Επιμορφωτική Ημερίδα των Θεολόγων Καθηγητών της Διεύθυνσης Ανατολικής Θεσσαλονίκης

ΑΓΙΟΣ ΝΕΣΤΟΡΑΣ Ο τολμηρός μαθητής

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Η μαθητεία σε ικανό διδάσκαλο και έμπειρο πνευματικό πατέρα θεωρείται απαραίτητη για όποιον θέλει να μυηθεί στη χριστιανική ζωή. Αυτή δεν μεταδίδεται απλώς με λόγους και βιβλία. Μεταγγίζεται διά του παραδείγματος. Στο Συναξάρι του Αγίου Δημητρίου αναφέρεται ότι αυτός καταγόταν «από την πόλιν Θεσσαλονίκην, ευσεβής ων άνωθεν από τους γονείς του και διδάσκαλος της εις τον Xριστόν πίστεως». Παράλληλα ήταν στρατηγός των ρωμαϊκών στρατευμάτων της Θεσσαλίας και ανθύπατος Ελλάδος. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να καλλιεργεί την χριστιανική ευσέβεια και να μυσταγωγεί πολλούς μαθητές στην ευαγγελική αλήθεια.
β) Εκείνος που εμπνέεται από το αναστάσιμο κήρυγμα του Ευαγγελίου δεν το κρατά μόνο για τον εαυτό του· επιθυμεί να το μεταδώσει και στους άλλους. Εκείνος που υφίσταται την «πνευματική αλλοίωση», την «ευπρεπεστάτην», όπως διδάσκουν τα λειτουργικά κείμενα, θέλει να μυηθούν και άλλοι στη ζωή του Πνεύματος. Μεταξύ των μαθητών του Αγίου Δημητρίου διακρίθηκε ο Άγιος Νέστορας, που η Εκκλησία τιμά στις 27 Οκτωβρίου.
γ) Η γνωστοποίηση ότι ο Δημήτριος όχι μόνο ήταν χριστιανός, αλλά δίδασκε την πίστη σε κύκλο μαθητών, είχε ως αποτέλεσμα την καθαίρεσή του από το στρατιωτικό αξίωμα και τη φυλάκισή του. Ο καίσαρας Γαλέριος ήταν ιδιαίτερα αυστηρός με τον νεαρό αξιωματικό. Επιπλέον, θέλοντας να εορτάσει τη νίκη του κατά των Σκυθών, οργάνωσε μονομαχίες στο στάδιο της Θεσσαλονίκης, όπου ο γιγαντόσωμος Λυαίος καυχιόταν αλαζονικά και προκαλούσε τους φοβισμένους χριστιανούς.
δ) Σε εποχή που η χριστιανική πίστη βρισκόταν σε διωγμό και οι χριστιανοί οδηγούνταν στις αρένες ως βορά άγριων θηρίων, στις φυλακές και στο μαρτυρικό θάνατο, ποιος θα τολμούσε να αντισταθεί; Κι όμως, ο τολμηρός μαθητής του Δημητρίου, ο Νέστορας, οπλισμένος με θάρρος και ανδρεία εισέρχεται εκουσίως στον στίβο, για να δώσει τον καλό αγώνα. Δεν υπολογίζει την υπεροχή του αντιπάλου, δεν κάμπτεται στις εχθρικές ιαχές του πλήθους.
ε) Προφανώς έρχεται στο νου του αυτό που είχε διδαχθεί από το διδάσκαλό του: Ότι μπορεί οι χριστιανοί να είναι φαινομενικά αδύναμοι και να διώκονται, αλλά η δύναμή τους είναι εσωτερική, πνευματική και «εν ασθενεία τελειούται» (βλ. Β’ Κορ. 12, 9). Ενθυμείται την άνιση μάχη που έδωσε ο Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ και βγήκε νικητής. Εμπνέεται από την παρρησία και την στερεότητα της πίστεως του διδασκάλου του, ο οποίος θυσίασε επίγεια δόξα, αξιώματα και πλούτη για την αλήθεια του Χριστού.
στ) Ο Νέστορας προσφεύγει στο φυλακισμένο Δημήτριο και σύμφωνα με τον Συναξαριστή τού λέει: «Δούλε του Θεού, θέλω να πολεμήσω με τον Λυαίον. Όθεν παρακάλεσε τον Kύριον διά λόγου μου. O δε Άγιος εσφράγισε το μέτωπον αυτού και είπε. Kαι τον Λυαίον θέλεις νικήσεις και διά τον Xριστόν θέλεις μαρτυρήσεις. Όθεν από τον λόγον τούτον του Aγίου, λαβών θάρρος ο Nέστωρ και δύναμιν εις την ψυχήν του, ευθύς επήδησεν εις το στάδιον. Kαι πολεμήσας με τον Λυαίον, εθανάτωσεν αυτόν. Kαι ούτω κατέβαλε και την υπερηφάνειαν εκείνου και το καύχημα του βασιλέως».
ζ) «O βασιλεύς λοιπόν εντροπιασθείς, ελυπήθη ομού και εθυμώθη. Kαι επειδή έμαθεν ότι ο Άγιος Δημήτριος επαρακίνησεν εις τούτο τον Nέστορα, έστειλε στρατιώτας, και επρόσταξεν αυτούς να κατατρυπήσουν με λόγχας τον Άγιον μέσα εις την φυλακήν. Διατί έγινεν αίτιος της σφαγής του Λυαίου. Γενομένου δε τούτου, ευθύς ο μέγας Δημήτριος παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού. Πολλά δε θαύματα και ιατρείας παραδόξους εποίει μετά θάνατον. Έπειτα, με προσταγήν του βασιλέως απεκεφαλίσθη και ο Άγιος Nέστωρ». Έτσι διδάσκαλος και μαθητής, ως καλοί στρατιώτες του Χριστού, δέχθηκαν τον «αμαράντινον της δόξης στέφανον» (βλ. Α’ Πέτρ. 5, 4).

Πηγή: http://www.makthes.gr/news/opinions/111897/

Ευαγγέλιο της Κυριακής 27 Οκτωβρίου 2013 (Κυριακή Ζ´ Λουκά)

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα

Κατά Λουκάν (η΄ 41–56) 

Τῷ καιρῷ εκείνω, ἦλθεν προς τον Ιησούν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα Ἰάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν.

Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. Καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. Καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· ἥψατό μου τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ. Ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην.

Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. Ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. Ὁ δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει. Καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. Αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου. Καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. Καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτοῖς. Ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.

Απόδοση

  Τον καιρό εκείνο, ἦλθε προς τον Ιησού κάποιος, ὀνομαζόμενος Ἰάειρος, ὁ ὁποῖος ἦτο ἀρχισυνάγωγος, καὶ ἔπεσε εἰς τὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ ἔλθῃ εἰς τὸ σπίτι του, διότι εἶχε μιὰ μοναχοκόρη, ἡλικίας περίπου δώδεκα ἐτῶν, ποὺ ἦτο ἑτοιμοθάνατη.

Ἐνῷ δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐπήγαινε, ὁ κόσμος τὸν συνέθλιβε. Κάποια γυναῖκα, ποὺ ἔπασχε ἀπὸ αἱμορραγίαν δώδεκα χρόνια καὶ εἶχε ἐξοδέψει ὅλην τὴν περιουσίαν της σὲ γιατροὺς καὶ δὲν μπόρεσε νὰ θεραπευθῇ ἀπὸ κανένα, ἦλθε κοντά του ἀπὸ πίσω, ἄγγιξε τὴν ἄκρη τοῦ ἐνδύματός του καὶ ἀμέσως ἐσταμάτησε ἡ αἱμορραγία της. Καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶπε, «Ποιὸς μὲ ἄγγιξε;». Ἐπειδὴ δὲ ὅλοι τὸ ἠρνοῦντο, εἶπε ὁ Πέτρος καὶ ὅσοι ἦσαν μαζί του: «Διδάσκαλε, ὁ κόσμος σὲ ἔχει περικυκλωμένον καὶ σὲ συνθλίβει καὶ σὺ λές, «Ποιὸς μὲ ἄγγιξε;». Ὁ Ἰησοῦς ὅμως εἶπε, «Κάποιος μὲ ἄγγιξε, διότι αἰσθάνθηκα ὅτι ἐβγῆκε δύναμις ἀπὸ ἐμένα». Ὅταν εἶδε ἡ γυναῖκα ὄτι δὲν διέφυγε τὴν προσοχήν, ἦλθε μὲ τρόμον, ἔπεσε στὰ πόδια του, καὶ τοῦ εἶπε μπροστὰ σ’ ὅλον τὸν κόσμο τὴν αἰτίαν, διὰ τὴν ὁποίαν τὸν ἄγγιξε καὶ πῶς ἀμέσως ἐθεραπεύθηκε. Αὐτὸς δὲ τῆς εἶπε, «Ἔχε θάρρος, κόρη μου, ἡ πίστις σου σὲ ἔσωσε, πήγαινε εἰς εἰρήνην».

Ἐνῷ ἀκόμη μιλοῦσε, ἔρχεται κάποιος ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου καὶ τοῦ λέγει, «Ἡ θυγατέρα σου πέθανε, μὴν ἐνοχλῇς πλέον τὸν διδάσκαλον». Ὁ δὲ Ἰησοῦς, ὅταν τὸ ἄκουσε, τοῦ εἶπε, «Μὴ φοβᾶσαι· μόνον πίστευε καὶ θὰ γίνῃ καλά». Ὅταν ἔφθασε εἰς τὸ σπίτι, δὲν ἐπέτρεψε σὲ κανένα νὰ μπῇ μαζί του, παρὰ εἰς τὸν Πέτρον, τὸν Ἰωάννην καὶ τὸν Ἰάκωβον καὶ εἰς τὸν πατέρα τοῦ κοριτσιοῦ καὶ εἰς τὴν μητέρα. Ἔκλαιγαν δὲ ὅλοι καὶ τὴν θρηνολογοῦσαν. Αὐτὸς δὲ εἶπε, «Μὴν κλαῖτε· δὲν ἐπέθανε ἀλλὰ κοιμᾶται». Καὶ τὸν εἰρωνεύοντο, διότι ἤξεραν ὅτι εἶχε πεθάνει. Ἀλλ’ αὐτὸς ἀφοῦ ἔβγαλε ὅλους ἔξω, ἔπιασε τὸ χέρι της καὶ ἐφώναξε, «Κορίτσι, σήκω ἐπάνω». Καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα της, ἐσηκώθηκε ἀμέσως, καὶ ὁ Ἰησοῦς διέταξε νὰ τῆς δώσουν νὰ φάγῃ. Οἱ γονεῖς της ἐξεπλάγησαν, αὐτὸς δὲ τοὺς παρήγγειλε νὰ μὴ ποῦν σὲ κανένα τί συνέβη.

 

Πατριαρχική Θεία Λειτουργία και Δοξολογία στη πόλη του Αγ. Δημητρίου

Του Αιμίλιου Πολυγένη

Λαμπρή Πατριαρχική Θεία Λειτουργία τελέστηκε σήμερα στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου, πολιούχο της πόλης της Θεσσαλονίκης.

Της Πατριαρχικής Θείας Λειτουργίας προεξήρχε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, συμπαραστατούμενος από τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Δημήτριο, Θεσσαλονίκης Άνθιμο, Γερμανίας Αυγουστίνο, Ιταλίας Γεννάδιο, Τρανουπόλεως Γερμανό, Ρεθύμνης Ευγένιο, Μιλήτου Απόστολο, Φθιώτιδος Νικόλαο,  Σιδηροκάστρου Μακάριο, Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμο, Νεαπόλεως Βαρνάβα, Λαγκαδά Ιωάννη και Ηλιουπόλεως Θεόδωρο.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε δοξολογία παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια και του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης κ. Ευάγγελου Βενιζέλου.

Μετά το πέρας της Δοξολογίας ο Οικουμενικός Πατριάρχης εξέφρασε την πεποίθηση του ότι με τη δύναμη του θεού θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε και να υπερνικήσουμε τις κρίσεις.

 

Για περισσότερα: http://www.romfea.gr/epikairotita/19882-2013-10-26-10-45-40

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Εις την «θεοφύλακτον τῶν Θεσσαλονικέων μητρόπολιν», «ὑπερβαλλόντως ὑπερέχουσαν πλούτῳ τε καὶ ποικίλῳ καὶ ἀνθρώποις συνετοῖς καὶ χριστιανικωτάτοις», εγεννήθη και εμεγάλωσεν ο ωραιότερός της καρπός, «ὁ χαρίεις τὴν μορφήν, ψυχὴν δὲ χαριέστατος, ἡδὺς τὸ φθέγμα, τὸν τρόπον ἡδύτερος, γλυκὺς τὸν λόγον, τὸ ἦθος δὲ γλυκύτερος» Μεγαλομάρτυς του Χριστού Δημήτριος κατά τους χρόνους της βασιλείας του Διοκλητιανού και Μαξιμιανού Ερκουλίου (284-305 μ. Χ.) έχοντας ορίσει Καίσαρα Αχαΐας και Μακεδονίας τον Μαξιμιανό Γαλέριο. Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Διοκλητιανός παρακινούμενος από τον Καίσαρα Γαλέριο, μέλος της «Τετραρχίας», εξαπέλυσε αληθινό πόλεμο εναντίον των χριστιανών. Ο χριστιανισμός που είχε εξαπλωθεί από την Παλαιστίνην έως τον Πόντο και από την Μικρά Ασία έως την κυρίως Ελλάδα και την Ιταλίαν, έχει να επιδείξει τη εποχή αυτή αναρίθμητες θυσίες και μαρτυρικούς θανάτους σε πόλεις όπως η Αλεξάνδρεια, η Σμύρνη, η Αντιόχεια, η Θεσσαλονίκη, αλλά και σε περιοχές όπως η Κρήτη και η Κύπρος, με αποτέλεσμα η εποχή αυτή να μείνει γνωστή στην ιστορία ως «εποχή μαρτύρων» του χριστιανισμού.

Με τον ερχομό του 4ου αι. ο χριστιανισμός είχε ήδη εδραιωθεί στην πόλη της Θεσσαλονίκης με πολυάριθμους χριστιανούς και Εκκλησίες οργανωμένες κατά τα πρότυπα της διδασκαλίας των Αγίων Αποστόλων.

Εκλεκτό μέλος της των Θεσσαλονικέων Εκκλησίας ήτο και ο Άγιος Δημήτριος, ο οποίος προήρχετο από ευσεβείς γονείς, από τους πλέον επισήμους «ἄρχοντας τῶν Μακεδόνων», «πατέρας θαυμαστῷ τῷ γένει, πολύ δὲ τῇ ψυχῇ θαυμαστότερος». Είχε δε προικιστεί παρά του Δωρεοδότου παντός αγαθού με πλήθος σωματικών και πνευματικών χαρισμάτων. «Γένους σεμνότητος, οὐσίας ἀφθόνου, ἰσχύος σώματος, κάλλους ἰσότης, ἠθῶν εὐγένεια καὶ ἡ διὰ πάντων τούτων ἁρμονία καὶ σύμβασις». Στα χαρίσματα αυτά προσετέθη η μόρφωση και η παιδεία, «ἡ τῶν λόγων ἄσκησις ἐγγὺς συνέφυ».

Με την πνευματικήν του υπεροχή, την ωραία εμφάνιση, την ευσέβεια και την ηθική του γενναιότητα ο Δημήτριος έγινε πολύ γρήγορα γνωστός σε ολόκληρη την πόλη, «ἀντὶ ψυχῆς τῇ πόλει καθίσταται» και προεβλήθη ως ιδεώδες τελείου ανθρώπου. Καταγινόταν δε κυρίως εις το να μαθαίνει το καλό και να γυμνάζεται  στην πολεμική τέχνη, διότι αυτό συνδυάζει άριστα τη φρόνηση και την ανδρεία με τη στρατηγική πείρα.  Η φήμη του έφθασε και μέχρι τον βασιλιά Μαξιμιανό Γαλέριο, ο οποίος εκτιμώντας τις αρετές του τον προσέλαβε αρχικά ως μέλος της συγκλήτου της πόλεως και στη συνέχεια τον τίμησε με το αξίωμα του Δούκα, διορίζοντάς τον στρατηγό όλης της Θεσσαλίας. Ως χριστιανός ο Δημήτριος δεν περιορίστηκε μόνον στη λατρεία του μόνου και αληθινού Θεού, αλλά προχώρησε με ζέση και ζήλο στο ιεραποστολικό του έργο φωτίζοντας και διδάσκοντας τόσο με τη φωτεινή παρουσία του, όσο και με τους «θείας εμπνεύσεως» ηρτυμένους κατηχητικούς λόγους του, σπείροντας τον λόγο του Ευαγγελίου στην αγαθή των Θεσσαλονικέων γη, για να προσφέρει μέχρι σήμερα η Θεσσαλονίκη ευχύμους τους καρπούς της πίστεως. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο «σοφός, παρθένος καὶ ὅσιος καί, ὡς εἰπεῖν πάγκαλός τε καὶ παναμώμητος καὶ φύσει καὶ σπουδῇ καὶ χάριτι λαμπρυνόμενος» Δημήτριος ανεδείχθη διδάσκαλος και απόστολος. Η μόρφωση και η παιδεία του με τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος κατέστη «ὅπλον καὶ ἀμυντήριον ἐνυπόστατον» και οικοδομικό εργαλείο και γεωργική σκαπάνη και άροτρο και αλιευτική σαγήνη και ό,τι άλλο παρόμοιο, ώστε «οὐδεὶς εἶχεν ἀντιστῆναι τῇ τοῦ Δημητρίου σοφίᾳ καὶ τῷ Πνεύματι ὃ ἐλάλει». Καλλιεργώντας έτσι ο Δημήτριος τον αμπελώνα του Κυρίου της αγαπημένης του πόλεως, «καταγράφων τὰ ῥήματα τῆς αἰωνίου ζωῆς» στις καρδιές των Θεσσαλονικέων ειδωλολατρών, περιέλαβε στη σαγήνη του κηρύγματός του, εκτός της Θεσσαλονίκης, την Αττική και την Αχαΐα, ώστε να καταστεί από τότε ακόμη «θαῦμα ἐν λόγοις θείοις Δημήτριος καὶ εὐωδία Χριστοῦ». Ο Μάρτυς συνήθιζε να διδάσκει εις την «χαλκευτικὴ στοά», σε υπόγειο του Ναού της Αειπαρθένου Θεομήτορος, που ονομαζόταν Καταφυγή, κοντά στο Δημόσιο Λουτρό. Ήδη ο αυτοκράτωρ Μαξιμιανός Ερκούλιος ευρισκόμενος στη Θεσσαλονίκη, για να συγκεντρώσει στρατό εναντίον των Ισαύρων, εκτιμώντας το λαμπρόν, περίδοξον και περίβλεπτον γένος του Δημητρίου, ως επίσης και τις αρετές που συγκέντρωνε, τον είχε ανακηρύξει ανθύπατον και αυθέντην όλης της Ελλάδος δίνοντάς του την ανάλογη στρατιωτική στολή, το δακτυλίδι και τον υπατικό ωρατίωνα, τα οποία έφερε σαν διακριτικά της στρατιωτικής εξουσίας του, αλλά και σαν μυστικά σύμβολα της διδασκαλικής αξίας και προεδρίας, που μυστικά του εχάρισε ο αληθινός και Ουράνιος Βασιλεύς του, ο Χριστός. Ο Μαξιμιανός, αφού υπέταξε τους Σκύθες και τους Σαυρομάτες, επέστρεψε νικητής και τροπαιούχος θυσιάζοντας στα είδωλα από όσες πόλεις διέβαινε. Ήλθε και στη Θεσσαλονίκη και μερικοί από τους ειδωλολάτρες της πόλης, έχοντας στην καρδιά τους τον Πονηρό και επιθυμώντας να τιμηθούν από τον βασιλιά τού είπαν: «Μεγαλειώτατε, σε παρακαλούμεν να μας ακούσεις, διότι επιθυμούμε το συμφέρον της βασιλείας σου. Γνώρισε λοιπόν πως ο Δημήτριος, ο οποίος ετιμήθη με το βαθμό του ηγεμόνος της Θεσσαλίας, αρνήθηκε την παραδοσιακή θρησκεία και πιστεύει εις τον Χριστόν, εκείνον τον οποίον εσταύρωσαν οι Εβραίοι. Επιπλέον κηρύττει φανερά αυτόν τον Χριστόν ως Θεόν αληθινόν. Και καθημερινώς ακούνε τους πλανεμένους λόγους του οι άνθρωποι, αφήνουν τη θρησκεία τους και γίνονται Χριστιανοί».  Ο βασιλιάς, όταν άκουσε αυτά τα λόγια, κατ’ αρχάς λυπήθηκε, διότι θα έχανε τέτοιο άνθρωπο, έπειτα όμως θέλοντας να διαπιστώσει και ο ίδιος την αλήθεια, διέταξε να τον φέρουν μπροστά του. Πήγαν οι άνθρωποι του βασιλιά  στην «Καταφυγήν» και βρήκαν τον Άγιο καθήμενον και διδάσκοντα τον λόγο του Θεού, οπότε τον άρπαξαν αμέσως και τον παρουσίασαν στον βασιλιά. Ο Άγιος δεν αντιστάθηκε καθόλου, αλλά με χαρά στάθηκε μπροστά του. Ο βασιλιάς λέγει προς τον Δημήτριον: «Τέτοια τιμή περίμενα να μου δώσεις; Έτσι ήλπιζα να με τιμάς και σε ανεβίβασα σε τέτοιο βαθμό; Εγώ σε ανέδειξα ηγεμόνα της Θεσσαλονίκης και συ ούτε ένα μίλι δεν εξήλθες της πόλεως δια να με προϋπαντήσεις;». Ακούσας αυτά ο Άγιος απήντησε: «Βασιλιά μου, εγώ τιμώ την βασιλεία σου, τιμώ όμως περισσότερο από εσένα τον Θεό του ουρανού και της γης, ο οποίος είναι βασιλιάς όλου του κόσμου». «Και ποιος είναι ο Θεός σου και βασιλεύς;». Ο Άγιος απήντησε: «Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, εκείνος είναι Θεός αληθινός και Βασιλεύς Παντοκράτωρ». Ο βασιλιάς του λέγει πάλι: «Λοιπόν αυτόν πιστεύεις εσύ και διά τούτο δεν καταδέχεσαι εμάς, ανάξιε της τιμής; Και τι καλό είδες από τον Χριστό σου και τον έχεις Θεό και Βασιλέα; Δεν είναι θεός ο Ζευς, ο Απόλλων και οι λοιποί, αλλά ο Χριστός σου; Δεν σε τίμησα εγώ και σε διόρισα ηγεμόνα της Θεσσαλίας; Αυτά αποδίδεις σε εμάς, αχάριστε άνθρωπε; Τέτοιος φαίνεσαι προς του μεγάλους θεούς και εμάς; Εγώ λοιπόν θα σου ανταποδώσω κατά την μολυσμένη γνώμη σου. Θα βασανισθείς και θα τιμωρηθείς με πολλά βάσανα, για να μάθεις ποιος είμαι εγώ και ποιος είσαι εσύ και τι μπορεί να κάνει ο Θεός σου για σένα». Ο Άγιος απεκρίθη: «Βασιλιά, τις τιμωρίες και τα βάσανα με τα οποία με απειλείς εγώ τα θεωρώ ως χαρά και αγαλλίαση, διότι αυτά θα μου χαρίσουν την βασιλεία των ουρανών και ατελείωτη τιμή». Ο βασιλιάς θύμωσε υπερβολικά εναντίον του Δημητρίου. Έπειτα όμως, θέλοντας να ταπεινώσει τη γνώμη του, πρόσταξε να τον φυλακίσουν, συλλογιζόμενος ότι, αν καταφρονηθεί και φυλακισθεί, θ’ αναγκασθεί να αλλάξει γνώμη. Πήραν οι στρατιώτες τον Άγιο και τον οδήγησαν σε τόπο ακάθαρτο, δηλαδή σε λουτρό παλαιό στα υπόγεια του οποίου εχύνοντο απόνερα. Εισερχόμενος ο Άγιος στον τόπο εκείνο είδε μπροστά του έναν μεγάλο σκορπιό, ο οποίος προσπαθούσε να τον κεντρίσει. Ο Άγιος εποίησε το σημείο του Τιμίου Σταυρού και είπε: «Εις το όνομα του Ιησού Χριστού, ο οποίος είπε να πατάμε επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού». Αυτό είπε και πάτησε εκείνον τον σκορπιό και αμέσως εμφανίσθηκε Άγγελος Κυρίου επάνω αυτού κρατώντας στεφάνι χρυσό και είπε προς αυτόν: «Χαίρε Δημήτριε στρατιώτα του Χριστού, έχε θάρρος, ενδυναμού και νίκα τους εχθρούς σου». Και έβαλε το στεφάνι στο κεφάλι του μάρτυρος. Ο Άγιος παρέμεινε στον βρωμερό εκείνο τόπο στερημένος από τη συναναστροφή ανθρώπων, παρηγορούμενος υπό του Θεού. Ο παράνομος βασιλιάς έχαιρε να βλέπει στις θυσίες των ειδώλων αιματοχυσίες και φόνους ανθρώπων. Πρόσταξε τότε να εκτελέσουν τον αγώνα του πεντάθλου, διότι οι βασιλείς των Ελλήνων είχαν αυτή τη συνήθεια. Σε όποια πόλη πήγαιναν για πρώτη φορά έβαζαν τους ανθρώπους και έτρεχαν, πάλευαν, έριχναν τον λίθο, πηδούσαν και σκόπευαν με τα δόρατα συγκεκριμένους στόχους. Αυτά τα πέντε αγωνίσματα τα ονόμαζαν πένταθλον και όποιος νικούσε σε ένα από αυτά τον τιμούσαν οι βασιλείς και του πρόσφεραν δώρα. Ο βασιλιάς κάθισε σε τόπο υψηλό, για να βλέπει τα αγωνίσματα. Ένας από αυτούς που πάλευαν ήταν άνθρωπος του βασιλιά και ονομαζόταν Λυαίος και ήταν από την πόλη Ουάνδηλα της Σκυθίας. Ήταν ψηλός και δυνατός και ο βασιλιάς τον είχε μαζί του, για να του προξενεί τιμή και έπαινο. Επιπλέον δε ο βασιλιάς για τις νίκες του του χάριζε πλούσια δώρα. Κάποιος νέος από τη Θεσσαλονίκη, ωραίος στην όψη, ο Άγιος Νέστορας, ο οποίος ήταν κρυφός χριστιανός και μαθητής του Αγίου Δημητρίου, βλέποντας τον Λυαίο να φονεύει τους ανθρώπους και ο βασιλιάς να ευχαριστείται για τις νίκες του, αλλά και θέλοντας να δει τη δύναμη του αληθινού Χριστού του Θεού, πήγε στο λουτρό που ήταν φυλακισμένος ο Άγιος Δημήτριος και του είπε: «Δούλε του Θεού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και αυθέντα μου, ο μιαρός βασιλιάς χαίρεται με τις πράξεις του Λυαίου. Η ψυχή μου επιθυμεί να παλέψει μαζί του, μόνον ευλόγησόν με και ενδυνάμωσόν με να υπάγω να τον νικήσω». Τότε ο Άγιος Δημήτριος εποίησε το σημείο του Σταυρού στο μέτωπο του Νέστορος και του είπε: «Ύπαγε και τον Λυαίο θα νικήσεις και υπέρ του Χριστού θα μαρτυρήσεις». Ανεχώρησε λοιπόν ο Νέστορας και πήγε στον τόπο όπου γινόταν ο αγώνας της πάλης και αμέσως φώναξε: «Ω Λυαίε, έλα να παλέψουμε οι δύο». Ο βασιλιάς, ο οποίος καθόταν σε ψηλότερο μέρος, μόλις είδε τον Νέστορα, νέο στην ηλικία, είκοσι περίπου ετών, μήνυσε σε αυτόν να πάει μπροστά του και του είπε: «Νεανία, δεν λυπήθηκες την ζωή σου, αλλά ήλθες να παλέψεις με τον Λυαίο; Δεν βλέπεις πόσους νίκησε; Δεν βλέπεις πόσα αίματα έχυσε; Δεν λυπάσαι την ομορφιά και τα νιάτα σου; Μήπως αναγκάζεσαι από την πτωχεία να επιθυμείς τον θάνατό σου; Δεν πρέπει όμως να συμπλακείς με τον Λυαίο, για να μη θανατωθείς. Αν δε είσαι πτωχός, να σε πλουτίσω εγώ, μόνο να μην απολέσεις τη ζωή σου». Ο Νέστορας απάντησε στον βασιλιά: «Εγώ πτωχός δεν είμαι, ούτε καταφρονώ τη ζωή μου, αλλά και πλούτο έχω και τ ζωή μου αγαπώ. Θέλω όμως να παλέψω με τον Λυαίο, για να λάβω τιμή. Διότι, αν και είμαι πλούσιος, τιμή όμως δεν έχω, επομένως τι θέλω τον άτιμον πλούτον; Αγαπώ λοιπόν να τιμηθώ και να φανώ καλύτερος από τον Λυαίο, δια τούτο αποφασίζω να κινδυνεύσω». Όταν ο βασιλιάς είδε ότι ο νέος δεν ακούει, τον άφησε. Ο Άγιος Νέστωρ αμέσως πλησίασε τον Λυαίο, έρριψε το επανωφόριό του και φώναξε: «Ὁ Θεὸς τοῦ Δημητρίου, βοήθει μοι». Αμέσως με το σπαθί του χτύπησε τον Λυαίο στο κέντρο της καρδιάς του, οπότε αυτός έπεσε νεκρός. Ο βασιλιάς ταράχθηκε. Κάλεσε τον Νέστορα και του είπε: «Νέε, με ποιες μαγείες νίκησες τον Λυαίο; Αυτός φόνευσε τόσους ανθρώπους δυνατότερους από εσένα και εσύ πώς τον θανάτωσες;» Ο Άγιος Νέστορας απεκρίθη: «Εγώ, βασιλιά μου, δεν ενίκησα τον Λυαίο με μαγείες, αλλά με τη δύναμη του Ιησού Χριστού, του αληθινού Θεού». Ο βασιλιάς εξοργίστηκε και διέταξε έναν από τους άρχοντες, τον Μαρκιανό, να εκβάλει τον Νέστορα έξω από τη λεγόμενη Χρυσή Πύλη και να τον αποκεφαλίσει με το σπαθί του. Και έτσι ετελειώθη ο Άγιος Νέστωρ κατά τον λόγο του Αγίου Δημητρίου. Ο βασιλιάς με λύπη ανεχώρησε για το παλάτι μονολογώντας: «Μα τη δύναμη των μεγάλων θεών, από μαγείες φονεύθηκε σήμερα ο φίλος μου ο Λυαίος». Μόλις έμαθε ότι ο Λυαίος φονεύθηκε με οδηγίες του Δημητρίου, πρόσταξε τους στρατιώτες να υπάγουν στο λουτρό και να φονεύσουν τον Άγιο Δημήτριο: «ὁ φιλῶν με, ἀπελθών, βαλέτω Δημήτριον». Επήγαν οι στρατιώτες και ελόγχευσαν τον Άγιο με τις λόγχες τους σε όλο του το σώμα. Ο πρώτος λογχισμός ήταν στη δεξιά του πλευρά, διότι μόλις τους είδε ο Άγιος ύψωσε μόνος του στην δεξιά του χείρα, για να τον λογχεύσουν. Με αυτό το μαρτύριο ετελειώθη ο Άγιος Δημήτριος. Ευλαβείς χριστιανοί ήλθαν κρυφά, για τον φόβο του βασιλιά, στο λουτρό εκείνο και ενταφίασαν το λείψανο στο μέρος εις το οποίο ετελειώθη. Κάποιος άλλος μαθητής του Αγίου, ο Λούπος, ο οποίος βρισκόταν εκεί κατά την ώρα του μαρτυρίου, έβγαλε το δαχτυλίδι του Αγίου από το δεξί του δάχτυλο και πήρε το μανδήλιο του και το επανωφόριο του από τους ώμους του και τα έβαψε στο αίμα του Μεγαλομάρτυρος και με αυτά ενεργούσε θαύματα πολλά. Αρρώστους ιάτρευε και δαιμονισμένους εθεράπευε. Ο βασιλιάς, μόλις τα έμαθε αυτά, έστειλε στρατιώτες και αποκεφάλισαν τον Λούπο σε κάποιον τόπο ονομαζόμενο Τριβουάλιον. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ετελειώθη «ὁ αὐτόχθων ἡμῖν καὶ ἡμεδαπὸς Πολιοῦχος, τὸ μέγα τῆς οἰκουμένης θαῦμα, τὸ μέγα τῆς ἱερᾶς ἐκκλησίας ὡράΐσμα, ὁ πολὺς τὰ πάντα καὶ θαυματουργὸς καὶ Μυροβλήτης Δημήτριος». Ο Πανένδοξος και Καλλίνικος Μάρτυς υπήρξε «ἠγαπημένος τοῦ Χριστοῦ μαθητὴς ἢ παῖς ἢ φίλος ἄκρος καὶ οἰκειώτατος», ομοιάζοντας προς Αυτόν ως προς τα μαρτύρια τα οποία υπέστη, την απέραντη καρτερία του και ως προς την διδαχήν την οποίαν ανέλαβε«κατὰ χάριν τοῦ Δεσπότου μίμησιν». Ο μαρτυρικός του θάνατος ωνομάσθη «Χριστομίμητος σφαγή», διότι, ως αναφέρει ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας απευθυνόμενος προς τον Άγιον: «Ἐμαρτύρησεν ἐκεῖνος ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου τὴν καλὴν ὁμολογίαν, ἐμαρτύρησας καὶ αὐτὸς τὴν καλὴν ὁμολογίαν ἐκείνῳ. Δεδεμένον ἔμαθες ἐδέθης αὐτός. Ἐδέξατο τῇ πλευρᾷ τὴν πληγὴν ὁ Δεσπότης καὶ σὺ τούτῳ τῷ μέρει τὰς πληγὰς ἐκείνας ἐδέξω. Ὑπὲρ ἀνθρώπων ἐκεῖνος εἵλετο τὴν τελευτὴν ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων ἐτελεύτησας αὐτός. Ὦ Χριστοῦ μὲν ἑταῖρε, Χριστοῦ δὲ μιμητά». «Πᾶσα δὲ ἡ πόλις παρρησιαζόμεθα τὴν εὐσέβειαν, ἐπὶ τῷ μαρτυρίῳ τοῦ Μεγάλου Δημητρίου καυχώμενοι». Και αυτό διότι ο μέγας εν τοις αγίοις αυτού Θεός ημών θέλων να αντιδοξάσει τον δοξάσαντα Αυτόν Μάρτυρα οικονόμησε, ώστε να αναβλύσει η αγάπη του Αγίου χαρίζοντας την ίασιν εκ των σωματικών και ψυχικών ασθενειών δια του μύρου που άρχισε να εκρέει από το λογχισμένο πάναγνο σώμα του Αθλοφόρου. Μπροστά λοιπόν σε μια τέτοια αγάπη και στις τόσες δωρεές του Μάρτυρα «τίς ἡμῖν ἰσχὺς πρὸς ἀνταπόδοσιν πολλαπλασιάζομεν αὐτῷ τὴν πανήγυριν»,ώστε το Μαρτύριο του Αγίου να μην σταματά τον θαυμασμό και μόνον των πιστών εγκωμιαστών του, αλλά και να ενεργεί μυστικώς στην καρδιά του κάθε χριστιανού, ούτως ώστε ο πιστός να μιμείται έργῳ πλέον τον Άγιον, διότι κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας «τιμὴ Μάρτυρος, μίμησις αὐτοῦ».   Ταις αυτού αγίαις πρεσβείαις ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς.

Πηγή: http://www.inad.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=108&Itemid=83
 

ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

Με λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια κλήρος και λαός της Θεσσαλονίκης, της πόλης του Αγίου Δημητρίου υποδέχθηκαν την Τρίτη 22 Οκτωβρίου το απόγευμα τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Ο προκαθήμενος της Ορθοδοξίας πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, προσκεκλημένος του Μητροπολίτου Ανθίμου.   

Η υποδοχή του Οικουμενικού Πατριάρχη πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό του Πολιούχου της Θεσσαλονίκης Αγίου Δημητρίου. Παρόντες ήσαν 27 Αρχιερείς, ο υπουργός Μακεδονίας Θράκης Θεόδωρος Καράογλου, ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολος Τζιτζικώστας, ο κ. Αλ. Μπακατσέλος, Άρχων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εκπρόσωποι των τοπικών αρχών, πλήθος κληρικών και πιστών.  

Με την υποδοχή του Οικουμενικού Πατριάρχη, έγινε και η υποδοχή του αντιγράφου της ιεράς εικόνος της Παναγίας της Τριχερούσης, η οποία φυλάσσεται στο Επισκοπείο της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης. Μιλώντας στην πανηγυρική δοξολογία που τελέστηκε επί τη αφίξει του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης έστειλε μήνυμα ομοψυχίας και ενότητας στον ελληνικό λαό. «Όταν πορευόμεθα ηνωμένοι και ομόψυχοι, αποβλέποντες εις το καλόν και το αγαθόν του Γένους μας και της εκκλησίας, πάντοτε μεγαλουργούμε και εισερχόμεθα εις φάσεις ιστορικής πορείας και διαδρομής ευημερίας και αγαθών» και πορευόμαστε στο δρόμο του Θεού «μη ως άσωτοι, μηδέ ως άφρονες», αλλά σύμφωνα με το θέλημα Του και πρόσθεσε: «Προς όδευσιν όμως μετά του Κυρίου, απαραίτητος είναι η μετάνοια, δηλαδή, η αλλαγή νοοτροπίας και σκέψεως και η έξοδος εκ των στενών ορίων του ατομικού συμφέροντος, του εγώ μας». 

Για περισσότερα: ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

 

O ελλαδικός θρησκευτικός φονταμεταλισμός

Του Σταύρου Γιαγκάζογλου

(από άρθρο του στο Protagon.gr)

Συχνά η προσκόλληση των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών στο ιστορικό παρελθόν και η συντήρηση των ηθών και των εθίμων εγκλώβισε τον βίο των συγχρόνων Ορθοδόξων πιστών στα ποικίλα σχήματα του παρελθόντος και λειτούργησε μάλλον ως καταφύγιο εθνικών αναμνήσεων και ιδεών και όχι ως ζωντανός και αξιόμαχος παράγων εντός της σύγχρονης πραγματικότητας. Μολονότι στην εποχή μας συμβαίνουν ραγδαίες αλλαγές και ποικίλες ανακατατάξεις στην ελληνική κοινωνία, ορισμένα ρεύματα της σύγχρονης ελλαδικής Ορθοδοξίας προσκολλώνται πεισματικά και αναπολούν νοσταλγικά, εξωραΐζοντας ή ανακατασκευάζοντας ιδεολογικά το ένδοξο παρελθόν. Αντικειμενοποιώντας τα γλωσσικά, πολιτισμικά και εθιμικά σχήματα του ιστορικού παρελθόντος, εκλαμβάνοντας ως κλειστή και συντελεσμένη την έννοια της παράδοσης, οι κύκλοι αυτοί των Ορθοδόξων κλείνονται σε ένα είδος ναρκισσισμού, καθεστωτικής και ιδιοκτησιακής αντίληψης για την κατοχή της αλήθειας.
Αν και η σχέση της ελλαδικής Ορθοδοξίας με τη νεωτερικότητα υπήρξε εν πολλοίς ανταγωνιστική, η νεωτερική ιδέα του έθνους-κράτους έγινε σταδιακά μια σχεδόν «ιερή» έννοια και ένα «εκκλησιολογικό» εργαλείο. Η παράξενη μίξη εθνικών και θρησκευτικών στοιχείων δημιούργησε νέα πολιτισμικά στερεότυπα, τα οποία εξυπηρέτησαν ξεκάθαρα συγκεκριμένες εθνικές ή και πολιτικές σκοπιμότητες. Το ίδιο έπραξαν και σχεδόν όλες οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες στα Βαλκάνια και στη Ρωσία με εξαίρεση το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο υπέστη πλήγματα από τις ιστορικές και γεωπολιτικές ανακατατάξεις των νεωτέρων χρόνων και κυρίως από τον εθνικισμό του 19ου και του 20ού αιώνα. Μολονότι η περίφημη συνοδική καταδίκη της αίρεσης του εθνοφυλετισμού το 1872, με αφορμή το βουλγαρικό σχίσμα, μοιάζει να αποκρυσταλλώνει την αντινομία μεταξύ Ορθοδοξίας και εθνικισμού, ωστόσο οι ιστορικές περιπέτειες των Ορθοδόξων ως τις μέρες μας έδειξαν ότι η οικουμενικότητα είναι και παραμένει περισσότερο αίτημα παρά κεκτημένο.

Η ελλαδική Ορθοδοξία εκφράζοντας, αφενός, τη συντήρηση των παραδοσιακών ηθών και τη νοσταλγία του βυζαντινού μεγαλείου και, αφετέρου, αποτελώντας τον πλέον συνεκτικό παράγοντα του κοινωνικού ιστού στο νεοελληνικό κράτος, έδωσε τη δυνατότητα να διαμορφωθούν νέα σχήματα κατανόησης και ερμηνείας της ιστορίας και να καλλιεργηθούν νέα εθνικοθρησκευτικά οράματα και μεγάλες ιδέες. Ο ιστορικός αυτός ρόλος της ελλαδικής Ορθοδοξίας την οδήγησε αναπότρεπτα να ζει και μετά την επανάσταση του 1821 με την ιδέα του έθνους και κάτω από τον κρατικό μηχανισμό του ελλαδικού κράτους. Διάφορες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα προσέβλεπαν παραδοσιακά στη στήριξη της Εκκλησίας, προκειμένου να υλοποιήσουν τα πολιτικά σχέδιά τους. Η προσπάθεια χρησιμοποίησης του θεσμού της Εκκλησίας από πολιτικούς χώρους ή πρόσωπα για ίδιον κομματικό όφελος είναι σχεδόν παράδοση στη χώρα μας. Ουδέποτε, όμως, η Εκκλησία ως θεσμός παρείχε υποστήριξη σε ανελεύθερα και δικτατορικά καθεστώτα. Ό,τι δεν μπόρεσε να κάνει η δικτατορία του Μεταξά στον μεσοπόλεμο, συνέβη αργότερα με τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Έχοντας ακόμη νωπές τις πληγές της κατοχής και του εμφυλίου, η δικτατορία του 1967 επιχείρησε, δίπλα στη στρατιωτική της ισχύ, να χρησιμοποιήσει τον θεσμό της Εκκλησίας για να στηρίξει με τα εθνικοθρησκευτικά ιδεώδη την ιδεολογία και το πολιτικό της πρόγραμμα, σε μια κοινωνία που εμφάνιζε ανάγλυφα τα στοιχεία μιας ραγδαίας πολιτισμικής εκκοσμίκευσης.

Για Περισσότερα:  ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΛΑΡΙΣΑΣ

Η Εκκλησία κοντά στον λαό

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Ορισμένοι σύγχρονοι θεολόγοι υποστηρίζουν ότι η Εκκλησία σώζει τον κόσμο «με αυτό που είναι» κι όχι «με αυτό που κάνει», παραπέμποντας προφανώς στην αγιαστική παρουσία της και ειδικότερα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Από το άλλο μέρος, δημοσιογράφοι και σχολιαστές της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας βλέπουν την Εκκλησία ως εγκόσμιο κοινωνικό οργανισμό, αναζητώντας και αναγνωρίζοντας σε αυτή μόνο το κοινωνικό έργο (φιλανθρωπικά ιδρύματα, συσσίτια, οικοτροφεία, δωρεές κτλ.), παραβλέποντας ότι το πνευματικό της έργο έχει κοινωνικές διαστάσεις.
β) Από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια η Θεία Ευχαριστία συνδεόταν αναπόσπαστα με το κοινωνικό έργο. Ο ευαγγελιστής Λουκάς γράφει: «Ήσαν προσκαρτερούντες τη διδαχή των αποστόλων και τη κοινωνία του άρτου και ταις προσευχαίς… πάντες δε οι πιστεύοντες ήσαν επί το αυτό και είχαν άπαντα κοινά» (Πράξ. 2, 42-44). Η εμπειρία της πρώτης Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, όπου συνδυάζονταν κοινή προσευχή, κήρυγμα, Θεία Ευχαριστία και κοινοκτημοσύνη, επηρέασε τις μεταγενέστερες εκκλησιαστικές κοινότητες και διασώζεται ώς σήμερα στα μοναστικά κοινόβια.
γ) Εκείνος που μετέχει συνειδητά στην Ευχαριστία, καλείται να υπερβεί τις κοινωνικές ή άλλες διαιρέσεις, οι οποίες κρατούν τους ανθρώπους χωρισμένους και δημιουργούν ανταγωνισμούς και αντιπαλότητες μεταξύ τους. Η αγάπη του Θεού και Πατρός, η Χάρη του Κυρίου Ιησού και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος εκχέονται απλόχερα στη Θεία Ευχαριστία και εν συνεχεία κλήρος και λαός καλούνται να μεταγγίσουν εμπράκτως τις θείες δωρεές στην κοινωνία.
δ) Τόσο μεγάλη είναι η αξία που προσέδωσε η αποστολική παράδοση στην ανιδιοτελή αγάπη, ώστε την τοποθετεί πάνω από τη γλωσσολαλιά, την προφητεία, τη θαυματουργία, την εκούσια πτωχεία και το μαρτύριο (βλ. Α’ Κορ. 13, 1-8). Για την αγάπη του Χριστού οι μάρτυρες έχυσαν το αίμα τους, οι ομολογητές υπέμειναν καρτερικά τα βασανιστήρια, οι πλούσιοι Πατέρες σκόρπισαν τον πλούτο στους ενδεείς, οι όσιοι ασκητές βίωσαν την εκούσια πτωχεία του Χριστού και έγιναν πρότυπα αρετής και τελειότητας. Πιστοί άνθρωποι πρόσφεραν τα υπάρχοντά τους για την ανακούφιση του λαού, καθιστάμενοι μεγάλοι ευεργέτες του Γένους.
ε) Αυτή η δισχιλιόχρονη αποστολική παράδοση απηχείται στο πρόγραμμα του παναγιότατου οικουμενικού πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, που επισκέφθηκε το Άγιον Όρος και από χθες έφθασε στην ιερά μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως. Σήμερα Κυριακή θα προΐσταται της Θείας Λειτουργίας στον ιερό ναό Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Νεάπολης και τις επόμενες ημέρες ο παναγιότατος θα επισκεφθεί ενορίες και χώρους κοινωνικής προσφοράς, όπου βρίσκουν καταφύγιο αδύναμοι συμπολίτες μας. Θα δει από κοντά τους εθελοντές και τις εθελόντριες που δραστηριοποιούνται υπό την αιγίδα της ιεράς μητροπόλεως, θα γευματίσει με νέα παιδιά της περιοχής αλλά και τους «αδελφούς τους ελαχίστους».
στ) Παράλληλα, ο πατριάρχης του Γένους και πνευματικός ηγέτης της ορθοδοξίας κουβαλώντας βαριά παράδοση αιώνων, αφού η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως πρωτοστατούσε πάντοτε στην ίδρυση εκπαιδευτηρίων και στη λειτουργία φιλανθρωπικών καταστημάτων για τις χρείες «των του Χριστού πενήτων», θα επισκεφθεί τα παιδιά των Αθιγγάνων - Ρομά στην περιοχή του Δενδροποτάμου και θα εγκαινιάσει εκεί σχολικό συγκρότημα.
ζ) Οι εν λόγω επισκέψεις της αυτού θειοτάτης παναγιότητος του οικουμενικού πατριάρχου, που προγραμματίσθηκαν από τον σεβασμιότατο μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα, έχουν συμβολικό χαρακτήρα. Φανερώνουν όμως το ανύστακτο ενδιαφέρον της Εκκλησίας για τους κοινωνικά αδύναμους συνανθρώπους μας αλλά και την προσήνεια του οικουμενικού πατριάρχου, ο οποίος συγκαταβαίνει ταπεινά για να παραμυθήσει το λαό του Θεού. Ταυτόχρονα δίδεται το μήνυμα ότι όποιος πιστεύει στον Θεό της αγάπης και της κενωτικής θυσίας, ενδιαφέρεται και για τον «κατ’ εικόνα Θεού» πλασμένο άνθρωπο. Ακόμη, ο παναγιότατος, τιμώντας την πανεπιστημιακή κοινότητα, θα επισκεφθεί το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και κορύφωση της ιεράς του πορείας αποτελεί η παρουσία του στον λαμπρό εορτασμό του Αγίου Δημητρίου, πολιούχου της Θεσσαλονίκης.

http://www.makthes.gr/news/opinions/111609/

Ευαγγέλιο της Κυριακής 20 Οκτωβρίου 2013 (Κυριακή ΣΤ´ Λουκά)

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα
(Λουκ. η΄ 27-39)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν. Ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς.Παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. Πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. Ἐπηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· Τί σοί ἐστιν ὄνομα; Ὁ δὲ εἶπε· Λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. Ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. Ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. Ἰδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. Ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονός, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. Ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο. Αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. Ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ, ἀφ᾿ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· Ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. Καὶ ἀπῆλθε καθ᾿ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς.

Απόδοση
Εκεῖνο τὸν καιρό, καθὼς ἔφτασε ὁ Ἰησοῦς στὴν περιοχὴ τῶν Γαδαρηνῶν, τὸν συνάντησε κάποιος ἄνδρας ἀπὸ τὴν πόλη, ποὺ εἶχε μέσα του δαιμόνια ἀπὸ πολὺν καιρό. Ροῦχο δὲν ντυνόταν οὔτε ἔμενε σὲ σπίτι, ἀλλὰ ζοῦσε στὰ μνήματα. Ὅταν εἶδε τὸν Ἰησοῦ, ἔβγαλε μιὰ κραυγή, ἔπεσε στὰ πόδια του καὶ τοῦ εἶπε μὲ δυνατὴ φωνή: «Τί δουλειὰ ἔχεις ἐσὺ μ’ ἐμένα Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ ὕψιστου Θεοῦ; Σὲ παρακαλῶ μὴ μὲ βασανίσεις». Αὐτὰ τὰ εἶπε, γιατὶ ὁ Ἰησοῦς εἶχε διατάξει τὸ δαιμονικὸ πνεῦμα νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Ἀπὸ πολλὰ χρόνια τὸν εἶχε στὴν ἐξουσία του, καὶ γιὰ νὰ τὸν συγκρατήσουν τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες καὶ τοῦ ἔβαζαν στὰ πόδια σιδερένια δεσμά. Ἐκεῖνος ὅμως ἔσπαζε τὰ δεσμά, καὶ τὸ δαιμόνιο τὸν ὁδηγοῦσε στὶς ἐρημιές. Ὁ Ἰησοῦς τὸν ρώτησε: «Ποιὸ εἶναι τὸ ὄνομά σου;» Ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Λεγεών»· γιατὶ εἶχαν μπεῖ μέσα του πολλὰ δαιμόνια. Τὰ δαιμόνια, λοιπόν, τὸν παρακαλοῦσαν νὰ μὴν τὰ διατάξει νὰ πᾶνε στὴν ἄβυσσο. Ἐκεῖ κοντὰ ἦταν ἕνα κοπάδι ἀπὸ πολλοὺς χοίρους ποὺ ἔβοσκαν στὸ βουνό, καὶ τὰ δαιμόνια παρακαλοῦσαν τὸν Ἰησοῦ νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ μποῦν στοὺς χοίρους, καὶ τοὺς τὸ ἐπέτρεψε. Βγῆκαν, λοιπόν, ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ μπῆκαν στοὺς χοίρους. Τότε τὸ κοπάδι ὅρμησε πρὸς τὸν γκρεμὸ καὶ πνίγηκε στὴ λίμνη. Μόλις οἱ βοσκοὶ εἶδαν τί ἔγινε, ἔφυγαν καὶ τὸ εἶπαν στὴν πόλη καὶ στὴν ὕπαιθρο. Βγῆκαν οἱ ἄνθρωποι νὰ δοῦν τί ἔγινε καὶ ἦρθαν κοντὰ στὸν Ἰησοῦ. Βρῆκαν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν ὁποῖο βγῆκαν τὰ δαιμόνια νὰ κάθεται δίπλα στὸν Ἰησοῦ, νὰ φοράει ροῦχα καὶ νὰ φέρεται λογικά, καὶ φοβήθηκαν. Ὅσοι εἶχαν δεῖ τί εἶχε γίνει, τοὺς εἶπαν γιὰ τὸ πῶς ὁ δαιμονισμένος σώθηκε. Τότε ὅλο τὸ πλῆθος ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῶν Γαδάρων παρακαλοῦσαν τὸν Ἰησοῦ νὰ φύγει ἀπὸ κοντά τους, γιατὶ τοὺς εἶχε πιάσει μεγάλος φόβος. Ἐκεῖνος μπῆκε στὸ πλοιάριο γιὰ νὰ γυρίσει πίσω. Ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν ὁποῖο εἶχαν βγεῖ τὰ δαιμόνια τὸν παρακαλοῦσε νὰ τὸν πάρει μαζί του. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως τοῦ εἶπε νὰ φύγει, μὲ τὰ παρακάτω λόγια: «Γύρισε στὸ σπίτι σου καὶ διηγήσου ὅσα ἔκανε σ’ ἐσένα ὁ Θεός». Ἐκεῖνος ἔφυγε διαλαλώντας σ’ ὅλη τὴν πόλη ὅσα ἔκανε σ’ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς.

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς και το κοινωνικό του μήνυμα

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, που κατά μία παράδοση ανήκε στον χορό των εβδομήκοντα μαθητών του Κυρίου και η Εκκλησία τιμά στις 18 Οκτωβρίου, ήταν Έλληνας. Γεννήθηκε στην Αντιόχεια και «ήτο γυμνασμένος εις το άκρον και όλην την έξωθεν σοφίαν, και πεπαιδευμένος την Εβραϊκήν και την Συριακήν διάλεκτον» σύμφωνα με τον Συναξαριστή. Σύμφωνα με τον Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη, αλλά και άλλους συγγραφείς, ο Απόστολος Παύλος συνάντησε τον Λουκά στη Θήβα της Βοιωτίας επί βασιλείας Τίτου Κλαυδίου (περί το 42 μ.Χ.), όπου υπηρετούσε ως ιατρός φροντίζοντας τους ασθενείς.
β) Όταν γνώρισε τη χριστιανική πίστη εγκατέλειψε τα υπάρχοντά του και την εθνική θρησκεία και συνόδευσε τον Απ. Παύλο στις ιεραποστολικές του περιοδείες. Ο Λουκάς έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα και κήρυξε στη Μακεδονία, συνόδευσε τον Απόστολο Παύλο στα Ιεροσόλυμα, όπου συνάντησε και άλλους αποστόλους, που είχαν γίνει αυτήκοοι και αυτόπτες μάρτυρες της παρουσίας του Κυρίου.
γ) Ακολούθησε τον Απ. Παύλο στη Ρώμη και με την καθοδήγησή του συνέταξε το Ευαγγέλιο και τις Πράξεις, που αφιέρωσε στον ηγεμόνα της Αχαΐας Θεόφιλο. Περιγράφοντας την καθημερινή ζωή της πρώτης εκκλησιαστικής κοινότητας των Ιεροσολύμων γράφει: «Αυτοί όλοι ήταν αφοσιωμένοι στη διδασκαλία των αποστόλων και στη μεταξύ τους κοινωνία, στην τέλεση της θείας Ευχαριστίας και στις προσευχές. Δέος τους κατείχε όλους όσοι έβλεπαν εκπληκτικά θαύματα να γίνονται μέσω των αποστόλων».
δ) Και συνεχίζει ο ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς: «Κι όλοι οι πιστοί ζούσαν σ’ ένα τόπο και είχαν τα πάντα κοινά· ακόμη πουλούσαν και τα κτήματα και τα υπάρχοντά τους, και μοίραζαν τα χρήματα σε όλους, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός. Κάθε μέρα συγκεντρώνονταν με ομοψυχία στο ναό, τελούσαν τη θεία Ευχαριστία σε σπίτια, τρώγοντας την τροφή τους γεμάτοι χαρά και με απλότητα στην καρδιά. Δοξολογούσαν το Θεό, κι όλος ο λαός τους εκτιμούσε» (Πράξ. 2, 42-47).
ε) Η ομόνοια, η ενότητα, η ομοήθεια, η κοινοκτημοσύνη, η φιλαδελφία και η ομοτροπία που απαντούν στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες είναι καρπός του Πνεύματος και απόρροια πρακτικής εφαρμογής της εντολής της αγάπης. Εάν σύμφωνα με τους λόγους του Χριστού η χριστιανική διδασκαλία συνοψίζεται στην αγάπη προς το Θεό και την αγάπη προς το συνάνθρωπο, τότε στο παραπάνω κείμενο των Πράξεων φαίνεται καθαρά η βίωση των δύο αυτών εντολών. Τέλεση της θείας Ευχαριστίας και κοινωνία με το Θεό αφενός αλλά και ομοψυχία, διαπροσωπική κοινωνία και εκούσια προσφορά για τις χρείες των συνανθρώπων αφετέρου.
στ) Ο Ευαγγελιστής Λουκάς προσθέτει στο ευαγγέλιό του λεπτομέρειες που δεν απαντούν στα άλλα ευαγγέλια. Τονίζει ιδιαίτερα την ευσπλαχνία, το έλεος, τη μακροθυμία και τη φιλανθρωπία του Κυρίου προς το ανθρώπινο γένος, το οποίο ήλθε να λυτρώσει ως ιατρός. Το ευαγγέλιο αυτό έχει χαρακτηρισθεί ως το κατεξοχήν κοινωνικό ευαγγέλιο. Στα κείμενά του ταλανίζονται οι πλούσιοι, που στηρίζονται μόνο στα αγαθά τους, ξεχνώντας τον Θεό και τους συνανθρώπους τους, και μακαρίζονται οι πτωχοί, οι οποίοι έχουν την ελπίδα τους στον Θεό.
ζ) Εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι στις συγγραφές του Αγίου Λουκά, και όχι μόνο, φανερώνεται η κοινωνική διάσταση του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας. Αυτό καθεαυτό το μυστήριο αποτελεί το πνευματικό κέντρο του κόσμου, όπου καταργούνται οι κοινωνικές, φυλετικές και άλλες διαιρέσεις. Στην ευχαριστιακή τράπεζα μετέχουν αδελφωμένοι πλούσιοι και πένητες, εγκρατείς και ράθυμοι, εχθροί και φίλοι. Θυσιάζοντας κάθε εμπαθές νόημα και πάθος και τρεφόμενοι με το Σώμα του Χριστού, υπερβαίνουν τους ανταγωνισμούς, το μίσος και τον φόβο του θανάτου. Έτσι γίνονται το ζυμάρι για τη μεταλλαγή και τη μεταμόρφωση του κόσμου.

Πηγή: http://www.makthes.gr/news/opinions/111264/

Ευαγγέλιο της Κυριακής 13 Οκτωβρίου 2013 (Των Αγ. Πατέρων Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου)

Το Ευαγγελικό ΑνάγνωσμαΚατά Λουκάν (η΄ 5–15)
Εἶπεν ὁ Κύριος την παραβολήν ταύτην·
«ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. Καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.
Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη.
Ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. Ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. Οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. Τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. Τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.»

Απόδοση:
Εἶπεν ὁ Κύριος την ἑξῆς παραβολήν: «Ἐβγῆκε ὁ γεωργὸς διὰ νὰ σπείρῃ τὸν σπόρον του. Καὶ ἐνῷ ἔσπερνε, μερικοὶ σπόροι ἔπεσαν κοντὰ εἰς τὸν δρόμον καὶ καταπατήθηκαν καὶ τὰ πτηνὰ τοῦ οὐρανοῦ τοὺς ἔφαγαν· ἄλλοι ἔπεσαν εἰς πετρῶδες ἔδαφος καὶ ὅταν ἐφύτρωσαν, ἐξεράθηκαν, διότι δὲν εἶχαν ὑγρασίαν· ἄλλοι ἔπεσαν ἀνάμεσα στὰ ἀγκάθια καὶ ὅταν φύτρωσαν τὰ ἀγκάθια, τοὺς ἔπνιξαν τελείως· καὶ ἄλλοι ἔπεσαν εἰς καλὸν ἔδαφος καὶ ἐφύτρωσαν καὶ ἀπέδωκαν ἑκατὸ φορὲς περισσότερον καρπόν». Ἐνῷ ἔλεγε αὐτά, ἐφώναξε, «Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει αὐτιὰ διὰ νὰ ἀκούῃ, ἂς ἀκούῃ».
Οἱ μαθηταί του τὸν ἐρωτοῦσαν τί σημαίνει ἡ παραβολὴ αὐτή. Καὶ ἐκεῖνος εἶπε, «Σ’ ἐσᾶς ἔχει δοθῆ τὸ νὰ γνωρίσετε τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ εἰς τοὺς λοιποὺς δίδονται μὲ παραβολές, διὰ νὰ κυττάζουν ἀλλὰ νὰ μὴ βλέπουν καὶ νὰ ἀκούουν ἀλλὰ νὰ μὴ καταλαβαίνουν. Ἡ παραβολὴ αὐτὴ σημαίνει τὰ ἑξῆς; Ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· ἐκεῖνοι ποὺ ἔπεσαν κοντὰ εἰς τὸν δρόμον εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἄκουσαν, ἔπειτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ ἀφαιρεῖ τὸν λόγον ἀπὸ τὴν καρδιά τους, διὰ νὰ μὴ πιστέψουν καὶ σωθοῦν. Ἐκεῖνοι δὲ ποὺ ἔπεσαν εἰς τὸ πετρῶδες ἔδαφος, εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ὅταν ἀκούσουν, δέχονται μὲ χαρὰν τὸν λόγον ἀλλὰ δὲν ἔχουν ρίζαν· προσωρινῶς πιστεύουν καὶ τὸν καιρὸν τῆς δοκιμασίας ἀπομακρύνονται. Ἐκεῖνο ποὺ ἔπεσε στὰ ἀγκάθια, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἄκουσαν ἀλλ’ εἰς τὸν δρόμον τους συμπνίγονται ἀπὸ τὰς φροντίδας καὶ τὸν πλοῦτον καὶ τὰς ἡδονὰς τοῦ βίου καὶ ὁ καρπός τους δὲν ὡριμάζει. Ἐκεῖνο δὲ ποὺ ἔπεσεν εἰς τὸ καλὸν ἔδαφος εῑναι ἐκεῖνοι ποὺ μὲ καρδιὰ καλὴ καὶ ἀγαθὴ ἀκούουν τὸν λόγον, τὸν διατηροῦν καὶ καρποφοροῦν μὲ ὑπομονήν».

Οδηγίες για τη διδασκαλία των Θρησκευτικών των τριών τάξεων Ημερησίου και Εσπερινού Γυμνασίου

Μετά από σχετική εισήγηση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (πράξη 24/08-07-2013 και 33/30-09-2013 Δ.Σ.) και το υπ.Αριθμ 147633/Γ2/ 11-10-2013 έγγραφο της Δ/νσης Σπουδών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων οδηγίες σχετικά με τη διδασκαλία των Θρησκευτικών και των τριών τάξεων Ημερησίου και Εσπερινού Γυμνασίου είναι οι εξής:

 

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

(ΤΑΞΕΙΣ Α΄, Β΄, Γ΄ Γυμνασίου)

Τα διδακτικά βιβλία του μαθήματος στο Γυμνάσιο έχουν ήδη μειωμένες διδακτικές ενότητες και γι’ αυτό δεν προτείνεται οποιασδήποτε περαιτέρω μείωση. Ωστόσο, ο διδάσκων σε συνεργασία με τον Σχολικό Σύμβουλο, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες του σχολείου και της συγκεκριμένης τάξης, μπορεί να προβαίνει σε ανάλογες διαφοροποιήσεις της διδασκόμενης ύλης και του αριθμού των ωρών σε ορισμένες από τις διδακτικές ενότητες. Συνεπώς, προτείνεται στο διδάσκοντα να ακολουθεί τα συνακόλουθα βιβλία του εκπαιδευτικού για κάθε συγκεκριμένη τάξη.

 

 

 

 

Οδηγίες για τη διδασκαλία των Θρησκευτικών των Επαγγελματικών Λυκείων για το σχολικό έτος 2013-2014

Μετά από σχετική εισήγηση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (Πράξεις 26/2013 και 32/2013 του Δ.Σ.), και το υπ. Αριθμ 145836/Γ2/ 9-10-2013 έγγραφο της Δ/νσης Σπουδών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων οι οδηγίες σχετικά με τη διδασκαλία Θρησκευτικών  των Επαγγελματικών Λυκείων είναι οι εξής:

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Α΄ ΤΑΞΗ  ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΕΠΑΛ

 [ 1 ώρα την εβδομάδα  καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους]

Θα διδαχθούν επιλεγμένες ενότητες από το βιβλίο «Ορθόδοξη Πίστη και Λατρεία» των Χ. Γκότση, π. Γ. Μεταλληνού και Γ. Φίλια, που διδάσκεται ήδη στην Α΄ τάξη του Γενικού Λυκείου.

 Α. Γενικοί σκοποί του μαθήματος στο Λύκειο

1. Να αποκτήσουν οι μαθητές επαρκή γνώση του περιεχομένου της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης.

2. Να εμβαθύνουν αναλύοντας την εμπειρία από την ιστορική συνάντηση αυτής της παράδοσης με τον πολιτισμό γενικότερα.

3. Να προσεγγίσουν διαλεκτικά άλλα θρησκεύματα και φιλοσοφικές αντιλήψεις, αποκτώντας τη δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής, σε σχέση με τη βίωση της αλήθειας, όπως την εννοεί η ορθόδοξη παράδοση.

4. Να κατανοήσουν, επομένως, ότι το μάθημα των θρησκευτικών στο σχολείο είναι μάθημα γνώσης, που ενθαρρύνει τον ελεύθερο διάλογο και όχι μάθημα κατήχησης που αποβλέπει στον προσηλυτισμό.

5. Πρέπει να θεωρείται δεδομένος  ο σεβασμός της προσωπικότητας του μαθητή καθώς και η ιδιαιτερότητα της ηλικίας του, που σχετίζεται με τις έντονες και αγωνιώδεις υπαρξιακές, φιλοσοφικές και θρησκευτικές του αναζητήσεις, αφού και αυτή η ευαγγελική κλήση θέτει ως κεντρική προϋπόθεση για την αποδοχή της την ελεύθερη στάση και διάθεση του ανθρώπου.

6. Τα θέματα που σχετίζονται με την πίστη, τη θρησκεία, τον Θεό και την ηθική, να προσεγγίζονται με τέτοιο τρόπο, ώστε να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη τόσο το νοητικό επίπεδο των μαθητών όσο και οι αυξημένες ευαισθησίες και συναισθηματικές μεταπτώσεις της κρίσιμης ηλικίας τους, τα υπαρξιακά τους προβλήματα και οι ανάγκες τους (εκρηκτικότητα σεξουαλικής αφύπνισης, κοινωνικές και διαφυλικές σχέσεις, αβεβαιότητα για την μελλοντική επαγγελματική αποκατάσταση, αποδοχή-αναγνώριση και καταξίωση από το κοινωνικό σύνολο).

7. Η όποια ακολουθούμενη διδακτική μέθοδος για την επιτυχή υλοποίηση των σκοπών του μαθήματος δεν μπορεί παρά να έχει αφενός  χριστοκεντρικό χαρακτήρα, αφού και εδώ το πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού στην ανθρώπινη ιστορία αποτελεί το κέντρο του περιεχομένου του, αφετέρου δε μαθητοκεντρικό χαρακτήρα, προσαρμοσμένη δηλαδή στην ηλικία των μαθητών, στις μαθησιακές τους δυνατότητες, τις όποιες άλλες ιδιαιτερότητές τους και τις γενικές και ειδικές ανάγκες τους.

Β. Οι σκοποί του μαθήματος «Ορθόδοξη Πίστη και Λατρεία» (δια των επιλεγμένων ενοτήτων) στην Α΄ τάξη του ΕΠΑΛ

1. Η διδασκαλία βασικών κεφαλαίων της ορθόδοξης πίστης όπως αυτά προβάλλονται στους πιστούς μέσω των χριστιανικών εορτών.

2. Η συνειδητοποίηση του γεγονότος, ότι στην ορθόδοξη λατρεία ανακεφαλαιώνεται η πίστη και διδάσκεται μάλιστα με σαφήνεια και παραστατικότητα.

3. Η κατανόηση εκ μέρους των μαθητών  κεντρικών θεολογικών αληθειών, που εκφράζονται μέσω των μεγάλων  Δεσποτικών και Θεομητορικών εορτών της Εκκλησίας.

4. Η επαφή και γνωριμία με τα  μυστήρια της Εκκλησίας καθώς και η ανάλογη εμβάθυνση σ’ αυτά, με την υπογράμμιση  του θεόσδοτου  χαρακτήρα τους.

5. Η κατανόηση εκ μέρους των μαθητών της θέσης τους ως λαϊκών μελών της Εκκλησίας, οργανικά ενταγμένων σ’ αυτήν και η εξοικείωσή τους με τη χρήση γενικών λειτουργικών όρων και εννοιών.

6. Ο υγιής και δημιουργικός προβληματισμός τους πάνω σε καίρια ζητήματα, που αφορούν στη λατρεία της Εκκλησίας και έχουν σχέση με την δική τους ενεργό συμμετοχή στα λατρευτικά δρώμενα.

7. Η πληροφόρηση και ενημέρωσή τους για το ρόλο και τους σκοπούς διαφόρων παραθρησκευτικών οργανώσεων καθώς και για τις προσηλυτιστικές τους μεθόδους, κεντρικός άξονας των οποίων είναι η «προβολή» με διάφορα μέσα των τελετουργιών τους και η πρόσκληση συμμετοχής σ’ αυτές.

Γ. Επιλεγμένες διδακτικές ενότητες για την Α΄ τάξη του ΕΠΑΛ

Προτείνονται για διδασκαλία στην Α΄τάξη ΕΠΑΛ  οι παρακάτω ενότητες από το βιβλίο  «Ορθόδοξη Πίστη και Λατρεία», αφού βεβαίως ελήφθη υπόψη  το περιεχόμενο του βιβλίου της Α΄ ΤΕΕ, το οποίο θα διδάσκεται εφεξής στη Β΄ τάξη του ΕΠΑΛ: 2, 3, 7, 8, 9 10, 11, 14, 15, 16, 18, 20, 21, 24, 27, 29, 32, 33, 36, 39, 40 και 41.

Δ. Γενικές μεθοδολογικές οδηγίες και παρατηρήσεις

            Με βάση το ιδιαίτερο περιεχόμενο των παραπάνω  επιλεγμένων ενοτήτων και λαμβάνοντας υπόψη τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου σχολείου και του διατιθέμενου χρόνου διδασκαλίας, είναι ανάγκη:

1. Η όποια διδακτική μέθοδος πρέπει να αποβλέπει στη μετάδοση του ουσιώδους με τρόπο ακριβή, λιτό και περιεκτικό, χωρίς πλατειασμούς και επιμονή σε λεπτομέρειες.

2. Τα συνοδευτικά-θεολογικού και λειτουργικού περιεχομένου-κείμενα, λειτουργούν ως αφόρμηση ή εφαρμογή της διδασκαλίας και λόγω των  ιδιαιτεροτήτων της τάξης ίσως είναι καλύτερα να αξιοποιούνται μόνο από τη μετάφρασή τους.

3. Κάποια από τα προτεινόμενα στο βιβλίο «Θέματα για συζήτηση» στο τέλος κάθε ενότητας παρουσιάζουν ενδιαφέρον και μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως αφορμή έναρξης της διδασκαλίας, καλώντας μάλιστα σε αυτενέργεια τους μαθητές.

4. Η αξιοποίηση των εικόνων-φωτογραφιών του βιβλίου είναι δυνατόν να λειτουργήσει όχι μόνο συμπληρωματικά αλλά  και με τρόπο καίρια λειτουργικό κατά τη διάρκεια της διδακτικής πράξης, εφόσον επισημανθεί  εκ των προτέρων η ιδιαίτερη θέση και αξία τους. Κατά την παρουσίαση του θέματος (π.χ. η θεολογική «ανάγνωση» της εικόνας της Γεννήσεως του Χριστού) η ενεργός συμμετοχή των μαθητών μέσα στην τάξη μπορεί κάλλιστα και σε μεγάλο βαθμό να αντικαταστήσει την τυπική προφορική παράδοση/διδασκαλία των θεολογικών πτυχών του γεγονότος.

5. Κατά τη διαδικασία παρουσίασης του κεντρικού θέματος των διαφόρων ενοτήτων κρίνεται σκόπιμη η πλήρης ανάλυση-με αφετηρία την ετυμολογία- βασικών και συχνά χρησιμοποιούμενων όρων και εννοιών που αφορούν στη λατρεία της Εκκλησίας (π.χ. Εκκλησία, Λατρεία, Λειτουργία, Μυστήριο, Κοινωνία, Θεία Οικονομία, Θεοφάνια, Θαύμα, Ανάσταση, Ευχαριστία, Μετάνοια, κλήρος και λαός κλπ). Ο βαθμός εξοικείωσης των μαθητών μαζί τους με την ανεύρεση σύγχρονων συνώνυμων και συναφών ως προς το περιεχόμενο και την χρήση εννοιών, συνδεδεμένων με την καθημερινότητα.

Ε. Ειδικές μεθοδολογικές οδηγίες και παρατηρήσεις για κάθε διδακτική ενότητα

1. Ενότητες 2 και 3 ( 3 διδ. ώρες): Η Εισαγωγή στο θέμα της εξέλιξης και του περιεχομένου της χριστιανικής λατρείας θα γίνει από τον καθηγητή με την επισήμανση των ουσιωδών παραμέτρων της (χώρος, χρόνος, μορφή, περιεχόμενο, χαρακτήρας, σκοπός). Οι μαθητές θα συνεργαστούν εντοπίζοντας στο κείμενο του διαλόγου του Χριστού με τη Σαμαρείτισσα, τα παραπάνω στοιχεία και με την ανάκληση προσωπικών εμπειριών και βιωμάτων από τη συμμετοχή τους σε λατρευτικές πράξεις.

Άρχισε το δια βίου πρόγραμμα επιμόρφωσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για κληρικούς της Θράκης

Με αγιασμό που τέλεσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος το πρωί της Τρίτης 8 Οκτωβρίου του 2013, άρχισε το  πρόγραμμα επιμόρφωσης κληρικών των Ιερών Μητροπόλεων Θράκης σε ποιμαντικά θέματα και τη σύγχρονη θεολογική έρευνα, που πραγματοποιεί το Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, στα πλαίσια της ΔΟΜΗΣ ΔΙΑ ΒΙΟΥ του ΑΠΘ. Στον κύκλο των μαθημάτων που διαρκεί 64 ώρες θα διδάξουν ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και στο τέλος θα χορηγηθεί πιστοποίηση σπουδών, με αντιστοιχία 5 Ευρωπαϊκών μονάδων (ECTS), χρήσιμη για την ετήσια αξιολόγηση-βαθμολόγηση των κληρικών της Εκκλησίας της Ελλάδος. Στο πρόγραμμα συμμετέχουν 48 ιερείς επί το πλείστον από την Ι. Μητρόπολη Αλεξανδρουπόλεως, προς τους οποίους ο Μητροπολίτης κ. Άνθιμος κατά την έναρξη τόνισε τα εξής: «οφείλουμε διαρκώς να μελετούμε, να συζητούμε και να μαθαίνουμε. Δεν φτάνει που κάποτε σπουδάσαμε… ο κόσμος γύρω μας αλλάζει….».

Για περισσότερα:  ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ

Βασίλειος Φανάρας, Ο βιοηθικός προβληματισμός στο Σχολείο

Μάριος Κουκουνάρας - Λιάγκης, Οι θρησκείες στο σχολείο. Μία μετανεωτερική προσέγγιση της Θρησκευτικής Εκπαίδευσης με τεχνικές από το Θέατρο στην Εκπαίδευση

Σεμινάριο επιμόρφωσης ιεροδιδασκάλων του Ισλάμ από το Τμήμα Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Το Τμήμα Θεολογίας του Α.Π.Θ. ανταποκρινόμενο σε αίτημα του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων δια της Γενικής Γραμματείας Θρησκευμάτων, ανέλαβε την Επιμόρφωση των Ιεροδιδασκάλων της Δυτικής  Θράκης. Η ακαδημαϊκή επικοινωνία των καθηγητών του Τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του επιστημονικού  προσωπικού της μειονότητας της Δυτικής Θράκης με τους Ιεροδιδασκάλους,  γίνεται με σκοπό να συμβάλει στην επιστημονική τους ενημέρωση και δια  βίου κατάρτιση.

Η επιμόρφωση περιλαμβάνει δύο βασικούς άξονες: Ο πρώτος αφορά σε θέματα Κορανικά και αμιγώς μουσουλμανικά, και πραγματοποιείται από επιστήμονες της μουσουλμανικής μειονότητας, Δρ. Μουσουλμανικής Θεολογίας. Το  δεύτερο επιστημονικό πεδίο, του οποίου τη διδασκαλία έχει αναλάβει το επιστημονικό προσωπικό του Τμήματος Θεολογίας  με την αρωγή και λοιπών συναδέλφων της πανεπιστημιακής κοινότητας, καταλαμβάνει μια ευρεία θεματολογία, όπως,  η επιστημονική μελέτη της θρησκείας και μάλιστα της θρησκείας του Ισλάμ, ο ιστορικός διάλογος του Χριστιανισμού και ιδιαίτερα της Ορθοδοξίας με το Ισλάμ, τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν, ζητήματα σχέσεων θρησκείας και κοινωνίας, θρησκευτικής ετερότητας και πολυπολιτισμικότητας. Επίσης περιλαμβάνονται θέματα  διδασκαλίας των θρησκευτικών στο σύγχρονο σχολείο και χρήσης Νέων Τεχνολογιών στην εκπαίδευση, καθώς και ζητήματα που σχετίζονται με τη γλώσσα των Ι. Γραφών και τη μετάφρασή τους.

Για περισσότερα: ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ

Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος: «τα θρησκευτικά είναι κομμάτι της ζωής του τόπου»

Σύναξη των μελών των Ενοριακών Φιλοπτώχων Ταμείων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών πραγματοποιήθηκε το πρωί του Σαββάτου (25-9-2013) στις εγκαταστάσεις των κατασκηνώσεων στον Αυλώνα, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, με σκοπό τον συντονισμό του φιλανθρωπικού έργου των ενοριών.

Ο Αρχιεπίσκοπος ευχαρίστησε όλα τα μέλη των ενοριακών φιλοπτώχων ταμείων και έδωσε τις κατευθύνσεις του έργου για τη νέα εκκλησιαστική χρονιά.

«Το φιλανθρωπικό έργο για το οποίο καμαρώνουμε, δεν είναι ούτε του Αρχιεπισκόπου, ούτε των ιερέων, είναι αυτού του λαού που έρχεται και προσφέρει από το υστέρημά του. Αν δεν ήσασταν εσείς δε θα γινόταν αυτό το έργο» τόνισε ο Αρχιεπίσκοπος, ενώ υπογράμμισε πως «η λειτουργική και η μυστηριακή ζωή είναι το κέντρο της πορείας μας» και αναφέρθηκε στο σημαντικό έργο της ενοριών και στην προσφορά αγάπης λέγοντας πως «τέτοια προσφορά, όσο κι αν ψάξει κανείς δε θα τη βρει σε άλλο χώρο».

«Σήμερα έχουμε ανάγκη από εσωτερική ζωή. Δεν γίνεται, όμως, καμία αλλαγή στην κοινωνία, αν δεν αλλάξει ο ίδιος ο άνθρωπος και τον άνθρωπο τον αλλάζει μόνο ο Χριστός».

Ο Αρχιεπίσκοπος ευχαρίστησε το γενικό γραμματέα θρησκευμάτων κ. Καλαντζή για την παρουσία του στη σύναξη, αλλά και για τον τρόπο αντιμετώπισης του θέματος που είχε προκύψει με το μάθημα των θρησκευτικών και την ενδεχόμενη κατάργησή του, λέγοντας πως «ξέρει ότι τα θρησκευτικά είναι κομμάτι της ζωής αυτού του τόπου».

Αργότερα ο Αρχιεπίσκοπος επισκέφθηκε το συνέδριο στελεχών νεότητος που πραγματοποιούταν στις κατασκηνωτικές εγκαταστάσεις από την ενορία του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου ομωνύμου Δήμου.

Ο Αρχιεπίσκοπος συνομίλησε με τα μέλη και τους συνεργάτες του συνεδρίου, ενώ έκανε λόγο για «σεβασμό προς τις ρίζες μας, την πίστη μας, την ιστορία μας. Με γερές ρίζες, άλλωστε, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα και τις δυσκολίες».

 

Πηγή: http://blogs.sch.gr/gkapetanak/2013/09/25/%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b9%ce%b5%cf%80%ce%af%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%80%ce%bf%cf%82-%ce%b9%ce%b5%cf%81%cf%8e%ce%bd%cf%85%ce%bc%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b1-%ce%b8%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%ba%ce%b5%cf%85/

«Πνευματικότητα και Θρησκευτικότητα στον Νίκο Καζαντζάκη». Eκδήλωση στη Σαλονίκη

Η Διεθνής Εταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζάκη (Δ.Ε.Φ.Ν.Κ.) συμπληρώνει φέτος 25 χρόνια αφοσίωσης στον Νίκο Καζαντζάκη και το έργο του (1988 - 2013). Με αφορμή την επέτειο αυτή συνδιοργανώνει με την Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στρογγυλή τράπεζα με θέμα: «Πνευματικότητα και Θρησκευτικότητα στον Νίκο Καζαντζάκη»,

το Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013 στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, στις 7 το απόγευμα. Προεδρία: Γιούλη Ιεραπετριτάκη, Ιστορικός - Αρχαιολόγος, Υπεύθυνη της Τοπικής Επιτροπής Θεσσαλονίκης - Χαλκιδικής της Δ.Ε.Φ.Ν.Κ. 

Συμμετέχουν:

- π. Ανδρέας Νανάκης, Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάνου Κρήτης, Καθηγητής Τμήματος Θεολογίας Α.Π.Θ., Πρόεδρος της Διοικούσης Επιτροπής της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Κρήτης. «Η Εκκλησία και ο Νίκος Καζαντζάκης: Ο μύθος του αφορισμού και της ταφής του».

- Χρυσόστομος Σταμούλης, Καθηγητής και Πρόεδρος Τμήματος Θεολογίας Α.Π.Θ. «Salvatores Dei. Νίκος Καζαντζάκης και Ορθόδοξη παράδοση».

- Παναγιώτης Υφαντής, Επίκουρος Καθηγητής Τμήματος Θεολογίας Α.Π.Θ. «Ο Φτωχούλης του Καζαντζάκη».

- Αγάθη Μαρκάτη, Μrs Παιδαγωγικών. Διδάκτωρ Φιλοσοφίας. «Νίκος Καζαντζάκης: προσεγγίσεις του θείου - από τον Bergson στην εξελικτική θεολογία».

- Μαρία Χατζηαποστόλου, Θεολόγος. Εκπαιδευτικός Μέσης Εκπαίδευσης. Mrs Θεολογίας. Υποψήφια Διδάκτωρ Θεολογίας Α.Π.Θ. «Το πρόσωπο του Χριστού στον Νίκο Καζαντζάκη».

- Ευαγγελία Δαμουλή - Φίλια, Διδάκτωρ Ιονίου Πανεπιστημίου. Συγγραφέας. «Η Αθωνική εμπειρία του Νίκου Καζαντζάκη».

Πηγή: http://religiousnet.blogspot.gr/2013/10/e.html 

Απόστολος Φίλιππος, Ο προστάτης των σιδηροδρομικών

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

 

α) Εντός του σιδηροδρομικού σταθμού της Θεσσαλονίκης λειτουργεί ιερός ναός προς τιμήν του Αγίου Αποστόλου Φιλίππου του Διακόνου, που η Εκκλησία τιμά στις 11 Σεπτεμβρίου Η αρχική σκέψη για την ίδρυση του ναϊδρίου αυτού ανήκει στον μακαριστό Γέροντα Παΐσιο. Τον είχαν επισκεφθεί κάποιοι καθηγητές της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και, συζητώντας για τα προβλήματα των περιθωριακών που συχνάζουν στους χώρους του σιδηροδρομικού σταθμού, εκείνος συνέστησε να κτισθεί ένας ναός που να αποτελεί καταφύγιο για τα «καημένα τα παιδιά».
β) Το Σεπτέμβριο του 1991 άρχισαν οι πρώτες ενέργειες για την υλοποίηση του έργου. Την πρωτοβουλία ανέλαβε η ιερά μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως (και προσωπικά ο π. Βαρνάβας, νυν μητροπολίτης της περιοχής αυτής), η οποία απευθύνθηκε στους φορείς της πόλης αλλά και στον Οργανισμό Σιδηροδρόμων Ελλάδος. Πρώτος ανταποκρίθηκε ο προϊστάμενος της εισαγγελίας πρωτοδικών Θεσσαλονίκης Αργύριος Τσίχλας, ο οποίος πέρα από την οικονομική ενίσχυση με σημαντικό ποσό που συγκεντρώθηκε μεταξύ των εισαγγελικών λειτουργών για το σκοπό αυτό, στήριξε ηθικά και κοινωνικά την όλη προσπάθεια.
γ) Αρωγοί στο έργο της ίδρυσης του ιερού ναού εντός του σιδηροδρομικού σταθμού ήλθαν το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης και ο δήμος Θεσσαλονίκης. Η διοίκηση του Οργανισμού Σιδηροδρόμων Ελλάδος προσέφερε μέρος της αίθουσας αναμονής Β’, που βρίσκεται στο δεξιό μέρος της εισόδου, και ζήτησε ο ιερός ναός να φέρει το όνομα του Αποστόλου Φιλίππου, τον οποίο ανακήρυξαν ως προστάτη τους οι σιδηροδρομικοί.
δ) Έτσι τον Μάρτιο του 1994 έγιναν τα θυρανοίξια του ναού από τον μακαριστό μητροπολίτη Διονύσιο. Έκτοτε, ο ιερός ναός λειτουργεί τακτικά και οι εκάστοτε εφημέριοι με αθόρυβο και διακριτικό τρόπο προσφέρουν παράκληση και πνευματική αναψυχή τόσο στους εργαζόμενους όσο και τους διερχόμενους από τους χώρους του σταθμού. Το έργο αυτό πρόβαλαν θετικά οι εφημερίδες «Μακεδονία», «Θεσσαλονίκη», «Ελληνικός Βορράς», «Αυριανή», «Έθνος» κ.ά.
ε) Στη «Μακεδονία» της 18ης Μαρτίου 1994 γράφεται: «Ο νέος αυτός ιερός ναός είναι ο πρώτος -σε ολόκληρη την Ελλάδα- και η λειτουργία του αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση των πνευματικών αναγκών των εργαζομένων στον ΟΣΕ και των χιλιάδων διερχομένων κατ’ έτος από το χώρο αυτό». Και συνεχίζει το ρεπορτάζ της εφημερίδας ότι η ίδρυση του ναού αποσκοπεί «στην προβολή της ορθοδόξου παραδόσεως σε όλη την Ευρώπη, αφού ο σιδηροδρομικός σταθμός Θεσσαλονίκης αποτελεί μία από τις κυριότερες εισόδους στη χώρα μας ευρωπαίων πολιτών, αλλά κυρίως ομόδοξων λαών της Βαλκανικής».
στ) Επισημαίνεται ακόμη η κοινωνική διάσταση του όλου εγχειρήματος, αφού η τοπική εκκλησία σε συνεργασία με τα ενοριακά συσσίτια, την κοινωνική πρόνοια, τα ενοριακά ιατρεία και τους εθελοντές και τις εθελόντριες -που θα συντονίζονται από κατάλληλο εφημέριο- θα ασκεί έμπρακτα το έργο της διακονίας προς τον πλησίον. Αν σκεφθεί κάποιος ότι αυτά προγραμματίζονταν στις αρχές της δεκαετίας του 1990, κατανοεί καλύτερα το εύρος του κοινωνικού έργου της ιεράς μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως που γίνεται στις μέρες μας.
ζ) Για τον Άγιο Φίλιππο υπάρχουν αρκετές αναφορές στις Πράξεις των Αποστόλων. Η πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων τον εξέλεξε μεταξύ των επτά διακόνων για τη δίκαιη διανομή των τροφίμων, αλλά το έργο του επεκτάθηκε στο κήρυγμα και τη διδαχή. Είναι χαρακτηριστική η συνάντηση του Αγίου Φιλίππου με τον αιθίοπα αξιωματικό της Κανδάκης, βασίλισσας των Αιθιόπων. Ο αξιωματούχος αυτός ταξίδευε με άμαξα από τα Ιεροσόλυμα στη Γάζα, όπου βρέθηκε σταλμένος από το Πνεύμα του Θεού ο Φίλιππος, για να του διδάξει την πίστη στον Χριστό. Η διδασκαλία δεν διήρκεσε πολύ, και μετά από λίγο ο άρχοντας ζήτησε να βαπτισθεί. Φαίνεται ότι η διδαχή του αγίου εντυπωσίασε τον Αιθίοπα, που αρκέστηκε στην «κατήχηση μίας ημέρας».

Πηγή: http://www.makthes.gr/news/opinions/110886/

Ευαγγέλιο της Κυριακής 6 Οκτωβρίου 2013 - Κυριακή Γ´ Λουκά

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα
(Λουκ. ζ´ 11-16) 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς. ῾Ως δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς
μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· Μὴ κλαῖε· καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. Καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ. ῎Ελαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.

Απόδοση: 
Ἐκεῖνο τὸν καιρό, πῆγε ὁ ᾿Ιησοῦς σὲ μιὰ πόλη ποὺ λεγόταν Ναΐν. Μαζί του ἦταν ἀρκετοὶ μαθητές του καὶ πολὺ πλῆθος. Τὴν ὥρα ποὺ πλησίαζαν στὴν πύλη τῆς πόλης, ἔβγαζαν ἕναν νεκρό, τὸν μονάκριβο γιὸ μιᾶς μάνας, ποὺ μάλιστα ἦταν χήρα. Κόσμος πολὺς ἀπὸ τὴν πόλη τὴ συνόδευε. ῞Οταν εἶδε τὴ χήρα ὁ Κύριος, τὴ σπλαχνίστηκε καὶ τῆς εἶπε· «Μὴν κλαῖς». ῎Επειτα προχώρησε, ἀκούμπησε τὴ σορό, καὶ ἀφοῦ στὸ μεταξὺ αὐτοὶ ποὺ βαστοῦσαν τὸ φέρετρο σταμάτησαν, εἶπε· «Νεαρέ, σὲ διατάζω νὰ σηκω-θεῖς». ῾Ο νεκρὸς ἀνακάθισε κι ἄρχισε νὰ μιλάει. ῾Ο ᾿Ιησοῦς τότε τὸν παρέδωσε στὴ μητέρα του. ῞Ολους τοὺς κυρίεψε δέος καὶ δόξαζαν τὸν Θεό· «Μεγάλος προφήτης», ἔλεγαν, «ἐμφανίστηκε ἀνάμεσά μας!» καί· «῾Ο Θεὸς ἦρθε νὰ σώσει τὸν λαό του!»

ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ 7/13-10-2013

 

Οδηγίες για τις Βιωματικές Δράσεις της Α΄ τάξης Ημερήσιου και Εσπερινού Γυμνασίου για το σχ. έτος 2013-2014

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΝ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ

Οδηγίες για τη διδασκαλία των Θρησκευτικών του Γενικού και του Εσπερινού Γενικού Λυκείου