Η θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Οθωμανικό κράτος και η προάσπιση των δικαιωμάτων του: Η περίπτωση του Πατριάρχη Διονυσίου Ε΄ (1887-1891)

Η εισήγηση του επίκουρου καθηγητή του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ Διονυσίου Βαλαή στο 13ο Διαχριστιανικό Συμπόσιο με θέμα «Χριστιανικός βίος και πολιτική εξουσία» που διεξήχθη στο Μιλάνο (28-30 Αυγούστου)
Το περί ανεξιθρησκίας πολυθρύλλητο «διάταγμα των Μεδιολάνων» (313), που εφέτος εορτάζουμε τη 1700ή επέτειο από την έκδοσή του, αποτελεί ορόσημο στην ιστορία της Εκκλησίας. Η χριστιανική πίστη από διωκόμενη κατέστη επιτρεπόμενη, ενώ λίγα χρόνια αργότερα, το 380, αναγνωρίστηκε από τον Αυτοκράτορα Μ. Θεοδόσιο ως επίσημη θρησκεία του Ρωμαϊκού κράτους. Με τον τρόπο αυτό αποτέλεσε έναν από τους βασικότερους προσδιοριστικούς και ενοποιητικούς παράγοντες της αυτοκρατορίας.

1. Συνοπτική αναφορά στις σχέσεις Κράτους – Εκκλησίας στο Βυζάντιο

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι στη νομοθεσία του Βυζαντίου η χριστιανική Ιεροσύνη και η Βασιλεία χαρακτηρίζονταν ως δώρα του Θεού με διακριτούς ρόλους για τη διακονία του λαού. Ως εκ τούτου, μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας, με την έννοια της πολιτικής και εκκλησιαστικής ηγεσίας, αναπτύχθηκαν σχέσεις στενής συνεργασίας, χωρίς ωστόσο να εκλείπουν και περίοδοι προστριβών και εντάσεων μεταξύ τους λόγω των εκατέρωθεν υπερβάσεων των αρμοδιοτήτων τους. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο Αυτοκράτορας θεωρούνταν κεφαλή του κράτους και καλούνταν να προστατεύει την Εκκλησία. Εξέχουσα θέση και μεγάλο κύρος απέκτησε βαθμιαίως και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος πέραν των εκκλησιαστικών αρμοδιοτήτων του συνεπικουρούσε την πολιτική ηγεσία με σκοπό τη διασφάλιση της εσωτερικής ειρήνης και την προστασία της αυτοκρατορίας από εχθρικές απειλές.

Ασφαλώς, το πλέγμα αυτό σχέσεων μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας διαφοροποιήθηκε σημαντικά κατά την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας, καθότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο κλήθηκε να επιτελέσει την αποστολή του σε συνθήκες δουλείας υπό αλλόθρησκο ηγεμόνα. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της διαμορφωθείσας σχέσης του με το απολυταρχικό θεοκρατικό ισλαμικό καθεστώς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, θα εξετάσουμε ακολούθως, εστιάζοντας το ερευνητικό ενδιαφέρον μας στο πατριαρχικό προνομιακό ζήτημα.

 

2. Η θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Οθωμανικό κράτος

Ο ηγετικός ρόλος του Οικουμενικού Πατριάρχη διατηρήθηκε και μάλιστα ενισχύθηκε κατά την περίοδο της Οθωμανοκρατίας. Ο Σουλτάνος Μεχμέτ ο Β΄ ο Πορθητής, τηρώντας τον ισλαμικό ιερό νόμο σχετικά με τους κατακτημένους λαούς της Βίβλου και αποβλέποντας σε πολιτικά και οικονομικά οφέλη, παραχώρησε σημαντικές αρμοδιότητες στον πρώτο μετά την άλωση της Κων/πόλεως Οικουμενικό Πατριάρχη Γεννάδιο τον Β΄. Έκτοτε, οι παραχωρήσεις αυτές, γνωστές ως «προνόμια», περιλαμβάνονταν στο διοριστήριο έγγραφο (βεράτι), που χορηγούσε η Υψηλή Πύλη στον εκάστοτε Πατριάρχη κατά την επικύρωση της εκλογής του, ορίζοντας ως δικαιώματά του: α) το διορισμό και την παύση κληρικών και μοναχών, β) τη διαχείριση της εκκλησιαστικής περιουσίας, γ) την εκδίκαση αστικών υποθέσεων (γάμοι, διαζύγια, διατροφές, διαθήκες κλπ.), δ) την κάρπωση της αδιάθετης περιουσίας ιερωμένων και μοναχών μέχρι του ποσού των 5.000 άσπρων, και ε) την είσπραξη εκκλησιαστικών φόρων. Του παρεχόταν, επίσης, η διαβεβαίωση της ισόβιας άσκησης των καθηκόντων του, της προστασίας του από αυθαίρετες ενέργειες κρατικών αξιωματούχων και της μη άσκησης βίαιου εξισλαμισμού στο ποίμνιό του.

 Για περισσότερα: ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ

Μιλτιάδη Κωνσταντίνου:1η Σεπτεμβρίου, Αρχή της Ινδίκτου: Η μαρτυρία της Παλαιάς Διαθήκης για τον Χριστό

Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον: δ´ 16-22: Το κήρυγμα του Ιησού στη συναγωγή της Ναζαρέτ

