Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Ὁμιλία 

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος 

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου 

κ. κ. Βαρθολομαίου 

κατὰ τὴν Παρουσίασιν 

τῆς εἰς τὴν Τουρκικὴν Γλῶσσαν Μεταφράσεως 

τοῦ Βίου τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου 

(Σισμανόγλειον Μέγαρον, 15 Ἰουνίου 2015) 

Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί, 

Ἐντιμότατε κύριε Γενικὲ Πρόξενε, 

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ, 

Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ ἡμεῖς προσωπικῶς μὲ πολλὴν χαρὰν καὶ συγκίνησιν ὑποδεχόμεθα ἀπόψε τὴν μετάφρασιν εἰς τὴν τουρκικὴν γλῶσσαν τοῦ βίου τοῦ ἐκ Φαράσων τῆς Καππαδοκίας καταγομένου Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, τῆς μεγάλης αὐτῆς συγχρόνου πνευματικῆς μορφῆς τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ συμπάσης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος ἀνεγράφη προσφάτως εἰς τὸ Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατόπιν ἐπισήμου ἀποφάσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διερμηνεύσαντος τοιουτοτρόπως τὴν συνείδησιν τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας μας περὶ τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ. 

Καὶ λέγομεν μὲ συγκίνησιν, διότι ἡ ἀποψινὴ ἐκδήλωσις διὰ τὴν ἐπίσημον κυκλοφορίαν τῆς μεταφράσεως ταύτης πραγματοποιεῖται εἰς μίαν εὐτυχῆ συγκυρίαν: Δηλαδή, ἀμέσως μετὰ τὴν ἐπιστροφήν μας ἀπὸ τὸ καθιερωμένον ἐτήσιον προσκύνημά μας εἰς τὴν Καππαδοκίαν, τὸν τόπον τῆς καταγωγῆς αὐτοῦ, καί, δεύτερον, ἀμέσως μετὰ τὴν ἑορτὴν τῆς Συνάξεως τῶν Ἀθωνιτῶν Πατέρων, ἡ ὁποία ἑωρτάσθη μὲ ἐπισημότητα χθὲς εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, κατὰ τὴν ὁποίαν διὰ πρώτην φορὰν ἐμνημονεύθη μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ἀναγνωσθείσης μάλιστα καὶ τῆς ἡμετέρας σχετικῆς Πατριαρχικῆς καὶ Συνοδικῆς Πράξεως εἰς τὸν πανίερον Ναὸν τοῦ Πρωτάτου εἰς Καρυὰς Ἁγίου Ὄρους. 

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος, φέρων τὴν διπλῆν ἰδιότητα τοῦ Ἁγιορείτου καὶ τοῦ Καππαδόκου, συνεχίζει τὴν περίφημον ἀσκητικὴν καππαδοκικὴν παράδοσιν, ἡ ὁποία ἔχει τὴν ἀρχήν της εἰς τὸν Μέγαν Βασίλειον καὶ ἐκτείνεται μέχρι τῶν ἡμερῶν τοῦ περιφήμου Χατζηγεώργη καὶ τοῦ ἀναδόχου τοῦ ἁγίου, Ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου. 

Ἔχοντες εἰς τὴν καρδίαν μας νωπὰς τὰς μνήμας ἐκ τοῦ προσφάτου προσκυνήματός μας εἰς τὸν τόπον καταγωγῆς τοῦ Ἁγίου,ὅλας δὲ τὰς αἰσθήσεις μας πεπληρωμένας ἐκ τῆς πνευματικῆς εὐωδίας τῆς ἁγιοτόκου Καππαδοκίας, θέλομεν νὰ καταστήσωμεν ὅλους ἐσᾶς κοινωνοὺς τῆς ἐνισχύσεως καὶ τῆς ἐκ Θεοῦ παρηγορίας τὴν ὁποίαν ἐλάβομεν ἐκ τῆς ἐνοικούσης εἰς τούς «σμικροὺς καὶ ἀπεράντους χώρους τῆς Καππαδοκίας» Θείας Χάριτος καὶ μαρτυρίας καὶ μαρτυρίου καὶ θυσίας καὶ κενώσεως καὶ δακρύων καὶ προσευχῆς καὶ κατατρεγμῶν καὶ συμφορῶν μέχρι τοῦ «ἐξαπορηθῆναι καὶ τοῦ ζῆν» τὰς ἐκεῖ ὀρθοδόξους γενεάς. 

Ὁ τόπος αὐτὸς μὲ πολλὴν ἁπλότητα ἐδέχθη τὴν κλῆσιν τοῦ Θεοῦ, τὸν εὐαγγελικὸν σπόρον, καὶ ἀκολουθῶν ὀπίσω τοῦ Κυρίου «διὰ τῆς στενῆς πύλης» (Λουκ. ιγ´ 24), «ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα» (Λουκ. η´ 8), ἄνθη εὐλαβείας, ὀνομαστοὺς Ἁγίους, ἀλλὰ καὶ ἀνωνύμους ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, φορεῖς τῆς ἀσκητικῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁμολογητὰς καὶ ἐγκρατευτάς, πνεύματα δικαίων τετελειωμένα, τὰ ὁποῖα, ἀναμφιβόλως, ἀκόμη καὶ μετὰ τὴν διακοπὴν τῆς ἐπὶ αἰῶνας συνεχοῦς ὀρθοδόξου παρουσίας εἰς αὐτόν, δὲν παύουν νὰ μεσιτεύουν πρὸς Θεὸν ὑπὲρ τῶν ἀπογόνων των καὶ κληρονόμων τῶν τιμημένων παραδόσεών των, ὑπὲρ τῶν ἐδαφῶν αὐτῶν τὰ ὁποῖα ἐπότισαν μὲ τοὺς ἱδρῶτας τῶν μόχθων καὶ μὲ τὸ αἷμα τῆς καρδιᾶς των, ὄχι σπανίως δὲ καὶ μὲ τὸ μαρτύριον ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς εἰς Αὐτὸν Πίστεως.

Δοξάζοντες τὸν Θεὸν διὰ τὴν εὐλογίαν νὰ ἔχωμεν εἰς τὴν κληρουχίαν μας τὸν εὐλογημένον αὐτὸν τόπον, τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μας ἀναθέτομεν εἰς τὴν ἀγάπην Του καὶ εἰς τὴν μεσιτείαν τῶν Ἁγίων τῆς Καππαδοκίας: Ἰωάννου τοῦ Ρώσσου, Γεωργίου τοῦ Νεαπολίτου, Νεομάρτυρος Θεοχάρους τοῦ Νεαπολίτου, Ἀρσενίου καὶ Παϊσίου, τοῦ Ἁγιορείτου. Ἀκόμη, οἱ Μεγάλοι Καππαδόκαι Πατέρες Βασίλειος ὁ Μέγας, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ Γρηγόριος ὁ Νύσσης, ἡ Ὁσία Μακρίνα καὶ ἄλλοι, τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα Κύριος οἶδε, δὲν σταματοῦν νὰ εὑρίσκωνται καὶ νὰ σκέπουν τοὺς χώρους εἰς τοὺς ὁποίους ἐγεννήθησαν, νὰ ἐνισχύουν τὴν ἐλπίδα μας, ὅτι «νῦν καὶ ἀεί» θὰ συνεχίζεται ἡ ἀένναος μαρτυρία, διὰ ὁρατῶν καὶ ἀοράτων, δι᾿ ἀγγέλων καὶ δι᾿ ἀνθρώπων, καὶ ἡ τέλεσις τῆς Θείας Λειτουργίας εἰς τοὺς φυσικοὺς χώρους, ὅπου ἡγίασαν ἐκεῖνοι καὶ ἡγίασαν καὶ τοὺς χώρους, τῆς Ἁγίας Καππαδοκίας, θὰ ἐλέγομεν. 

Μὲ συγκίνησιν μαρτυροῦμεν εἰς τὴν ἀγάπην σας ὅτι ὁ Ἅγιος Παΐσιος, καίτοι Καππαδόκης, ἀνήκει εἰς ὁλόκληρον τὴν οἰκουμένην, ὡς ἄλλωστε μαρτυροῦν ἡ μετάφρασις τοῦ βίου καὶ τῆς διδασκαλίας του εἰς πολλὰς γλώσσας, καὶ τώρα καὶ εἰς τὴν τουρκικήν, ἀλλὰ καὶ ἡ τιμὴ πρὸς τὴν μορφὴν αὐτοῦ οὐ μόνον ἐκ μέρους τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τῶν πιστῶν καὶ ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, αἱ ὁποῖαι ἔσπευσαν νὰ προβάλουν τὴν προσωπικότητα αὐτοῦ, εὐθὺς ἀμέσως μετὰ τὸ ἄκουσμα τῆς ἀναγραφῆς αὐτοῦ εἰς τὸ ἁγιολόγιον τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Ἐν κατακλεῖδι, ἐπιθυμοῦμεν νὰ μοιρασθῶμεν μαζί σας καὶ μίαν ἀκόμη σκέψιν: οἱ Καππαδόκαι εἶχον μίαν μακρὰν παράδοσιν τουρκοφώνου χριστιανικῆς γραμματείας, τὰ γνωστά «καραμανλίδικα», ἡ ὁποία ἦτο κατὰ βάσιν χριστιανική. Πιστεύομεν, λοιπόν, ὅτι ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ παρεκίνησεν ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀγαποῦν τὸν ἅγιον, νὰ μεταφράσουν τὸν θαυμαστὸν βίον του εἰς τὴν τουρκικὴν γλῶσσαν, ὥστε οὗτος νὰ γίνῃ κτῆμα καὶ τῶν τουρκοφώνων ἀναγνωστῶν. Αἰσθανόμεθα ὅτι μὲ αὐτὴν τὴν μετάφρασιν συνεχίζεται, τρόπον τινά, ἡ εὐλαβικὴ παράδοσις τῆς καραμανλίδικης γραμματείας, ἔστω καὶ ἐὰν εἶναι εἰς τὴν καθομιλουμένην σύγχρονον τουρκικὴν γλῶσσαν, ἐνῷ τὰ καραμανλίδικα, ὡς γνωστόν, παρεκκλίνουν πως ἐξ αὐτῆς, παρουσιάζοντα διαλεκτικὰς διαφορὰς καὶ εἶναι γραμμένα μὲ ἑλληνικοὺς χαρακτῆρας. 

Ἔχομεν μάλιστα βεβαίαν τὴν πεποίθησιν ὅτι ἡ παροῦσα ἔκδοσις τοῦ βίου τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, ὁ ὁποῖος ἔχει συνταχθῆ ὑπὸ δύο ἀνθρώπων οἵτινες ἔζησαν ἀπὸ πολὺ κοντὰ τὸν ἅγιον καὶ ὑπῆρξαν πνευματικὰ τέκνα καὶ συνασκηταὶ αὐτοῦ, ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἰσαὰκ ἐκ Λιβάνου, καὶ τοῦ ὑποτακτικοῦ αὐτοῦ Εὐθυμίου ἱερομονάχου, Γέροντος τῆς Ἱερᾶς Καλύβης Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, θὰ βοηθήσῃ πολλοὺς συνανθρώπους μας νὰ γνωρίσουν τὸ πνευματικὸν μεγαλεῖον τοῦ ἁγίου, νὰ θαυμάσουν τὰ κατορθώματα καὶ τὴν ἀγάπην του διὰ τὸν Θεόν, νὰ τὸν ἐπικαλεσθοῦν καὶ νὰ ζητήσουν τὴν βοήθειαν καὶ τὴν χάριν του. 

Εὐλογοῦντες τὴν ἔκδοσιν ταύτην συγχαίρομεν τοὺς συντελεστὰς αὐτῆς, ὡς καὶ τὸν ἐκδοτικὸν οἶκον τὸν ἀναλαβόντα τὴν κυκλοφόρησιν αὐτοῦ, καὶ εὐχαριστοῦμεν διὰ τὸν φιλάγιον κόπον εἰς τὸν ὁποῖον ὑπεβλήθησαν, εὐχόμενοι πλουσιόκαρπον τὸν ἀμητὸν αὐτῆς καὶ τὴν σκέπην τῶν εὐχῶν τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, τοῦ Καππαδόκου καὶ Ἁγιορείτου. Ἀμήν.

Πηγή: ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

«Μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε, μηδέ τω σώματι υμών τι ενδύσησθε» (Ματθ. στ΄ 25)

«Μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε, μηδέ τω σώματι υμών τι ενδύσησθε» (Ματθ. στ΄ 25)

Το σημερινό ευαγγέλιο ασχολείται με το σύνολο των αναγκών του ανθρώπου, που είναι τόσο πνευματικές όσο και υλικές και οι οποίες είναι στενά συνδεδεμένες με τη διπλή φύση του ανθρώπου, την πνευματική και υλική. Πέραν από την ιεράρχηση αυτών των αναγκών, με πρόταξη των πνευματικών έναντι των υλικών, το σύνολο αυτών των αναγκών καλούνται να υπηρετήσουν τον υπέρτατο στόχο του ανθρώπου που είναι η σωτηρία. Η πρόταξη των πνευματικών αναγκών δε σημαίνει υποτίμηση ή περιφρόνηση των υλικών και σωματικών αναγκών του ανθρώπου. Η πρόταξη οφείλεται κυρίως στην ανωτερότητα της πνευματικής φύσης του ανθρώπου που είναι άφθαρτη και αιώνια έναντι της υλικής – σωματικής που είναι φθαρτή και προσωρινή.

Εάν η πιο πάνω σειρά αντιστραφεί ή εάν ο άνθρωπος περιοριστεί μόνο στην εξασφάλιση των υλικών αναγκών, τότε θα έχουμε εκτροπή και άρα και ματαίωση του στόχου της σωτηρίας. Οι υλικές ανάγκες του ανθρώπου είναι όχι μόνο αναγκαίες, αλλά και επιβαλλόμενες για τη διατήρηση του ανθρώπινου σώματος σε κατάσταση υγείας, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στην αποστολή του. Το ανθρώπινο σώμα ως «ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματος» (Α΄ Κορ. στία) καλείται να συνεργαστεί με το πνευματικό μέρος του ανθρώπου, ούτως ώστε να καταστεί ευκολότερο και το έργο της σωτηρίας. Σε αντίθετη περίπτωση θα υπάρξει αντιπαλότητα που θα οδηγήσει σε εκτροπή και τελικά θα φέρει την καταστροφή. Όπως είπε σήμερα ο Κύριος, «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν».

Η προσκόλληση στα υλικά αγαθά και κατ’ επέκταση στο χρήμα θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην απολυτοποίηση αυτών των αγαθών για την απόκτηση των οποίων θα χρησιμοποιήσει κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο. Παράλληλα θα στηριχτεί απόλυτα σ’ αυτά και τα οποία, όπως και ο «άφρων» πλούσιος της παραβολής, θα θεωρήσει αποκλειστικά «δικά του» και «κείμενα εις έτη πολλά».

Η απολυτοποίηση των υλικών αγαθών θα καλλιεργήσει την αίσθηση της αυτάρκειας και μιας ανύπαρκτης «παντοδυναμίας» με την «θεοποίηση» τόσο των αγαθών όσο και του εαυτού του που τα κατέχει. Κατά συνέπεια θα οδηγηθεί σε πλήρη αποξένωση τόσο από το Θεό όσο και από το συνάνθρωπο. Μια τέτοια αντίληψη θα οδηγήσει τον άνθρωπο σε ηθική απογύμνηση με αποτέλεσμα να λειτουργεί απλά ως «ζώο» που ζει για το σήμερα, το υλικό και εφήμερο. Προπαντός θα ζει χωρίς σκοπό και χωρίς ελπίδα. Μάλιστα αυτή η ζωή χωρίς ελπίδα διατυπώνεται και στο τριπλό ερώτημα του σημερινού ευαγγελίου «τι φάγητε»; «Τι πίετε»;, «τι ενδύσασθε»;

Σαν αποτέλεσμα της αποκλειστικής στροφής του ανθρώπου στην εξασφάλιση φαγητού, ποτού και ενδυμασίες καλλιεργείται από τη μια η αγωνία και η ανασφάλεια για την εξασφάλιση τους και κατ’ επέκταση ο κλονισμός της πίστεως του ανθρώπου στο Θεό, με αποτέλεσμα να ζει τελικά χωρίς ελπίδα. Προέκταση αυτής της έλλειψης ελπίδας είναι και η δημιουργία συνθηκών ζωής χωρίς ιεράρχηση αξιών και καθορισμός προτεραιοτήτων, λόγω ακριβώς και της κατάστασης πανικού που κυριαρχεί στη ζωή του. Ο άνθρωπος κάτω από αυτές τις συνθήκες επιδιώκει την αφθονία, η δε αφθονία τον οδηγεί στην κραιπάλη και την ασωτία ή ακόμα στην πολυτέλεια και την ματαιοφροσύνη. Ενέργειες που οδήγησαν ολόκληρη την ανθρωπότητα αρχικά στο «οικονομικό θαύμα» και σήμερα στην οικονομική κρίση και την οικονομική εξαθλίωση. Η απολυτοποίηση της ύλης, η απαξίωση - περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής καθώς και η περιφρόνηση των ηθικών αξιών δημιούργησαν στον άνθρωπο ένα κενό και ένα αδιέξοδο, μεγαλύτερο από το σημερινό οικονομικό αδιέξοδο. Κατά συνέπεια, η κρίση είναι πρώτιστα ηθική και όχι οικονομική. Και το ερώτημα που προβάλλει υπάρχει διέξοδο από το αδιέξοδο; Ναι, υπάρχει διέξοδο με την έξοδο του ανθρώπου από τον ατομικισμό και την επιστροφή του στην έννοια του προσώπου. Ο άνθρωπος ως πρόσωπο θα πρέπει να αποκαταστήσει από τη μια τη σχέση του με το Θεό και από την άλλη τη σχέση του με το συνάνθρωπο. Θα πρέπει ακόμα να ιεραρχήσει προτεραιότητες, όπως τις παρουσιάζει σήμερα ο Κύριος και ο οποίος ρωτά: «ουχί η ψυχή πλείον εστί της τροφής και το σώμα του ενδύματος» για να καταλήξει με την προτροπή «ζητείται δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν».

Σαν επιβεβαίωση του ενδιαφέροντος του και για τις υλικές ανάγκες του ανθρώπου, ο Κύριος παρουσιάζει εικόνες, από τη φροντίδα των πουλιών και των λουλουδιών. «Κοιτάξτε», είπε, «τα πουλιά που δε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συνάζουν αγαθά σε αποθήκες, κι όμως ο ουράνιος Πατέρας σας τα τρέφει· εσείς δεν αξίζετε περισσότερο απ’ αυτά…; Ας σας διδάξουν τα αγριόκρινα πως μεγαλώνουν· δεν κοπιάζουν ούτε γνέθουν· κι όμως σας βεβαιώνω πως ούτε ο Σολομών σ’ όλη του τη μεγαλοπρέπεια δεν ντυνόταν όπως ένα από αυτά. Αν όμως ο Θεός ντύνει έτσι το αγριόχορτο, που σήμερα υπάρχει και αύριο θα το ρίξουν στη φωτιά, δε θα φροντίσει πολύ περισσότερο για σας, ολιγόπιστοι; Μην έχετε, λοιπόν, άγχος και μην αρχίσετε να λέτε, τι θα φάμε; Ή τι θα πιούμε; Ή τι θα ντυθούμε; Γιατί για όλα αυτά αγωνιούν όσοι δεν εμπιστεύονται το Θεό· όμως ο ουράνιος Πατέρας σας ξέρει καλά ότι έχετε ανάγκη απ’ όλα αυτά. Γι’ αυτό πρώτα απ’ όλα να επιζητείται τη βασιλεία του Θεού και την επικράτηση του θελήματός Του, κι όλα αυτά θα ακολουθήσουν».

Αδελφοί μου, ο Ιησούς με το πιο πάνω τριπλό ερώτημα δεν εκδηλώνει περιφρόνηση προς το ανθρώπινο σώμα καθώς και τις ανάγκες του. Ο ίδιος με την ενανθρώπισή Του πήρε το ανθρώπινο σώμα για να το εξυψώσει και να το αγιάσει, ενώ δεν αποφεύγει ο ίδιος την τροφή (Λουκ. κδ΄ 41-43).

Μέσα από το τριπλό ερώτημα, λοιπόν, ο Ιησούς θέλει να μας προφυλάξει από την υπερτίμηση των υλικών αναγκών, που εν μέρει συμβάλουν στο διχασμό της προσωπικότητας μας και που καλλιεργούν την ολιγοπιστία μας με παράλληλη υποτίμηση της αγάπης και της φροντίδας του Θεού. Ας καταβάλουμε τη δική μας προσπάθεια και να ‘μαστε σίγουροι ότι για όλα θα άλλα θα φροντίσει η αγάπη το Θεού.

Θεόδωρος Αντωνιάδης

Πηγή: ΑΚΤΙΝΕΣ

Ευαγγέλιο της Κυριακής 21-6-2015 (Γ' Ματθαίου)

Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον, στ’ 22 - 33

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινὸν ἔσται· ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει· οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ. Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστιν τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος; ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει· λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἤ τί πίωμεν ἤ τί περιβαλώμεθα; πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδεν γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων. ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.

ΑΠΟΔΟΣΗ

22 «Ο λύχνος του σώματος είναι ο οφθαλμός. Αν λοιπόν είναι ο οφθαλμός σου γενναιόδωρος, όλο το σώμα σου θα είναι φωτεινό. 23 Αν όμως ο οφθαλμός σου είναι φιλάργυρος, όλο το σώμα σου θα είναι σκοτεινό. Αν λοιπόν το φως που βρίσκεται μέσα σου είναι σκοτάδι, πόσο μεγάλο θα είναι το σκοτάδι!» 

24 «Κανείς δε δύναται σε δύο κυρίους να υπηρετεί ως δούλος. Γιατί ή τον ένα θα μισήσει και τον άλλο θα αγαπήσει, ή στον ένα θα προσκολληθεί και τον άλλο θα καταφρονήσει. Δε δύναστε να υπηρετείτε ως δούλοι στο Θεό και στο Μαμμωνά».

25 «Γι’ αυτό σας λέω: μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, τι θα φάτε ή τι θα πιείτε, μήτε για το σώμα σας τι θα ντυθείτε. Η ζωή δεν είναι πιο πολύ από την τροφή και το σώμα από το ένδυμα; 26 Παρατηρήστε τα πετεινά του ουρανού, γιατί δε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συνάγουν σε αποθήκες, και όμως ο Πατέρας σας ο ουράνιος τα τρέφει. Εσείς δε διαφέρετε περισσότερο από αυτά; 27 Και ποιος από εσάς μεριμνώντας δύναται να προσθέσει στο ανάστημά του έναν πήχη; 28 Και για ένδυμα τι μεριμνάτε; Μάθετε ακριβώς πώς αυξάνουν τα κρίνα του αγρού: δεν κοπιάζουν ούτε γνέθουν. 29 Σας λέω όμως ότι ούτε ο Σολομώντας με όλη τη δόξα του δεν ντύθηκε όπως ένα από αυτά. 30 Αν λοιπόν το χορτάρι του αγρού, που σήμερα υπάρχει και αύριο ρίχνεται στο φούρνο, ο Θεός έτσι το ντύνει, δε θα ντύσει πολύ περισσότερο εσάς ολιγόπιστοι; 31 Μη λοιπόν μεριμνήσετε λέγοντας: “Τι θα φάμε”; ή “Τι θα πιούμε”; ή “Τι θα ντυθούμε”; 32 Γιατί όλα αυτά τα επιζητούν οι εθνικοί. Ξέρει βέβαια ο Πατέρας σας ο ουράνιος ότι χρειάζεστε όλα αυτά. 33 Αλλά ζητάτε πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του και όλα αυτά θα σας προστεθούν. 

Οι διαδικασίες επιλογής Διευθυντών και Υποδιευθυντών στα σχολεία της Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης η υπουργική απόφαση “ Προσαρμογή των διατάξεων που διέπουν τα προσόντα, τα κριτήρια και τη διαδικασία επιλογής διευθυντών και υποδιευθυντών των Σχολείων της δημόσιας δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης του Κεφαλαίου Γ’ του Ν. 4327/2015 στις ιδιαίτερες συνθήκες των λειτουργούντων υπό ενιαία διεύθυνση Εκκλησιαστικών Γυμνασίων και Γενικών Εκκλησιαστικών Λυκείων και των Γενικών Εκκλησιαστικών Λυκείων της Δευτεροβάθμιας Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης για την επιλογή των διευθυντών και υποδιευθυντών αυτών”

Πηγή: ESOS

Διάλεξη του καθ.Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Koç κ.Χαρ.Πλατανάκη με θέμα: “Μειονότητες: Ο ρόλος και οι θέσεις τους σε μια δημοκρατική κοινωνία” στην Αστική Σχολή Γαλατά.

Το Σάββατο 6 Ιουνίου 2015 και ώρα 18:30 εις την Αστική Σχολή Γαλατά έλαβε χώρα διάλεξη του καθ.Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Koç κ.Χαρ.Πλατανάκη με θέμα: “Μειονότητες: Ο ρόλος και η θέσεις τους σε μια δημοκρατική κοινωνία”. Η διάλεξη διοργανώθηκε από την Ιερά Μητρόπολη Δέρκων και την ετίμησε με την παρουσία του ο Α.Θ.Π Οικουμενικός Πατριάρχης κκ.Βαρθολομαίος.

Την διάλεξη προσφώνησε ο Σεβασμ. Μητροπολίτης Γέρων Δέρκων κ.Απόστολος, ο οποίος αφού ευχαρίστησε τον Παναγιώτατο για τη τιμή να παρακολουθήσει τη διάλεξη, παρουσίασε και κάλεσε στο βήμα τον ομιλητή κ.Πλατανάκη.

Ο κ.Πλατανάκης στη διάλεξη του προσέγγισε το πάντα σύγχρονο και επίκαιρο ζήτημα των Μειονοτήτων από καθαρά Φιλοσοφική οπτική και ανέπτυξε σύγχρονες φιλοσοφικές απόψεις και εκδοχές πάνω στη θέση και το ρόλο τους στις σύγχρονες Δημοκρατικές κοινωνίες αναφέροντας και χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ο ίδιος δε όπως ανέφερε ανήκει σε μια ομάδα που υιοθετούν τον «Φιλευλεύθερο Κοινοτισμό» -έναντι των άλλων φιλοσοφικών απόψεων- σύμφωνα με τον οποίον και τα μειονοτικά δικαιώματα αναγνωρίζονται, και παράλληλα επιτυγχάνεται ενσωμάτωση των μειονοτήτων στην κοινωνία. 

Η αίθουσα εκδηλώσεων της πάντα φιλόξενης Σχολής του Γαλάτα ήταν κατάμεστη και οι καλεσμένοι με πολύ προσόχή και ενδιαφέρον παρακολούθησαν τη συμπαγή διάλεξη του κ.Πλατανάκη.

Ακολούθησαν ερωτήσεις από το κοινό προς το κ.Πλατανάκη , ο οποίος και τις απάντησε και έκλεισε την ομιλία του ευχαριστώντας τον Παναγιώτατο για την παρουσία του στη διάλεξη και τον Σεβασμιώτατο Γέροντα Δέρκων κ.Απόστολο για την διοργάνωση της.

Αμέσως μετά ο Α.Θ.Π Οικουμενικός Πατριάρχης κκ. Βαρθολομαίος ζήτησε από τον Σεβασμιώτατο Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάνου κ. Ανδρέα Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης να εκφέρει την άποψη του σχετικά με το θέμα.

Η Μητρόπολη Δέρκων διέθεσε στους καλεσμένους βιβλίο με το τίτλο «Μητρόπολης Δέρκων» που αφορά διάλεξη του καθηγητού κ.Άρη Τσοκώνα που πραγματοποιήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2012 στο Μακροχώρι. Επακολούθησε δεξίωση.

Στη συνέχεια το μουσικό συγκρότημα «Τα Τακίμια» έπαιξε παραδοσιακά γνωστά μουσικά κομμάτια.

Την διάλεξη εκτός των προαναφερθέντων παρακολούθησαν Αρχιερείς του Θρόνου του Πατριαρχείου, Κληρικοί της πατριαρχικής Αυλής και των Μητροπόλεων, Άρχοντες Οφφικίαλοι της Μ.τ.Χ.Ε, ο Πρόεδρος, αντιπρόεδρος και μέλη του Σ.Υ.Ρ.Κ.Ι., ο Συντονιστής Ομογενειακής Εκπαίδευσης, η Πρόεδρος της Εφορίας της Ζαππείου Σχολής, ο εκδότης της «Απογευματινής», πολλοί καθηγητές, η Εφορεία της Αστικής Σχολής Γαλατά και άλλοι κοινοτικοί παράγοντες, πολλοί ομογενείς, αλλα και επισκέπτες από το εξωτερικό.

Tέλος δεν θα ήθελα να παραλείψω την συμβολή στην επιτυχία της διάλεξης της Προέδρου της Αστικής Σχολής του Γαλατά κ.Μαίρη Κομοροσάνο η οποία με τις φιλότιμες και διακριτικές προσπάθειες της προσδίδει τόση ζεστασιά στις εκδηλώσεις που φιλοξενεί η ιστορική αυτή Σχολή.

.

Πηγή: RUMVADER

Παρουσίαση του βιβλίου ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ στις 17-06-2015

ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ

Το ΟΞΥΓΟΝΟ (Ολύμπου 81) και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου της Μαίρης Μαγουλά

ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ

την Τετάρτη 17 Ιουνίου 2015, στις 8 μ.μ.


Η Μαίρη Μαγουλά συνομιλεί με τη συγγραφέα Μαίρη Κόντζογλου για το παρελθόν και τον ρόλο της μνήμης, τη Βασιλεύουσα και τις ιστορίες των ηρώων που εκτυλίσσονται με φόντο τον μαγευτικό Βόσπορο και το ιστορικό Πέρα.
Τι θα συμβεί όταν θα έρθουν αντιμέτωποι με τον μεγάλο πρωταγωνιστή του βιβλίου την Ιστορία;

Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η ηθοποιός Κατερίνα Φωτιάδου.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Ένα μυθιστόρημα-χρονικό για την περίοδο 1926-1964.

Γεννημένη στον Βόσπορο, από γονείς που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Πόλη με τις απελάσεις του 1964, μεγάλωσα μέσα στις μνήμες τους, έφτιαξα εικόνες για τα πρόσωπα των οποίων τις ζωές είχα κάνει με τον χρόνο δικές μου. Κάποια στιγμή, ένιωσα τους ήρωες να με πιέζουν για μια «έξοδο» στο χαρτί. Μάζεψα το παρελθόν, τα εξωτερικά και εσωτερικά χαρακτηριστικά τους, τους τοποθέτησα στον χώρο και στον χρόνο που ανήκαν και τους έριξα στην ιστορία… Εκεί, συνάντησαν άλλους, φανταστικούς μα και αναγκαίους για την πλοκή χαρακτήρες. Πραγματικοί και φανταστικοί, συμπορεύτηκαν για να αναπλάσουν την εικόνα της εποχής στον Βόσπορο και το ιστορικό Πέρα.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η Μαίρη Μαγουλά γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και μεγάλωσε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εργάστηκε στο Δημόσιο για τριάντα χρόνια. Ζει στο Πόρτο Ράφτη. Τα Κύματα του Βοσπόρου είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

Πηγή: ΟΞΥΓΟΝΟ

Ὁ ἐσωτερικὸς κριτὴς τοῦ ἀνθρώπου, Ρωμ.2,10-16 Κυριακὴ Β΄Ματθαίου

Κυριακὴ Β΄Ματθαίου

Ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς Β΄ Ματθαίου ἀπὸ τὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ τοῦ Ἄπ. Παύλου εἶναι σὲ μετάφραση ἡ ἀκόλουθη: 

«Ἀδελφοί, δόξα, τιμὴ καὶ εἰρήνη προσμένουν ὅποιον κάνει τὸ καλό, πρῶτα τὸν Ἰουδαῖο ἀλλὰ καὶ τὸν ἐθνικό· γιατί ὁ Θεὸς δὲν κάνει διακρίσεις. Ἔτσι, λοιπόν, ὅσοι ἁμάρτησαν χωρὶς νὰ ξέρουν τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, θὰ καταδικαστοῦν ὄχι μὲ κριτήριο τὸν νόμο. Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅσοι ἁμάρτησαν γνωρίζοντας τὸν νόμο, θὰ δικαστοῦν μὲ κριτήριο τὸν νόμο. Γιατί στὸ θεϊκὸ δικαστήριο δὲν δικαιώνονται ὅσοι ἄκουσαν ἁπλῶς τὸν νόμο ἀλλὰ μόνο ὅσοι τήρησαν τὸν νόμο. Ὅσο γιὰ τὰ ἄλλα ἔθνη, ποὺ δὲν γνωρίζουν τὸν νόμο, πολλὲς φορὲς κάνουν ἀπὸ μόνοι τους αὐτὸ ποὺ ἀπαιτεῖ ὁ νόμος. Αὐτὸ δείχνει πώς, ἂν καὶ δὲν τοὺς δόθηκε ὁ νόμος, μέσα τους ὑπάρχει νόμος. Ἡ διαγωγὴ τους φανερώνει πὼς οἱ ἐντολὲς τοῦ νόμου εἶναι γραμμένες στὶς καρδιές τους· καὶ σ' αὐτὸ συμφωνεῖ καὶ ἡ συνείδησή τους, ποὺ ἡ φωνὴ της τοὺς τύπτει ἢ τοὺς ἐπαινεῖ, ἀνάλογα μὲ τὴ διαγωγή τους. Ὅλα αὐτὰ θὰ γίνουν τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Θεὸς θὰ κρίνει διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τὶς κρυφὲς σκέψεις τῶν ἀνθρώπων, ὅπως λέει τὸ εὐαγγέλιό μου» (Ρωμ.2,10-16).

Ὁ Ἄπ. Παῦλος στὴν περικοπὴ αὐτή τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς θίγει τὸ θέμα τῆς καθολικότητας καὶ βεβαιότητας τῆς τελικῆς κρίσης τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν δικαιοκρίτη καὶ ἀμερόληπτο Θεό. Ὁ Ἰσραηλιτικὸς λαὸς εἶχε τὸν Νόμο ποὺ ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν Μωυσῆ στὸ ὄρος Σινὰ καὶ ὁ νέος λαός, ἡ Ἐκκλησία, ἔχει τὸν εὐαγγελικὸ Νόμο τῆς Χάρης ποὺ δίδαξε ὁ Χριστός. Τὸ ἐρώτημα ποὺ θέτουν πολλοὶ χριστιανοὶ εἶναι: Καλά, οἱ Ἰσραηλίτες καὶ οἱ Χριστιανοὶ ἔχουν τὸν Νόμο τους, ὅμως τὸ ὑπόλοιπο μέρος τῆς ἀνθρωπότητας – ποὺ εἶναι κι αὐτὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ – μὲ ποιὸ κριτήριο θὰ ἀντιμετωπισθεῖ στὴν τελικὴ κρίση; Θὰ ἀδικηθεῖ ἐπειδὴ δὲν γνώρισε τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ; ἢ μήπως γι’αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο θὰ τύχει εὐμενοῦς κρίσης; Πολλοὶ φιλόσοφοι καὶ θεολόγοι ἀπὸ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες μέχρι σήμερα τόνισαν τὴν ἀπεριόριστη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ποὺ δὲν συμβιβάζεται μὲ ὁποιαδήποτε σκέψη τιμωρίας καὶ διατύπωσαν τὴν ἄποψη ὅτι ὁ πανάγαθος Θεὸς θὰ δώσει γενικὴ ἄφεση ἁμαρτιῶν σὲ ὅλους. Βέβαια κανένας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ θέσει ὅρια στὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ ἢ νὰ τὴν περιορίσει σὲ ὁρισμένους μόνο καλοὺς χριστιανοῦ, διότι οἱ βουλὲς τοῦ θεοῦ εἶναι ἀνεξιχνίαστες. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὅμως ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν ὁμιλεῖ μόνο γιὰ τὴν ἀγάπη ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

Ἂς δοῦμε τώρα καὶ τὴν ἀπάντηση τοῦ Ἀπ. Παύλου στὴν παραπάνω περικοπή. Ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτεται στὴν ἀνθρωπότητα κυρίως διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς διδασκαλίας του, τῶν θαυμάτων, τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀνάστασης, Ἀποκαλύπτεται ὅμως καὶ διὰ τῶν δυνατοτήτων ποὺ ἔδωσε στοὺς ἀνθρώπους κατὰ τὴ δημιουργία τους. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἕνα ἀδέκαστο κριτὴ μέσα τους ποὺ λέγεται συνείδηση, ἡ ὁποία ἐλέγχει ἢ ἐπιδοκιμάζει τὶς διάφορες πράξεις τους, ὥστε νὰ αἰσθάνονται «θλίψη» καὶ «στενοχώρια», ὅταν διαπράττουν τὸ κακὸ ἢ «δόξα» καὶ «τιμὴ» καὶ «εἰρήνη», ὅταν ἐνεργοῦν τὸ καλό. Ἔτσι, σὲ κάθε ἄνθρωπο μπορεῖ νὰ διαπιστώσει κανεὶς τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα του.

Ἴσως παρατηρήσει κανεὶς ὅτι μία τέτοια διδασκαλία εἶχαν ἤδη διατυπώσει οἱ Στωικοὶ φιλόσοφοι. Αὐτὸ εἶναι σωστό, γιατί ὁ Θεὸς φώτισε πολλοὺς ἀνθρώπους καὶ στὰ προχριστιανικὰ χρόνια νὰ φθάσουν ψηλαφώντας τὴν ἀλήθεια. Τοὺς ἔδωσε κατὰ τὸν φιλόσοφο καὶ μάρτυρα Ἰουστίνο τὸν «σπερματικὸ λόγο». Ἡ διαφορὰ ὅμως τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας ἀπὸ τὴ στωικὴ εἶναι: 

α) ὅτι ἡ συνείδηση δὲν εἶναι αὐτονόητο φυσικὸ δεδομένο ἀλλὰ δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, 

β) ὅτι σχετίζεται ὄχι μὲ ἕνα ἀκαθόριστο Θεὸ ποὺ συγχέεται πανθεϊστικὰ μὲ τὴ φύση ἀλλὰ μὲ ἕναν προσωπικὸ Θεὸ ἀγαθὸ καὶ δίκαιο, καὶ τέλος 

γ) τὸ ἔργο τῆς συνείδησης τελεῖ σὲ σχέση μὲ τὴν τελικὴ κρίση, ὅπως γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος στὴ σημερινὴ περικοπή. 

Βέβαια ὅλα αὐτὰ δὲν γράφονται ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο μὲ σκοπὸ νὰ οἰκοδομηθεῖ μία «φυσικὴ θεολογία», ἢ μία φιλοσοφία περὶ τοῦ «ἄγραφου νόμου τῆς συνείδησης», ἀλλὰ γράφονται μὲ ἐνδιαφέρον ἱεραποστολικό, μὲ σκοπὸ νὰ ἀφυπνιστοῦν οἱ ἐθνικοὶ ἀκροατὲς τοῦ χριστιανικοῦ κηρύγματος καὶ ξεκινώντας ἀπὸ τὴν ὁλοφάνερη παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα τους νὰ προχωρήσουν στὸ νὰ ἀναγνωρίσουν αὐτὸν τὸν Θεό, ὅπως τὸν ἀποκάλυψε στὸν κόσμο ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Γράφονται ἐπίσης καὶ πρὸς τοὺς γεμάτους αὐτοπεποίθηση Ἰουδαίους ἀλλὰ καὶ πρὸς Χριστιανοὺς ποὺ βλέπουν ὅλους τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους σὰν μάζα ἀπωλείας, ὥστε νὰ καταλάβουν ἐπιτέλους ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴ δίκαιη κρίση τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὸ τὸ τελευταῖο εἶναι ποὺ χρειάζεται νὰ ὑπογραμμιστεῖ στὴν ἐποχή μας. Ὅσο κι ἂν αἰσθάνεται παντοδύναμος καὶ αὐτάρκης ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος μὲ τὶς ἐπιστημονικές του γνώσεις καὶ τὴν τεχνικὴ ἐξέλιξη, τὰ σκοτεινὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του, οἱ μύχιοι λογισμοὶ καὶ οἱ κρυφὲς ἐπιθυμίες του βρίσκονται ἀνὰ πάσα στιγμὴ κάτω ἀπὸ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος δὲν κρίνεται ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ τεχνικὰ κατορθώματά του – ποὺ σὲ τελικὴ ἀνάλυση ἀποτελοῦν πραγματοποίηση τῆς ἐντολῆς τοῦ Δημιουργοῦ «πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς» (Γεν. 1,28) – ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς του, ὅπως αὐτὴ ἐξωτερικεύεται σὲ πράξεις ἀγάπης πρὸς τὸν συνάνθρωπο.

Πηγή: Ελληνικά και Ορθόδοξα

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Η ρήξη με το μηδέν. Σφηνάκια πολιτικής θεολογίας, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2015

Τα κείμενα του βιβλίου αυτού φτιάχτηκαν για να λειτουργήσουν σαν κουβέντες σε συζήτηση ή μάλλον σαν μικρές σφήνες σε συζητήσεις. Σαν σφηνάκια δηλαδή! Χρειάζεται κι αυτό, ιδίως όταν τα κυρίαρχα στερεότυπα της κοινωνίας μας δεν έχουν στον ορίζοντά τους τη θεολογία ως φωνή πολιτική, δηλαδή ως μαρτυρία για το νόημα και τις προοπτικές του κοινού βίου. Η δε αμφισημία της λέξης «σφηνάκια» είναι καλοδεχούμενη. Μακάρι τα κείμενα αυτά να λειτουργούν σαν μικρές σφήνες από τη μία, σαν οινο-πνευματώδεις μονοκοπανιές από την άλλη. Αμφότερα, απέναντι στην παγωνιά του μηδενός, δηλαδή στην απαίτηση της θανατίλας να κουμαντάρει τα ανθρώπινα, να αβγατίζει τα κακάσχημα και να ακυρώνει τα πανέμορφα. Στην οπτική του βιβλίου, «πολιτική θεολογία» δεν είναι ο κομματικός λόγος διατυπωμένος με θεολογικό γλωσσάρι, δεν είναι κάποιο ιδιαίτερο «είδος» θεολογίας. Είναι καθαυτήν η θεολογία ως ανάση της χριστιανικής πίστης, που, με ακέραιο το μεταφυσικό φορτίο της, συναντιέται και αναμετριέται με το άδικο του αιώνος τούτου.



Πηγή: ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ

Βιβλιοπαρουσίαση: Ἀνδρέα Νανάκη, Μητροπολίτου Ἀρκαλοχωρίου, Ἀπό τό Γένος καί τήν Ἐθναρχία στό Ἔθνος

ΑΝΔΡΕΑ ΝΑΝΑΚΗ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΡΚΑΛΟΧΩΡΙΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ:

Ἀπό τό Γένος καί τήν Ἐθναρχία στό Ἔθνος

Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο στήν ὕστερη Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία

Μέ τά σημαντικά ἐκκλησιαστικά, πολιτικά καί κοινωνικά γεγονότα τοῦ 19ου καί 20ου αἰώνα πού συνθέτουν τήν ἱστορία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί δρομολογοῦν τό πέρασμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπό τό Γένος καί τή Ρωμιοσύνη τῆς ἐθναρχικῆς παραδόσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στό Ἔθνος καί τό ἑλλαδικό Κράτος τῆς «νεωτερικότητας», ἀσχολεῖται τό νέο βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Ἀρκαλοχωρίου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης καί καθηγητού τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ Α.Π.Θ. Ἀνδρέα Νανάκη. Στό βιβλίο συντίθεται ἡ προβληματική μελετημάτων τοῦ συγγραφέα, ἡ ὁποία ἐκφράστηκε τήν τελευταία δεκαπενταετία μέ κείμενα πού ξεκινοῦσαν κατ’ ἀρχήν ἀπό τίς πανεπιστημιακές παραδόσεις καί προσεγγίζονται, πέρα ἀπό τά τυποποιημένα ἱστορικά σχήματα τῶν ἰδεολογικῶν ἐπιλογῶν τῆς νεωτερικότητας τοῦ 19ου καί 20ου αἰώνα, πτυχές ἀπό τήν ἱστορία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅταν ἡ Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία βρίσκεται στή δύση τῆς ἱστορικῆς της πορείας, ἐν μέσῳ κοσμογονικῶν ἀλλαγῶν καί ἀνακατατάξεων.

Ὁ τίτλος τοῦ βιβλίου: «Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο στήν ὕστερη Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία. Ἀπό τό Γένος καί τήν Ἐθναρχία στό Ἔθνος», τό ὁποῖο κυκλοφόρησε ἀπό τίς ἐκδόσεις Μπαρμπουνάκη τῆς Θεσσαλονίκης. Πρόκειται γιά ἕνα ἱστορικό πόνημα μέ τό ὁποῖο ὁ Σεβασμιώτατος Ἀνδρέας Νανάκης, μέ τή διεισδυτική ματιά τοῦ ἱστορικοῦ, προσεγγίζει καί ἀναλύει τήν κρίσιμη γιά τό Γένος περίοδο πού ἔχει ἀφετηρία τίς σουλτανικές μεταρρυθμίσεις τῶν «Tanzimat» καί κατάληξη τήν ἐπικύρωση τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάνης ἡ ὁποία ἀποψίλωσε καί νομικά τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀπό τήν ἐναπομείνασα, ἐκ τοῦ ἐθναρχικοῦ ρόλου, πολιτική ἰσχύ του. Στίς σελίδες τοῦ βιβλίου τά δημοσιευόμενα κείμενα συνθέτουν πτυχές ἀπό τήν ἱστορία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στούς ὕστερους χρόνους τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Πιό συγκεκριμένα μεταξύ τοῦ 19ου καί 20ου αἰώνα, κυρίως μετά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 καί μέχρι τίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰώνα, ὅταν ἡ τότε νέα τάξη πραγμάτων, μέ τίς ἀντιπαλότητες καί τούς ἐθνικούς πολέμους ἐπέφερε τήν ὁλοκληρωτική ἀναδόμηση στόν βαλκανικό καί μικρασιατικό κόσμο, ἐν μέσῳ τῶν ἐθνοκαθάρσεων καί τῶν ἐθνοκτονιῶν ἐκείνης τῆς περιόδου.

Ὅπως γράφαμε πρόσφατα, σ΄ αὐτές ἐδῶ τίς σελίδες («Θεολογία», τόμ. 84, τ. 2, σ. 279) καί γιά τό προηγούμενο βιβλίο του («Μικρά Ἀσία. Προσφυγικά ἀτελεύτητα», ἔκδ. Ἄντ. Σταμούλη, 2012), ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρκαλοχωρίου τόσο ὡς ἀκαδημαϊκός δάσκαλος τῆς Ἱστορίας καί συγγραφέας ὅσο καί ὡς ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου (καί κατά τήν τρέχουσα περίοδο μέλος τῆς Ἁγιᾶς καί Ἱερᾶς Συνόδου αὐτοῦ), ἀποτελεῖ φορέα τῆς ἐθναρχικῆς μνήμης, τήν ὁποία διαρκῶς ὄχι ἁπλῶς ἐμπλουτίζει ἱστορικά, ἀλλά καί τονώνει συναισθηματικά ὄντας καί ὁ ἴδιος μικρασιατικῆς - ἐκ μητρός - καταγωγῆς καί συγκεκριμένα ἀπό τ’ Ἀλάτσατα, πόλη κειμένη στήν ἐπαρχία τῆς πάλαι ποτέ ἑλληνικῆς – γῆς τῶν Ἰώνων - Σμύρνης.

Ὁ Μητροπολίτης καί πανεπιστημιακός καθηγητής Ἀνδρέας Νανάκης, ἐξ αἰτίας τοῦ πλούσιας σχετικῆς ἐργογραφίας καί τῆς ἐν γένει ποιμαντικῆς καί ἐπιστημονικῆς του δραστηριότητας ἔχει καταγραφεῖ στήν ἐκκλησιαστική καί ἀκαδημαϊκή κοινότητα ὡς ὁ κάτ΄ ἐξοχήν ἱστορικός τῆς Ἐθναρχίας, τῆς πολιτικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ἐκφράσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Μέ τό νέο του βιβλίο ἔρχεται νά ρίξει περισσότερο φῶς στίς αἰτίες καί τίς ἀφορμές, τίς συνθῆκες κάτω ἄπ΄ τίς ὁποῖες ἔγινε τό πέρασμα ἀπό τό Γένος στό Ἔθνος, ἀπό τήν ἐθναρχοῦσα (Πατριαρχεῖο) στή ἐθνική Ἐκκλησία, ὡς ἀποτέλεσμα τῶν κοσμογονικῶν ἀλλαγῶν καί ἀνακατατάξεων τῆς ἐκρηκτικῆς περιόδου τοῦ 19ου καί 20ου αἰώνα. Ἔρχεται νά ἐξηγήσει τό πώς διαμορφώθηκε ἡ ἰδιοπροσωπεία τοῦ Νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ καί πώς σχηματίσθηκε διαχρονικά τό ἰδεολογικό καί πολιτικό πλαίσιο τῶν σχέσεων Πολιτείας καί ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας καί ἀμφοτέρων ἔναντι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὡς διαχρονικοῦ διεθνοῦς θεσμοῦ καί πρωτόθρονης τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας. Τό βιβλίο, ἀποτελεῖται ἀπό τέσσερα κεφάλαια καί 530 σελίδες συνολικά μαζί μέ τό ἀναλυτικό εὑρετήριο καί τό πλούσιο παράρτημα εἰκόνων μέ τίς προσωπικότητες καί τά στιγμιότυπα ἀπό τά γεγονότα πού σημάδεψαν τίς ἐποχές στίς ὁποῖες ἀναφέρεται ἡ ὕλη του, ἡ ὁποία χωρίζεται σέ τέσσερα Κεφάλαια.

Στό Α΄ Κεφάλαιο, τό ὁποῖο ἐπιγράφεται «Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο», ἐξετάζονται οἱ προσωπικότητες καί οἱ ἱστορικές δράσεις ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι καθόρισαν τήν πορεία τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καί τῶν ἄλλων πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων, ὡς προκαθήμενοί τους. Ἐδῶ δεσπόζουν οἱ Οἰκουμενικοί Πατριάρχες: ὁ ἀπό Θεσσαλονίκης Ἰωακείμ Γ΄ (Δεβετζής η Δημητριαδης) καί ὁ ἀπό Ἀθηνῶν Μελέτιος Δ΄ (Μεταξάκης), ὁ πρῶτος κλείνοντας, οὐσιαστικά, τήν περίοδο τῆς Ἐθναρχίας καί ὁ δεύτερος ἐπιχειρώντας τήν ἰδεολογική σύνθεση Ἐκκλησίας καί Ἔθνους στό ὅραμα μίας νέας διηπειρωτικῆς ἑλληνικῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ ἀφήγηση τῶν γεγονότων εἶναι συναρπαστική, μέ ἐμφανῆ τόν στόχο τοῦ συγγραφέα νά συνδέσει τόν σημερινό ἀναγνώστη μέ τήν ἐμπειρία τῶν προηγουμένων γενεῶν, οἱ ὁποῖες οὕτως ἤ ἄλλως ἀποτελοῦν τήν ἱστορική του ρίζα, τή ρωμαίικη, ὅπως προκύπτει παραστατικά μέσα ἄπ΄ τά πρόσωπα – τίς μεγάλες προσωπικότητες τῆς Ρωμιοσύνης - πού πρωταγωνιστοῦν στά περιεχόμενα τοῦ βιβλίου. Ὁ ἀναγνώστης «ζεῖ» τήν ἱστορία ὄχι ὡς ἁπλή περιγραφή ἄλλ΄ ὡς ἀναπαράσταση γεγονότων καί καταστάσεων ἡ ἀναλυτική καί συστηματική ἐπεξήγηση τῶν ὁποίων δίδει ἀπαντήσεις σέ προβληματισμούς πού φθάνουν μέχρι τό σήμερα, ὅσον ἀφορᾶ κρίσιμα ζητήματα πού ἔχουν νά κάνουν μέ τή ἐξελικτική πορεία τῆς Ρωμιοσύνης στό διάβα τῆς ἱστορίας. Βλέπουμε ἕναν Ἰωακείμ στή πρώτη του πατριαρχία (1878-1884) νά πασχίζει νά διασφαλίσει τό ὅραμα τῆς ἑνότητας τοῦ Ὀρθόδοξου κόσμου, μέσα ἀπό τή συνύπαρξη καί συνεργασία ὅλων τῶν ὀρθοδόξων, στό πλαίσιο μίας ὀρθοδόξου κοινοπολιτείας ἐντός τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ὅπου ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος θά εἶχε καθοριστικό λόγο καί ἐθναρχικό ρόλο. Τόν παρατηροῦμε νά συγκρούεται μέ τόν Πρωθυπουργό τῆς ἐποχῆς Χάρ. Τρικούπη ὁ ὁποῖος προσλάμβανε τό Πατριαρχεῖο ὡς μέσον γιά ἄσκηση ἀθηνοκεντρικής πολιτικῆς, ὡς ἐθνοποιητικό μηχανισμό γιά τούς ὁμογενεῖς μας στήν Ὀθωμανική αὐτοκρατορίας. Στή δεύτερη πατριαρχία τοῦ (1901 – 1912), μέσα ἀπό τήν ἀνάλυση τῶν πηγῶν πού παραθέτει ὁ συγγραφέας, βλέπουμε ἕναν Ἰωακείμ νά ἀντιλαμβάνεται ὅτι μέσα ἀπό τήν ἐπικείμενη δίνη τῶν ἐθνικῶν ἀντιπαραθέσεων θά δοκιμαστεῖ ἡ ὀρθόδοξη οἰκουμένη, πού ἔχει κέντρο τῆς τήν Κωνσταντινούπολη. Ὅπως ἐξηγεῖ ὁ Σεβασμιώτατος Ἀνδρέας Νανάκης, ἀκριβῶς αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος πού σημειώνεται στήν περίοδο αὐτή ἡ στροφή τοῦ Ἰωακείμ πρός τήν Ἀθήνα καί τή σύνδεση τοῦ Πατριαρχείου μέ τό ἐθνικό κέντρο, μία στροφή πού ἐκφράζεται καί ἐμπράκτως. Εἶναι ἡ ἐποχή πού ὁ Πατριάρχης Ἰωακείμ Γ’ ἐπανδρώνει τή Μακεδονία, πού δοκιμάζεται ἀπό τό βουλγαρικό ἐθνικισμό καί τήν ἐξαρχία μέ νέους καί δυναμικούς ἀρχιερεῖς, πτυχιούχους τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, ὅπως ὁ Δράμας Χρυσόστομος (1901), ὁ Στρωμνίτσης Γρηγόριος (1902), ὁ Νευροκοπίου Θεοδώρητος (1903), ὁ Θεσσαλονίκης Ἀλέξανδρος (1903), ὁ Πελαγονίας Ἰωακείμ (1903), καί ὁ Γρεβενῶν Αἰμιλιανός (1908) οἱ ὁποῖοι ἐμφοροῦνται ἀπό τήν ἐθνική συνείδηση, τήν ἐθνική ἰδέα καί ἰδεολογία. Οἱ περισσότεροι ἐγκαθίστανται στή Μακεδονία πρίν ἀπό τόν Παῦλο Μελά καί ἄλλους πρoξένους, οἱ ὁποῖοι ἦλθαν ἀπό τήν Ἀθήνα γιά νά ἐνισχύσουν καί νά διαμορφώσουν τό ἐθνικό φρόνημα τῶν πληθυσμῶν στή Μακεδονία, πού δοκιμαζόταν ἀπό τή δράση τῶν ἐξαρχικῶν καί ἐθνικιστῶν βουλγάρων. Στήν «στροφή» αὐτή τοῦ Ἰωακείμ πρός τό ἐθνικό κέντρο ματαίως θά ἀναζητήσει κανείς αἰτίες ἤ ἀφορμές ἰδεολογικοπολιτικές. Οὐδόλως ὁ Ἰωακείμ ἀπέστη τῶν ἰδεῶν καί τῶν ἀπόψεών του γιά τόν οἰκουμενικό ρόλο τοῦ Πατριαρχείου. Ἐπρόκειτο γιά μία «στροφή» πού ὑπηρετοῦσε τά συμφέροντα τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, αὐτή ἦταν ἡ ἔγνοια του. «Ὁ Ἰωακείμ εἶχε τό χάρισμα νά προσλαμβάνει τόν μεταβαλλόμενο κόσμο, νά τοποθετεῖται σ΄ αὐτόν καί νά διαμορφώνει τό αὔριο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τό μέλλον τοῦ ὁριοθετώντας τούς σκοπούς καί τούς στόχους τοῦ μέσα στό χρόνο», ὑπογραμμίζει ὁ συγγραφέας θεωρώντας ὅτι ἕναν αἰώνα μετά τήν ἐκδημία τοῦ Ἰωακείμ στόν ἄξονα τῆς ἴδιας προοπτικῆς κινεῖται, ὑπηρετώντας μέ περισσή εὐθύνη τά δίκαια τοῦ μαρτυρικοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου τῆς Βασιλεύουσας, καί ὁ σημερινός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος Α΄, «διαπνεόμενος ἀπό μία βαθιά καί ὀξύτατη ἐνόραση περί τῶν κατά καιρούς διαδραματιζομένων σ΄ ἕνα διαρκῶς ἐξελισσόμενο κοινωνικό, πολιτικό καί οἰκονομικό περιβάλλον». Ἐξ΄ ἴσου ἐνδιαφέρουσα εἶναι ἡ παρουσίαση στό βιβλίο τῆς προσωπικότητας καί τῆς διαδρομῆς του ἀπό Κιτίου Μελετίου Μεταξάκη ὡς Ἀθηνῶν (1918 – 1920), ὅπου ἐπεχείρησε ν΄ ἀπαλλάξει τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπό τά δεσμά τῆς πολιτειοκρατίας καί νά δημιουργήσει τίς προϋποθέσεις γιά τήν αὐτοτέλειά της καί ὡς Κωνταντινουπόλεως (1921 – 1923), ὅπου ὑπηρέτησε τούς στόχους τοῦ βενιζελισμοῦ στόν ὁποῖο πολιτικά ἦταν ἀφοσιωμένος, μέσα ἀπό τό ὅραμα τῆς ἐθνικῆς ἰδέας μίας διηπειρωτικῆς Ἑλλάδος, χωρίς, ὅμως, ἀποτέλεσμα καθώς οἱ συγκυρίες ὑπῆρξαν ἀρνητικές. Τό νέο τουρκικό ἐθνικό κράτος τοῦ Κεμάλ Ἀτατούρκ θεωρώντας τόν Μελέτιο ἐκπρόσωπο τοῦ νεοελληνικοῦ ἐθνικισμοῦ ἀρνεῖται νά τόν ἀποδεχθεῖ στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί ὁ Μελέτιος μετά τήν ὑπογραφή τῆς συνθήκης τῆς Λωζάνης τό 1923 ἀναγκάζεται νά ὑποβάλλει τήν παραίτησή του. Ὁ συγγραφέας παρότι διακρίνει στόν Μελέτιο μία ἐκκλησιαστική προσωπικότητα δημιουργική καί χαρισματική (τήν ὁποία ἔχει ἤδη διερευνήσει διεξοδικά στό παρελθόν στό πλαίσιο τῆς διδακτορικῆς του διατριβῆς), ἐν τούτοις καί εἰδικά γιά τό θέμα αὐτό, συμπεραίνει ὅτι, λόγω τῶν συγκυριῶν, τό πέρασμά του στό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ὄχι μόνο δέν βοήθησε, ἀλλά καί ἔβλαψε.

Τό Β΄ Κεφάλαιο ἀποτελεῖ κατά τή γνώμη μας τό «ψαχνό» τοῦ βιβλίου. Ἔχει τίτλο «Ἀπό τήν Ἐθναρχία στό Ἔθνος» καί σ΄ αὐτό παρουσιάζονται προσωπικότητες καί γεγονότα, πού διαδραμάτισαν, ἑκούσια ἤ ἀκούσια, σημαίνοντα ρόλο στή διαμόρφωση τῆς νεοελληνικῆς ἐθνικῆς ταυτότητας. Ἡ ἐξιστόρηση ἐκκινεῖ ἀπό τόν ἱερομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ (Ἀγγελόπουλο) καί συνεχίζει μέ τούς διαφωτιστές καί «νεωτεριστές» διδασκάλους Ἀδαμάντιο Κοραή καί Θεόκλητο Φαρμακίδη, ἀναλύοντας τή ἀντιπαράθεσή τους μέ τούς ἐκπροσώπους τῆς «παραδοσιαρχίας» καί, εἰδικά, μέ τόν κορυφαῖο ἐξ αὐτῶν, Κωνσταντῖνο Οἰκονόμο, τόν ἐξ Οἰκονόμων. Ἐνδιαφέρουσα εἶναι στό Κεφάλαιο αὐτό ἡ ἱστορική καί νομοκανονική ἀνάλυση τοῦ συγγραφέα γιά τήν ἐξέλιξη αὐτῆς τῆς διαμάχης, μεταξύ «νεωτεριστῶν» - «παραδοσιακῶν», ἡ ὁποία κορυφώθηκε μέ τήν αὐτογνώμονα ἀνακήρυξη τῆς αὐτοκεφαλίας τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας στά 1833 καί εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τήν παραμονή τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας σέ σχισματική κατάσταση ἡ ὁποία διήρκησε μέχρι τό 1850, ὅποτε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, παραβλέποντας τό προηγούμενο δεκαεπτάχρονο ἀντικανονικό καθεστώς, ἀνεκήρυξε (29.06.1850) αὐτοκέφαλη τήν Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διά τῆς ἐκδόσεως (29.06.1850) τοῦ σχετικοῦ Πατριαρχικοῦ καί Συνοδικοῦ Τόμου (Π.Σ.Τ.) ὁ ὁποῖος ἰσχύει μέχρι σήμερα καί μάλιστα συνταγματικά κατοχυρωμένος. Πρόκειται γιά τόν Τόμο, ὁ ὁποῖος σέ συνδυασμό μέ τήν συμπληρωματική αὐτοῦ Πατριαρχική καί Συνοδική Πράξη (Π.Σ.Π.) τοῦ 1928 - τήν ἀφορώσα στήν «ἄχρι καιροῦ» ἐπιτροπική παραχώρηση τῶν πατριαρχικῶν Μητροπόλεων τῶν «Νέων Χωρῶν» στήν αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος - ρυθμίζει τό συνολικό πλαίσιο τῆς κανονικῆς ἑνότητας μεταξύ τῶν δυό Ἐκκλησιῶν, Μητρός τέ (Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου) καί τῆς Θυγατρός (Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος). Οἱ ἀναφορές τοῦ συγγραφέα γιά τό κρίσιμο ζήτημα τῆς (προβληματικῆς ἐξ ἐπόψεως κανονικότητος) διαπλάσεως τῶν σχέσεων τῆς Πολιτείας μέ τήν Ἐκκλησία ἐπί τῇ βάσει τοῦ συστήματος τῆς «νόμω κρατούσης Πολιτείας» πού ἐπεξεργάσθηκαν καί ἐπέβαλαν στό νεοελληνικό Κράτος ἀπό τό 1833 ὁ βαυαρός Ἀντιβασιλεύς τῆς Ἑλλάδος Γ. Μάουρερ καί ὁ σύμβουλός του ἀρχιμανδρίτης Θεόκλητος Φαρμακίδης, προεκτεινόμενες στό χρόνο εὑρίσκουν τά παράλληλά τους σέ ἀντικανονικές συμπεριφορές πού ἐκδηλώθηκαν, ὡς πιστά ἀντίγραφα τῆς πολιτικῆς τῶν Μάουρερ – Φαρμακίδη, τά πρόσφατα χρόνια. Ὅπως γιά παράδειγμα τή περίοδο τῆς Ἑπταετίας (1967 – 1974), ὅταν ἐπί ἀρχιεπισκοπείας Ἱερωνύμου Ἅ΄ (Κοτσώνη) παραγκωνίσθηκαν ὁ Πατριαρχικός Τόμος τοῦ 1850 καί ἡ Πατριαρχική Πράξη τοῦ 1928, καθώς ὁ Ἱερώνυμος Α΄ ἠρνεῖτο νά ἐφαρμόσει τίς σχετικές περί τῶν πρεσβείων ἀρχιερωσύνης διατάξεις γιά τήν συγκρότηση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, θέτοντας ἔτσι σέ ἀμφισβήτηση τά de jure δικαιώματα συμμετοχῆς τῶν ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου (Νέων Χωρῶν) στή Διαρκῆ Σύνοδο. Ἐπρόκειτο γιά μία ἐνέργεια πού προκάλεσε ἔντονες ἀντιδράσεις ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου, ἀλλά καί στό ἐσωτερικό της Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πού σταδιακά ἐξελίχθηκαν σε boomerang για τόν ἴδιο τόν Ἱερώνυμο Α΄ ἐξαναγκάζοντας τόν στήν ὑποβολή παραιτήσεως ἀπό τόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο. Τοῦτο συνέβη μετά τήν ἀποδοκιμασία πού γνώρισε ἡ σαφέστατα ἀντιπατριαρχική πολιτική του στήν ἱστορική συνεδρίαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς 10ης Μαΐου 1973, ὅταν διαφοροποιήθηκαν ἀπό τήν τακτική του τότε Ἀρχιεπισκόπου ἀκόμη καί Ἐπίσκοποι ἐκλεγέντες ὑπό τῆς – ὕπ΄ αὐτοῦ προεδρευομένης – «Ἀριστίνδην» Συνόδου. Τόν Σεβασμιώτατο Ἀνδρέα Νανάκη τόν ἀπασχολεῖ σ΄ ὅλα σχεδόν τά πονήματά του τό θέμα τῆς κανονικῆς ἑνότητας τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας μέ τό Πατριαρχεῖο. Μάλιστα, ὡς ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου δέν εἶχε διστάσει στό πρόσφατο παρελθόν μέ ἐπιφυλλίδες καί ἄρθρα του σέ μεγάλες ἐφημερίδες τῶν Ἀθηνῶν νά ὑπερασπισθεῖ τά κανονικά δικαιώματα τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας στήν ἑλλαδική ἐπικράτεια ὁσάκις αὐτά ἀμφισβητήθηκαν ἤ (ξανά-) ἐπιχειρήθηκε ἡ ἀπομείωσή τους, ὅπως συνέβη στά νεώτερα χρόνια καί εἰδικότερα τήν περίοδο 2000 – 2004. Δέν τόν ἐνδιαφέρουν τά πρόσωπα, ἀλλά οἱ θεσμοί καί ἡ (διά-) τήρησή τους, ἔτσι ὥστε ἡ κανονική ἑνότητα μεταξύ τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μέσω τῶν πατριαρχικῶν πράξεων τοῦ 1850 καί τοῦ 1928, νά ὑποστασιάζεται ὡς ἐκκλησιολογικῆ προέκταση καί συνέπεια τῆς εὐχαριστιακῆς ἑνότητας. Ὁ Μητροπολίτης Ἀρκαλοχωρίου ἐπισημαίνοντας ὅτι τό πολιτιστικά «ὄμαιμον» καί «ὁμόγλωττον» τῆς αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μετά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, συνιστᾶ τό μεγάλο προνόμιο ἠμῶν τῶν Ἑλλήνων, τονίζει ὅτι στή κρίση τῶν σχημάτων καί τῶν ἰδεολογιῶν τῆς μετενεωτερικῆς ἐποχῆς ἤ τῆς δεύτερης νεωτερικότητας, ὁ ὑπερεθνικός καί διαχρονικός θεσμός τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, σέ συνάρτηση μέ τήν ἑλληνική πολιτιστική του παράδοση, θά ἀποτελέσει καί πάλι τή μήτρα πού θά διαφυλάξει καί θά διασώσει καί πάλι τήν πνευματική μας παρακαταθήκη καί τήν ἰδιαίτερή μας παράδοση. Πρόκειται, οὐσιαστικά, γιά τό κεντρικό μήνυμα τοῦ συγγραφέα: μᾶς συνδέει μέ τόν Φανάρι ἕνας «ὀμφάλιος λῶρος», ἐκεῖ κτυπᾶ ἡ καρδιά τοῦ Γένους μας, συνεπῶς, ὀφείλουμε, εἰδικά ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, νά διαφυλάξουμε τή σχέση αὐτή ὡς «κόρην ὀφθαλμοῦ». Ὑπενθυμίζει μάλιστα ὁ συγγραφέας, ἐπικαλούμενος σχετικές ἱστορικές πηγές, τή θλίψη πού ἐξέφρασε, ἐν εἴδει μετανοίας, ὁ πρωταγωνιστής τῆς αὐτογνωμόνου ἀνακηρύξεως, τό 1833, τῆς «αὐτοκεφαλίας» τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀρχιμανδρίτης Θεόκλητος Φαρμακίδης ὅταν ἔμαθε ὅτι τά δικά του (ἐθνικοπολιτικοῦ τύπου: Κάθε Ἔθνος / Κράτος νά ἔχει τή δική του - «ἀνεξάρτητη» ἄπ΄ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο - Ἐκκλησία) ἐπιχειρήματα χρησιμοποιοῦσαν οἱ Βούλγαροι γιά νά ἀποσκιρτίσουν ἀπό τήν Μητέρα Ἐκκλησία, ἔχοντας, ἐν τῷ μεταξύ, παύσει νά μνημονεύουν τοῦ ὀνόματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στίς ἐκκλησιές τούς ἀκόμη καί ἐντός τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Μία μετάνοια ἡ ὁποία, σύμφωνα μέ ἄλλες, ἀντίστοιχες σχετικές πηγές (Πανώτη, Αριστ., «Συνοδικόν», τομ. Β’, σ. 144), ἔλαβε καί δραματικότερα χαρακτηριστικά ὅταν ὁ πρωτοστατήσας στήν ἀπόσχιση τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχίας Θεόκλητος Φαρμακίδης λίγο πρό τῆς κοιμήσεώς του (1860), τή τελευταία στιγμή τῆς ἐκπνοῆς τοῦ ἐκραύγασε εἰς ἐπήκοον τῶν παρισταμένων: «Ἥμαρτον γιά τό κακό πού ἔπραξα στήν Ἐκκλησία μας».

Στό Γ΄ Κεφάλαιο παρατίθενται καί σχολιάζονται τά σημαντικότερα κείμενα ἐσωτερικῶν κανονισμῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τά ὁποία καί σηματοδότησαν τή μετάβαση ἀπό τό καθεστώς τοῦ «Γεροντισμοῦ» σέ συλλογικότερες μορφές διοικήσεως. Τό ἔργο ὁλοκληρώνεται μέ τό Δ΄ Κεφάλαιο πού εἶναι ἀφιερωμένο στήν εἰδική περίπτωση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία, παρά τήν πολιτική ἐνσωμάτωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς της ἐπικρατείας στό νεοελληνικό κράτος, δέν ἐντάχθηκε στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀλλά παρέμεινε ἡμιαυτόνομη σέ σχέση ὀργανικῆς ἑνότητας μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

Προλογίζοντας τό βιβλίο ὁ ὁμότιμος καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. Νίκος Ζαχαρόπουλος ἀναφέρει γιά τόν συγγραφέα καί παλαιό μαθητή του Ἀνδρέα Νανάκη, ὅτι «τά γραπτά του ἀποπνέουν ἕνα μίγμα ἀρχοντιᾶς, λεπτότητας καί δυναμισμοῦ πού ἔχει τήν ἔκφρασή του, στήν πορεία τῆς ζωῆς του, μέσα ἄπ΄ τά αἰσθήματά του πού ἐκδιπλώνονται τελείως φυσικά μέ κάθε ἐκδήλωσή του πρός τό Γένος, τήν Πατρίδα καί τήν Ἐκκλησία». Τήν ἴδια αἴσθηση, πού τόσο ὄμορφα περιγράφει στό προλόγισμα τοῦ βιβλίου ὁ ἀκαδημαϊκός δάσκαλος τοῦ συγγραφέα, εἴχαμε τήν τύχη – μιλώντας θεολογικά: τήν εὐλογία – νά νιώσουμε καί ὅσοι μαθητεύσαμε κοντά στόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ἀρκαλοχωρίου καί δάσκαλό μας στό Θεολογικό Τμῆμα τοῦ Α.Π.Θ. Ἀνδρέα Νανάκη. Διερμηνεύοντας τά αἰσθήματα τῶν πολλῶν θεολόγων, λαϊκῶν καί κληρικῶν, μίας νεώτερης γενιᾶς, τήν ἄποψη αὐτή, γιά τήν προσωπικότητα καί τό ἔργο τοῦ συγγραφέα, καταθέτει εὐγνωμόνως ὁ συντάκτης αὐτῆς τῆς βιβλιοπαρουσιάσεως καί μαθητής του.

Χάρης Ἀνδρεόπουλος

[* Ο Χάρης Ἀνδρεόπουλος εἶναι θεολόγος καθηγητής καί συνεργάτης τῆς ἐφημερίδος «Ἐλευθερία» Λαρίσης. Ἡ βιβλιοπαρουσίαση δημοσιεύθηκε στό ἐπιστημονικό περιοδικό «Θεολογία», τομ. 86, τχ. 1, Ἰανουαρίου – Μαρτίου 2015, σσ. 393 – 398]

Πηγή: ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Καλοκαιρινά Σεμινάρια του Άρτου Ζωής 1-31 Ιουλίου 2015

Τα Καλοκαιρινά Σεμινάρια του Άρτου Ζωής 1-31 Ιουλίου 2015 Για τρίτη συνεχή χρονιά, το Ίδρυμα Βιβλικών Σπουδών «Άρτος Ζωής» προσφέρει δωρεάν εντατικά μαθήματα Βιβλικής Εβραϊκής και Συριακής Γλώσσας. Τα μαθήματα θα διδάσκονται καθημερινά στα γραφεία του «Άρτου Ζωής», Μπουμπουλίνας 28 (πίσω από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο), από την 1η έως την 31η Ιουλίου 2015 (βλ. πρόγραμμα παρακάτω).  Βιβλική Εβραϊκή (προχωρημένο τμήμα) Διδάσκοντες: Βασιλική Χαμουργιωτάκη, θεολόγος, υπότροφος University of Haifa International School (UHIS), Summer Ulpan 2012 και Πορφύριος Νταλιάνης, δρ. θεολογίας, υπότροφος University of Haifa International School (UHIS), Summer Ulpan 2014 . Το μάθημα της Βιβλικής Εβραϊκής προϋποθέτει τη γνώση της γλώσσας και θα επικεντρώνεται στη μετάφραση του εβραϊκού κειμένου στα ελληνικά ιδιαίτερη έμφαση θα δίνεται σε προβλήματα μορφολογίας και συντακτικού της Εβραϊκής. Πρόγραμμα διδασκαλίας : 1-31 Ιουλίου, καθημερινά (Δευτέρα έως Παρασκευή), 5- 7 μ.μ. Έναρξη μαθημάτων: Τετάρτη 1η Ιουλίου 2015, 5 μ.μ.  Συριακή γλώσσα (τμήμα αρχαρίων) Διδάσκων: Μανόλης Παπουτσάκης, επίκουρος καθηγητής Συριακής και Κλασικής Αρμενικής φιλολογίας, Department of Near Eastern Studies, Princeton University, ΗΠΑ. Τα μαθήματα της Συριακής θα είναι εισαγωγικά και δεν προϋποθέτουν γνώση της γλώσσας. Με το τέλος των μαθημάτων όσοι έχουν παρακολουθήσει επιμελώς θα είναι σε θέση να μελετούν συριακά κείμενα οποιασδήποτε δυσκολίας στο πρωτότυπο. Πρόγραμμα διδασκαλίας : 1-31 Ιουλίου, καθημερινά (Δευτέρα έως Παρασκευή), 5.30-7.00 μ.μ. Έναρξη μαθημάτων: Τετάρτη 1η Ιουλίου 2015, 5.30 μ.μ.  Συριακή γλώσσα (προχωρημένο τμήμα) Διδάσκων: Μανόλης Παπουτσάκης. Το μάθημα της Συριακής προϋποθέτει τη γνώση της γλώσσας και θα επικεντρώνεται στη μετάφραση του συριακού κειμένου στα ελληνικά ιδιαίτερη έμφαση θα δίνεται σε προβλήματα μορφολογίας και συντακτικού της Συριακής. Πρόγραμμα διδασκαλίας : 1-31 Ιουλίου, καθημερινά (Δευτέρα έως Παρασκευή), 7.30-9.30 μ.μ. Έναρξη μαθημάτων: Τετάρτη 1η Ιουλίου 2015, 7.30 μ.μ. *** Οι ενδιαφερόμενοι παρακαλούνται να συμπληρώσουν και να αποστείλουν με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο την αίτησή τους (βλ. συνημμένο έγγραφο) στο artos@otenet.gr έως τις 19 Ιουνίου 2015 το αργότερο. Για οποιαδήποτε επιπλέον πληροφορία μπορείτε να απευθυνθείτε στο 210-8824547.

Οι μαθητές που βραβεύθηκαν στο διαγωνισμό με θέμα τον Άγιο Κοσμά

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με ιδιαίτερη χαρά ανακοινώνει τα ονόματα των βραβευθέντων μαθητών της Πρωτοβαθμίου και Δευτεροβαθμίου Εκπαιδεύσεως, οι οποίοι συμμετείχαν στον Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό για τον φωτιστή του υποδούλου Γένους μας Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, με θέμα: «Ιχνηλατώντας τα μονοπάτια που διάβηκε ο πατρο-Κοσμάς: Η ζωή, το έργο και το μαρτύριο του αγίου Κοσμά του Αιτωλού».

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ

1ο Βραβείο : «Ο Εθνοσωτήρας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός», Κατηχητική Ομάδα Ι.Ν. Αγίου Ελευθερίου Πύργου Ηλείας.

Ομάδα μαθητών Αγίου Ελευθερίου Πύργου Ηλείας. 

2ο Βραβείο : «Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός», (Ροδούλα), Εκπαιδευτήρια «Ελπίδα», Φίλυρο Θεσσαλονίκης.

Αλεξάνδρα Σίσκου, Αικατερίνη Αραμπατζή.

3ο Βραβείο : «Στον Εθνομάρτυρα Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό», (Πιστοί μέχρι τέλους), Κατηχητικό Σχολείο Δολιανών Νομού Ιωαννίνων.

Ομάδα μαθητών Δολιανών, Κόνιτσα.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΩΝ

1ο Βραβείο : «Αγαπώντας τον Χριστό», (Β΄ Δ), Δημοτικό Σχολείο, Αφρατίου Ευβοίας.

Χριστιάνα Σουγιουλτζή.

2ο Βραβείο :

Α) «Και το όνομα του παιδιού Ελευθερία», (Ελευθερία), Ιδιωτικό Σχολείο «Πολυχρονάκου» Σπάρτης.

Αγγελική Θεοπούλου.

Β) «Ο Πατροκοσμάς και ο Παππούς μου», (Τέο), Εκπαιδευτήρια «Ελπίδα», Φίλυρο Θεσσαλονίκης.

Θεόφιλος Ανθυμίδης.

3ο Βραβείο : «Φώς μες στο σκοτάδι», (ΤΑΡΙΑ), 12ο Δημοτικό Σχολείο Ξάνθης.

Νεκταρία Λυμπερέα.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

1ο Βραβείο : «Ο Γέροντας της ελπίδας», (Ιχνηλάτες της Ελπίδας), 2ο Δημοτικό Σχολείο Βασιλικού Χαλκίδας.

Εμιλιάνο Βανγκέλη, Ντενίς Βεσέλι, Παναγιώτα Βρεττού, Στυλιανή Γκάρα, Άννα - Μαρία Ζαούρη, Βασίλειος Κατσικαντάμης, Γεωργία Κιούση, Μαρία Κοντομηνά, Απόστολος Κοντός, Αντώνιος Κουσέρης, Δημήτριος Κύρπης, Νικολέτα Κωσταράγκου, Φαμπιάν Μέκολλι, Ελεάνα Νόγια, Μανουέλα Νόγια, Αριστέα - Δήμητρα Ντίνη. 

2ο Βραβείο : «Το ψάρι με πήγε σχολείο», (Θρύλος), Σύγχρονα Εκπαιδευτήρια Μάνεση.

Στυλιανός Γκίκας.

3ο Βραβείο : «Τα Δύο Αδέρφια», (Αστέρια), Ενορία Αγίου Χριστοφόρου Κατερίνης.

Αργκίντα Δένδια, Νικόλαος Καραΐσκος, Μαρία Κουτσιμάνη, Χρύσα Κρεμέτη, Χρήστος Κρεμέτης, Μαρία Τσακνάκη, Ευδοξία Τσακνάκη, Σουλτάνα Τσαρέλα, Αντωνία Χικολάρη.

ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ

1ο Βραβείο : «Στο μονοπάτι του Πατρο-Κοσμά», (Ιχνηλάτες), Ομάδα μαθητών Εσπερινού Γυμνασίου Χαλκίδος.

Φανή Κουσκουρίδα, Στέλιος Σιγάλας, Κατερίνα Μπούτρου, Ταουλάντ Ρετζεπί, Ιωάννα Αραπάκη, Αικατερίνη Δέλχα, Στυλιανή - Ελένη Μαθιουδάκη Καρβέλη. 

2ο Βραβείο :

Α) «Ο Πατροκοσμάς ο Αιτωλός», (Κωνσταντίνος Ευβοεύς), Εκκλησιαστικό Γυμνάσιο Λαμίας.

Κωνσταντίνος Δέδες.

Β) «Στον ίσκιο ενός Σταυρού», (Ληδία), Τροιζηνία.

Ελπίδα - Αναστασία Καρνέζη.

Γ) «Πρότυπο αληθινό», (Αικατερίνη), «Μάνεση»

Αικατερίνη Γκίκα. 

3ο Βραβείο :

Α) «Πνοή», (Ιάσων), Εσπερινό Γυμνάσιο Βόλου.

Απόστολος - Νεκτάριος Βαργιάμης.

Β) «Στον άγιο Κοσμά», (Ελπιδοφόρες ψυχές), Παιανία.

Νίκος Θεοδωρακόπουλος - Παναγιώτης Καραδήμας.

Γ) «Θάλασσα», Άνοιξη Αττικής.

Αναστασία Γαργαλιάνου.

Δ) «Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός», (Οι σταυραετοί της Έδεσσας), Ομάδα μαθητών, Έδεσσα.

Φωτεινή Σινάπη, Ανδριάνα Νικολαΐδου, Αικατερίνη Μήνου, Αικατερίνη Κονταξή, Ζαφείριος Παπαδόπουλος, Ευστάθιος Σαββίδης, Λάζαρος Πολυχρονιάδης, Λαζαρίνα Παρασκευαΐδου, Ελισάβετ Βαρτέσκα, Δημήτριος Τριανταφυλλίδης, Γεώργιος Χατζηπαναγιωτίδης, Χαράλαμπος Ελευθεριάδης, Θεοδόσης Χρυσούλας, Ιωάννα Παυλίδου.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΩΝ

1ο Βραβείο :

Α) «Μια παρέα παιδιών συζητά για τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό», (Χερουβείμ), Ομάδα μαθητών, Πύργος.

Ανδρέας Θεοδωρόπουλος, Ακριβή Θεοδωροπούλου, Χαρίδημος Βερμές, Γιάννης Βερμές, Θεόδωρος - Ανδρέας Γαβρηλιάδης, Διονύσης Αδαμόπουλος, Κώστας Αδαμόπουλος, Αναστάσης Τζαμαλής.

Β) «Μιά βραδιά με τον πατρο-Κοσμά τον Αιτωλό», (Έλενα), Ιωάννινα.

Ελένη Σιόντη. 

2ο Βραβείο : «Η δύναμη της μάθησης», (Ιχνηλάτες), Ομάδα μαθητών, Εσπερινό Γυμνάσιο Χαλκίδας.

Φανή Κουσκουρίδα, Στέλιος Σιγάλας, Κατερίνα Μπούτρου, Ταουλάντ Ρετζεπί, Ιωάννα Αραπάκη, Αικατερίνη Δέλχα, Στυλιανή - Ελένη Μαθιουδάκη Καρβέλη.

3ο Βραβείο :

Α) «Ο κυρ-Γιάννης ο λουστραδόρος», (Από τα Αγγελάκια), 2ο Πρότυπο Πειραματικό - Κάτω Τούμπα Θεσσαλονίκης.

Μαρία Αϊβατζίδου, Αλκμήνη Αλβανού, Άννη Αντωνιάδου, Φαίδρα Ασλάνη, Βασιλική Γκάτζα, Ηλίας Γουγούσης, Γεωργία Γραμματικοπούλου, Δημοσθένης Διαμαντής, Ιωάννης Δρόσσας, Δημήτρης Θεοδωράκης, Σταύρος Θεοχαρίδης, Θεοδώρα Καϊμάκη, Γρηγόρης Κάπαλης - Προύσαλης, Βασιλική Καραγκούνη, Ευφροσύνη Κοεμτζοπούλου, Στέργιος Κοκοροτσίκος, Δανάη Κολυμπάλη, Δημήτριος Κουτσικάλης, Θεανώ Λαμπούδη, Κατερίνα Λέτσιου, Παναγιώτα Λιόλιου, Δημήτρης Ματζίνος, Αλεξάνδρα Μαυροπούλου, Μαρία Μητσοπούλου, Αλέξανδρος Νικολάου, Λευτέρης Ξενοκράτης.

Β) «Ο φωτισμένος άνθρωπος λάμπει μες στο σκοτάδι», (Αγία Παρασκευή), Κατερίνη.

Λάζαρος Βαϊνάς, Αικατερίνη Ευαγγέλου, Δημήτριος Καζακλάρης, Νικόλαος Καζακλάρης, Άννα Κατσαρού, Χαρίκλεια Δ. Κρεμέτη, Χαρίκλεια Β. Κρεμέτη, Ζωή Φουρκιώτη.

ΛΥΚΕΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ

1ο Βραβείο : «Ο Δέντρος», (Ιχνηλάτης), Ζάννειο Πρότυπο Πειραματικό ΓΕ.Λ. Πειραιά.

Χρήστος Τσαγκάρης. 

2ο Βραβείο :

Α) «Φωτισμένη μορφή», (Οραματιστής), Εκκλησιαστικό Λύκειο Νεαπόλεως.

Νικόλαος Μαστορέκας.

Β) «Ικεσία», (Ελπίδα), Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής.

Κρυσταλλένια Βιγγοπούλου.

3ο Βραβείο :

Α) «Κοσμάς ο Αιτωλός», (Μιχαήλ Κριθαροζούμης), 1ο ΓΕΛ Ρόδου.

Μιχαήλ Σκανδαλίδης.

Β) «Έμμετρος Βίος Κοσμά Αιτωλού», (Ν-ΑΞΙΟΙ), Ομάδα μαθητών ΓΕΛ Νάξου.

Πόπη Μαργαρίτη, Εφραίμ Τουμπακάρης.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΩΝ

1ο Βραβείο : «Είκοσι τέσσερις μέρες με τον Πατρο-Κοσμά», (Ελπίδα), Νέο Μοναστήρι Φθιώτιδας.

Ιωάννης Χύμας, Βασίλειος Κούτρας, Γεώργιος Αναστασίου, Γεώργιος Ρίζος.

2ο Βραβείο : «Όταν η διδαχή βλαστάνει», (Νίκη), Πρότυπο ΓΕΛ, Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης.

Ευτιχίς Πούλιου.

3ο Βραβείο : «Ευγνωμοσύνη», Διδυμότειχο.

Αγάπη Ζιζίκα.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΔΟΚΙΜΙΩΝ

1ο Βραβείο : «Έργα και ημέραι», (Ιχνηλάτης), Ζάννειο Πρότυπο Πειραματικό ΓΕ.Λ. Πειραιά.

Χρήστος Τσαγκάρης.

2ο Βραβείο : «Ιχνηλατώντας τα μονοπάτια που διάβηκε ο Πατροκοσμάς», (Φιλόδοξοι συγγραφείς), Ομάδα μαθητών, Αγία Παρασκευή Αττικής.

Άννα Σπατιώτη, Φίλιππος Στέφας, Μαρία Σαμοΐλη, Ηλιάνα Τσώνη.

3ο Βραβείο : «Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός», (Βιβλιοφάγος), Θεσπρωτία.

Χρήστος Νάστας.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

1ο Βραβείο : «Κοσμάς ο Αιτωλός», Ομάδα, Φρυγανιώτη, Θεσσαλονίκη.

Φωτεινή - Μαρία Μανούκα, Αθηνά Πεχλιβανίδου, Μαρία Χαλκίδου, Μαρία Πατσούρα, Φωτεινή Φασούλα, Θωμαΐς Φωτιάδου.

Η Ιερά Σύνοδος ευχαριστεί όλους όσοι συμμετείχαν στην διεξαγωγή του Πανελληνίου Μαθητικού Διαγωνισμού για τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, με θέμα: «Ιχνηλατώντας τα μονοπάτια που διάβηκε ο πατρο-Κοσμάς: Η ζωή, το έργο και το μαρτύριο του αγίου Κοσμά του Αιτωλού».

Ειδικότερα:

α. Όλους τους μαθητές, για την μεγάλη ανταπόκριση και συμμετοχή τους, οι οποίοι εμπνευσμένοι από την φωτεινή και αγιασμένη προσωπικότητα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού κατέθεσαν το έργο τους στην Ειδική Συνοδική Επιτροπη Πολιτιστικής Ταυτότητος. 

β. Τους Υπευθύνους της Πρωτοβαθμίου και Δευτεροβαθμίου Εκπαιδεύσεως, καθώς και τους Καθηγητές, οι οποίοι προέβαλαν πρός τους μαθητές την διεξαγωγή του Διαγωνισμού.

γ. Τους Διδασκάλους και Καθηγητές από όλη την Ελλάδα, οι οποίοι αποτέλεσαν μέρος της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Πολιτιστικής Ταυτότητος, κατέβαλαν κόπο και εργάσθηκαν αμερόληπτα και υπεύθυνα για την αξιολόγηση των πονημάτων των μαθητών.

Με Απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου θα λάβουν Έπαινο συμμετοχής όλοι όσοι συμμετείχαν στόν Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό.

Επίσης στις κατά τόπους Ιερές Μητροπόλεις ο επιχώριος Μητροπολίτης θα απονείμει στους προαναφερομένους βραβευθέντες μαθητές το Τιμητικό Βραβείο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, μαζί με Εικόνα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και ειδικό Τόμο εκ της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος σε ειδική Εκδήλωση που θα οργανώσει στην Μητροπολιτική του Περιφέρεια. 

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθύνεσθε στον Γραμματέα της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Πολιτιστικής Ταυτότητος, Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Βαρθολομαίο Αντωνίου - Τριανταφυλλίδη, στα τηλέφωνα: 210 - 7272212 - 213.

Πηγή: ΡΟΜΦΕΑ

Ευαγγέλιο της Κυριακής 14 Ιουνίου 2015 (Β' Ματθαίου)

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα

Κατά Ματθαίον (δ΄ 18-23) 

Τῷ καιρῷ εκείνῳ, περιπατῶν ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδε δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ ᾿Ανδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ,

βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς· καὶ λέγει αὐτοῖς· δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ. Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν, καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ.

Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Απόδοση στη νεοελληνική:

Τον καιρό εκείνο, ὅταν περπατοῦσε κοντὰ εἰς τὴν λίμνην τῆς Γαλιλαίας, εἶδε δύο ἀδελφούς, τὸν Σίμωνα, ὁ ὁποῖος ἐλέγετο Πέτρος, καὶ τὸν Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφόν του, νὰ ρίχνουν δίχτυ εἰς τὴν λίμνην, διότι ἦσαν ψαράδες. Καὶ τοὺς λέγει, «Ἐλᾶτε, ἀκολουθῆστε με, καὶ θὰ σᾶς κάνω ψαράδες ἀνθρώπων». Αὐτοὶ ἐγκατέλειψαν ἀμέσως τὰ δίχτυα καὶ τὸν ἀκολούθησαν. Καὶ ὅταν ἐπροχώρησε ἀπὸ ἐκεῖ, εἶδε ἄλλους δύο ἀδελφούς, τὸν Ἰάκωβον, τὸν υἱὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ τὸν Ἰωάννην τὸν ἀδελφόν του, μέσα σὲ πλοιάριον μαζὶ μὲ τὸν Ζεβεδαῖον, τὸν πατέρα τους, νὰ ἐπισκευάζουν τὰ δίχτυα τους καὶ τοὺς ἐκάλεσε. Αὐτοὶ ἀμέσως ἄφησαν τὸ πλοιάριον καὶ τὸν πατέρα τους καὶ τὸν ἀκολούθησαν.

Ὁ Ἰησοῦς ἐγύριζε ὁλόκληρη τὴν Γαλιλαίαν καὶ ἐδίδασκε εἰς τὰς συναγωγάς των καὶ ἐκήρυττε τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ ἐθεράπευε κάθε ἀσθένειαν καὶ κάθε ἀδυναμίαν εἰς τὸν λαόν.

ΚΑ΄ ΠΑΥΛΕΙΑ 8η Επιστημονική Ημερίδα Θεολόγων "Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ" Δευτέρα 22 Ιουνίου 2015, ώρα 10:00-13:00, Παύλειο Πολιτιστικό Κέντρο, Βέροια

Πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία το επιμορφωτικό σεμινάριο θεολόγων της ΔΙΔΕ Κιλκίς με θέμα: «Παράμετροι που επηρεάζουν τη μαθησιακή διαδικασία»

Στις 10 Ιουνίου 2015 πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία το επιμορφωτικό σεμινάριο θεολόγων της ΔΙΔΕ Κιλκίς που διοργάνωσε η Σχολική Σύμβουλος των Θεολόγων κ. Ελένη Μιχαλοπούλου. Το επιμορφωτικό σεμινάριο είχε ως θέμα: «Παράμετροι που επηρεάζουν τη μαθησιακή διαδικασία». και έλαβε χώρο στην φιλόξενη αίθουσα πολλαπλών χρήσεων της ΔΙΔΕ Κιλκίς. Το σεμινάριο παρακολούθησαν σχεδόν το σύνολο θεολόγων της περιοχής. 

Ο πρώτος εισηγητής κ. Πολύβιος Στράντζαλης Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων Θεσσαλονίκης ανέπτυξε το θέμα: «Η αξιολόγηση των Μαθητών ως παιδαγωγική πράξη». Αφού οι συνάδελφοι θεολόγοι εξέφρασαν τις θέσεις και τις απόψεις τους για την αξιολόγηση των μαθητών με τη μέθοδο Καταιγισμού των Ιδεών (Brainstorming). Στη συνέχεια αναλύθηκαν όλοι παράμετροι αυτών που διετύπωσαν οι εκπαιδευτικοί. Ακολούθησε εργασία των εκπαιδευτικών σε ομάδες. Οι εκπαιδευτικοί κλήθηκαν να διαμορφώσουν στόχους διδασκαλίας με βάση διάφορες διδακτικές ενότητες και και στη συνέχεια να παραθέσουν τρόπους αξιολόγησής τους. Στόχος ήταν να διαφανεί η σχέση διδασκαλίας και αξιολόγησης.

Ο δεύτερος εισηγητής ήταν Ο Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Κιλκίς κ. Γεώργιος Κωνσταντινίδης. Ο κ. Κωνσταντινίδης ανέπτυξε το θέμα : « Το θεσμικό πλαίσιο ως βάση για τη λειτουργικότητα του Σχολείου». Επεσήμανε κυρίως ότι οι θεολόγοι αλλά και όλοι οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να λειτουργούν με βάση το θεσμικό πλαίσιο έτσι ώστε οι διάφορες αποφάσεις τους αλλά και οι ενέργειες τους να είναι σύννομες.

Τέλος η κ. Ελένη Μιχαλοπούλου αναφέρθηκε στους παράγοντες που συμβάλουν στη λειτουργικότητα του Σχολείου, διασφαλίζοντας ποιότητα στην καθημερινότητα του Ωρολογίου Προγράμματος. Τόνισε ότι η βασική παράμετρος που παρακινεί τους Μαθητές, είναι η στάση των Εκπαιδευτικών. Πρόσθεσε ότι στο πλαίσιο της μαθησιακής διαδικασίας προσφέρουν τη δυνατότητα στους Μαθητές, να μαθαίνουν πώς να μαθαίνουν και υπενθυμίζουν ότι σημασία δεν έχει μόνον πόσο καλοί είμαστε σε κάτι, αλλά κυρίως πόσο καλοί θέλουμε να γίνουμε.

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού Θεολογία (τόμος 86, τεύχος 1, Ιανουάριος-Μάρτιος 2015)

Στυλιανός Χ. Τσομπανίδης: Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

Στις 21 Απριλίου 2015 πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη υπό την αιγίδα της Κοσμητείας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, διεθνής επιστημονική ημερίδα με θέμα «Φραγκίσκος Α΄ Επίσκοπος Ρώμης-Βαρθολομαίος Α΄ Οικουμενικός Πατριάρχης. Πρότυπα θρησκευτικών ηγετών στον 21ο αιώνα». 

Η ημερίδα διοργανώθηκε με τη συνεργασία του Institute for Ecumenical Theology, Eastern Orthodoxy, and Patristics του Τμήματος Καθολικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου του Γκράτς της Αυστρίας και του Τομέα Εκκλησιαστικής Ιστορίας, Χριστιανικής Γραμματείας, Αρχαιολογίας και Τέχνης του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ. 

Μεταξύ των εισηγητών ήταν και ο Αν. Καθηγητής του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ Στυλιανός Τσομπανίδης, ο οποίος εισηγήθηκε το θέμα: Ο οικουμενικός λόγος του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου.

Για περισσότερα στο: ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Κυριακή των Αγίων Πάντων: Ἡ σκυταλοδρομία τῆς πίστης

του Ομότιμου Καθηγητή Ιωάννη Καραβιδόπουλου

Τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πάντων εἶναι ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ καὶ περιγράφει τὰ κατορθώματα τῆς πίστης τῶν ἁγίων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ σὰν νέφος μᾶς περιβάλλουν καὶ ἀποτελοῦν φωτεινοὺς δεῖκτες τῆς πορείας μας πρὸς τὸ τέρμα, πρὸς τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι σὲ νεοελληνικὴ μετάφραση τὸ ἑξῆς:

«Ἀδελφοί, ὅλοι οἱ ἅγιοι μὲ τὴν πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, ἐπέβαλαν τὸ δίκαιο, πέτυχαν τὴν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν στόματα λεόντων· ἔσβησαν τὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὴ σφαγή, ἔγιναν ἀπὸ ἀδύνατοι ἰσχυροί, ἀναδείχτηκαν ἥρωες στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ ἐχθρικὰ στρατεύματα· γυναῖκες ξαναπῆραν πίσω στὴ ζωὴ τοὺς ἀνθρώπους τους, κι ἄλλοι βασανίστηκαν ὥς τὸν θάνατο, χωρὶς νὰ δεχτοῦν τὴν ἀπελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ὅτι μποροῦσαν ν' ἀναστηθοῦν σὲ μία καλύτερη ζωή. Ἄλλοι δοκίμασαν ἐξευτελισμοὺς καὶ μαστιγώσεις, ἀκόμη καὶ δεσμὰ καὶ φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν μὲ μαχαίρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι μὲ προβιὲς καὶ κατσικίσια δέρματα, ἔζησαν σὲ στερήσεις, ὑπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις καὶ κακουχίες – ὁ κόσμος δὲν ἦταν ἄξιος νὰ 'χει τέτοιους ἀνθρώπους – πλανήθηκαν σὲ ἐρημιὲς καὶ βουνά, σὲ σπηλιὲς καὶ σὲ τρύπες τῆς γῆς.

Ὅλοι οἱ παραπάνω, παρὰ τὴν καλὴ μαρτυρία τῆς πίστης τους, δὲν πῆραν ὅ,τι τοὺς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος εἶχε προβλέψει κάτι καλύτερο γιά μᾶς, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ φτάσουν ἐκεῖνοι στὴν τελειότητα χωρὶς ἐμᾶς.

Ἔχοντας, λοιπόν, γύρω μας μία τόσο μεγάλη στρατιὰ μαρτύρων, ἂς τινάξουμε ἀπὸ πάνω μας κάθε φορτίο, καὶ τὴν ἁμαρτία ποὺ εὔκολα μᾶς ἐμπλέκει, κι ἂς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸ ἀγώνισμα τοῦ δύσκολου δρόμου, ποὺ ἔχουμε μπροστά μας. Ἂς ἔχουμε τὰ μάτια μας προσηλωμένα στὸν Ἰησοῦ, ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν πίστη, τὴν ὁποία καὶ τελειοποιεῖ». (Ἑβρ.11,33-12,2).

Ἄλλοι ἀπὸ τοὺς ἥρωες τῆς πίστης, γιὰ τοὺς ὁποίους κάνει λόγο ἡ ἀποστολικὴ περικοπή, νίκησαν τὶς δυνάμεις ξένων βασιλιάδων, ὅπως π.χ. ὁ Γεδεὼν, ὁ Βαράκ, ὁ Σαμψών, ὁ Ἰεφθάε κ.ἄ., τὰ κατορθώματα τῶν ὁποίων ἀφηγεῖται τὸ Παλαιοδιαθηκικὸ βιβλίο τῶν Κριτῶν, κυβέρνησαν τὸν λαὸ μὲ δικαιοσύνη ὅταν κατεῖχαν κάποιο ὑπεύθυνο ἀξίωμα, πέτυχαν τὴν ἐκπλήρωση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν στόματα λιονταριῶν, ὅπως π.χ. ὁ Δαβὶδ καὶ ὁ Δανιήλ, ἔσβησαν τὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, ὅπως οἱ τρεῖς παῖδες στὴν κάμινο τοῦ πυρός, δυναμώθηκαν ὕστερα ἀπὸ ἀσθένεια, ὅπως ὁ ἀσθενὴς βασιλιὰς Ἐζεκίας, ἀναδείχτηκαν ἰσχυροὶ στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ ἐχθρικὰ στρατεύματα, ὅπως σὲ πολλὰ σημεῖα ἀφηγεῖται ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ἀλλὰ καὶ ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας.

‘Αλλοι πάλι ἐξαιτίας τῆς πίστης τους πέθαναν μὲ τρόπο μαρτυρικὸ ἐπάνω στὸ κυκλικὸ βασανιστικὸ ὄργανο ποὺ λέγεται τύμπανο, λιθοβολήθηκαν ὅπως οἱ προφῆτες Ζαχαρίας καὶ Ἱερεμίας, πριονίστηκαν ὅπως, κατὰ τὴν παράδοση, ὁ Ἠσαΐας, ἀποκεφαλίστηκαν ὅπως ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, Περιπλανήθηκαν σὲ ἔρημους τόπους διωγμένοι, σὲ βουνὰ καὶ σὲ σπηλιές, ντυμένοι μὲ δέρματα προβάτων ἢ κατσικιῶν, ὅπως ὁ Ἠλίας, ὁ Ἐλισαῖος, ὁ Δαβὶδ καὶ ἄλλοι.

Ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἀναφέρει ἢ ὑπαινίσσεται ὁ ἱ. συγγραφέας καὶ ποὺ εἴτε νίκησαν μὲ τὴν πίστη τους, εἴτε μαρτύρησαν γι’ αὐτήν, ἀποτελοῦν δεῖκτες πορείας γιὰ τοὺς χριστιανούς, προδρόμους στὴν σκυταλοδρομία τῆς πίστης ποὺ μὲ τρόπο νικηφόρο ἔφεραν σ’ ἐμᾶς τὴ σκυτάλη τῶν εὐγενῶν ἰδανικῶν καὶ μᾶς τὴν παρέδωσαν γιὰ νὰ συνεχίσουμε ἐμεῖς τὸν ἀγώνα. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἅγιοι ἄνδρες καὶ οἱ ἅγιες γυναῖκες, καθὼς καὶ πολλοὶ ἄλλοι, γνωστοὶ καὶ ἄγνωστοι, ποὺ τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία τὴ μνήμη τους, ὑπογραμμίζουν τὴν εὐθύνη ποὺ πέφτει στοὺς ὤμους τῶν χριστιανῶν.

Σὲ ἕναν κόσμο ὅπου ἐπικρατεῖ τὸ γκρέμισμα τῶν ἀξιῶν, ἡ ἀμφιβολία γιὰ τὶς ὑπεργήινες πραγματικότητες, ὁ ὀρθολογισμός, ἡ ἐμπιστοσύνη στὶς μηχανές, ἡ ἀποθέωση τῆς τεχνολογίας, καλεῖται ὁ χριστιανὸς νὰ ἀναλογιστεῖ σὲ ποιὰ ἁλυσίδα εὐγενῶν καὶ ἡρώων ἀποτελεῖ κρίκο, σὲ ποιὸ τέρμα ἀπολήγει ἡ ἀγωνιστικὴ πορεία του, ποιὸς εἶναι ὁ ἀθλοθέτης. Εἶναι πολὺ εὔκολο ἀπὸ ἀμέλεια ἢ ἀδιαφορία νὰ σπάσει κανεὶς ἕναν κρίκο στὴν ἡρωικὴ ἱστορία τῆς πίστης προσαρμοζόμενος στὶς ἑλκυστικὲς δυνάμεις τῆς ἐποχῆς. Κι ἂς μὴν αὐταπατώμαστε, εἶναι δύσκολο – γι’αὐτὸ καὶ πιὸ σπουδαῖο – νὰ μείνει κανεὶς πιστὸς στὶς ἀρχὲς καὶ τὰ ἰδανικὰ τῆς χριστιανικῆς πίστης, χάνοντας ἴσως τὴν κατὰ κόσμον ἐξέλιξή του. Τὸν δύσκολο αὐτὸν δρόμο μᾶς δείχνουν σήμερα οἱ Ἅγιοι Πάντες, τῆς παλαιᾶς καὶ νέας ἐποχῆς, μικροὶ ἢ μεγάλοι, γνωστοὶ ἢ ἄγνωστοι καὶ μᾶς καλοῦν νὰ γίνουμε ἄξιοι συνεχιστὲς στὴ μακραίωνη σκυταλοδρομία τῆς χριστιανικῆς πίστης.

Πηγή: Ελληνικά και Ορθόδοξα

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015

Τῶν Ἁγίων Πάντων: Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ΄ 27-30

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπρο­­­­σ­­θεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν ­οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνή­­­σομαι αὐτὸν κἀ­γὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. ῾Ο φιλῶν πατέ­ρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ­ἀκολου­θεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰ­­­­δοὺ ἡ­­μεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν; ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑ­­μεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους ­κρίνον­τες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ ᾿Ισραήλ. καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώ­νι­­­­­ον κληρονομήσει. Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.

Έκθεση "Θεσσαλονίκη 1863-1873" στη Βίλα Καπαντζή

Ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του Διεθνούς Συνεδρίου στο Ελσίνκι, με θέμα: «Πολιτική Ορθοδοξία και ολοκληρωτισμός στην μετα-κομμουνιστική εποχή»

Με ιδιαίτερη επιτυχία πραγματοποιήθηκε από 28 μέχρι 31 Μαΐου 2015 στο Οικουμενικό Κέντρο Σοφία, στο Ελσίνκι, το Διεθνές Συνέδριο με γενικό θέμα «Πολιτική Ορθοδοξία και ολοκληρωτισμός στην μετα-κομμουνιστική εποχή». Το Συνέδριο διοργανώθηκε από την Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου σε συνεργασία με το Κέντρο Ορθόδοξων Χριστιανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Fordham (Νέα Υόρκη, Η.Π.Α.), την Έδρα Ορθόδοξης Θεολογίας του Πανεπιστημίου του Munster (Γερμανία), το Ρουμανικό Ινστιτούτο Διορθόδοξων, Διαχριστιανικών και Διαθρησκειακών Σπουδών (INTER, Cluj-Napoca, Ρουμανία), το Βιβλικό Θεολογικό Ινστιτούτο του Αγίου Ανδρέα (Μόσχα, Ρωσία), την Ορθόδοξη Θεολογική Ακαδημία «Άγιος Ιγνάτιος» (Στοκχόλμη, Σουηδία), το Κέντρο για τη Μελέτη του Πολιτισμού και του Χριστιανισμού (Βελιγράδι, Σερβία), το Ευρωπαϊκό Φόρουμ Ορθοδόξων Θεολογικών Σχολών (EFOST, Βρυξέλλες) και με την υποστήριξη της Ορθοδόξου Μητροπόλεως Ελσινκίου.

Στην εναρκτήρια συνεδρία, ο Δρ. Παντελής Καλαϊτζίδης (Διευθυντής της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών, Διδάσκων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο) απηύθυνε σύντομο χαιρετισμό, επισημαίνοντας από τη μια μεριά τη σπουδαιότητα του θέματος του συνεδρίου και τις εργώδεις προσπάθειες των συνεργαζόμενων φορέων προς την κατεύθυνση της αναζωογόνησης της Ορθοδοξίας, τονίζοντας την ίδια στιγμή το ρόλο που η ορθόδοξη Εκκλησία καλείται να παίξει στο πλαίσιο της νεωτερικής εποχής. Χαιρετισμό απηύθυναν επίσης ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Καρελίας και πάσης Φιλανδίας Λέων, ο οποίος διαβάστηκε από τον Μητροπολίτη Αμβρόσιου του Ελσινκίου, όπως επίσης κι ο Λουθηρανός Αρχιεπίσκοπος Turku και Φιλανδίας KariMäkinen.

Στην πρώτη συνεδρία, υπό την προεδρία του Δρ. Παντελή Καλαϊτζίδη, ο Μητροπολίτης του ΕλσινκίουΑμβρόσιος μίλησε με θέμα «Η ‘απομυθοποίηση’ του έθνους στην Φιλανδία». Ο ομιλητής περιέγραψε τη φύση και το χαρακτήρα της αυτονομίας της ορθόδοξης Εκκλησίας στη Φιλανδία, ενώ έγινε λόγος για τη συμμετοχή του κλήρου και του λαού σε όλες τις διοικητικές δομές της Εκκλησίας που βασίζεται στην ελευθερία και τη δημοκρατία, σε αντίθεση προς μια ολοκληρωτική παράδοση στον τρόπο διοίκησης, η οποία συναντάται και στην ιστορία της Ορθοδοξίας. Τέλος προσπάθησε να τονίσει την προτεραιότητα της ιεραποστολής και της μαρτυρίας ως την πηγή της δύναμης της Εκκλησίας στο πλαίσιο της πλουραλιστικής κοινωνίας της Φιλανδίας. Ο π. Cyril Hovorun, (Επισκέπτης Ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Yale, ΗΠΑ) ανέπτυξε το θέμα «Πολιτική Ορθοδοξία: ιδεολογία; αστική θρησκεία; Αίρεση;» Στην εισήγησή του ο ομιλητής διερεύνησε το πλαίσιο (Ουκρανία 2007) μέσα στο οποίο γεννήθηκε ο όρος αυτός, επιχειρώντας να προσδιορίσει το νοηματικό περιεχόμενό του, κάνοντας τέλος λόγο για επιμέρους είδη πολιτικής ορθοδοξίας (εθνικισμός, ανατολιτισμός, φονταμενταλισμός κ.ά.). Η τελευταία ομιλήτρια της συνεδρίας Δρ. Ivana Noble, (Καθηγήτρια, Προτεσταντική Θεολογική Σχολή, Πανεπιστήμιο του Καρόλου, Πράγα, Τσεχία) ανέπτυξε το θέμα «Η θεολογία μετά την εμπειρία του ολοκληρωτισμού». Με αφετηρία την περίπτωση της Τσεχίας, η ομιλήτρια μελέτησε τους τρόπους με τους οποίους η θεολογία μπορεί να λειτουργήσει ως κριτική συνείδηση τόσο για την Εκκλησία στο πλαίσιο των κομμουνιστικών καθεστώτων όσο και για την μελέτη της ίδιας της κληρονομιάς της, στο βαθμό που τόσο οι θεολόγοι όσο και οι Εκκλησίες δέχθηκαν εν μέρει την επίδραση της ολοκληρωτικής εμπειρίας.

Για περισσότερα στο:  ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΒΟΛΟΥ