Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ (15-8-2014)

 

Ὁμιλία 

τῆς Α.Θ.Παναγιότητος 

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου 

κ. κ. Βαρθολομαίου 

κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν 

ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Παναγίας Σουμελᾶ Πόντου 

(15 Αὐγούστου 2014) 

Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί καί συλλειτουργοί, 

Ἐντιμότατε κ. Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος, 

Εὐλογημένοι προσκυνηταί, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν τῇ στοργικῇ ἀγάπῃ τῆς κοινῆς Μητρός μας Παναγίας τῆς Σουμελιώτισσας,

Κατά τήν ἐπίγεια ζωή μας ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ζητοῦμε πάντοτε κάτι τό θαυμαστό, κάτι τό ἐξαιρετικό, κάτι τό μοναδικό. Μέσα στήν ἀτέρμονα αὐτή προσπάθεια τῆς ἀναζητήσεως τοῦ ἰδανικοῦ, πιστεύουμε πολλές φορές ὅτι θά βροῦμε τήν καταξίωσι τῆς ζωῆς μας στά μεγάλα, στά θαυμαστά τοῦ κόσμου τούτου, στήν δόξα, στίς τιμές, στίς ἐπιτυχίες. Καί ἐνῷ ἐμεῖς συνεχίζουμε τήν ἀναζήτησι, τό ζητούμενον, ἡ «δωρεά τοῦ Χριστοῦ», εὑρίσκεται κοντά μας, ὄχι ὡς κάτι τό μέγα καί ὑπερφυσικόν, ἀλλά ὡς «φωνή αὔρας λεπτῆς» (Γ΄ Βασιλ. 19,12). 

Μιά τέτοια φωνή «αὔρας λεπτῆς», ἀνεπαίσθητος ἴσως εἰς τούς πολλούς, βιωματική ὅμως καί ἐμπειρική γιά μᾶς τούς πιστούς, εἶναι καί τό προσκύνημά μας αὐτό καί ἐφέτος –γιά πέμπτη χρονιά- στήν Χάρι τῆς Παναγίας. Ὅπως τήν ζοῦμε σήμερα εἰς τό Ὄρος τοῦ Μελᾶ, ἐδῶ στό κέντρο, τήν Ἱερά αὐτή Μονή τῆς Παναγίας, καί στήν περιφέρεια, σέ ὁλόκληρο τόν Πόντο, ὁ ὁποῖος ἐτιμήθη ἀπό μάρτυρας, ὁσίους, δικαίους, ἁγίους, ἡ δέ μαρτυρία του, μαρτυρία Ὀρθοδόξου χριστιανικῆς ἐν πίστει ζωῆς, ἐξῆλθεν εἰς πᾶσαν τήν γῆν, καί καταυγάζει μέχρι σήμερα ὄχι μόνον τούς ἁπανταχοῦ ἀπογόνους τῶν εὐλαβῶν Ποντίων, ἀλλά καί ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη Οἰκουμένη.

Ζῶντες μέσα εἰς τό καθημερινό καμίνι τῶν θλίψεων τῆς ζωῆς, κατά τήν ἰδιαιτέρως φλογισμένη αὐτή περίοδο τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος, καί μάλιστα στήν περιοχή μας, αἰσθανόμεθα αὐτή τήν λεπτή αὔρα τῆς Χάριτος, ὅπως τότε ἡ προσευχομένη καρδία τοῦ βασιλέως Θεοδώρου Λασκάρεως, προσευχόμενοι καί ἡμεῖς μαζί του καί μαζί μέ ὅλες τίς γενεές τῶν Ποντίων.
Ἡ Μονή τῆς Παναγίας Σουμελᾶ παραμένει ἐπί δεκαέξ αἰῶνες τό σύμβολον τῶν ἁπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης Ποντίων, ἀπό τό ἔτος 386, ὅταν οἱ Ὅσιοι Bαρνάβας καί Σωφρόνιος ὡδηγήθησαν, κατά ἀποκάλυψιν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, στίς ἀπάτητες αὐτές βουνοκορφές, καί ἵδρυσαν τό ἱερό καί θαυμάσιο τοῦτο συγκρότημα, σάν ἀητοφωληᾶ, ὅπου ἡ Χάρις τῆς Παναγίας τῆς Σουμελιώτισσας ἐνεργεῖ θαυματουργικά, παρά τίς περιστάσεις καί τό ἄστατον τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων, καί ὅπου κτυπᾷ ἀνά τούς αἰῶνας ἡ καρδιά τῶν Ποντίων ἀδελφῶν μας.
Ἡ Μονή αὐτή εἶναι ἕνα ζωντανό ἱστορικό θησαυροφυλάκιο. Ξυπνᾶ μνῆμες καί γεγονότα αἰώνων τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων καί τοῦ ἰδικοῦ μας εὐσεβοῦς Γένους τῶν Ρωμαίων. Ὁ Ὀρθόδοξος λαός τοῦ Πόντου ζυμώθηκε καί ταυτίσθηκε μέ τήν Μονή τῆς Παναγίας, καί αὐτήν ἔβλεπε μπροστά του σέ κάθε σημαντική στιγμή τῆς ζωῆς καί τῆς πορείας του, ὅπως τό μαρτυρεῖ ἡ ποντιακή ψυχή μέ τό χαρακτηριστικό τετράστιχο: «Ἐμέν Κρωμέτε λέγνε με, Kανέναν κι φογοῦμαι. Σή Σουμελᾶν τήν Παναγιάν θά πάγω στεφανοῦμαι!».


Για περισσότερα στο ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