Η 1η Σεπτεμβρίου χαρακτηρίζεται στην παράδοση της Ανατολικής Εκκλησίας ως «Ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου» και σηματοδοτεί την έναρξη του νέου εκκλησιαστικού και λειτουργικού έτους. Ο όρος «ίνδικτος» ή «ινδικτιών» είναι εξελληνισμένος τύπος της λατινικής “indictio” (= διάταγμα) που στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δήλωνε μια φορολογική περίοδο 15 ετών και από τον δ΄ μ.Χ. αιώνα καθιερώθηκε ως μονάδα μέτρησης του χρόνου, για να καταλήξει να δηλώνει την έναρξη του έτους. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας προέρχεται από την περικοπή Λου 4:16-22 που αναφέρεται στην έναρξη της δημόσιας δράσης του Ιησού με το πρώτο κήρυγμά του στη συναγωγή του χωριού του, της Ναζαρέτ.
Αμέσως μετά τη βάπτισή του και την αντιμετώπιση των πειρασμών στην έρημο, ο Ιησούς επιστρέφει στη Γαλιλαία και, αφού περιοδεύει για λίγο στην περιοχή, φτάνει στη Ναζαρέτ. Εκεί επισκέπτεται τη συναγωγή, προκειμένου να συμμετάσχει στην προσευχή του Σαββάτου. Ακολουθώντας το τυπικό των συναγωγών της περιοχής, σύμφωνα με το οποίο, μετά την ανάγνωση του Νόμου, μπορούσε οποιοσδήποτε να διαβάσει κάποια περικοπή από τα βιβλία των Προφητών και να τη σχολιάσει, ο Ιησούς σηκώθηκε, πήρε τον κύλινδρο από πάπυρο που περιείχε το κείμενο του προφήτη Ησαΐα, τον ξετύλιξε και διάβασε όρθιος τα δύο πρώτα εδάφια από το κεφάλαιο 61:
Το Πνεύμα με κατέχει του Κυρίου,
μ’ αυτό με έχρισε·
μ’ έστειλε μήνυμα χαρμόσυνο να φέρω στους φτωχούς,
τους τσακισμένους ψυχικά να θεραπεύσω·
στους αιχμαλώτους να αναγγείλω ότι θα λευτερωθούν,
και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους,
τους καταπιεσμένους ν’ απελευθερώσω,
ν’ αναγγείλω του καιρού τον ερχομό, που χάρη ο Κύριος δίνει.
Έπειτα έδωσε στον χαζζάν (τον υπηρέτη που μεταξύ άλλων καθηκόντων είχε και την ευθύνη των βιβλίων της συναγωγής) το βιβλίο και κάθισε για να κάνει ένα μιδράς (σύντομο ερμηνευτικό σχόλιο). Ήδη η φήμη του Ιησού ως δασκάλου και θεραπευτή είχε προηγηθεί του ερχομού του στην Ναζαρέτ, και έτσι όλων τα μάτια ήταν προσηλωμένα πάνω του, περιμένοντας με αγωνία να ακούσουν τα λόγια του. Αυτό όμως που είπε ο Ιησούς τους άφησε κατάπληκτους, καθώς ξεπερνούσε κάθε προσδοκία∙ χωρίς καθόλου περιστροφές ο Ιησούς δηλώνει ότι:
Σήμερα βρίσκει την εκπλήρωσή της η προφητεία που μόλις ακούσατε.
Αυτό που στην πραγματικότητα λέει ο Ιησούς με το σύντομο κήρυγμά του στους έκπληκτους συγχωριανούς του είναι ότι αυτός που όλοι γνώριζαν ως γιο του ξυλουργού είναι ο μεσσίας, ο χρισμένος, δηλαδή, από τον Θεό απεσταλμένος του που ανέμεναν γενιές και γενιές για να λυτρώσει τους Ισραηλίτες από όλα τους τα δεινά. Εύκολα μπορεί κανείς, μετά από μια τέτοια δήλωση, να κατανοήσει την αντίδραση των κατοίκων της Ναζαρέτ.
Το κήρυγμα του Ιησού στη συναγωγή του χωριού του περιγράφεται και από τους άλλους δύο συνοπτικούς ευαγγελιστές αλλά με κάποιες διαφορές. Δεν θεωρείται αφετηριακό σημείο της δράσης του Ιησού (στο Ματ 13:54-58 τίθεται μετά τις παραβολές για τη “βασιλεία των ουρανών” και στο Μαρ 6:1-6 μετά το θαύμα της ανάστασης της κόρης του Ιαείρου) ούτε γίνεται αναφορά στο περιεχόμενο του κηρύγματός του, ούτε και στην απόπειρα των συγχωριανών του να οδηγήσουν τον Ιησού στην άκρη ενός γκρεμού και να τον δολοφονήσουν (Λου 4:28-29).
Για να ερμηνεύσει κανείς αυτή τη διαφορετική θεώρηση των γεγονότων από τους τρεις ευαγγελιστές, πρέπει να λάβει υπόψη του τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Κατά Λουκάν Ευαγγελίου. Πρόκειται για ένα ευαγγέλιο που δεν απευθύνεται όπως τα άλλα δύο σε ισραηλίτες που έγιναν χριστιανοί αλλά σε πρώην ειδωλολάτρες. Αυτός είναι και ο λόγος που ο συγγραφέας του αποφεύγει τη χρήση εβραϊκών όρων και λέξεων (τα ελληνικά του Λουκά είναι τα καλύτερα της Καινής Διαθήκης) και δεν δείχνει παρόμοιο με τους άλλους ευαγγελιστές ενδιαφέρον -παρά μόνο σε ελάχιστες εξαιρετικές περιπτώσεις- να αποδείξει ότι ο Ιησούς είναι ο από τους Ιουδαίους αναμενόμενος μεσσίας. Παρ’ όλα αυτά, το ευαγγέλιο αυτό σηματοδοτεί τόσο την αρχή όσο και το τέλος της δράσης του Ιησού με μια αναφορά στους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Έτσι, όπως στο πρώτο δημόσιο κήρυγμά του ο Ιησούς χρησιμοποιεί ένα παράθεμα από το βιβλίο του προφήτη Ησαΐα, για να περιγράψει το έργο που πρόκειται να επιτελέσει πάνω στη γη, κατά ανάλογο τρόπο και μετά την ανάστασή του, συμπορευόμενος με δύο από τους μαθητές του προς το χωριό Εμμαούς[1],
... αρχίζοντας από τα βιβλία του Μωυσή και όλων των προφητών, τους εξήγησε όσα αναφέρονταν στις Γραφές για τον εαυτό του.
Ενώ, λοιπόν, ο ευαγγελιστής Λουκάς δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να αποδείξει στους αναγνώστες του ότι ο Ιησούς είναι ο σύμφωνα με τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης αναμενόμενος μεσσίας, δείχνει ξεχωριστό ζήλο να τους πείσει ότι τα κείμενα αυτά μιλούν για τον Χριστό. Έτσι, αντί για οποιαδήποτε άλλη προγραμματική δήλωση του Ιησού, θεωρεί αρκετό το να παραθέσει ένα κείμενο του προφήτη Ησαΐα, και να παρουσιάσει τον Ιησού απλώς να επιβεβαιώνει ότι το κείμενο αυτό αναφέρεται στον ίδιο, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια τεκμηρίωσης ή οποιαδήποτε άλλη επιχειρηματολογία. Το ίδιο ακριβώς κάνει και στο τέλος του ευαγγελίου του. Αντί ο Ιησούς να υπενθυμίσει στους δύο μαθητές του που δεν τον αναγνώρισαν τη μεταξύ τους σχέση και τα όσα έζησαν μαζί, τους προτρέπει να τον αναζητήσουν μέσα στην Παλαιά Διαθήκη. Αλλά και σε άλλη μια περίπτωση ο ίδιος ευαγγελιστής αναφέρει ότι όταν κάποιος ρώτησε τον Ιησού για το πώς θα κερδίσει την αιώνια ζωή, εκείνος παρέπεμψε τον συνομιλητή του σε δύο χωρία από τα βιβλία Δευτερονόμιον (6:5) και Λευιτικόν (19:18) αντίστοιχα:
Να αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου μ’ όλη την καρδιά σου και μ’ όλη την ψυχή σου, μ’ όλη τη δύναμή σου και μ’ όλο το νου σου∙ και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου[2].
Ο ζήλος αυτός του ευαγγελιστή Λουκά μπορεί εύκολα να εξηγηθεί, αν ληφθεί υπόψη ότι για περισσότερο από έναν αιώνα χριστιανοί και ισραηλίτες χρησιμοποιούσαν την ίδια ιερή Βίβλο, τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης. Σε αυτήν τη Βίβλο στηρίχτηκαν οι απόστολοι για να διακηρύξουν στα πέρατα της τότε γνωστής οικουμένης το ευαγγέλιο του Χριστού. Σε αυτά τα κείμενα αναφέρονται οι απόστολοι όταν μιλούν για το πρόσωπο και το έργο του Χριστού «κατὰ τὰς Γραφάς». Ο αληθινός, λοιπόν, Ισραήλ για τον οποίο κάνουν λόγο οι συγκεκριμένες Γραφές, και επομένως και ο κληρονόμος των επαγγελιών του Θεού προς τον λαό του, δεν είναι οι Ιουδαίοι της εποχής του Χριστού αλλά όσοι αναγνωρίζουν μέσα από αυτές τις ίδιες Γραφές τον Ιησού ως Χριστό και Κύριο.
Η ευαγγελική αυτή περικοπή αποκτά ιδιαίτερη επικαιρότητα στη σύγχρονη εποχή, καθώς σήμερα εμφανίζονται πολλοί, ακόμη και χριστιανοί, που επιχειρούν να παρουσιάσουν τον Θεό που αποκαλύπτεται μέσα από την Παλαιά Διαθήκη στους ανθρώπους εντελώς διαφορετικό από εκείνον που κηρύττει ο Ιησούς Χριστός στην Καινή Διαθήκη. Μια τέτοια διάκριση όμως δεν κλονίζει απλώς τη βασική αρχή που διαφοροποιεί τη χριστιανική πίστη από όλες τις θρησκείες, το ότι δηλαδή ο Θεός αποκαλύπτεται μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία, αλλά οδηγεί και σε μια εντελώς διαφορετική εικόνα του Ιησού Χριστού. Αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα, αν επιχειρήσει να αφαιρέσει από την Καινή Διαθήκη τα χωρία εκείνα που αναφέρονται στην Παλαιά (στις περισσότερες εκδόσεις της Κ.Δ. τα συγκεκριμένα χωρία επισημαίνονται με διαφορετικά γράμματα). Θα διαπιστώσει τότε ότι δεν απομένει από το πρόσωπο του Χριστού παρά μόνον η εικόνα ενός περιπλανώμενου θαυματοποιού ή, στην καλύτερη περίπτωση, ενός δασκάλου φιλοσοφικών αληθειών, ο οποίος κατορθώνει πάντοτε να ανατρέπει με ετοιμότητα τα επίσης φιλοσοφικά επιχειρήματα των συνομιλητών του. Αλλά μια τέτοια εικόνα του Ιησού είναι ξένη προς την πίστη της Εκκλησίας γι’ αυτόν.
Στον βαθμό, επομένως, που είναι ιστορικά βεβαιωμένο ότι για κάποιο χρονικό διάστημα υπήρξε χριστιανική Εκκλησία χωρίς Καινή Διαθήκη, ουδέποτε όμως υπήρξε Εκκλησία χωρίς Παλαιά Διαθήκη, η σχέση των δύο Διαθηκών μεταξύ τους είναι άρρηκτη. Άλλωστε, η Καινή Διαθήκη είναι “καινή”, επειδή υπάρχει η Παλαιά Διαθήκη∙ διαφορετικά δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “καινή”, αλλά αν δεν είναι καινή, τότε δεν είναι ούτε “διαθήκη”, επομένως και ο Ιησούς δεν είναι “Χριστός”, άρα και η σωτηρία που επαγγέλλεται καθίσταται άνευ περιεχομένου. Η μελέτη, κατά συνέπεια, τηςΠαλαιάς Διαθήκης δεν συνιστά ένα απλώς συμβατικό, μεταξύ άλλων θρησκευτικών υποχρεώσεων, καθήκον του σύγχρονου χριστιανού, αλλά εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για μια ουσιαστική συνάντησή του με τον Χριστό.

---

[1] Λου 24:13-17

[2] Λου 10:25-27

______________________________

Φώτο χειρογράφου: Σελίδα από το χειρόγραφο του Βιβλίου του Ησαΐα που βρέθηκε στο Κουμράν. Οι τελευταίες σειρές της σελίδας περιέχουν το απόσπασμα που διάβασε ο Ιησούς στη συναγωγή της Ναζαρέτ.

- See more at: http://www.amen.gr/article15144#.UiIl0evTimg.facebook

Σεπτόν Πατριαρχικόν Μήνυμα ἐπί τῇ ἡμέρᾳ προσευχῆς ὑπέρ τῆς Προστασίας τοῦ Φυσικοῦ Περιβάλλοντος (01/09/2013)

Ἀριθμ. Πρωτ. 735

 + Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΟΥ
ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ
ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
* * *

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἔφθασεν ἡ πρώτη Σεπτεμβρίου, ἡ πρώτη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, τήν ὁποίαν πρό ἐτῶν τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ἐν συνεχείᾳ σύνολος ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία ὡρίσαμεν ὡς ἡμέραν προσευχῆς διά τό περιβάλλον. Ἔκτοτε, λόγῳ καί τῆς ἡμετέρας πρωτοβουλίας ταύτης, ἔχει γενικευθῆ τό ἐνδιαφέρον διά τήν προστασίαν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καί πολλά λαμβάνονται  μέτρα ἐν προκειμένῳ διά τήν ἀειφορίαν καί τήν ἰσορροπίαν τῶν οἰκοσυστημάτων ἀλλά καί διά πᾶν σχετικόν πρός αὐτάς πρόβλημα.

