Όλοι οι επιστήμονες, οι θεολόγοι που προχώρησαν στις αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Το παραπάνω έχει την ανάγκη να διευκρινίζει διαρκώς ο Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας, κ. Γιώργος Καλαντζής, ο οποίος σε συνέντευξή του στην «Π» τονίζει πως ο νόμος καθορίζει τι διδάσκεται στο σχολείο. Αν ο γονέας απαιτεί να αποφασίζει ο ίδιος το τι θα διδαχθεί, «τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα και ως κοινωνία και θα έχουμε ακόμα μεγαλύτερο ως εκπαιδευτικό σύστημα».
Ο κ. Καλαντζής ήταν ο ομιλητής στην εκδήλωση διαλόγου με θέμα «Δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα: Προκλήσεις, προοπτικές», που οργάνωσε χθες στο Ηράκλειο το Ινστιτούτο Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών. Η συνέντευξη που παραχώρησε στην «Π» έχει ως εξής:
– Είστε ο άνθρωπος που «κρύβεται» πίσω από τη μεταρρύθμιση στο μάθημα των Θρησκευτικών.
«Τη μεταρρύθμιση την κάνουν οι επιστήμονες, εγώ δεν είμαι θεολόγος. Οι άνθρωποι που έκαναν τη μεταρρύθμιση είναι οι άνθρωποι που ξενύχτησαν διαβάζοντας και δεν το έκανα εγώ αυτό. Το άθλημα της “δαφνοκλοπής”, που είναι και πολύ της μόδας στην πολιτική, με βρίσκει πολύ απέναντι. Τη δουλειά και το ξενύχτι, την αγάπη για τα παιδιά, την προσπάθεια να γίνουν τα πράγματα σωστά την κάνουν θεολόγοι, εκπαιδευτικοί, χριστιανοί ορθόδοξοι όλοι. Σε αυτούς αξίζουν τα συγχαρητήρια ή οι διαφωνίες.»
– Έχετε την ανάγκη να το διευκρινίσετε ότι είναι χριστιανοί ορθόδοξοι;
«Ναι. Γιατί έχω βαρεθεί την υποκρισία. Βγαίνουν κάποιοι και λένε, δε με ενδιαφέρουν οι προθέσεις τους, «εμείς οι ορθόδοξοι λέμε». Όταν λες «εμείς οι ορθόδοξοι λέμε» είναι σα να υπονοείς ότι ο άλλος δεν είναι. Αν είναι να προχωρήσουμε σε αποκαλύψεις τι είναι και τι δεν είναι ο άλλος, ας το κάνουμε για όλους. Γιατί εδώ έχει επιχειρηθεί να εμφανιστεί ότι από τη μια μεριά είναι οι ορθόδοξοι, θύλακες της Ορθόδοξης πίστης και της ορθοδοξίας που λέμε το α, το β ή το γ και από την άλλη είναι κάποιοι που δεν είναι ορθόδοξοι και προσπαθούν μάλιστα να το διαστρεβλώσουν κιόλας. Αυτή όμως δεν είναι σοβαρή επιστημονική συζήτηση, αυτή είναι μια πολιτικού περιεχομένου συζήτηση».
– Υπάρχουν αντιδράσεις, όμως, και από γονείς, για το μάθημα.
Βεβαίως, και είναι φυσιολογικό να υπάρχουν. Θα μου έκανε εντύπωση αν δεν υπάρχουν. Πολλοί από όσους αντιδρούν έχουν πολύ καλές προθέσεις, έχουν γνήσιους δισταγμούς, αντιρρήσεις, αμφιβολίες, φόβους και αυτό είναι φυσιολογικό να συμβαίνει. Όταν έχεις μία μεταρρύθμιση που αλλάζει βιβλία, προγράμματα σπουδών σε όλα τα μαθήματα, βεβαίως θα υπάρχουν και αυτά. Βλέπω θετικά το ότι το μάθημα προκαλεί τέτοιου είδους συζητήσεις. Αυτό δείχνει ότι είναι ένα ζωντανό μάθημα που ενδιαφέρει την κοινωνία και αλίμονο αν κάποιος δεν έχει αντιρρήσεις. Να τις έχει, να τις πει, να δίνονται και απαντήσεις. Δεν μπορούμε να ζούμε σε ένα κόσμο ομοφωνίας. Δεν είναι Δημοκρατία αυτό. Άλλο αυτό, όμως, και άλλο κάποιος να θέλει να εφαρμόσει τη δική του άποψη έξω και πέρα από τους θεσμούς. Αυτά είναι διαφορετικά πράγματα».
– Τι απαντάτε στους γονείς που αντιδρούν;
«Γονείς έχουν εκφράσει αντιρρήσεις, όπως και σε άλλα μαθήματα. Θα έλεγα ότι καλό θα ήταν όποιος αντιδρά να διαβάσει τα βιβλία, ειδικά στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, θα έχει τη χαρά να έρθει σε άμεση σχέση με μεγάλα κείμενα Ορθοδόξων πατέρων, βεβαίως αγίων, και νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που δίνει απαντήσεις όχι για το “εκεί και κάποτε” αλλά για το εδώ και τώρα. Αυτά τα κείμενα είναι χρήσιμα για τη ζωή μας τώρα, δεν είναι ιστορία. Αν παρ’ όλα αυτά συνεχίσουν να έχουν αντιρρήσεις, έχουν κάθε δικαίωμα να τις έχουν, αλλά στο σχολείο το τι διδάσκεται αποφασίζεται όπως προβλέπει ο νόμος.
Αν σε κάθε μάθημα ο γονέας έχει άποψη για το τι πρέπει ή δεν πρέπει να διδαχθεί, αυτό είναι καλό. Αν ξεκινήσουμε όμως να απαιτεί ο γονέας το τι ακριβώς θα διδαχθεί να το καθορίζει ο ίδιος, τότε με συγχωρείτε, αλλά έχουμε σοβαρό πρόβλημα και ως κοινωνία και θα έχουμε ακόμα μεγαλύτερο ως εκπαιδευτικό σύστημα.
Γιατί για σκεφτείτε αύριο να έρθει ένας γονέας και να πει, “εγώ δεν πιστεύω ότι η θεωρία του Δαρβίνου έχει επιστημονική βάση”, πιστεύω κάτι άλλο, γιατί το διδάσκετε στο παιδί μου; Το παράδειγμα δεν είναι τυχαίο, γνωρίζετε υποθέτω τι έχει γίνει στην Αμερική με την υπόθεση αυτή. Άρα, καλό πράγμα να έχω διαφωνίες, καλώς να υπάρχουν, να τις εκφράζουν δημόσια, να είναι έντονος ο διάλογος, αλίμονο, αλλά το τι θα διδαχθεί τελικά αποφασίζεται όπως προβλέπει ο νόμος.
Θυμάστε, υποθέτω, ότι η Χρυσή Αυγή προσπάθησε να κάνει μαθήματα ιστορίας. Όσοι λοιπόν έχουν στο μυαλό τους το ζήτημα του πώς ο γονέας σχετίζεται με το τι διδάσκεται το παιδί του στο σχολείο, ας έχουν στο μυαλό τους ότι ορισμένα πράγματα σε θεσμικό επίπεδο δεν είναι καθόλου αθώα και αφελή. Θέλουμε να ανοίξουμε την κατάσταση ότι δεν υπάρχει σχολείο, αλλά κάθε γονέας μαθαίνει στα μαθηματικά, την ιστορία, στα νέα ελληνικά, στη χημεία, ό, τι εκείνος θεωρεί σκόπιμο στο παιδί; Είμαστε όλοι ειδικοί σε όλα; Αυτά δεν είναι απλά πράγματα».
– Υπάρχουν και από την Εκκλησία φωνές που αντιδρούν.
«Επιτρέψτε μου να κάνω αυτό το σχόλιο. Ευτυχώς έχουμε μια Εκκλησία η οποία είναι βαθιά δημοκρατική. Λαμβάνει τις αποφάσεις μέσω της ιεραρχίας. Οι αποφάσεις της ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι σαφέστατες, έχουν εγκρίνει τα ως τώρα βήματα και έχουν δώσει τη συναίνεση της Εκκλησίας για τα επόμενα βήματα, γιατί δεν έχει τελειώσει η υπόθεση του μαθήματος των Θρησκευτικών. Εντός της Εκκλησίας εκφράζονται και άλλες φωνές και αυτό είναι δείγμα υγείας».
– Υπάρχουν αλλαγές στην κοινωνία που επέβαλαν την αλλαγή στο μάθημα;
«Νομίζω ότι δραματοποιούμε περιττά ορισμένα πράγματα. Υπάρχει μία αντικειμενική πραγματικότητα, όλα τα μαθήματα σε όλα τα σχολεία του κόσμου αλλάζουν σε κάποιο χρονικό διάστημα.
Είναι δυνατόν να αναμένει κάποιος ότι ένα μάθημα που διδάσκεται θα έχει τα ίδια βιβλία και την ίδια ύλη για 20 χρόνια; Τότε έχεις βγει εκτός ζωής. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που ανήκει στην Ευρώπη και προχωράει. Έχουμε τεράστια κρίση, καμία αντίρρηση, υποφέρουμε όλοι από αυτή την κρίση, αλλά η Ελλάδα προχωράει. Μπορούμε να μείνουμε στα ίδια που κάναμε όταν πήγαινα εγώ σχολείο; Δεν έχει αλλάξει το βιβλίο των μαθηματικών, της ιστορίας;
Δεν μπορούμε να είμαστε εναντίον της αλλαγής, μπορούμε, όμως, και πρέπει να συζητήσουμε τι είδους αλλαγή θέλουμε. Αυτή η συζήτηση δεν προϋποθέτει να ομοφωνήσουμε, μόνο σε καθεστώτα μονοκομματικά ομοφωνείς.
Στις Δημοκρατίες διαφωνείς, καταγράφεται η διαφωνία και υπάρχει μία πλειοψηφία, όπως προβλέπει ο νόμος».
Πηγή: ΠΑΤΡΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου