ἐπί τῆς γῆς ἀπάτωρ ἐσαρκώθη σήμερον ἐκ σοῦ.
Ὅθεν ἀστήρ εὐαγγελίζεται μάγοις,
Ἄγγελοι δέ μετά ποιμένων ὑμνοῦσι
τόν ἄχραντον τόκον σου, ἡ Κεχαριτωμένη.
(Κοντάκιον τῆς Συνάξεως τῆς Θεοτόκου).
Κατά τάς εὐφροσύνους καί λαμπροφόρους ἡμέρας τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου ἑορτάζει κατ’ ἐξοχήν ἡ Ἐκκλησία, οὐχ ἧττον ὅμως καί ἡ ἀνθρωπότης ὅλη, γεγονός θεῖον καί οὐράνιον, ἐξαίσιον καί θαυμαστόν, ξένον καί παράδοξον. Ἑορτάζει τό γεγονός τῆς εἰρηνικῆς ἐπισκέψεως καί θεραπευτικῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Θεοῦ εἰς τήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Ἐκκλησία διαλαλεῖ τό γεγονός τῆς διά σαρκός Ἐπιφανείας τοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμον. Ὁμολογεῖ ὅτι ὁ Θεός, ὁ πλάσας τόν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, ἀνέπλασεν αὐτόν εἰς τό πρό τῆς πτώσεως θεοειδές αὐτοῦ κάλλος διά τῆς ὁμοιώσεως Αὐτοῦ αὐτῷ. Ὁ Θεός ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου Αὐτοῦ ἐσαρκώθη, ἐνηνθρώπησε, ἐγένετο ἄνθρωπος. «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» ( Ἰω. 1, 14). Ὁ Θεός διά τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ καί διά τῆς κατά σάρκα ἐκ τῆς Ἀειπαρθένου γεννήσεως Αὐτοῦ ἐπί Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου εἰς Βηθλεέμ, ἀνεκαίνισε τόν ἄνθρωπον, ἀνέσυρε αὐτόν ἐκ τοῦ βάθους τῆς πτώσεως καί τῆς φθορᾶς αὐτοῦ καί ἀνεβίβασεν εἰς τό ὕψος τοῦ οὐρανοῦ, κατέστησεν αὐτόν «κοινωνόν θείας φύσεως». (Β΄ Πέτρου 1, 4). Διά τήν προσγενομένην εἰς τήν ἀνθρωπότητα τοιαύτην δωρεάν καί χάριν ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ ἡ Ἐκκλησία ψάλλει σήμερον μετά τοῦ ψαλμῳδοῦ: «λύτρωσιν ἀπέστειλε Κύριος τῷ λαῷ αὐτοῦ,» μετά τοῦ Εὐαγγελιστοῦ: «ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ ὅς ἐστι Χριστός» καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ: «ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτήρ ἡμῶν» καί: «Χριστός γεννᾶται δοξάσατε, Χριστός ἐπί γῆς ὑψώθητε».
Αὐτόπται μάρτυρες τοῦ ἀνηκούστου μυστηρίου τούτου, τῆς ἐνσάρκου δηλονότι παρουσίας τοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμον, εἶναι ἡ ὑπουργήσασα τοῦτο, ἤτοι ἡ Ἀειπάρθενος, ἡ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου συλλαβοῦσα, κυοφορήσασα, κατά σάρκα τεκοῦσα καί σπαργανώσασα τόν Χριστόν καί Ἰωσήφ ὁ πρεσβύτης, ὁ συνοδός αὐτῆς ἀπό Ναζαρέτ εἰς Βηθλεέμ διά τήν τοῦ Καίσαρος ἀπογραφήν, ἀπό Βηθλεέμ εἰς τήν εἰς Αἴγυπτον φυγήν καί εἰς τήν ἐπιστροφήν εἰς Ναζαρέτ, ἐξ ἧς καί Ναζωραῖος ἐκλήθη. Εἶναι ὡσαύτως ἁπλοῖ ἀγρόται, ποιμένες ἀγραυλοῦντες εἰς τά ποίμνια αὐτῶν, προσκληθέντες ἐγγύθεν εἰς θέαν καί ἐμπειρίαν τοῦ μυστηρίου δι’ ὀπτασίας ἀγγέλων, ψαλλόντων ἐξ οὐρανοῦ τόν ἀγγελικόν ὕμνον: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2, 14). Εἶναι ὅμως καί θεράποντες τῆς ἐπιστήμης, μάγοι Περσῶν βασιλεῖς, ἐρευνηταί τοῦ στερεώματος. Τούτους ἐκάλεσεν μακρόθεν δι’ ἀστέρος ὁ οὐρανός ὡς ἀπαρχήν τῆς ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησίας, ἵνα ἐκ τῆς εἰδωλολατρίας τῶν ἀστέρων ἔλθωσιν εἰς τήν προσκύνησιν τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης. Καί ὄντως, οὗτοι εἰς τό ἁπλοῦν καί ἀπέριττον τοῦτο Σπήλαιον εἶδον ἐκστατικοί «βρέφος κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ» (Λουκ. 2, 16) καί ἐπιγνόντες τοῦτο, ἔκυψαν καί προσεκύνησαν ὡς τόν Ἐνανθρωπήσαντα καί κατά σάρκα ἐκ Παρθένου Τεχθέντα Θεόν, προσφέροντες τά δῶρα τῆς εὐσεβείας αὐτῶν, «χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν» (Ματθ. 2, 11).
Τοιουτοτρόπως διέλαμψεν εἰς τούς ἀνθρώπους ὁ πλοῦτος τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ, ἐν τῇ πτωχείᾳ τοῦ Σπηλαίου καί τῇ εὐτελείᾳ τῶν σπαργάνων. Ὁ Χριστός προσέλαβε τόν ἄνθρωπον ταπεινῶν Ἑαυτόν, ἵνα ἐν Ἑαυτῷ ἁγιάσῃ καί δοξάσῃ αὐτόν. «Πλούσιος ὤν ἐπτώχευσεν δι’ ἡμᾶς, ἵνα ἡμεῖς τῇ Ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσωμεν» (Κορ. Β’ 8, 9). Θεός ὤν ἀληθινός, δυνατός καί κραταιός, περιεβλήθη ἀσθένειαν ἀνθρωπίνης σαρκός καί ἐν τῇ μιᾷ ἐν δύο φύσεσι θεανθρωπίνῃ Αὐτοῦ ὑποστάσει «διῆλθεν εὐεργετῶν καί ἰώμενος πάντας τούς καταδυναστευομένους ὑπό τοῦ διαβόλου, ὅτι ὁ Θεός ἦν μετ’ αὐτοῦ» (Πράξ. 10, 38).
Τήν φιλανθρωπίαν ταύτην τοῦ Θεοῦ κηρύττει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἡ Ἐκκλησία, τό Σῶμα τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος, ἀκολούθως δέ σαρκί Σταυρωθέντος ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας καί ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τήν Ἐκκλησίαν ἀφῆκεν ὁ Χριστός, ἵνα διαιωνίζῃ τό εἰρηνευτικόν, διαλλακτικόν, ἁγιαστικόν καί σωστικόν Αὐτοῦ ἔργον εἰς τόν κόσμον. Αὕτη ἐπιτελεῖ καί κηρύττει τό ἔργον Αὐτοῦ εἰς τά μέλη αὐτῆς ἀλλά καί εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐν τῇ ἐλευθέρᾳ αὐτῶν ἐκλογῇ δέν δέχονται τό μήνυμα τοῦ Ἄρχοντος τῆς εἰρήνης, ἀλλά ἐνεργοῦν ἀσπλάγχνως καί ἀπανθρώπως ὡς ὁ Ἡρώδης πρός τόν τεχθέντα Βασιλέα καί τά νήπια. Οὗτοι ἀκονίζουν οὐχί τά ἄροτρα αὐτῶν δι’ ἄρωσιν, οὐχί τά δρέπανα διά θερισμόν ἀλλά τάς μαχαίρας πρός ἀλληλοσπαραγμόν. Δαπανοῦν τόν πλοῦτον τῶν ἀποθεμάτων τῆς κτίσεως τοῦ Θεοῦ εἰς συμβατικούς καί μή συμβατικούς ἐξοπλισμούς καί πολέμους, θυσιάζουν ἑκατόμβας ἀθῴων ἀνθρώπων διά θηριωδῶν τρομοκρατικῶν ἐνεργειῶν εἰς τό ὄνομα μάλιστα τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία ἐν ἀγάπῃ διαλέγεται καί πρός αὐτούς. Διδάσκει εἰρήνην τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν. Ἁγιάζει τούς ἀνθρώπους, ἡμερώνει τά ἤθη αὐτῶν, παραμένει ὄασις καί παράδεισος καί ὁρατή φανέρωσις τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς. Φιλανθρώπως συμμερίζεται τά πνευματικά καί ὑλικά ἀγαθά αὐτῆς μετά τῶν ἀνθρώπων. Διωκομένη ἀνέχεται, συκοφαντουμένη συγχωρεῖ καί προσεύχεται. Καλεῖ πάντας λέγουσα: «ἔρχου καί ἴδε» (Ἰω. 1, 46).
Τοῦτο πράττει καί ἡ Σιωνῖτις Ἐκκλησία ἐπί τῶν ἁγίων Τόπων, ἡ φυλάσσουσα πάντας τούτους καί δή τήν Κωνσταντίνειον καί Ἰουστινιάνειον Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως ἐν Βηθλεέμ. Προσεύχεται ἀπό τοῦ θεοδέγμονος Σπηλαίου ὑπέρ εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, εἰρήνης τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς Ἁγίας Γῆς καί ὑπέρ προόδου, προκοπῆς, θείας εὐλογίας καί σωτηρίας τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν τῶν Χριστουγέννων, πρός δόξαν τοῦ σαρκί Τεχθέντος Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά τοῦ Πατρός ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ εἰς τούς αἰῶνας.
Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2017
Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄
Πατριάρχης Ἱεροσολύμων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου