α) «Τα είδωλα των εθνών», λέει ο ψαλμωδός, «είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα, ασήμι και χρυσάφι. Στόμα έχουν αλλά δεν μιλούν, μάτια έχουν μα δεν βλέπουν. Έχουν αυτιά μα δεν ακούν κι ούτε έχουν πνοή στο στόμα τους.Αυτοί που τα κατασκευάζουνε κι όσοι σε κείνα ελπίζουν, όμοιοι μ’ αυτά να γίνουνε» (Ψαλμ. 135, 15-18). Τα λόγια αυτά, περιγραφικά για τα παλαιά είδωλα, είναι συνάμα προφητικά για τα νέα είδωλα που φιλοτέχνησαν και λατρεύουν με θρησκευτική ευλάβεια οι σύγχρονοι άνθρωποι.β) Στην εποχή μας μπορεί οι πολιτισμένες κοινωνίες να μη στήνουν ξόανα και αγάλματα φανταστικών θεών, αλλά το ενδιαφέρον τους είναι στραμμένο προς νέες μορφές ειδώλων. Κι αυτά, όπως και τα παλαιά βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των ανθρώπων που έχασαν την πίστη τους και την ελπίδα τους στον αληθινό Θεό κι έγιναν όμοιοι με αυτά. Το παράδοξο είναι ότι και οι χριστιανοί που καλούνται να είναι «το φως του κόσμου» (βλ. Ματθ. 5, 13-14), ενώ με τα χείλη τους ομολογούν πίστη στον Τριαδικό Θεό, η ψυχή τους σύρεται πίσω από τα οικονομικά δεδομένα της εποχής.
γ) Στις μέρες μας λατρεύονται νέα είδωλα που στήνονται στους ναούς των χρηματιστηρίων και των αγορών, των μεγάλων τραπεζών και των ανώνυμων εταιρειών, στους άυλους τίτλους και τις κερδοφόρες επενδύσεις. Το ανθρώπινο πρόσωπο θυσιάζεται στο βωμό του κέρδους και κυριαρχεί ο homo economikus. Οι οικονομολόγοι ωστόσο, αποδέχονται πλέον την αδυναμία τους να προβλέψουν τις οικονομικές κρίσεις και ομολογούν ότι για την κατανόηση των κοινωνικών δεδομένων χρειάζονται και οι ανθρωπιστικές επιστήμες.
δ) Όμως, μένουν αμετανόητοι, παρόλο που υποστηρίζουν ότι η επικρατούσα οικονομική αντίληψη που στηρίζεται στην απόλυτη ελευθερία της αγοράς και στην ορθολογικότητα του ανθρώπου τούς έχει απομακρύνει απ’ την πραγματικότητα. Μπορεί οι θεωρίες των οικονομολόγων να εμφανίζονται κομψές, αλλά στην πράξη είναι ολέθριες. Θυσιάζουν ανθρώπινα πρόσωπα και λαούς σε κάθε γωνιά της Γης.
ε) Παλαιότερα στις μικροκοινωνίες που εμπνέονταν από το μήνυμα της Εκκλησίας υπήρχε προσπάθεια χαλιναγώγησης της πλεονεξίας και της απληστίας. Στην πατερική παράδοση γίνεται έντονη κριτική του έντοκου δανεισμού, καταγγέλλεται ως αιτία οικονομικής εξαθλίωσης η βαριά φορολογία και η τοκογλυφία, και απαγορεύεται στους κληρικούς να αποδέχονται χορηγίες για τις ανάγκες της Εκκλησίας, οι οποίες προέρχονται από εκμετάλλευση και αδικία.
στ) Και γράφονται τα παραπάνω με αφορμή το μαρτύριο του θαυματουργού Αγίου Χαραλάμπους, ο οποίος περιφρόνησε τα είδωλα της εποχής του και δέχθηκε τον αμαράντινο της δόξης στέφανο (βλ. Α’ Πέτρ. 5,4). Γράφει ο όσιος Νικόδημος: «O Άγιος Ιερομάρτυς Xαραλάμπης ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Σεβήρου, και Λουκιανού ηγεμόνος, εν έτει ρϟη΄ (198), Iερεύς των Xριστιανών εν Mαγνησία τη πόλει. Oύτος λοιπόν διδάσκων την στράταν της αληθείας, και κηρύττων την εις Xριστόν πίστιν, κατεδικάσθη υπό των άνωθεν τυράννων, και εκδύθη την ιερατικήν στολήν, έπειτα εξέδαραν το δέρμα όλου του σώματός του».
ζ) Η αιτία το μαρτυρίου του ήταν ότι αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα. Τοποθέτησε την πίστη στον Χριστό πάνω από αξιώματα, τιμές, πλούτη αλλά κι αυτή ακόμη τη ζωή του. Ακολούθησε τον σωτήριο λόγο: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. 6, 33). Τον έγδαραν, του κάρφωσαν καρφιά στην πλάτη, τον έβαλαν στη φωτιά, αλλά ο ιερομάρτυς υπέμεινε καρτερικά τα μαρτύρια. Το γεγονός ότι στις μέρες μας, άμεσα ή έμμεσα, στρέφουμε την ελπίδα μας στα νέα είδωλα των εθνών, μήπως πρέπει να μας εμβάλλει σε σκέψεις για την ποιότητα της πίστης και του ορθοδόξου φρονήματός μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου