν στη διδακτική πράξη.
Με τις δύο επιμορφωτικές συναντήσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Πάτρα φάνηκε ότι άνοιξε ένας ακόμη μακρύς αλλά ενδιαφέρων και συναρπαστικός δρόμος για την περαιτέρω δραστηριοποίηση του ΚΑΙΡΟΥ στις τοπικές εκπαιδευτικές κοινότητες.

Η Επιτροπή του «Καιρού»-Παράρτημα Πάτρας
o   Γιαννόπουλος Ανδρέας
o   Γλαρού Άννα
o   Μάλφας Γιώργος
o   Παπασωτηρόπουλος Χριστόφορος
 

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Πανελλήνιος Μαθητικός Διαγωνισμός για τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό από την Ιερά Σύνοδο

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ενέκρινε την πρόταση της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Πολιτιστικής Ταυτότητος για την διεξαγωγή Πανελληνίου Μαθητικού Λογοτεχνικού Διαγωνισμού για τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, με αφορμή την συμπλήρωση 300 ετών από τη γέννησή του το 1714, με θέμα: «Ιχνηλατώντας τα μονοπάτια που διάβηκε ο πατρο-Κοσμάς: Η ζωή, το έργο και το μαρτύριο του αγίου Κοσμά του Αιτωλού».
 
 

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ: «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ»

Η Πρόσκληση και το Πρόγραμμα του Διεθνούς Συνεδρίου: Απόστολος Παύλος και Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς. Από την οικουμενική στην ησυχαστική θεολογία, το οποίο διοργανώνουν το Κέντρο Αγίου Δημητρίου και Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και το Κέντρο Αποστόλου Παύλου του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, στις 27 & 28 Μαρτίου 2014.
 
 
 
 
 

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΗΡΥΞΕ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΕΦΕΡΗ

Tη ζωή και το έργο του νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη μελετούν και προσεγγίζουν μαθητές, πανεπιστημιακοί, λογοτέχνες, ηθοποιοί και δημοσιογράφοι, στο μαθητικό συνέδριο «Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ. ΑΠΟ ΤΗ ΣΜΥΡΝΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ», που άρχισε το σήμερα το πρωί στην Κωνσταντινούπολη, στο Ζωγράφειο Λύκειο, και θα διαρκέσει έως τις 23 Μαρτίου 2014. Το μαθητικό συνέδριο διοργανώνουν το Ζωγράφειο Λύκειο και τα Εκπαιδευτήρια Ε. Μαντουλίδη, υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου. 
Την έναρξη των εργασιών του μαθητικού συνεδρίου κήρυξε με σχετική ομιλία του η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος. 
Κατά τη διάρκειά του θα πραγματοποιηθούν εισηγήσεις από διακεκριμένους επιστήμονες και μαθητές, συζητήσεις, τοποθετήσεις, μουσικές παραστάσεις και θεατρικά δρώμενα για συγκεκριμένες θεματικές ενότητες.


Για περισσότερα στο: ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Η Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι' αυτό.
Η εισήγησή του έφτασε με επιστολή στα χέρια του ποιητή και μελετητή της ποίησης Κώστα Στεργιόπουλου, προέδρου τότε της Εταιρείας Συγγραφέων. Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. Η πρώτη Ημέρα Ποίησης γιορτάστηκε το 1998 στο παλιό ταχυδρομείο της πλατείας Κοτζιά. Ετοιμάστηκε με ελάχιστα έξοδα και πολλή εθελοντική δουλειά, και είχε μεγάλη επιτυχία.
Την επόμενη χρονιά ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του οργανισμού η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, όπως η 21η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής. Οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Τυνήσιοι και άλλοι πρέσβεις από χώρες της Μεσογείου υποστήριξαν την εισήγηση και η ελληνική πρόταση υπερψηφίστηκε.
Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Το σκεπτικό της απόφασης ανέφερε: «Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της ποίησης στα ΜΜΕ, ούτως ώστε η ποίηση να μην θεωρείται πλέον άχρηστη τέχνη, αλλά μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της. Οι πολύ δημοφιλείς ποιητικές αναγνώσεις μπορεί να συμβάλουν σε μια επιστροφή στην προφορικότητα και στην κοινωνικοποίηση του ζωντανού θεάματος και οι εορτασμοί μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για την ενίσχυση των δεσμών της ποίησης με τις άλλες τέχνες και τη φιλοσοφία, ώστε να επαναπροσδιοριστεί η φράση του Ντελακρουά "Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση"».

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/worldays/8#ixzz2wVwEH8aD
 

21η Μαρτίου – Διεθνής Ημέρα για την εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων και του Ρατσισμού

Η 21η Μαρτίου είναι η Διεθνής Ημέρα για την εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων και του Ρατσισμού στην κοινωνία και την εκπαίδευση. Η μέρα αυτή θα πρέπει να είναι η απαρχή δράσεων στην εκπαίδευση για την ενίσχυση  και την προάσπιση των δικαιωμάτων όλων των παιδιών και την αποτροπή φαινομένων ρατσισμού και διακρίσεων μέσα στη σχολική κοινότητα. Η εκπαιδευτική κοινότητα οφείλει να διαμορφώνει συνθήκες που να προάγουν τις αξίες της δημοκρατίας, του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της ειρήνης και της ελευθερίας.
Στη Χώρα μας, σύμφωνα με το Σύνταγμα,  εξασφαλίζεται στον καθένα  το «δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη…», «[§3]: Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων…» (άρθρο 5 §2 και 3 του Συντάγματος).
Σύμφωνα με τα άρθρα 2 και 4 του Ν. 3304/2005 «Εφαρμογή της αρχής της ίσης μεταχείρισης ανεξαρτήτως [..] εθνοτικής καταγωγής [..]», απαγορεύεται ή άμεση ή έμμεση διάκριση λόγω εθνοτικής καταγωγής στον τομέα της εκπαίδευσης.
Οι διεθνείς συμβάσεις επίσης  που έχει συνυπογράψει η χώρα μας (Διεθνής Σύμβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Ν. 2462/1997 (ΦΕΚ 25/26-02-1997, τ. Α΄ - Διεθνής Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού, Ν. 2101/1992 (ΦΕΚ 192/02-12-1992, τ. Α΄), δίνουν τη δυνατότητα στο δημόσιο σχολείο και στους εκπαιδευτικούς να υπηρετούν καθημερινά και να προάγουν τις αξίες του σεβασμού στην ανθρώπινη ύπαρξη, στην ελευθερία, στην ισότητα και στην αλληλεγγύη για όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά που φοιτούν στα σχολεία της χώρας μας. Δίνουν τη δυνατότητα στους εκπαιδευτικούς να συμβάλλουν στη διάπλαση δημιουργικών και ενεργών πολιτών με κριτική σκέψη ικανούς να αντιμετωπίζουν φαινόμενα ρατσισμού και φυλετικών διακρίσεων και να οικοδομούν ένα σχολείο αλληλεγγύης, ανοχής και σεβασμού των δικαιωμάτων όλων των μαθητών ανεξάρτητα από σωματική, πνευματική, συναισθηματική ικανότητα, γλώσσα, φύλο, φυλή, θρήσκευμα και εθνική/εθνοτική καταγωγή.
Η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παιδιών και ενηλίκων με ποικίλους τρόπους αποτελεί μια πραγματικότητα σε πάρα πολλά μέρη του πλανήτη και στην Ελλάδα. Η έλλειψη ανοχής, οι εκδηλώσεις ρατσισμού και ξενοφοβίας, οι πόλεμοι, οι διακρίσεις, οι επιθέσεις βίας προς τον «Άλλο», η αύξηση των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά μιας περιόδου καταιγιστικών αλλαγών, την οποία διανύουμε.
Οι εκπαιδευτικοί, ιδιαίτερα στις μέρες μας, πρέπει στηριζόμενοι στο θεσμικό πλαίσιο και τα Αναλυτικά Προγράμματα (ΔΕΠΠΣ και ΑΠΣ), να μην επιτρέπουν παρεμβάσεις από εξωθεσμικά κέντρα και παράγοντες, που καμία σχέση δεν έχουν με τα δημοκρατικά ιδεώδη και τις αξίες της ανθρωπιστικής μας παιδείας.
Ο ρόλος της εκπαίδευσης μέσα στο σύγχρονο πλουραλιστικό και πολυπολιτισμικό πλαίσιο αναδεικνύεται πρωταρχικός. Χρειάζεται να μετασχηματίσει τις δράσεις και τον προσανατολισμό της, υιοθετώντας πρακτικές  που να διέπονται από το ανθρωπιστικό ιδεώδες, ιδιαίτερα στην υποχρεωτική εκπαίδευση. Το Σχολείο έχει όλα τα εχέγγυα για να βοηθήσει τους μαθητές  να ανοικοδομήσουν  τις αξιακές τους θέσεις και να τους καθοδηγήσει  ατομικά και ομαδικά:
1.       Στην ειρηνική συνύπαρξη των ατόμων που ζουν σε μια χώρα, ανεξάρτητα από την καταγωγή τους, το χρώμα του δέρματος, τη γλώσσα που μιλούν, την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμά τους, τον πολιτισμό τους.
2.       Στην αλληλοκατανόηση και αλληλοεκτίμηση των ανθρώπων.
3.       Στην αποδοχή και το σεβασμό της πολιτισμικής ετερότητας, γιατί η διαφορά είναι δικαίωμα και όχι προνόμιο.
4.       Στην καταπολέμηση ρατσιστικών τάσεων και προκαταλήψεων, ώστε οι διαφορετικές κοινωνικές ομάδες που ζουν σε μια χώρα, να μπορούν να επικοινωνούν απρόσκοπτα μεταξύ τους και να συμβάλλουν για την πρόοδο και την ευημερία της.
5.       Στην αμοιβαία επίδραση των πολιτισμών των χωρών προέλευσης και υποδοχής των μεταναστών, που ζουν σε μια χώρα.
6.        Στην παροχή ίσων ευκαιριών σε όλα τα άτομα για εργασία, εκπαίδευση και κοινωνική και οικονομική ανέλιξη και πρόοδο.
·         Με αφορμή την ημέρα αυτή καλούνται όλες οι σχολικές μονάδες Α/θμιας & Δ/θμιας Εκπαίδευσης  να αφιερώσουν δύο ή περισσότερες διδακτικές ώρες με απόφαση του συλλόγου διδασκόντων σε δράσεις, συζητήσεις και εκδηλώσεις κατά του ρατσισμού και των φυλετικών διακρίσεων. Σε ότι αφορά στη  Δ/θμια Εκπ/ση θα πρέπει για τη διάθεση διδακτικών ωρών να συνεκτιμάται η κάλυψη της ύλης.
·    
Διαβάστε περισσότερα: alfavita

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Πραγματοποίηση Θεολογικής Ημερίδας στην Ι.Μ. Χαλκίδος

Την Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014 το πρωί, η Ιερά Μητρόπολις Χαλκίδος με πρόταση του Υφυπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Συμεών Κεδίκογλου και την πρόθυμη συνεργασία της Περιφερειακής Διευθύνσεως Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Στερεάς Ελλάδος, της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ευβοίας και του Σχολικού Συμβούλου Θεολόγων κ. Αγγέλου Βαλλιανάτου, πραγματοποίησε Θεολογική Ημερίδα, με θέμα: «ΠΤΥΧΕΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ», στο πανέμορφο Συνεδριακό Κέντρο της Περιφερειακής Ενότητας Ευβοίας στη Χαλκίδα, η αίθουσα του οποίου παραχωρήθηκε πρόθυμα, όπως πάντα, από τον Αντιπεριφερειάρχη Ευβοίας κ. Αθανάσιο Μπουραντά και τις υπ’ Αυτόν υπηρεσίες της Περιφερειακής Ενότητας.

Στην Ημερίδα συμμετείχαν οι Καθηγητές θεολόγοι στα Σχολεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ευβοίας και οι πτυχιούχοι θεολόγοι Κληρικοί της Ιεράς μας Μητροπόλεως, ενώ παρέστησαν ο Υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Συμεών Κεδίκογλου, η Διευθύντρια Δυετεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ευβοίας κ. Αικατερίνη Καραμάνου, ο Σχολικός Σύμβουλος Φιλολόγων κ. Άγγελος Μαντάς και η Προϊσταμένη Εκπαιδευτικών Θεμάτων της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Γαρυφαλλιά Κατσιμεντέ.

Στην έναρξη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος ευχαρίστησε τον Κύριο Υπουργό και τους συνδιοργανωτές της Ημερίδας, ενώ απευθυνόμενος στους Καθηγητές τόνισε ότι η Ημερίδα «αποτελεί για την Εκκλησία και για τα της Εκπαιδεύσεως θεολογικά μέλη, ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα, να συσκεφθούμε, να συνομιλήσουμε και να ατενίσουμε το μέλλον με ανανεωμένη διάθεση, προσβλέποντας στη θερμότερη συνεργασία μας».

Παράλληλα, ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε ότι «ο θεολόγος, εάν πράγματι θέλει να επαληθεύει το όνομά του, δεν μπορεί παρά να είναι ο άνθρωπος του Θεού, της εμπειρίας της ζωής της θεανθρώπινης κοινωνίας που λέγεται Εκκλησία, για να καταφέρει να ευαγγελισθεί στους μαθητές του το Χριστό, χωρίς να νοιώθει μειονεκτικά, επειδή είναι υποχρεωμένος να διδάσκει αυτό που φαίνεται, δίχως να είναι, παλαιό και ξεπερασμένο, ίσως όχι και πολύ χρήσιμο, ούτε να αισθάνεται φόβο εμπρός σ' αυτό που λανσάρεται ως καινούργιο και περισσότερο τελεσφόρο και βεβαίως η των πραγμάτων αλήθεια θα το φανέρωση, εάν όντως είναι έτσι. Εάν ο θεολόγος είναι πράγματι αυτό που εκφράζει το όνομά του, ’’ζήλω πεπυρωμένος’’, αλλ’ όχι φανατικός, αποτελεί ο ίδιος και την καλύτερη μέθοδο διδασκαλίας. Τότε και μόνον τότε θα εύρη τον τρόπο να συνδέσει τα παιδιά με το μαστό της Εκκλησίας, με σεβασμό στην ανθρώπινη ελευθερία και αυτού του μικρού παιδιού. Στην αίθουσά του, αλλά και έξω απ' αυτήν, θα διαχέεται η αγάπη και θα εμπνέεται η εμπιστοσύνη, δίχως αποκλεισμούς. Η Εκκλησία είναι και των αποκλεισμένων και πάντως όχι του αποκλεισμού. Τα παιδιά, όλα τα παιδιά, που του εμπιστεύεται η πολιτεία, είναι παιδιά του Θεού. Και εάν έτσι τα θεωρεί τότε θα τα αγκαλιάσει, θα τα μεγαλώσει, θα τα ξενυχτήσει! Έτσι προσφέρεται η ζωή, ως δωρεά αγάπης και ελευθερίας, και νικά συνεχώς το θάνατο. Είναι σημαντικό ο λόγος να παραπέμπει στη ζωή».

Τέλος, αναφερόμενος στις δυσκολίες που και οι θεολόγοι, αλλά και το ίδιο το μάθημα των θρησκευτικών αντιμετωπίζει, είπε τα εξής: «Γνωρίζω, όσο μου είναι δυνατόν, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζετε... Εμείς πρέπει να αποδείξουμε ότι ξέρουμε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες· να διαλεγόμαστε και αντί να ανταλλάσουμε μεταξύ μας υποτιμητικές ετικέτες, να προχωρούμε στη σύνθεση των απόψεων, υπολογίζοντες και στην βοήθεια Εκείνου, ο Οποίος γνωρίζει να αιχμαλωτίζει ακόμη και όσους δεν Τον βλέπουν καθώς θα έπρεπε... Φαντάζομαι ότι η παιδεία και δη η θεολογική δεν μπορεί να αποβλέπει στην δια της θρησκευτικής ενημερώσεως απλή επιβίωση των παιδιών, όταν μάλιστα αυτή η επιβίωση είναι σχεδόν συνώνυμη με την εσωτερική ερήμωση του ανθρώπου. Και αυτή την αδικία εις βάρος των παιδιών, που θέλουν, κάτι παραπάνω από σκέτη γνώση, μια σχέση, είναι δυνατόν να το κατορθώσει όχι μόνον ο τυπικός Θεολόγος του θρησκειολογικού μοντέλου, αλλά και ο αδιάφορος και ψυχρός διδάσκαλος ομολογιακού χαρακτήρος μαθήματος».

Στη συνέχεια, η Διευθύντρια Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ευβοίας κ. Αικατερίνη Καραμάνου προσφώνησε τους συνέδρους, εκφράζοντας την χαρά της για την διοργάνωση αυτής της Ημερίδας, μετέφερε και τις ευχές του Περιφερειακού Διευθυντού κ. Ηλία Παλιαλέξη, ενώ η ίδια επεσήμανε ότι το κατεξοχήν πρότυπο παιδαγωγού είναι ο ίδιος ο Χριστός.

Την έναρξη των εργασιών της Ημερίδας έκαμε ο Υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Συμεών Κεδίκογλου, λέγοντας ότι «η Ελληνική Πολιτεία έχει ευθύνη για μια σύγχρονη, σοβαρή και υπεύθυνη θρησκευτική αγωγή». Παράλληλα, τόνισε ότι «ο κάθε μαθητής ή μαθήτρια, ανεξαρτήτως της θρησκευτικής του ιδιοπροσωπίας, είναι χρήσιμο και πολύτιμο να γνωρίζει τη θρησκευτική παράδοση του τόπου».

Ακόμη, ο κ. Υφυπουργός επεσήμανε ότι «το σύγχρονο περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών συνδυάζει τόσο τον ομολογιακό προσανατολισμό, όσο και τον θρησκειολογικό».
Και συνέχισε λέγοντας ότι «και οι δύο προσανατολισμοί πρέπει να υπάρχουν αναλογικά και σε συνδυασμό, ώστε, εκτός των άλλων, από τη μια μεριά να αποφεύγεται ο θρησκευτικός αναλφαβητισμός, ενώ από την άλλη να καλλιεργείται στους μαθητές μια συνείδηση αποδοχής, σεβασμού και ειρηνικής συνύπαρξης με το ’’διαφορετικό’’».

Έκλεισε δε την προσφώνησή του αναφέροντας: «Πιστεύω βαθιά ότι στην ελληνική και ανθρωπιστική μας παιδεία το μάθημα των Θρησκευτικών μπορεί να έχει τη δική του σοβαρή και υπεύθυνη θέση, πέρα από επίπλαστες ιδεολογικές αγκυλώσεις στη σύγχρονη, σοβαρή και υπεύθυνη αγωγή».

Στο κύριο μέρος του Συνεδρίου, στο οποίο τον συντονισμό είχε ο Σχολικός Σύμβουλος θεολόγων κ. Άγγελος Βαλλιανάτος, πρώτος ομιλητής ήταν ο κ. Δημήτριος Μόσχος - Επίκουρος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος μίλησε θέμα: «Όψεις του 4ου αιώνα στην σύγχρονη πραγματικότητα».
Στην ομιλία του ο κ. Μόσχος αναφέρθηκε καταρχήν στην σπουδαιότητα του 4ου μ.Χ. αιώνος, ως περιόδου της λεγομένης «ύστερης αρχαιότητας» και στη συνέχεια στο πώς οι κοινωνικοπολιτικές προκλήσεις του 4ου αιώνος ομοιάζουν σε πολλά σημεία με τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Στη συνέχεια, μίλησε ο κ. Μιχαήλ Μαριόρας – Λέκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα: «Εκφράσεις του Ισλάμ στη χώρα μας». Αναφέρθηκε τόσο στο γηγενές Ισλάμ στην ελληνική Θράκη και τα προβλήματα που παρουσιάζονται κατά καιρούς, ως προς το ρόλο και τις αρμοδιότητες του μουφτή και την εκπαίδευση των ελλήνων μουσουλμανοπαίδων, όσο και στο μεταναστευτικό Ισλάμ των τελευταίων ετών, που παρουσιάζεται κυρίως στην Αθήνα.
Παράλληλα, ο κ. Μαριόρας έκαμε λόγο και για το ζήτημα της ανέγερσης και λειτουργίας του Ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα. Γενικά, ο κ. Καθηγητής ονόμασε το Ισλάμ της Πατρίδας μας, ως «ήπιο Ισλάμ», το οποίο, όμως χρειάζεται προσοχή, ώστε να παραμείνει σ’ αυτό το επίπεδο.

Τρίτος και τελευταίος ομιλητής ήταν ο κ. Αθανάσιος Παπαθανασίου – Δρ Θεολογίας, Καθηγητής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και Αρχισυντάκτης Θεολογικού Περιοδικού «ΣΥΝΑΞΗ», ο οποίος μίλησε με θέμα: «Θρησκευτικές εορτές στο δημόσιο χώρο».
Στην ομιλία του ο κ. Παπαθανασίου ανέφερε ότι οι εορτές στο δημόσιο χώρο δεν είναι μόνο ένα γεγονός Πίστεως, αλλά αποτελούν κοινό σημείο προβληματισμού πάνω σε έννοιες και πραγματικότητες που αφορούν τον κοινό βίο, την κοινή ιστορική πορεία και την ταυτότητα της κοινωνίας.
Παράλληλα τόνισε ότι η θρησκεία ανήκει στο δημόσιο χώρο και εκεί θα πρέπει να δίνει την μαρτυρία της, αλλά και να λογοδοτεί.
Ακόμη αναφέρθηκε στην υποχρεωτικότητα του μαθήματος των Θρησκευτικών, στην εορτή των Τριών Ιεραρχών και πρότεινε τρόπους ουσιαστικής ανάδειξης και αξιοποίησής της, ενώ μίλησε και για το ζήτημα της Κυριακής αργίας.

Μετά από κάθε ομιλία υπήρχε αρκετός χρόνος για την υποβολή ερωτημάτων, τα οποία απαντήθηκαν από τους ομιλητές, ενώ πριν το κλείσιμο των εργασιών της Ημερίδας ακούστηκαν τοποθετήσεις και απόψεις εκ μέρους των συμμετεχόντων, Κληρικών και λαϊκών, οι οποίες διακρίθηκαν για την ποικιλία των θέσεων.

Ο Σχολικός Σύμβουλος κ. Βαλλιανάτος πριν δώσει τον καταληκτήριο λόγο στον Σεβασμιώτατο τον ευχαρίστησε για την ευκαιρία της συνάντησης, η οποία, όπως είπε, θα είναι η αρχή και για παρόμοιες συναντήσεις και δυνατότητες επικοινωνίας των Ποιμένων της Εκκλησίας με τους θεολόγους Καθηγητές, καθώς και για την αρτιότητα της διοργάνωσης και τη φιλοξενία.

Τις εργασίες έκλεισε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος. Ανακεφαλαιώνοντας, συνέθεσε τις απόψεις που παρουσιάστηκαν και κατέληξε: «Όλοι μας, πιστεύω ότι αισθανθήκαμε καιομένην την καρδίαν μας, όπως οι Άγιοι Απόστολοι Λουκάς και Κλεόπας, κατά την συνάντησή τους, την συμπόρευσή τους και τη συνομιλία τους με τον αναστάντα Κύριο, στην πορεία τους προς Εμμαούς και επιστρέφουμε εις τα οικεία μετά χαράς μεγάλης, αινούντες και ευλογούντες τον Θεόν επί πάσιν».

Πηγή: http://www.kairosnet.gr/joomla/#