Καθώς μάλιστα τυγχάνει γνωστόν καί ἐπιμεμαρτυρημένον ὅτι "οὐ λύονται οἱ νόμοι τῆς φύσεως, οὐδέ σαλεύονται, ἀλλά μένουσιν ἀκίνητοι" (πρβλ. Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, Εἰς τόν πτωχόν Λάζαρον ΣΤ΄, P.G. 48, 1042), ὀφείλομεν σήμερον νά ἐπικεντρώσωμεν τήν προσοχήν μας εἰς τάς ἀφανεῖς ἐπεμβάσεις τοῦ ἀνθρώπου εἰς τήν ἰσορροπίαν τοῦ περιβάλλοντος, ἡ ὁποία διασαλεύεται ὄχι μόνον δι᾿ ἐμφανῶν καταστρεπτικῶν ἐνεργειῶν, ὡς αἱ ἐκριζώσεις τῶν δασῶν, ἡ ὑπεράντλησις τῶν ὑδάτων, ἡ ἐν γένει ὑπερεκμετάλλευσις τῶν φυσικῶν καί ἐνεργειακῶν πόρων καί ἡ μέσῳ διαρροῆς καί ἀποθέσεως τοξικῶν καί χημικῶν οὐσιῶν μόλυνσις μεγάλων χερσαίων καί ὑδατίνων περιοχῶν, ἀλλά καί δι᾿ ἀφανῶν διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ πράξεων. Καί τοιαῦται τυγχάνουν αἱ ἐπεμβάσεις εἰς τά γονιδιώματα τῶν ἐμβίων ὄντων καί ἡ δημιουργία κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπον μετηλλαγμένων εἰδῶν ἀγνώστου ἐν συνεχείᾳ μετεξελίξεως, ὡς καί ἡ ἀνεύρεσις τρόπων ἀποδεσμεύσεως τεραστίων δυνάμεων, τῶν ἀτομικῶν καί πυρηνικῶν, τῶν ὁποίων ἡ μή ὀρθή χρῆσις δύναται νά ἐξαφανίσῃ πᾶν ἴχνος ζωῆς καί πολιτισμοῦ εἰς τόν πλανήτην μας. Εἰς τάς περιπτώσεις ταύτας δέν εἶναι ἡ πλεονεξία καί ἡ ἐπιθυμία τῆς ὑπερισχύσεως τά μόνα κίνητρα τῶν ἐπιδιωκόντων νά ἐπέμβουν καί νά μεταλλάξουν τά ἔμβια ὄντα, τά ὁποῖα ὁ Θεός ἐδημιούργησεν ὡς «καλά λίαν», ἀλλά καί ἡ ὑπεροψία ὡρισμένων ὅπως ἀντιπαραταχθοῦν εἰς τήν Σοφίαν τοῦ Θεοῦ καί ἀποδείξουν ἑαυτούς ἱκανούς νά βελτιώσουν τό ἔργον Αὐτοῦ. Ἡ ψυχική στάσις αὕτη χαρακτηρίζεται ὑπό τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ὡς "ὕβρις", δηλαδή ὑπεροπτική αὐθάδεια τοῦ ἔχοντος περιωρισμένον νοῦν ἔναντι τοῦ Πανσόφου καί Παντοδυνάμου Δημιουργοῦ.

Ἀσφαλῶς δέν ἀντιτασσόμεθα πρός τήν ἐπιστημονικήν ἔρευναν,  ἐάν καί ἐφ᾿ ὅσον παρέχῃ ἐπωφελεῖς ὑπηρεσίας εἰς τόν ἄνθρωπον καί τό περιβάλλον. Τοιουτοτρόπως, ἡ χρησιμοποίησις τῶν πορισμάτων αὐτῆς διά τήν θεραπείαν, παραδείγματος χάριν, ἀσθενειῶν εἶναι ἀσφαλῶς θεμιτή, ἀλλά ἡ βεβιασμένη ἐμπορική ἐκμετάλλευσις προϊόντων τῆς συγχρόνου χημικῆς καί βιολογικῆς τεχνολογίας πρό τῆς τετελεσμένης διαπιστώσεως ὅτι εἶναι διά τόν ἄνθρωπον ἀβλαβῆ, εἶναι ἀσφαλῶς κατακριτέα, καθώς ἐπανειλημμένως ὡδήγησεν εἰς τραγικάς συνεπείας αὐτόν καί τό περιβάλλον.

Ἡ ἐπιστήμη, καλῶς πράττουσα, διαρκῶς ἐρευνᾷ καί προσπαθεῖ νά ἑρμηνεύσῃ τήν φυσικήν νομοτέλειαν καί τάξιν. Ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ πρός τούς πρωτοπλάστους "κατακυριεύσατε τῆς γῆς"(Γεν. θ΄ 1) παρέχει τήν ἄδειαν τῆς ἐρεύνης καί γνώσεως τῶν φυσικῶν καί βιολογικῶν μηχανισμῶν οἱ ὁποῖοι δροῦν εἰς αὐτήν, διά νά εἶναι σύνολον τό φυσικόν περιβάλλον παραδείσιον. Ἀρκεῖ ἡ ἐπιδίωξις τῆς γνώσεως καί ἡ ἐκμετάλλευσις αὐτῆς νά μή στοχεύῃ μόνον εἰς τό κέρδος καί νά μή εἶναι ἀλαζονική προσπάθεια οἰκοδομήσεως ἑνός νέου πύργου τῆς Βαβέλ, διά τοῦ ὁποίου τό δημιούργημα θά προσπαθήσῃ νά φθάσῃ καί ἴσως, κατά τήν ἔπαρσιν ὡρισμένων, νά ὑπερβῇ καί Αὐτόν τόν Δημιουργόν. Δυστυχῶς λησμονεῖ ἐνίοτε ὁ ἄνθρωπος ὅτι ὁ τοῦ "κάλλους γενεσιάρχης ἔκτισεν αὐτά" (Σοφ. Σολ. ιγ΄, 3) καί χείρ Κυρίου "ἐθεμελίωσε τήν γῆν, καί ἡ δεξιά Αὐτοῦ ἐστερέωσε τόν οὐρανόν" (πρβλ. Ἡσ. μη΄, 13).

Καθῆκον, λοιπόν, ἡμῶν τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἀνθρώπων τοῦ πνεύματος καί τῆς ἐπιστήμης, ἀλλά καί πάντων τῶν εὐλαβῶν χριστιανῶν, εἶναι νά ἐργαζώμεθα τό ἀγαθόν καί κυρίως νά προσευχώμεθα ὅπως ὁ Δημιουργός τοῦ παντός Θεός φωτίζῃ τούς εἰδικῶς μέ τά ἀνωτέρα θέματα ἀσχολουμένους ἐπιστήμονας ἵνα ἐν ταπεινώσει ἔναντι Αὐτοῦ καί ἐν σεβασμῷ πρός τήν φυσικήν νομοτέλειαν καί τάξιν εἰσέρχωνται εἰς τά ἐνδότερα αὐτῆς καί ἀποφεύγουν τήν διά λόγους οἰκονομικῆς ἐκμεταλλεύσεως ἤ ἄλλους, ὡς ἀνεφέρομεν, βεβιασμένην χρησιμοποίησιν τῶν πορισμάτων τῆς ἐρεύνης των. Χρειάζεται μακρά πεῖρα διά νά βεβαιωθῇ ὅτι αἱ διαπιστωθεῖσαι εὐεργετικαί ἐπιρροαί ἐκ τῆς ἐφαρμογῆς τῶν νέων γνώσεων δέν συνεπάγονται παραπλεύρως ἐπιβλαβεῖς παρενεργείας εἰς τό περιβάλλον καί βεβαίως εἰς αὐτόν τοῦτον τόν ἄνθρωπον.

Κατά τήν δημιουργίαν τοῦ κόσμου ἡ τότε φωνή καί τό πρῶτον πρόσταγμα τοῦ Κυρίου "οἷον νόμος τις ἐγένετο φύσεως, καί ἐναπέμεινε τῇ γῇ, τήν τοῦ γεννᾶν αὐτῇ καί καρποφορεῖν δύναμιν εἰς τό ἑξῆς παρεχόμενος..."  (Μεγάλου Βασιλείου, εἰς τήν ἑξαήμερον Θ΄, P.G. 29, 96A), ἐξασφαλίζουσα τήν ἀειφορίαν αὐτῆς. Καί ἡ γῆ θά συνεχίσῃ νά γεννᾷ καί νά καρποφορῇ ἐφ᾿ ὅσον ἀφεθῇ εἰς τήν φυσικήν αὐτῆς τάξιν καί ἐφ᾿ ὅσον ἡμεῖς οἱ πάροικοι ἐπ᾿ αὐτῆς πορευθῶμεν κατά τά προστάγματα καί τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί φυλάττωμεν καί ποιῶμεν αὐτάς. Τότε Ἐκεῖνος μόνον "δώσει τόν ὑετόν ἡμῖν ἐν καιρῷ αὐτοῦ, καί ἡ γῆ δώσει  τά γενήματα αὐτῆς, καί τά ξύλα τῶν πεδίων ἀποδώσει τόν καρπόν αὐτῶν [...] καί φαγώμεθα τόν ἄρτον ἡμῶν εἰς πλησμονήν καί κατοικήσωμεν μετά ἀσφαλείας ἐπί τῆς γῆς ἡμῶν. Καί πόλεμος οὐ διελεύσεται διά τῆς γῆς ἡμῶν[...]" (πρβλ. Λευιτ. 26, 4-5).

Προσευχόμενοι ἐπί τῇ εὐσήμῳ ταύτῃ ἡμέρᾳ καί τῇ εἰσόδῳ τοῦ ἐνιαυτοῦ μετά Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, Συμεών τοῦ ἰσαγγέλου καί τῶν ἐν Ἐφέσῳ ἑπταρίθμων παίδων καί μετά τοῦ ἱεροῦ Ψαλμῳδοῦ Δαυίδ πρός τόν Κύριον ὅπως ἐξαποστείλῃ τό πνεῦμα Αὐτοῦ καί ἀνακαινίσῃ τό πρόσωπον τῆς γῆς (πρβλ. Ψαλμ. 103, 30), εὐλογῶν τά ἔργα τῶν χειρῶν Αὐτοῦ καί καταξιῶν ἡμᾶς λυσιτελῶς περαιῶσαι τήν τοῦ χρόνου περίοδον,  ἐπικαλούμεθα ὑπέρ τῶν ἐρευνώντων τάς δυνάμεις τῆς φύσεως τόν φωτισμόν, τήν χάριν καί τήν εὐλογίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.

͵βιγ΄ Σεπτεμβρίου α΄
+Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος
Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός καί διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 1ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2013 (ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ)

Το Ευαγγέλιο Κατά Λουκάν (δ΄ 16-22)

Τῷ καιρῷ εκείνῳ, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν Ναζαρέτ, οὗ ἦν τεθραμμένος, καὶ εἰσῆλθε κατὰ τὸ εἰωθὸς αὐτῷ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων εἰς τὴν συναγωγήν, καὶ ἀνέστη ἀναγνῶναι.
Καὶ ἐπεδόθη αὐτῷ βιβλίον Ἡσαΐου τοῦ προφήτου, καὶ ἀναπτύξας τὸ βιβλίον εὗρε τὸν τόπον οὗ ἦν γεγραμμένον· Πνεῦμα Κυρίου ἐπ᾿ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν, κηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν.
Καὶ πτύξας τὸ βιβλίον ἀποδοὺς τῷ ὑπηρέτῃ ἐκάθισε· καὶ πάντων ἐν τῇ συναγωγῇ οἱ ὀφθαλμοὶ ἦσαν ἀτενίζοντες αὐτῷ.
Ἤρξατο δὲ λέγειν πρὸς αὐτοὺς ὅτι σήμερον πεπλήρωται ἡ γραφὴ αὕτη ἐν τοῖς ὠσὶν ὑμῶν. Καὶ πάντες ἐμαρτύρουν αὐτῷ καὶ ἐθαύμαζον ἐπὶ τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς Ἰωσήφ;

Απόδοση στη νεοελληνική:

Τον καιρό εκείνο, ἦλθε ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν Ναζαρὲτ, ὅπου εἶχε ἀνατραφῆ καὶ κατὰ τὴν συνήθειά του ἐμπῆκε εἰς τὴν συναγωγὴν κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου καὶ ἐσηκώθηκε διὰ νὰ διαβάσῃ.
Καὶ τοῦ ἔδωκαν τὸ βιβλίον τοῦ Ἡσαΐα τοῦ προφήτου καὶ ἀφοῦ τὸ ξετύλιξε εὑρῆκε τὸ μέρος, ὅπου ἦτο γραμμένον, «Πνεῦμα Κυρίου εἶναι ἐπάνω μου, διότι μὲ ἔχρισε. Μὲ ἔστειλε νὰ φέρω εἰς τοὺς πτωχοὺς χαρμόσυνον ἄγγελμα, νὰ θεραπεύσω ἐκείνους ποὺ ἔχουν συντετριμμένην καρδιά, νὰ κηρύξω εἰς αἰχμαλώτους ἀπελευθέρωσιν καὶ εἰς τοὺς τυφλοὺς ἀνάβλεψιν, νὰ ἐλευθερώσω ἐκείνους ποὺ πιέζονται, νὰ κηρύξω τὸ ἔτος τῆς εὐνοίας τοῦ Κυρίου.»
Καὶ ἀφοῦ ἐτύλιξε τὸ βιβλίον καὶ τὸ ἔδωκε εἰς τὸν ὑπηρέτην ἐκάθησε καὶ τὰ μάτια ὅλων εἰς τὴν συναγωγὴν ἦσαν προσυλωμένα ἐπάνω του.
Ἄρχισε δὲ νὰ τοὺς λέγει, «Σήμερα ἔχει ἐκπληρωθῆ εἰς τὰ αὐτιά σας ἡ γραφὴ αὐτή». Καὶ ὅλοι συγκατένευαν πρὸς αὐτὸν καὶ ἐθαύμαζαν διὰ τὴν χάριν τῶν λόγων ποὺ ἔβγαιναν ἀπὸ τὸ στόμα του καὶ ἔλεγαν, «Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ υἱὸς τοῦ Ἰωσήφ;».

 

Επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχου προς τον Πρόεδρο του Τμήματος Θεολογίας του Α.Π.Θ. με την ευκαιρία της διοργάνωσης του 13ου Διαχριστιανικού Συμβποσίου στο Μιλάνο

Τω Ελλογιμωτάτω κυρίω Χρυσοστόμω Σταμούλη, Καθηγητή Πανεπιστημίου, τέκνω της ημών Μετριότητος εν Κυρίω αγαπητώ, χάριν και ειρήνην παρά Θεού.
Την σχέσιν των μαθητών Του μετά του κόσμου καθώρισεν ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εις την ολίγον προ του Πάθους προσευχήν Αυτού περιγράφων τούτους ως «ουκ … εκ του κόσμου» (Ίωάν. ιζ” 14-15), και παρακαλών τον Θεόν Πατέρα Του ουχί ίνα άρη αυτούς εκ του κόσμου, αλλ' ίνα τηρήση αυτούς εκ του πονηρού (Ιωάν. ιζ' 15-16). Προς τούτοις, την δράσιν τών εις Χριστόν πιστευόντων προσδιώρισε και ο απόστολος Παύλος δια της προσομοιώσεως αυτών προς την μικράν ζύμην ήτις «όλον το φύραμα ζυμοί» (Γαλ. ε' 9). Η εν τω κόσμω διαβίωσις των χριστιανών έθεσεν αρχήθεν το ζήτημα των σχέσεων αυτών μετά της εν τω κόσμω εξουσίας και της στάσεως των πιστών έναντι αυτής. Εις την αντιπαράθεσιν μετά της κοσμικής εξουσίας, διατυπουμένην δια της εν τω πραιτωρίω ερωτήσεως του Χριστού υπό του Ποντίου Πιλάτου, «σύ ει ο βασιλεύς των Ιουδαίων;», ο Χριστός αποποιείται την τοιαύτην εξουσίαν καί διακηρύσσει ευθαρσώς ότι «η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου» (Ιωάν. ιη' 36). Τοιουτοτρόπως, αφ’ ενός μεν απορρίπτει την προς την κοσμικήν εξουσίαν αντιπαράθεσιν, αφ’ ετέρου δε δεν ενοχλείται από την ύπαρξιν αυτής, αφορών εις μίαν διακριτήν και διακριτικήν μετ’ αυτής σχέσιν.
Εις την δια μέσου των αιώνων εξέλιξιν της ιστορίας οι χριστιανοί άλλοτε διήλθον δια του πυρός και του σιδήρου των διωγμών, άλλοτε χάρις εις την ευσέβειαν των κρατούντων απήλαυσαν ήρεμον και ησύχιον βίον. Η θεία συνάρσει έκδοσις του εν Μεδιολάνοις διατάγματος της ανεξιθρησκείας υπό του αγίου αυτοκράτορος Κωνσταντίνου τού Μεγάλου συνέβαλε τα μέγιστα εις την ειρηνικήν συμπόρευσιν των πιστών μετά των εκάστοτε εν εξουσία όντων, δια της παραχωρήσεως αδείας προς ελευθέραν άσκησιν των λατρευτικών και θρησκευτικών καθηκόντων των και της αναγνωρίσεως εν γένει της ανεξιθρησκείας.
Υπό το φως των ανωτέρω, κρίνομεν ότι δικαίως το από εικοσαετίας οργανούμενον υπό τού Τμήματος Θεολογίας τού Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Istituto Francescano di Spiritualità τού Πανεπιστημίου Antonianum τής Ρώμης Διαχριστιανικόν Συμπόσιον ενετάχθη εις το πλαίσιον των επετειακών εορτασμών των 1700 ετών από της εκδόσεως τού Διατάγματος των Μεδιολάνων, ως θέμα δε τούτου επελέγη η σχέσις της ζωής των χριστιανών προς την πολιτικήν εξουσίαν, θέμα επίκαιρον και εις τας ημέρας ημών, κατά τας οποίας τόσον ο πειρασμός της εξουσίας επηρεάζει ενίοτε την ζωήν των χριστιανών, όσον και ένιαι μορφαί πολιτικής εξουσίας εις τον σύγχρονον κόσμον δρούν αρνητικώς ή και θέτουν εν κινδύνω την ζωήν αυτών.
Διό και ευχόμεθα πάσαν επιτυχίαν εις τας εργασίας του Συμποσίου τούτου, επικαλούμενοι πατρικώς τον άνωθεν φωτισμόν προς πνευματικήν καρποφορίαν αυτού επ' αγαθώ της Εκκλησίας και προόδω της εικοσαετούς συνεργασίας των επιστημονικών τούτων Ιδρυμάτων.

