Το μήνυμα της Αναστάσεως

Του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, Ομότ.Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Η Αποστολική περικοπή της Κυριακής του Θωμά είναι από τις Πράξεις των Αποστόλων που άρχισαν να διαβάζονται στη θεία Λειτουργία από την Κυριακή του Πάσχα και συνεχίζονται μέχρι την Πεντηκοστή. Η περικοπή της Κυριακής αυτής είναι η εξής:

«Μέσω των αποστόλων γίνονταν πολλά εκπληκτικά θαύματα στο λαό. Οι πιστοί συνήθιζαν να συγκεντρώνονται όλοι μαζί στη Στοά του Σολομώντα. Από τους άλλους που ήταν στον ναό κανείς δεν τολμούσε να προσκολληθεί σ' αυτούς, όμως ο λαός τούς είχε σε μεγάλη υπόληψη. 'Ολο και περισσότερα πλήθη από άντρες και γυναίκες πίστευαν στον Κύριο και γίνονταν μέλη της εκκλησίας. Ακόμη και στις πλατείες έφερναν τους ασθενείς και τους ξάπλωναν σε κρεβάτια και σε φορεία, για να πέσει πάνω σε κάποιον απ' αυτούς έστω και η σκιά του Πέτρου όταν αυτός ερχόταν. Κι από τις πόλεις που ήταν γύρω στην Ιερουσαλήμ συνέρρεε το πλήθος, φέρνοντας αρρώστους κι άλλους που τους βασάνιζαν πνεύματα πονηρά· κι όλοι αυτοί γιατρεύονταν.

Τότε ο αρχιερέας και όλοι όσοι ήταν μαζί του, δηλαδή αυτοί που ανήκαν στο κόμμα των Σαδδουκαίων, γεμάτοι φθόνο έπιασαν τους αποστόλους και τους έβαλαν στη φυλακή. Αλλά, τη νύχτα, ένας άγγελος Κυρίου άνοιξε τις πόρτες της φυλακής, τους έβγαλε έξω και τους είπε. «Πηγαίνετε στο ναό και κηρύξτε στο λαό το μήνυμα γι' αυτή την καινούργια ζωή» (Πράξ.5,12-20).

Τους μαθητές που είδαν τον Αναστημένο Χριστό δεν μπορεί να εμποδίσει καμιά ενδοκοσμική δύναμη και εξουσία να διακηρύττουν το μήνυμα της Αναστάσεως. Είναι επιφορτισμένοι με την αποστολή από τον ίδιο τον Χριστό να γίνουν μάρτυρες της Αναστάσεώς του ως τα πέρατα της γης» (Πράξ,1,8). Την ίδια αποστολή τούς υπενθυμίζει κατά τη διήγηση της περικοπής μας άγγελος Κυρίου με τα ακόλουθα λόγια: «Κηρύξτε στον λαό το μήνυμα για την καινούργια ζωή». Ρήματα ζωής, κήρυγμα και μήνυμα ζωής είναι ο λόγος της Αναστάσεως που μεταλαμπαδεύτηκε από τους αποστόλους σε όλες τις γενιές και σε όλη τη γη. Σ’αυτό το λόγο της Αναστάσεως θα στραφούμε κι εμείς σήμερα για να ανιχνεύσουμε το νόημά του για την εποχή μας.

  Η Ανάσταση του Χριστού σαν γεγονός τεράστιας σημασίας και σαν κήρυγμα της Εκκλησίας προς την ανθρωπότητα δεν μπορεί να εξαντλείται στην απολογητική προσπάθεια αποδείξεως της ιστορικής πραγματικότητας του συντελεσθέντος γεγονότος, αλλά κυρίως και κατεξοχήν πρέπει να αποβλέπει στο να αναδεικνύει την αρχή της αναδημιουργίας, του καινούργιου κόσμου που προσφέρεται σαν δωρεά του Θεού προς την ανθρωπότητα. Ο καινούργιος αυτός κόσμος δεν έχει καμιά σχέση με τη σαπίλα της φθοράς, με τον τρόμο του εκμηδενισμού και αφανισμού, με τις ποικίλες εχθρικές εκδηλώσεις του ανθρώπου προς τους συνανθρώπους. Η Ανάσταση του Χριστού είναι η ανατολή του ήλιου της δικαιοσύνης που θερμαίνει τις καρδιές, τις δυναμώνει στην αγάπη, τις ενθαρρύνει στην ελπίδα. Η ανάσταση έχει νόημα όχι σαν κοσμοϊστορικό  και σωτηριολογικό γεγονός στη γενικότητά του, αλλά σαν γεγονός που σχετίζεται αμέσως με τη ξεχωριστή ύπαρξη του κάθε ανθρώπου. Η ζωοποίηση ενός νεκρού αποτελεί πρόκληση για το ανθρώπινο μυαλό αλλά και πρόσκληση αποδοχής του. Δεν είναι δυνατόν μετά από αυτήν την πρόκληση και συγχρόνως πρόσκληση να μείνει κανείς αδιάφορος και ουδέτερος. Όταν ο Θεός προσφέρει τη ζωή, δεν αποτελεί συνετή εκδήλωση του ανθρώπου να προτιμά τον θάνατο^. Όταν ο Θεός δίνει ελπίδες και μάλιστα ελπίδες με αντίκρισμα και περιεχόμενο, ποια δικαίωση μπορεί να έχει αυτός που προτιμά την απελπισία, την απόγνωση, το μηδέν; Ο Θεός με την Ανάσταση του Χριστού ξαναδημιουργεί τον χαλασμένο κόσμο, δίνει τη δυνατότητα αναπλάσεως του κάθε ανθρώπου χωρίς εξαίρεση. Μπροστά σ΄ένα άνοιγμα τέτοιας ελπίδας και ζωής, θα κλείσει ο άνθρωπος τα μάτια του υπογράφοντας μόνος του την καταστροφή του; Το μήνυμα της Αναστάσεως σε κάθε εποχή, και στη δική μας ιδιαίτερα, μαρτυρεί την ανεξάντλητη αγάπη του Θεού, που παρά τις συνεχείς και υβριστικές αρνήσεις των ανθρώπων, παρά την επίμονη υποταγή τους στο κακό, καλεί όλους μας να μετάσχουμε στην καινούργια δημιουργία, στον καινούργιο αναστάσιμο κόσμο μιας άλλης βιοτής, που είναι «της αιωνίου απαρχή».

Αυτή η άλλη βιοτή δεν έχει σχέση με το μίσος εναντίον του συνανθρώπου αλλά κατά τον αναστάσιμο ύμνο αποτελεί πραγμάτωση του «αλλήλους περιπτυξώμεθα», δεν έχει σχέση με τον φόβο του θανάτου γιατί απ’ αυτόν μας «ηλευθέρωσεν ο του Σωτήρος θάνατος», δεν έχει σχέση με την ενοχή, διότι «συγνώμη εκ του τάφου ανέτειλε», δεν έχει σχέση με το σκοτάδι της κακίας, διότι «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια», τέλος δεν έχει σχέση με την απόγνωση αλλά με την ελπίδα της Αναστάσεως. «Χριστός γαρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος».  

Πηγή: http://www.amen.gr/article17796