Πηγή: http://fanarion.blogspot.gr/2013/08/13-o.html

 

 

Τα Ωρολόγια Προγράμματα της Α΄ τάξης του Γενικού Λυκείου, των Α΄ και Β΄ τάξεων του Εσπερινού Γενικού Λυκείου, του Ημερησίου Γυμνασίου και το Ωρολόγιο Πρόγραμμα Εσπερινού Γυμνασίου.

Υπογράφηκαν από τον υπουργό Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλο τα Ωρολόγια Προγράμματα   της Α΄ τάξης του Γενικού Λυκείου,   των Α΄ και Β΄ τάξεων του Εσπερινού Γενικού Λυκείου,  του  Ημερησίου Γυμνασίου και το Ωρολόγιο Πρόγραμμα Εσπερινού Γυμνασίου.

Πηγή: http://www.esos.gr/article/eidisis-defterovathmia-ekpaidefsi/orologia-programmata-gymansioy-a-lyklrioy-ab-wesperinoy-lykeioy

ΚΑΙΡΟΣ: Διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών και στην λυκειακή βαθμίδα της τεχνικής εκπαίδευσης.

Χολαργός  18-8-2013

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το Υπουργείο Παιδείας ακολουθώντας την «πεπατημένη» των τελευταίων ετών ανακοίνωσε στη μέση του καλοκαιριού τα σχέδιά του για το νέο Γενικό Λύκειο και την Τεχνική Εκπαίδευση. Η επίσημη κυβερνητική θέση είναι ότι τα σχέδια αυτά τίθενται σε δημόσια διαβούλευση. Ταυτόχρονα με την μεγαλόστομη όμως αυτή διακήρυξη το υπουργείο υλοποιώντας πολιτικές προαποφασισμένες,  για τις οποίες δεν θέτει θέμα «δημόσιας διαβούλευσης» οδηγεί στον καιάδα της ανυπαρξίας και της εξαφάνισης πλήθος ειδικοτήτων και τους υπηρετούντες σ’ αυτές συναδέλφους επιχειρηματολογώντας υπέρ του εκσυγχρονισμού του εκπαιδευτικού πλαισίου και περιεχομένου σπουδών της λυκειακής βαθμίδας και του εξορθολογισμού  στη διαχείριση του υπηρετούντος ανθρώπινου δυναμικού. Η αιφνιδιαστική κατάργηση πλήθους ειδικοτήτων στη τεχνική εκπαίδευση, η εγκύκλιος για τις αναγκαστικές μετατάξεις ακόμα και σε διοικητικές θέσεις πλεονάζοντος εκπαιδευτικού προσωπικού, η αύξηση του μαθητικού δυναμικού ανά σχολική τάξη, οι συγχωνεύσεις ή καταργήσεις σχολικών μονάδων χωρίς διάλογο με τους ενδιαφερόμενους φορείς, αναιρεί ή θέτει «εν αμφιβόλω» την πρόθεσή του για δημόσια διαβούλευση.

Πρόσφατα οι πανελλήνιες και τοπικές ενώσεις των θεολόγων (πλην της ΠΕΘ) υπέγραψαν μια ανοιχτή επιστολή προς το Υπουργείο Παιδείας, με την οποία εξέφραζαν την αντίθεσή τους σε οποιαδήποτε κίνηση μείωσης των ωρών διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών στη λυκειακή βαθμίδα, καθώς το περιεχόμενό του και το πλαίσιο διδασκαλίας του, όπως έχει διαμορφωθεί την τελευταία 20ετία τουλάχιστον, συμβάλλει αποφασιστικά  στη διαμόρφωση  του περιεχομένου των ανθρωπιστικών σπουδών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αφήνοντας ιδιαίτερο και  ευανάγνωστο στίγμα.

Οι  θεολογικές  ενώσεις και οι τοπικοί σύνδεσμοι με την κίνησή τους αυτή, επαναβεβαίωσαν στη πράξη και την ομόφωνη απόφαση για διεκδίκηση διατήρησης του μέχρι σήμερα ισχύοντος καθεστώτος διδασκαλίας του μαθήματος, που είχε ληφθεί σε κοινή σύσκεψη των θεολογικών φορέων(ενώσεις, θεολογικές σχολές, Εκκλησία της Ελλάδος) στη Ι.Μ Πεντέλης με την πρωτοβουλία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου (Πάσχα του 2011). Στη συνάντηση αυτή ο σύνδεσμός μας δια του εκπροσώπου του Δ. Μόσχου, είχε ιδιαιτέρως αναφερθεί στη σημασία της διατήρησης του υπάρχοντος καθεστώτος διδασκαλίας των Θρησκευτικών και στην τεχνική λυκειακή εκπαίδευση, επειδή με την παρουσία του συμβάλλει στην εμπέδωση ενός δικτύου αρχών και κριτηρίων για τη ζωή, τον άνθρωπο και τη σχέση του με τον κόσμο, απαραίτητων δηλαδή στοιχείων για την διαμόρφωση στάσης ζωής και συμπεριφοράς του εκπαιδευόμενου και αυριανού επαγγελματία.

Η απάλειψη της μιας ώρας του μαθήματος από την Β΄ τάξη του αυριανού τεχνικού λυκείου δεν δυναμιτίζει μόνο την θέση του μαθήματος στην τεχνική εκπαίδευση με όλα τα συνεπαγόμενα αποτελέσματα και για τους διδάσκοντες  αλλά κυρίως  δημιουργεί ερωτηματικά για την χρησιμότητα της μιας ώρας στη Α΄τάξη, η διατήρηση της οποίας τίθεται και αυτή – κατά την εκτίμησή μας – σε αμφισβήτηση στο άμεσο μέλλον.

Στην καταιγίδα των εξελίξεων τόσο σε επίπεδο περιεχομένου και σκοπών εκπαίδευσης στη λυκειακή βαθμίδα όσο και εργασιακών σχέσεων των υπηρετούντων σ’ αυτή συναδέλφων, το υπουργείο επιθυμεί το δημόσιο διάλογο. Με τη διαφορά ότι στο διάλογο αυτό θεωρεί πως οι εκπρόσωποι του εκπαιδευτικού-επιστημονικού κόσμου, δεν έχουν θέση στη διαμόρφωση του πλαισίου[έστω συμβουλευτικά] αλλά μόνο στην κριτική αποτίμηση μετά την κάθε ανακοίνωση για αλλαγές και ανακατατάξεις.  

Η θέση μας και θέση όλων των θεολόγων της χώρας (διορισμένων και αδιορίστων) είναι η διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών και στην λυκειακή βαθμίδα της τεχνικής εκπαίδευσης. Εξυπακούεται ότι έχουμε τη διάθεση συμβολής σε έναν ουσιαστικό διάλογο για τη διαμόρφωση ενδεχομένως ενός  αναπροσανατολισμού όσο και βελτίωσης της θρησκευτικής αγωγής στην τεχνική εκπαίδευση, στηριζόμενοι στην  εμπειρία και τη γνώση των συναδέλφων-μελών μας, που πληρούν με αξιώσεις όλες τις πιθανές προϋποθέσεις, για τη συμμετοχή τους σε όποια μελλοντική διαβούλευση, η οποία όμως για να στοχεύει στην επιτυχία, πρέπει να προηγείται των όποιων τελικών αποφάσεων.

                                                                        Από το  Δ.Σ

 

ΕΝΩΣΗ ΘΕΟΛΟΓΩΝ Ν. ΗΜΑΘΙΑΣ: Για τα Θρησκευτικά στη Β΄ Τάξη του Επαγγελματικού Λυκείου.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

 

Με αφορμή το σχέδιο νόμου για την αναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, που είδε το φως της δημοσιότητας πριν λίγες ημέρες, θέλουμε να εκφράσουμε την έντονη αντίθεσή μας στη σχεδιαζόμενη κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών στη Β΄ Τάξη του νέου Επαγγελματικού Λυκείου.
Η υποβάθμιση του μαθήματος, με την κατάργησή του στη Β΄ τάξη του νέου Επαγγελματικού Λυκείου και τη μείωση έτσι, των ήδη λίγων ωρών (σύμφωνα με το προηγούμενο ωρολόγιο πρόγραμμα 1 ώρα στην Α΄ τάξη και 1 ώρα στη Β΄τάξη), είναι ενέργεια όχι μόνο αντισυνταγματική, αλλά και αντιπαιδαγωγική και αντιεκπαιδευτική.
Οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν καλά ότι τα μονόωρα μαθήματα δεν εξυπηρετούν το σκοπό τους και απαξιώνονται στην πράξη (απώλεια διδακτικών ωρών λόγω αργιών, γιορτών και εκδρομών),πολύ δε περισσότερο όταν αυτά διδάσκονται σε μία μόνο τάξη!
Οι μαθητές στην κρίσιμη αυτή ηλικία θα στερηθούν το δικαίωμα να αποκτήσουν θρησκευτική συνείδηση μέσα από την κριτική προσέγγιση της ορθόδοξης πίστης, που στη χώρα μας εξακολουθεί να επηρεάζει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας και τη σύγχρονη όψη του πολιτισμού και της ιστορικής ταυτότητάς του.
Παραγνωρίζεται με τον τρόπο αυτό ότι η διαμόρφωση αξιών, στάσεων, η υπέρβαση των προκαταλήψεων, των στερεοτύπων και των διακρίσεων, η αποδοχή των διαφορών, η επίλυση των αντιπαλοτήτων, η ανάλυση και συζήτηση μεγάλων σύγχρονων προβλημάτων, συνδέονται με τις αξίες και την υπαρξιακή στάση που προκύπτει από το ήθος της ελληνορθόδοξης παράδοσης.
Αυτό λοιπόν το μάθημα επιχειρείται να στερηθούν τα παιδιά μας και να παραμείνουν πνευματικά αμόρφωτα και ηθικά ανοχύρωτα, εύκολη λεία στην προπαγάνδα παραθρησκευτικών σεκτών, καταστροφικών λατρειών, παρακρατικών ρατσιστικών οργανώσεων, οπαδών της βίας του αμοραλισμού και της αναρχίας.
Παράλληλα, η υποβάθμιση του μαθήματος των Θρησκευτικών θα έχει ως αποτέλεσμα την περιθωριοποίηση και το αβέβαιο εργασιακό μέλλον μεγάλου μέρους των ήδη υπηρετούντων στη Δημόσια Εκπαίδευση Θεολόγων.
Δηλώνουμε λοιπόν την αντίθεσή μας στη σχεδιαζόμενη αποδυνάμωση της θρησκευτικής αγωγής στην επαγγελματική εκπαίδευση και καλούμε την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να δώσει την ενδεδειγμένη λύση που δεν είναι άλλη, από το να παραμείνει το μάθημα των Θρησκευτικών στον κορμό μαθημάτων της Β΄ τάξης του Επαγγελματικού Λυκείου, εξασφαλίζοντας την ολόπλευρη μόρφωση των μαθητών και την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, σε μια εποχή που περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η γνώση, η εξειδίκευση και η τεχνική κατάρτιση είναι ανάγκη να συνοδεύεται από αξίες και ήθος .

Το Δ.Σ. της Ένωσης Θεολόγων Ν. Ημαθίας

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΞΑΝΘΗΣ: Διαμαρτυρία για την κατάργηση των Θρησκευτικών στη Β΄ τάξη των ΕΠΑ.Λ

  Ξάνθη, 13 Αυγούστου 2013

                                                     

                                                                                                ΠΡΟΣ: ΥΠ.ΠΑΙ.Θ.Π.Α.

                                                                       

                Γραφείο Υπουργού

                κ. Αρβανιτόπουλου

ΘΕΜΑ: « Διαμαρτυρία για την κατάργηση των Θρησκευτικών στη Β΄ τάξη των ΕΠΑ.Λ.»  

 

Σύμφωνα με το σχέδιο νόμου που κατατέθηκε πρόσφατα σχετικά με την αναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης το μάθημα των Θρησκευτικών καταργείται στη Β΄ τάξη των ΕΠΑ.Λ. Η συγκεκριμένη αλλαγή καθώς και η γενικότερη απουσία μαθημάτων ανθρωπιστικού περιεχομένου στη Β΄ και τη Γ΄ τάξη μετατρέπουν το ΕΠΑ.Λ. αποκλειστικά σε χώρο παραγωγής φθηνού εργατικού δυναμικού. Εις το εξής, η τοποθέτηση πάνω στα κρίσιμα υπαρξιακά ζητήματα της εφηβείας (έρωτας, ζωή, θάνατος), η θωράκιση απέναντι σε επικίνδυνα ολισθήματα  (ναρκωτικά, ρατσισμός, αυτοκτονία) καθώς και η ώριμη πλέον επαφή με τη διδασκαλία των υπολοίπων θρησκειών θα αποτελούν προνόμιο μόνο των μαθητών των Ενιαίων Λυκείων. Η παραθεώρηση αυτή των πνευματικών αναγκών των μαθητών της τεχνικής εκπαίδευσης, εναρμονισμένη με το σχέδιο του Υπουργείου για εξοικονόμηση διδακτικού προσωπικού, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τους σκοπούς της παιδείας όπως ορίζονται στο Σύνταγμα. Για το λόγο αυτό, εκφράζουμε την έντονη δυσαρέσκειά μας και ζητάμε την επαναφορά του μαθήματος στη Β΄ τάξη των ΕΠΑ.Λ..

 

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Κλίμα κατάνυξης και συγκίνησης σήμερα στο ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά στην Τραπεζούντα του Εύξεινου Πόντου, όπου τελέστηκε για τέταρτη συνεχή χρονιά η Θεία Λειτουργία επί τη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, προεξάρχοντος του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και παρουσία προσκυνητών από κάθε γωνιά της γης.
Ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας συλλειτούργησε με τους Επισκόπους Απολλωνιάδος κ. Σεραφείμ, Πρωτοσυγκελλεύοντα της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας και Μπροβαρί κ. Θεοδόσιο από την Ουκρανία, και απηύθυνε μήνυμα αγάπης και αδελφοσύνης και στην Τουρκική γλώσσα.

Η Θεία Λειτουργία που μετέδιδε η άλλοτε ΕΡΤ3 μεταδόθηκε μέσω του Hellas Sat με δαπάνες της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ποντίων Ελλήνων και της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος. Σε μια συμβολική κίνηση οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ αναμετέδωσαν το σήμα από την Τραπεζούντα μέσω του διαδικτυακού «αέρα» της ΕΡΤ όπως γινόταν τα τελευταία χρόνια.
Από την Τραπεζούντα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης μίλησε για την γιορτή της Παναγίας και ευχαρίστησε τις τουρκικές αρχές για την άδειά τους να τελεσθεί για μια ακόμη φορά η Θ. Λειτουργία σε αυτό το μνημείο της Χριστιανοσύνης, το οποίο, όπως είπε ο κ. Βαρθολομαίος, θα ήθελε πολύ να το δει να επανδρώνεται με μια αδελφότητα, ώστε να λειτουργήσει εκ νέου ως Μονή.

 

Πηγή: http://fanarion.blogspot.gr/2013/08/blog-post_15.html

 

 

Η Κοίμηση της Θεοτόκου - Αφιέρωμα

 

Η Κοίμηση της Θεοτόκου - Ιστορική αναδρομή και πηγές



του †Ιωάννου Φουντούλη, Καθηγητού Πανεπιστημίου

 

Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που εορτάζει στις 15 Αυγούστου ο χριστιανικός κόσμος, είναι η μεγαλυτέρα από τις εορτές που καθιέρωσε η Εκκλησία προς τιμήν της Μητρός του Κυρίου, τις θεομητορικές εορτές. Ίσως είναι και η παλαιοτέρα από όλες. Τις πρώτες μαρτυρίες έχομε γιʼ αυτήν κατά τον Ε' αιώνα, γύρω στην εποχή που συνεκλήθη η Γ' Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου (451), που καθόρισε το θεομητορικό δόγμα και έγινε αιτία να αναπτυχθεί η τιμή στο πρόσωπο της Θεοτόκου.

Για πρώτη φορά φαίνεται ότι συνεστήθη στα Ιεροσόλυμα την 13 Αυγούστου και λίγο αργότερα μετετέθη στις 15 του ιδίου μηνός. Είχε δε γενικότερα θεομητορικό χαρακτήρα, χωρίς ειδική αναφορά στο γεγονός της Κοιμήσεως. Ονομάζετο «ημέρα της Θεοτόκου Μαρίας». Κέντρο του πανηγυρισμού αναφέρεται στην αρχή ένα «Κάθισμα», ναός επʼ ονόματί της, που ευρίσκετο έξω από τα Ιεροσόλυμα στο τρίτο μίλιο της οδού που οδηγούσε στην Βηθλεέμ. Η σύνδεση της εορτής αυτής προς την Κοίμηση της Θεοτόκου, έγινε στον περίφημο ναό της Παναγίας που βρισκόταν στην Γεσθημανή, το «ευκτήριο του Μαυρικίου», όπου υπήρχε και ο τάφος της.

 

Αυτός ο ναός πολύ σύντομα πήρε τον χαρακτήρα του μεγαλυτέρου θεομητορικού προσκυνήματος και η ακτινοβολία του έγινε αιτία η πανήγυρίς του κατά την 15η Αυγούστου γρήγορα να διαδοθεί σʼ ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο και κατά τον ΣΤ' με Ζ' αιώνα να επικρατήσει σε ανατολή και δύση σαν εορτή της Κοιμήσεως, του θανάτου, της Θεοτόκου. Αργότερα εξήρθη η εορτή με την προπαρασκευαστική νηστεία και την παράταση το εορτασμού μέχρι της 23ης ή και μέχρι τέλους του Αυγούστου και έγινε όχι μόνο η μεγαλυτέρα θεομητορική εορτή, αλλά και μία από τις σπουδαιότερες εορτές του εκκλησιαστικού έτους. Αυτό βέβαια ήταν φυσικό να γίνει, γιατί η Θεοτόκος είναι το προσφιλέστερο και ιερότερο πρόσωπο μετά τον Κύριο και γιʼ αυτό συνεκέντρωσε την τιμή και την ευλάβεια όλων των χριστιανικών γενεών.

Αναρίθμητοι ναοί και μονές έχουν κτισθεί προς τιμήν της Κοιμήσεώς της, θαυμάσιες τοιχογραφίες παριστάνουν σε κάθε ναό πίσω από την κεντρική είσοδο σε εκπληκτικές συνθέσεις την ιερά της κηδεία, ύμνοι εκλεκτοί έχουν διακοσμήσει την ακολουθία της και λόγοι λαμπροί και εγκώμια εκφωνήθηκαν από τους Πατέρες και νεωτέρους κληρικού άνδρες κατά την ημέρα της μνήμης της. Όλες οι ανθρώπινες γενεές συναγωνίσθηκαν στην προσφορά ό,τι εκλεκτοτέρου είχαν να παρουσιάσουν για να μακαρίσουν έργω και λόγω την Παρθένο Μαρία. «Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι σε πάσαι αι γενεαί».

Για την κατανόηση του εορτολογικού περιεχομένου της εορτής της Κοιμήσεως, όπως και των άλλων θεομητορικών εορτών, της Συλλήψεως, της Γεννήσεως και των Εισοδίων, πρέπει να κάνουμε μία μικρά αναδρομή στις πηγές, από τις οποίες αντλήθηκαν τα θεομητορικά αυτά θέματα. Διαφορετικά είναι αδύνατο να ερμηνεύσει κανείς ότι συνδέεται με τον εορτασμό αυτόν, τα συναξάρια, την υμνογραφία και την εικονογραφία των. Οι αυθεντικές ιστορικές πηγές, τα Ευαγγέλια και τα άλλα βιβλία της Καινής Διαθήκης, δεν μας διέσωσαν πληροφορίες για το ευαγγελισμού και για τον μετά την ανάληψη του Κυρίου βίου της Θεοτόκου. Πρόθεση των Ιερών συγγραφέων ήταν να αφηγηθούν τον βίο και το σωτηριώδες έργο του Χριστού και ότι άμεσα συνεδέετο με αυτόν και όχι να ικανοποιήσουν την ευλαβή περιέργεια ή τα ιστορικά ενδιαφέροντα των αναγνωστών των.

Η παράδοση όμως της Εκκλησίας διέσωσε από στόματος εις στόμα διάφορες πληροφορίες που αφορούσαν στον βίο της Θεοτόκου προ συλλήψεως του Κυρίου και μετά την ανάστασή Του. Αργότερα διάφοροι ευλαβείς, κατά το πλείστον, συγγραφείς περιέλαβαν τις πληροφορίες αυτές και τις ανέπτυξαν με την φαντασία των και για να έχουν περισσότερο κύρος έθεσαν στους τίτλους των έργων των μεγάλα αποστολικά ονόματα. Η Εκκλησία απέρριψε και κατεδίκασε τα βιβλία αυτά και τα ονόμασε «Απόκρυφα» και «Ψευδεπίγραφα». Σε μεταγενεστέρα εποχή πολλές από τις διηγήσεις αυτές, τουλάχιστον στις βασικές των γραμμές, έδωσαν θέματα στην διαμόρφωση εορτών, στην σύναξη συναξαρίων, στην ποίηση ύμνων και στην εικονογραφία. Εξʼ άλλου καθώς είπαμε, ο πυρήν των διηγήσεων αυτών είχε ως βάση του παμπάλαιες ιστορικές παραδόσεις γύρω από το πρόσωπο της Θεομήτορος.

Ειδικά το γεγονός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αφηγείται, εκτός των άλλων, και μια απόκρυφος διήγησις, που φέρεται υπό το όνομα του ηγαπημένου μαθητού του Κυρίου, του Ιωάννου. Μία περίληψη του εκτενούς αυτού κειμένου θα παρουσιάσομε εδώ. Σε κάθε σημείο ο αναγνώστης του θυμάται αντίστοιχες φράσεις από τους ύμνους και το συναξάριο της εορτής και λεπτομέρειες από την εικόνα της Κοιμήσεως, που εφιλοτέχνησαν βυζαντινοί ζωγράφοι: Η Παναγία μετά την ανάληψη του Χριστού καθημερινώς πήγαινε στο ζωοδόχο μνήμα και προσεύχεται.

Μια Παρασκευή ο αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται μπροστά της και την χαιρετά∙ «Χαίρε, η γεννήσασα Χριστόν τον Θεόν ημών. Ο Κύριος άκουσε την προσευχή σου και θα πορευθείς εις την ζωήν την αληθινήν και αδιάδοχον». Η Θεοτόκος επιστρέφει στον οίκον της, θυμιά και προσεύχεται στον Χριστό να της στείλει τον Ιωάννη και τους λοιπούς αποστόλους για να παρασταθούν στον θάνατό της. Η προσευχή της εισακούεται και πρώτος φθάνει, αρπαγείς από νεφέλη, ο Ιωάννης και σε λίγο επί νεφελών και οι λοιποί απόστολοι οι διεσπαρμένοι στα πέρατα του κόσμου.

Την Κυριακή έρχεται με την απαστράπτουσα δόξα Του και με χιλιάδες αγγέλους ο Κύριος να παραλάβει την ψυχή της μητρός του. Εκείνη ευλογεί τους αποστόλους και τον κόσμο, δέεται για την σωτηρία όλων και αφού λαμβάνει την υπόσχεση ότι «πάσα ψυχή επικαλούμενη το όνομά της ου μη καταισχυνθή, αλλʼ εύρη έλεος και παράκλησιν και αντόληψιν και παρρησίαν και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι», παραδίδει την αγία της ψυχή στα χέρια του Yιού της. Οι απόστολοι περιπτύσσονται το σκήνος και ψάλλοντες, μεταφέρουν την κλίνη με το σώμα για ταφή. Ένας Εβραίος ονόματι Ιεφωνίας ορμά και επιχειρεί «κατά της κλίνης», αλλʼ άγγελος Κυρίου με «ξίφος πυρός» αποκόπτει τα χέρια του από των ώμων, που μένουν κρεμασμένα στην κλίνη. Αυτός μετανοεί και κολλώνται και πάλι τα χέρια του, ενώ οι απόστολοι ανενόχλητοι συνεχίζουν την εκφορά.

Το σκήνος θάπτεται σε καινό μνημείο στην Γεσθημανή, την Τρίτη όμως ημέρα «μετετέθη… εν Παραδείσω».

 

(Από το βιβλίο "Λογική Λατρεία", εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1984).

 

Πηγή: http://www.provoles.de/el/eidiseis/omogenia/473-the-assumption-history-and-sources.html

Μετατάξεις Εκπαιδευτικών 2013- Οι πλεονάζοντες, οι κενές θέσεις και ο αριθμός που μετατάσσονται

Από το υπουργείο Παιδείας ανακοινώθηκε σήμερα:

 α) Το πλεονάζον εκπαιδευτικό προσωπικό στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και οι κενές θέσεις στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, ανά κλάδο ή ειδικότητα, κατηγορία, καθώς και Διεύθυνση Εκπαίδευσης, ανά Περιφερειακή Διεύθυνση εκπαίδευσης, 
 β) Ο αριθμός ανά Περιφέρεια και Διεύθυνση Εκπαίδευσης, κατηγορία, κλάδο και ειδικότητα, που μετατάσσονται οι εκπαιδευτικοί, υποχρεωτικά, με διαδικασία αιτήσεων προτίμησης: 
          1) σε θέσεις εκπαιδευτικών στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση ανά Περιφέρεια και Διεύθυνση Εκπαίδευσης, κλάδο ή ειδικότητα και
      2) ανά Φορέα σε κενές ή σε συνιστώμενες με την πράξη μετάταξης θέσεις διοικητικού προσωπικού, συναφούς ή μη κλάδου της ίδιας κατηγορίας, με ταυτόχρονη κατάργηση ισάριθμων κενών ή κενούμενων, εφόσον δεν υπάρχουν, οργανικών θέσεων της αυτής, ανώτερης ή και κατώτερης κατηγορίας,
σύμφωνα με τη Διαπιστωτική Πράξη και την Απόφαση του Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων αντίστοιχα, όπως προβλέπονται στις διατάξεις της παρ. 11 του άρθρου 82 του ν. 4172/2013 «Κ.Φ.Ε., Διαθεσιμότητα, ΟΤΑ, Φάρμακα, Προσωρινή διαταγή, Εργατικές διαφορές, Δημοτική Αστυνομία» (Α’ 167), όπως συμπληρώθηκε με τo άρθρο 73, παρ 1, 2 του ν.4174/2013 (Α’ 170).
A.Για την Υπουργική Απόφαση «Αριθμός πλεονάζοντος εκπαιδευτικού προσωπικού Δ.Ε. και κενές θέσεις εκπαιδευτικού προσωπικού Π.Ε.» πατήστε εδώ.
B.Για την Υπουργική Απόφαση «Καθορισμός αριθμού θέσεων για μετάταξη εκπαιδευτικών Δ.Ε. στην Π.Ε. και σε Διοικητικές θέσεις φορέων του Υ.ΠΑΙ.Θ» πατήστε εδώ.

 

Για περισσότερα στο Esos.gr

Το σχέδιο νόμου για το Νέο Λύκειο και το ΕΠΑΛ μετά τις διορθώσεις

ΑΓΙΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ Ένας άγνωστος διδάσκαλος του γένους

                                          Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

 α) Κάθε εποχή και κάθε γωνιά της πατρώας ελληνικής γης έχει αναδείξει σπουδαίες προσωπικότητες, που αγωνίστηκαν σε δύσκολους χρόνους για την πνευματική αναγέννηση του λαού.
Με τον τρόπο αυτό στερεώθηκε η χριστιανική πίστη, διατηρήθηκε η ελληνική γλώσσα και συνεχίστηκε η παράδοση του βυζαντινού πολιτισμού. Το έργο αυτό ήταν ιδιαζόντως επίπονο κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας. Η περιοχή της Αιτωλίας είχε το προνόμιο να είναι γενέτειρα σπουδαίων ανδρών, που διακρίθηκαν για την καλοκαγαθία, τον ένθεο ζήλο και την προσφορά στο γένος.
β) Από την Αιτωλία κατάγονται τρεις διδάσκαλοι του γένους που έδρασαν κατά τον 17ο και 18ο αιώνα. Πρόκειται για τον Ευγένιο Γιαννούλη, τον Κοσμά Αιτωλό και τον αδελφό του Χρύσανθο. Οι δύο πρώτοι έχουν ενταχθεί στο αγιολόγιο της Εκκλησίας, ενώ αναμένεται η ένταξη του Χρύσανθου. Ο Ευγένιος και ο Κοσμάς γεννήθηκαν στο Μέγα Δένδρο, ενώ ο Χρύσανθος στον Ταξιάρχη, χωριά που ανήκουν στον σημερινό δήμο Θέρμου. Κατά την τουρκοκρατία, μπορεί η περιοχή αυτή να έφτασε σε έσχατο όριο απαιδευσίας, αλλά ταυτόχρονα γέννησε σοφούς και φιλογενείς άνδρες.
γ) Ο Ευγένιος Αιτωλός, ο οποίος είναι άγνωστος στο ευρύ κοινό, γεννήθηκε στα τέλη του 16ου αιώνα και αναπαύθηκε εν ειρήνη το 1682 στην «ανήλιο Γούβα» των Αγράφων, ξημερώματα της εορτής της θείας Μεταμορφώσεως. Το 1982 το οικουμενικό πατριαρχείο, ύστερα από εισηγήσεις εγκρίτων κληρικών και λαϊκών αλλά και τεκμηριωμένη πρόταση του μητροπολίτου Καρπενησίου και της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ανακήρυξε άγιο τον Ευγένιο Αιτωλό και όρισε η μνήμη του να τιμάται στις 5 Αυγούστου.
δ) Ο βιογράφος του, ιερομόναχος Αναστάσιος Γόρδιος, διέσωσε πολλές πληροφορίες για τον οσιακό βίο και τη δράση του αγίου Ευγενίου. Καταρχήν ασκήθηκε στην ιερά μονή Βλοχού Τριχωνίδος κοντά στον ιερομόναχο Αρσένιο, από τον οποίο έμαθε τα πρώτα γράμματα, καλλιγραφία και μουσική. Στην ιερά μονή Τατάρνης Ευρυτανίας χειροτονήθηκε διάκονος, ενώ στην ιερά μονή Ξηροποτάμου Αγίου Όρους κοντά στον επίσκοπο Χαραλάμπην εντρύφησε βαθύτερα στην πνευματική ζωή και διδάχθηκε ανώτερα ελληνικά και τα «ποιητών έπη».
ε) Περνώντας από την Αλεξάνδρεια, προκειμένου να μεταβεί για προσκύνημα στο Σινά, γνωρίστηκε με τον πατριάρχη Κύριλλο Λούκαρη, ο οποίος βλέποντας την ευσέβειά του τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Η πρώτη λειτουργία του Ευγενίου ως πρεσβυτέρου έγινε στον ναό της Παναγίας στην κορυφή του όρους Σινά. Υπήρξε μαθητής του Θεοφίλου Κορυδαλλέως και του Μελετίου του Συρίγου και δίδαξε ο ίδιος στην Άρτα, στο Αιτωλικό, στο Μεσολόγγι, στο Καρπενήσι και αλλού.
στ) Τιμούσε ιδιαίτερα την Παναγία και τους αγίους και συνέθεσε ασματικούς κανόνες για τον Άγιο Διονύσιο τον εν Ολύμπω. Δείγμα της ποιητικής σοφίας ο παρακάτω θεομητορικός ύμνος:
«Η κόσμου κοσμήσασα την ακοσμίαν
ως τέξασα του κόσμου κοσμήτορα
κόσμησον δέομαι, θεοκόσμητε, την άκοσμον ψυχήν μου
ευκόσμοις κοσμούσαν σε ύμνοις, πανύμνητε».
ζ) Υπερασπιζόμενος την ελευθερία του ανθρώπου έναντι των δεισιδαιμονιών της εποχής γράφει: «Ότι οι δαίμονες προβάλλουσι μόνον και κολακεύουσι και κεντούσιν τον άνθρωπον εις το κακόν και δείχνουσι το πικρόν γλυκύ και το φαρμάκι γλυκύτερον του μέλιτος, αλλά την θέλησιν του ανθρώπου και το αυτεξούσιον δεν το δυναστεύουσι μήτε δύνονται· την θέλησιν και το αυτεξούσιον του ανθρώπου μήτε ο δημιουργός των όλων Θεός δεν το εξουσιάζει, αλλ’ όλα τα λογικά τα άφηκεν αυτεξούσια».
Αλλού αναφερόμενος στο ευμετάβολο της γνώμης των ανθρώπων σημειώνει: «Τα των ανθρώπων και απλώς τα υπό την σελήνην πάντων των ποταμίων ρευμάτων ευμεταβολώτερα -καθ’ Ηράκλειτον- πεφύκασι και των παλιρροιών ασθενέστερα». Και μόνη η παράθεση των κειμένων αυτών φανερώνει τη σοφία του ανδρός και την επικαιρότητα των θεόπνευστων λόγων του σε μια κοινωνία ακοσμίας, διαστροφής, παραλογισμού, ιδιότυπης δεισιδαιμονίας και έλλειψης του μέτρου.

 

 

ΩΡΟΛΟΓΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

	ΩΡΟΛΟΓΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
	ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ/ ΜΑΘΗΣΙΑΚΟ ΠΕΔΙΟ	ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ/ΜΑΘΗΜΑ		ΤΑΞΕΙΣ				Α' ΑΝΑΘΕΣΗ
				Α΄	Β΄	Γ'
	Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία	Νεοελληνική Γλώσσα και Γραμματεία	Γλωσσική Διδασκαλία	2	2	2		ΠΕ02
			Νεοελληνική Λογοτεχνία	2	2	2		ΠΕ02
		Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία	Αρχαία Ελληνική Γλώσσα	3	3	3		ΠΕ02
			Αρχαία Ελληνικά Κείμενα από Μετάφραση	2	2	2		ΠΕ02
	Μαθηματικά	Μαθηματικά		4	4	4		ΠΕ03
	Φυσικές Επιστήμες	Φυσική		1	2	2		ΠΕ04.01
		Χημεία		-	1	1		ΠΕ04.02
		Βιολογία		-	1	2		ΠΕ04.03, ΠΕ04.04
		Γεωγραφία		2	2	-		ΠΕ04.05
	Σπουδές του Ανθρώπου και της Κοινωνίας	Ιστορία		2	2	2		ΠΕ02
		Κοινωνική και πολιτική Αγωγή		-	-	2		ΠΕ10, ΠΕ13
		Θρησκευτικά		2	2	2		ΠΕ01
	Ξένες Γλώσσες	Αγγλικά		3	3	3		ΠΕ06
		2η Ξένη Γλώσσα (Γαλλικά/Γερμανικά/Ιταλικά/Ισπανικά)		2	2	2		ΠΕ05, ΠΕ07
	Τεχνολογίες Πληροφορίας  και Επικοινωνιών	Τεχνολογίες Πληροφορίας και Επικοινωνιών		2	2	2		ΠΕ19-20
	Πολιτισμός και Δραστηριότητες Τέχνης	Μουσική		2	-	-		ΠΕ16
		Καλλιτεχνικά		2	-	-		ΠΕ08
	Αθλητική Ζωή	Φυσική Αγωγή		3	2	2		ΠΕ11
	Οικιακή Οικονομία	Οικ. Οικονομία		1	1	-		ΠΕ15
	Βιωματικές Δράσεις-Συνθετικές Δημιουργικές -Project	Τεχνολογία			2	2		Ειδικότητες της Τεχνολογίας
		Τοπική Ιστορία						ΠΕ02
		Περιβάλλον και Εκπαίδευση για την Αειφόρο Ανάπτυξη (Π.Ε.Α.Α)						Ειδικότητες της Τεχνολογίας
		Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός (Σ.Ε.Π.)						Ειδικότητες της Τεχνολογίας
		Φύση και Άσκηση						ΠΕ11
		Πολιτισμός και Δραστηριότητες Τέχνης						ΠΕ08, ΠΕ16
		Σχολική και Κοινωνική Ζωή (Σ.Κ.Ζ.)						ΟΛΟΙ
		ΣΥΝΟΛΟ ΩΡΩΝ		35	35	35